Κύριοι,
με χαρά σας ανακοινώνω, ότι αποφάσισα να αφήσω το κλεινόν άστυ, και να πάω στα μέρη μου κατά Διακοφτο μεριά, (μέσα στη διετία 2008 2010 ελπίζω να την έχω πουλεψει).
Προσπαθώ να εξασφαλίσω πόρους!!!
Η γυναίκα μου έχει εξασφαλισμένο μεροκάματο, (είναι καθηγήτρια), εγώ ψάχνομαι ακόμα, μιας και το δικό μου αντικείμενο ¨κουτσαίνει¨ στην επαρχία. Βέβαια θα έχω και την καριέρα μου στο ψάρεμα, στο κυνήγι, στο άγναντι……
Έχει κανείς παρόμοια εμπειρία η επιθυμία?
Nικολας.
Φίλε μούζικε αν με αυτά που λες εξασφαλίζεις τα προς το ζειν τότε κάνε την φίλε εγώ έχω βρει την υγειά μου απο το 1991 και μετά.
Άντε και να έρθουμε να μας κεράσεις απο τα κυνηγοψαρέματα σου.
Με το Καλό.
Αντε με το καλό! :088:Πολλά χρόνια πριν, (1987) επιλέξαμε με τη γυναίκα μου να ζήσουμε στο χωριό και να μεγαλώσουμε το γιο μας μέσα στα αρώματα της λεμονιάς κοντά στον παππού και τη γιαγιά. Δεν μετανιώσαμε ποτέ!
Αφού έρχεσαι σχετικά κοντά μου προσφέρω και εγώ τη βοήθειά μου για το δύσκολο έργο της κατανάλωσης θηραμάτων και αλιευμάτων. Επίσης προσφέρω επαρκή… ποσότητα ροζέ από ορεινό αγιωργίτικο, (παρασκευασθέντος υπ’ εμού με τη συνδρομή μόνον του συνονόματου Μεγάλου Αμπελουργού, απουσία παντός χημικού, φυτοφαρμάκου, λιπασμάτων, συντηρητικών κ.λ.π.), έτσι για το καλώς όρισες, και για να απαλύνεις τον πόνο του αποχωρισμού από το κλεινόν άστυ! :102:
Φίλοι μου, έχω την τύχη να συνηγορεί πολύ θετικά η γυναίκα μου σε αυτή την απόφαση, γιατί ακούω πολλούς να λένε, δεν θέλει η γυναίκα μου γιατί….
Όσο για τους γιους μου πετάν τη σκούφια τους!
Υ.Γ. Θέλω να γράψω πολλά αλλά έχει πλακώσει δουλεία, άσε που γράφω τόσο αργά που…γράμματα !!! Ευτυχώς που έχω και το διορθωτηρι
Α βρε φίλοι, πόσο σας ζηλεύω, πόσο σας ζηλεύω. Μου λείπουν τα αρώματα αυτά Theo, μου λείπουν όλα που θυμίζουν το χωριό. Αυτή η ησυχία το σούρουπο, όταν καθισμένος πλάι στο τζάκι του σπιτιού ακούγεται μόνο το τρίξιμο των κλαδιών που καίγονται αργά, η ηρεμία της ζωής στο χωριό, πολύτιμα αλλά ανύπαρκτα στοιχεία για μας εδώ στην πόλη που μας συνθλίβει.
Να πας μουζίκο να πας και να ρίξεις μαύρη πέτρα στην πόλη. Έτσι μόνο θα ανασάνεις.
Υ.Γ. Βάζεις αγιωργίτικο ορεινό Theos; Και εγώ το ίδιο. Πρέπει να ανταλλάξουμε ιδέες και απόψεις. Θα τα πούμε γρήγορα.
εκτός αν οι πιτσιρικάδες της γειτονιάς αλλάξουν εξάτμιση στο παπί και κάνουν test drive στο στενό…:mad:ή άμα περάσει ο γάτος μου μπροστά από το σκύλο του γείτονα!:019:
Και βέβαια θα τα πούμε κάποια στιγμή … άλλωστε η χαρά του αμπελουργού είναι η κατανάλωση με φίλους του δημιουργήματος του! απλά λόγω γεροντοσπουδών είμαι γενικά αποκομμένος από τον κόσμο… :106:που θα πάει 3 εξάμηνα μου μείνανε! ας την κάνω για διάβασμα… μην με συλλάβει η σύζυγος να χαζολογάω εν όψη εξεταστικής…
Τις ευχές μου από τα Λεγραινά.
Έχουμε οικογενειακώς αναχωρίσει κοντά 10 χρόνια.
Σου το συνιστώ ανεπιφύλακτα !!!
Άπαξ και το αποφασίσεις να φύγεις, πολύ δύσκολα ξαναγυρνάς.
Βέβαια, να θυμάσαι ότι κάθε επιλογή έχει και το κόστος της.
Βάλτα όλα στη δική σου ζυγαριά, κοίταξε κατά που γέρνει και προχώρα.
Εγώ πάλι φίλε μου, έχοντας αλλάξει κάμποσες πόλεις, χώρες και χωρία από τότε που γεννήθηκα, έχω καταλάβει ότι ο χώρος που σου ταιριάζει καλύτερα, είναι αυτός που ταιριάζει και στο τρόπο ζωής για τον οποίο είσαι καμωμένος να ζήσεις.
