Δέκα νοματαίοι για μία γουρνοπούλα είναι πολύ καλός αριθμός! όμως θα επανέλθουμε στο θέμα… :089:
Τώρα την κάνω για διάβασμα λόγω τρέχουσας εξεταστικής…:106:
Ξέρω - ξέρω, τι θα πείτε… :108:Μάθε γέρο γράμματα…, κάθε πράμα στον καιρό του… κ.λ.π.:112:
Κοιτάτε και πολυετή πλάνα ο κάθε…μουζίκος !
Μωρέ αυτούς να φοβάσαι… Είναι επαναστατημένοι !!!
Κι εμείς καθόμαστε στις πυλωτές να ξεκοκκαλίζουμε τα δέοντα…
(αχ! θέλω να φύγω, έστω με βάρκα…)
:112:
ΥΓ:
Τεό, εκτός από τον “κολιό” και τον καιρό του, έχει και το “Πατέρα κάτσε φρόνιμα” !
Έκλεισε χρόνος και κάτι ακόμα, από τότε που άνοιξα το θέμα της αποχώρησης μου από την Αθήνα…το πλάνο μου, τότε, έλεγε ότι έως το τέλος του 09ʼ- 10ʼ θα έχω τον απαραίτητο χρόνο να οργανωθώ και να δημιουργήσω τις προϋποθέσεις, για να ζήσω με την οικογένεια μου στο Διακοφτό Αχαΐας, που είναι και ο τόπος καταγωγής μου…
Σκατά! Είμαι σχεδόν άνεργος εδώ και αρκετό καιρό, και χειρότερα από άνεργος (αφού εργάζομαι αλλά έχω να πληρωθώ 6 μήνες) και οι θέσεις εργασίας στο αντικείμενο μου, είναι ανύπαρκτες! Και δεν μου φτάνει το βάσανο μου ακούω και αυτή την παπαριά που μου λένε ότι παντού τα ίδια είναι… και…τρελαίνομαι εντελώς!
…εντελώς μουζίκος!
Στο Διακοφτό έχεις σπίτι δικό σου? :241:Αν έχεις φύγε και ρίξε μαύρη πέτρα. Και κακώς δεν το έκανες πιο μικρός. Γιατί τότε θα ήταν και πιο εύκολα. Χωρίς να ξερω σε ποιον τομέα δουλεύεις, θα ήθελα να σου πω ότι στην επαρχία την κουτσοβολεύεις από άποψη δουλειάς. Ένα μέτριο μεροκάματο. Βάζεις τα μπαξέδια σου και τα περνάς ήσυχα με την οικογένειά σου τη μουσικούλα σου (γρντζουνάς και τίποτα) και στα κομμάτια η πόλη που μας έχουν στιβάξει λες και είμαστε σε σκλαβοπάζαρο.
Φίλε Gogos, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, φοβάμαι!
Χωρίς μια μικρή καβάτζα και κυρίως, χωρίς να έχω προσθέσει στο σπίτι που έχω εκεί άλλο ένα δωμάτιο (είναι μια από τις προϋποθέσεις για να πάω) για να χωράει τετραμελής οικογένεια, δεν ξεκουνάω από εδώ ακομα!
τι να σου πω φίλε μου σε καταλαβαίνω. Από τη μία όμως και αυτό είναι το θετικό, η γυναίκα σου είναι καθηγήτρια και στην επαρχία ο μισθός της σου φαίνεται μεγαλύτερος. Αν όμως έχεις τέτοιο ζόρι με το σπίτι δεν ξέρω. Αλλά νομίζω ότι επιλύεται. Η έλλειψη καβάντζας πάντως έχει τις ίδιες συνέπειες, είτε φύγεις είτε όχι.
δεν ξέρω ρε παιδιά αλλά ,μόνο αυτούς που έχουνε λεφτά καταλαβαίνω που επιλέγουνε να ζήσουνε στις μεγάλεις πόλεις(για ηλικίες ανθρώπων με οικογένειες).ωραία σπίτια,εκδρομές,έξοδοι…άνθρωποι που τα βγάζουνε πέρα δύσκολα είναι: διαμέρισμα-δουλειά!και μια κυριακή για ξεκούραση,πάλι σπίτι!το βρίσκω τραγικό!!!στην επαρχία η βόλτα σου δεν χρειάζεται απαραίτητα να συνοδεύεται απο γεμάτη τσέπη!υπάρχει και μια αυλή ή μια βεράντα απο την οποία θα φαίνεται ουρανός ένα δέντρο ένα λουλούδι…είναι δύσκολη η ζωή και δύσκολα αφήνεις τα λίγα που έχεις,φοβούμενος…μήπως βρείς χειρότερη κατάσταση…αλλά δεν τα βρείς χειρότερα τα πράγματα…πάλεψέ το!