Εκεί δηλαδή που η ζωή σου περνάει πιο φυσικά και πιο αβίαστα. Τελικά, εκεί που οι άνθρωποι και το ανθρωπογενές περιβάλλον είναι στα μέτρα σου.
Αυτό μπορεί να συμβαίνει σε αστικοποιημένη περιοχή, σε προάστιο ή σε περιφερειακό οικισμό. Μόνο η ψυχούλα σου το ξέρει αυτό.
Εγραψα πριν από καμιά ώρα ένα θυμωμένο κειμενάκι εδώ και δεν το βλέπω! Κάποια πaπαριά θα έκανα κατά την αποστολή.
Εν ολίγοις έλεγα ότι πριν μερικές ώρες έκανα μια σύντομη επίσκεψη στο Φρονιμόπουλο στα Λεγραινά. Μία ώρα από την Αθήνα και αγναντεύει το πέλαγος. Ασε που το μέρος “βρωμάει” για ψαρότοπος.
Γυρνάω σπίτι κοιτάζοντας απογοητευμένος τη συνοικία που μένω και πέφτω πάνω σας…
Βαλτοί είστε ρε; Πλακώθηκα στα ποτά για να συνέρθω…
Εγώ να δεις τι παθαίνω… και τα ΄χω κόψει όλα τα “φτιαχτικά”:083: Αλλά τώρα θα πιώ ένα τσίπουρο!
Σε ποιά θάλασσα να πάω ρε, αν μου τη δώκει; Πριν δέκα χρόνια, είχα και παρέα:089:, λέω, “Μου λείπει η θάλασσα, δεν πάμε μέχρι την Ολλανδία”. Και ξεκινάμε, και φτάνουμε κάποια φορά και … από τότε δεν ξαναπάτησα (Στη θάλασσά τους, γιατί στην Ολλανδία πηγαινοερχόμουνα).
Το κακ(λ)ό είναι ότι με τρώει για αλλαγή :240:αλλά δεν μπορώ να φύγω στο απότομο, αλαπαλαιά…:016:… ετοιμάζομαι για πιο Νότια αλλά και κει …θάλασσα δεν έχει!
Όσο πάω να το οργανώσω, τόσο πιο δύσκολο γίνεται. Τους λέω “φεύγω ρε, πάω Νότια, συχάθηκα τη σαπίλα σας” και ξαφνικά βρίσκει μετά από 8 χρόνια μισή δουλίτσα η γυναίκα μου (ακαδημαϊκός) και πετάνε και κάτι κόκκαλα σε μένα (ανειδίκευτος καλλιτέχνης).
-το’χω συζητήσει κι εγώ με τη γυναίκα μου, αλλά το νησάκι μας πέφτει λίγο μακριά και απομονωμένα. Επίσης, τόσο εκείνη όσο κι εγώ δεν μπορούμε αυτή την απίστευτη μοναξιά του χειμώνα. Ούτε ένα τόπο που ασχολούνται όλοι με όλους, για όλα. Προς το παρόν το βασικό μου μέλημα είναι να έχω μια βαρκούλα μόνιμα εκεί και σταδιακά να κατεβαίνω (με κανά παλιόφιλο) για ψαρεματάκια 3-4 φορές το χρόνο.
-θυμάμαι τον πατέρα μου σαν να’ναι τώρα που μου έλεγε: “όταν πάρω σύνταξη (πήρε στα 60) θα βάλω το όπλο στον ώμο και θα με βλέπετε Χριστούγεννα-Πάσχα”. Τζίφος. Από τότε που πήρε σύνταξη δεν πήγε για κυνήγι ούτε μία φορά.
-Πάμε μ’ενα φίλο Έλληνα και δύο Γερμανίδες γκόμενες που’χαμε γνωρίσει το καλοκαίρι διακοπές στο Αμβούργο Σεπτέμβρη μήνα, και μας λένε: “πάμε βόλτα παραλία;” Τρελλαθήκαμε εμείς που’χαμε αφήσει την Ελλαδάρα καλοκαιριάτικα για να πάμε βόρεια, ένεκα η καψούρα το κολλητού. Μας πάνε ρε παιδιά σ’ενα σκaτοπόταμο μαύρο, να βρωμάει η παραλία βοθρίλα, και ήταν όλοι οι Γερμαναράδες με μιά μπύρα στο χέρι. Εμείς είμασταν φτιαγμένοι για μπανάκι, ουζάκια, κλπ, και πήραμε τα … ξέρετε. (Α, ο φιλαράκος μου τελικά την παντρέυτηκε την κοπελιά. Μείναμε Αμβούργο 2 χρόνια και μετά την έπεισε κι ήρθαν Ελλάδα. Από τότε η τύπισσα λέει στους γονείς της κι έρχονται Ελλάδα, δεν ξαναπάει πίσω με τίποτα.
Έτσι τη πάτησα και εγώ με την θάλασσα της Γερμανίας.
Είχα πάει πριν κάποια φεγγάρια με μια γκόμενα για Σαββατοκύριακο στη Nordsee. Μόλις είδα την “λασποθάλασσα” που άφριζε στο σκάσιμο του κύματος σαν να είχε λύσσα, μου ήρθε να κάνω εμετό… :106:
Δηλαδή, Αιγαίο, στην ορεκτικότατη φωτογραφία σου βλέπουμε το Meerschaum (αφρός θαλάσσης) από το οποίο κατασκευάζονται και σύριγγες καπνίσματος (κοινώς τσιμπούκια);