Και να 'ναι μόνο αυτά. Στην επαρχία ο ελεύθερος χρόνος είναι πολύ περισσότερος. Στη Θεσσαλονίκη (πόσο μάλλον στην Αθήνα) τη μισή μέρα την τρώω στους δρόμους. Ενώ όταν γυρίζω στην πατρίδα. Όλος ο χρόνος μπορεί να είναι δικός μου, κι ας έχω ακριβώς τις ίδιες δουλειές με Θεσσαλονίκη. Επομένως γεμίζει και πιο ευχάριστα η μέρα. Έτσι είναι και για τα παιδιά, συγκρίνωντας το πως μεγάλωσα εγώ και πως ορισμένοι φίλοι μου. Υπάρχει μεγάλη διαφορά είναι αλήθεια.
για τα παιδιά των πόλεων η κατάσταση είναι τραγική οπως και να το δείς.τα περισσότερα είναι απο 2 χρονώ στους παιδικούς,στο σπίτι χορταίνουνε dvd…τί θα θυμούνται πως χαρήκανε στα παιδικά χρόνια?εμένα ακόμα αυτά λέω πως ήταν τα καλύτερά μου!και δεν πιστεύω πως θα αλλάξει αυτό όσο καλά και να ζήσω απο δώ και πέρα.και τί είχαμε?απο πράγματα?(παιχνίδια)τίποτα!και όμως χορταίναμε παιχνίδι όλη μέρα!αυτά τα καημένα δεν ξέρουν τί να κανουν τόση ενεργεια!τυχαίο είναι που γίνονται αντιδραστικά?νευρικά!τίποτα δεν τα ευχαριστεί!(τί θα μπορούσε αλλωστε?)εμείς γιατί είμασταν καλά παιδάκια?γεννηθήκαμε έτσι και αυτά αλλιώς?όχι βεβαια.
πρακτικά τώρα όμως, βασικό είναι να ζείς όπου υπάρχει ψωμί!παντού υπάρχει,και παντού δύσκολα βγαίνει.καλύτερα να βγαίνει δύσκολα καπου που νιώθεις άνθρωπος,παρά καπου αλλού.
Όλα ωραία στο χωριό, αλλά βάρδα μην αρρωστήσεις… ειδικά τα παιδιά.
Μην είσαι απόλυτος μάστορα!
Αν έχεις τα φράγκα τα ιδιωτικά θεραπευτήρια σε περιμένουν ο΄που και νά 'σαι. Αλλιώς, προτιμότερο να πεθάνεις σε κρεβάτι νομαρχιακού νοασοκομείου παρά σε ράντζο “Ευαγγελισμού”…
Αντίθετα στην επαρχία το ΕΣΥ δουλεύει πολύ καλύτερα. Αφενός γιατί δύσκολα μπορεί να υπάρξει ιδιωτικό νοσοκομείο (πολλά τα έξοδα, λίγος ο πληθυσμός), άρα το κράτος είναι υποχρεωμένο λόγω έλλειψης εναλλακτικής λύσης να δώσει βάρος (και από άποψη υποδομών τα επαρχιακά νοσοκομεία είναι μια χαρά). Αφετέρου λόγω προσωπικών σχέσεων δεν υπάρχει γραφειοκρατεία όσο στις πόλεις.
Τα κέντρα υγείας έχουν τη δυνατότητα να ανταπεξέρχονται σε πρώτη φάση αρκετά καλά (18 χρόνια σε κωμόπολη με κέντρο υγείας δεν είχα ποτέ κανένα παράπονο). Τέλος βρισκόμαστε στην Ελλάδα το 2009 οι αποστάσεις δεν είναι τίποτα. Σε οποιοδήποτε σημείο της χώρας να βρίσκεσαι είτε σε Αθήνα είτε σε Θεσσαλονική φτάνεις πολύ γρήγορα (σκεφτείται ότι Γιάννενα και Πάτρα, αλλά και άλλες πόλεις έχουν πολύ καλά νοσοκομεία.
ΥΓ δεν προσπαθώ να εξωραΐσω την κατάσταση στην Υγεία. Αλλά το να τονίζουμε πόσο χάλια είναι η κατάσταση συμβάλλουμε κι εμείς ακούσια στην προσπάθεια που γίνεται για ιδιωτικοποίηση της περίθαλψης. Το ζήτημα είναι πως θα βελτιωθεί το ΕΣΥ και όχι πως θα υποβαθμιστεί για να περάσει η υγεία σε χέρια ιδιωτών.:080:
Δεν διαφωνώ με κανέναν σας, όμως δεν μίλησα για επαρχία γενικά, αλλά για χωριό. Είμαι υπέρ των κρατικών νοσοκομείων έναντι των ιδιωτικών, για πολλούς λόγους. Δεν είμαι σίγουρος όμως για το κατά πόσο ένα Κέντρο Υγείας μπορεί να ανταποκριθεί σε ένα επείγον περιστατικό, ειδικά μιλώντας για μικρά παιδιά, γιατί στις περιπτώσεις μεγάλης ανάγκης κρίνεται το σύστημα. Μια φορά στις τόσες θα συμβεί κάτι, αλλά τότε πραγματικά χρειάζεσαι την -όποια- υποδομή και το φάρμακο που δε θα έχει έλλειψη και δυστυχώς, εκεί μετράνε και τα λεπτά καθυστέρησης. Συνήθως ο αγροτικός γιατρός -όσο καλός να είναι- σε τέτοιες περιπτώσεις δίνει αμέσως παραπεμπτικό για νοσοκομείο. Αν είσαι αποκλεισμένος σε νησί, ή έχεις 2 μέτρα χιόνι στο βουνό, ή χρειάζονται 2-3 ώρες για να φτάσεις, τί κάνεις; Προσέυχεσαι…
Φαντάζομαι ότι όλοι μιλάτε υπό την προυπόθεση ότι υπάρχει εργασία παίδες, γιατί όλα καλά με τη ζωή στην επαρχία και με όλα τα ρομαντικά που προαναφέρονται αλλά τα παιδιά πρέπει να τρώνε και κάτι, έτσι;
Προσωπικά είμαι από προσφυγική οικογένεια οπότε δεν έχω ιδιαίτερη πατρίδα, αλλά της γυναίκας μου η καταγωγή είναι από την ακριτική Κάσο. Οι -εντυπωσιακά αρκετοί- συνομήλικοι φίλοι μας που επέλεξαν να ζήσουν μόνιμα εκεί, ζούν -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- στα όρια της φτώχειας. Το καράβι το χειμώνα εννιά στις δέκα δεν πιάνει λιμάνι λόγω κακοκαιρίας, μένουν από προμήθειες, τα σούπερ-μάρκετ τους χρεώνουν διπλάσιες τιμές και άλλα πεζά.
Θα ήθελα να μπορούσα να την “έκανα”, αλλά μιά βασική προυπόθεση θα είναι ένας τουλάχιστον σταθερός μισθός εξασφαλισμένος.
Για το θέμα υγείας στο εν λόγω νησί καλύτερα να μην το συζητήσουμε καθόλου. Να πώ μόνο ότι γνωστός μας που έπεσε με μηχανάκι λόγω ολιγορίας του ελικόπτερου (σε συνθήκες απόλυτης καλοκαιρίας) έχασε τελικά το πόδι του. Σαράντα χρονών παλληκάρι!
Καλά τα όνειρα αλλά έξω απ’το χορό πολλά τραγούδια λέει κανείς…
Ξέρω ότι τα ανέκδοτα είναι σε άλλη ενότητα αλλά….
…ευτυχώς που οι κυβερνήσεις μας (όλες ανεξαιρέτως) έχουν σκύψει στο θέμα της αποκέντρωσης και το έχουν δει με ευαισθησία, έχουν καταρτίσει πληθώρα κινήτρων με πλάνα σε βάθος χρόνου – πολύ βάθος ρε παιδιά – με σοβαροτητα και υπευθυνοτητα στηρίζοντας τις προσπάθειες και τα ονειρα των ανθρωπων …
:019::090::019:
Απλως και μονο αναλογικα να το παρεις, πιστευω οτι θα εχεις τις 10πλασιες ευκαιριες να κανεις κατι απο δουλεια σε μια μεγαλη πολη απ’ το να ψαχνεις σε χωριο, στο οποιο οι δουλειες ειναι μετρημενες στα δαχτυλα( απο πλευρας ποικιλιας εννοω) ,γιατι αν παρω τον εαυτο μου για παραδειγμα, οσο και να με ‘‘κοπανας κατω’’ , υπαρχουν δουλειες τις οποιες δεν θα κανω ποτε. Στην μεγαλουπολη, κουτσα στραβα, περιμενοντας λιγο παραπανω κατι θα σου ‘’ κατσει’’. Τουλαχιστον θα πλησιαζει στα δεδομενα που ψαχνεις.Απλως χρειαζεται λιγη υπομονη. Κι οσο για τα λεφτα, κανενας δεν εκανε περιουσια, επειδη του μειναν ‘‘πεντε φραγκα’’ μετακομιζοντας σε χωριο. Τα μεροκαματα της πολης, ειναι τα ιδια με του χωριου, απλα στο χωριο ‘‘ξεδινεις’’ αλλιως.Επισης, στην σημερινη κοινωνια, θα πρεπει να παψουμε να ειμαστε τοσο ρομαντικοι και να δουμε λιγο- μαλλον πολυ- ρεαλιστικα την ζωη, διοτι πολλα αλλαξανε κι οποιος δεν το καταλαβε, δυστυχως…Κι οσο για τα παιδια, μην ανησυχειτε- δεν γνωρισανε την ζωη οπως ητανε πριν 20-30 χρονια- οποτε θεωρουνε φυσιολογικη την τωρινη και δεινοσαυρους εμας, οταν αναφερομαστε στα παλια. Στο μονο που δεν σηκωνω κουβεντα, για να αλλαξω νοοτροπια και σταση, ειναι το ρεμπετικο και λαικο τραγουδι. Αυτα.
Η εύρεση εργασίας πάνω από όλα. Όμως υπάρχουν και περιπτώσεις που η εργασιακή προοπτική είναι η ίδια. Τότε έχει σημασία τι κάνεις. Και επιλέγεις αυτό που νομίζεις καλύτερο, το οποίο έχει να κάνει με το πωσ συνήθισε ο καθένας στη ζωή του.
ΥΓ Πιο πάνω ανφέρθηκα στηνεπαρχία, στην ηπειρωτική Ελλάδα, βάσει προσωπικών εμπειριών που έχω ζήσει και έχω αποφασίσει να επιστρέψω. Και έχω ζήσει σε χωριό και κωμόπολη, που νομίζω ότι συνάδει με την περίσταση του φίλου μουζίκου. Δεν επιχείρησα (παρότι φάνηκε έτσι, να κάνω συνολικότερη και γενικευμένη τοποθέτηση).:089:
εγώ παιδιά είμαι ερωτικός μετανάστης :)στην επαρχία 7 χρόνια τώρα και δεν το μετάνιωσα στιγμή.Αν έχεις μια δουλίτσα να τα βγάζεις πέρα,δεν συγκρίνεται.:088:
Το απλό δεν κατάλαβα. Μπας και νομίζεις ότι ψάχνουμε για τίποτα παραπάνω; Ακριβώς όπως το είπες το ψάχνουμε. Στο υποκοριστικό!
Εγώ κατάγομαι από επαρχία. Στα 18 μου ήρθα στην Αθήνα. Στα 30 μου γύρισα στην επαρχία να δοκιμάσω την τύχη μου. Στα 38 ξαναγύρισα στην Αθήνα όπου φιλοδοξώ να κατοικίσω μόνιμα τα επόμενα χρόνια μου. Θα είχα επιστρέψει νωρίτερα, αλλά είχα ήδη παντρευτεί μια συμπολίτισσα. Ενώ είχα βρει αρκετά θετικά στην επαρχία, όπως εύκολες μετακινήσεις, φύση, επαφές με γνωστούς ανθρωπους, η κύρια αιτία που με έδιωξε ήταν η εμμονή πολλών συνανθρώπων να ασχολούνται (συνήθως κακοπροαίρετα) με τους άλλους παρά με τους εαυτούς τους, η προσπάθειά τους να σε υποβαθμίσουν για να αναδειχθούν αυτοί κ.λ.π. Αυτά βέβαια γίνονται παντού αλλά στην επαρχία δεν μπορείς να ξεφύγεις τα ζεις καθημερινά. Ετσι ξαναγύρισα στην αγαπημένη μου πρωτεύουσα που και περισσότερα χρήματα βγάζω και πιο πολλές επιλογές έχω στην καθημερινότητά μου. Τώρα στην επαρχία πηγαίνω σαν επισκέπτης και περνάω υπέροχα.
Πάντως το καλύτερο για μένα θα ήταν να μπορούσε κάποιος να το έχει δίπορτο, τρίπορτο, πεντάπορτο κ.λ.π. ώστε να μην εγκλωβίζεται πουθενά.:089: