Φίλε Alk δεν βρίσκω βαρβαρότητα στην αισθητική. Με παρερμήνευσες. Στους λάτρεις της κλασσικής μουσικής τύπου Καβάκου που ευδοκιμούν κυρίως στην Ελλάδα αναφερόμουν. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τις λαικές μουσικές κυρίως ανατολικής προέλευσης αποδεικνύει την καφρίλα τους. Και εμένα μου αρέσουν κάποια ‘‘ζοφερά’’ έργα του Σοστακόβιτς ή του Μουσόργκσκι. Η Ολλανδή βιολίστρια έπαιξε Τσιτσάνη μπροστά σε μια συμφωνική ορχήστρα και εμείς εδώ έχουμε τους Καβάκους.
Προσωπικη μου εκτιμηση και μπορει να κανω λαθος,αυτο προερχεται απο την νοοτροπια των μικρασιατων προσφυγων που ειναι πιο μαλθακοι σαν ανθρωποι ενω οι ελληνες στην ορεινη ελλαδα διατηρουν τα αγρια χαρακτηριστικα τους εως ενα βαθμο.
Σουχει λαχει να σε κυνηγουν οι βλαχοι;
Προσωπικά, θεωρώ σωστή αυτή την άποψη. Οι μικρασιάτες ήταν πιο …εκλεπτυσμένοι από τους παλιοελλαδίτες, τι να κάνουμε τώρα!!
Αυτος ο διαλογος πρεπει να βρισκεται μαζι.(Η προηγουμενη ανάρτηση μου διαγραφηκε για ειρωνικη διάθεση)
Έγραψα εγώ κάτι τέτοιο;
Εγώ αυτό είπα: “Το 1ο επίθετο (εκλεπτυσμένοι) οδηγεί στο 2ο (μαλθακοί).”
Και όσο σκέπτομαι το παιδί της Κηφισιάς ή του Αμαρουσίου σε σχέση με το παιδί της Μαχαιράς Ξηρομέρου ή της Άνω Ραχούλας Ψηλορείτη τόσο πιο πολύ πιστεύω σε αυτό που είπα.
Τι παραδείγματα λαών μου τσαμπουνάς, ρε φίλε; Για περιοχές της Ελλάδας ρώτησα τον liga rosa.
@dimitris_n
Δεν συμφονισες με τον @Elias_1
Τι παραδείγματα λαών μου τσαμπουνάς, ρε φίλε; Για περιοχές της Ελλάδας ρώτησα τον liga rosa.
Οταν το επιχείρημα/παραδειγμα απο το ειδικο ( περιοχες ελλαδας ) γινεται γενικο ( λαοι του κοσμου ) κερδιζει βαρυτητα
Εσύ, σε τι κατάλαβες ότι συμφώνησα;
Είπε ο Ηλίας:
“Προσωπικη μου εκτιμηση και μπορει να κανω λαθος,αυτο προερχεται απο την νοοτροπια των μικρασιατων προσφυγων που ειναι πιο μαλθακοι σαν ανθρωποι ενω οι ελληνες στην ορεινη ελλαδα διατηρουν τα αγρια χαρακτηριστικα τους εως ενα βαθμο.”
Είπα λοιπόν, ότι συμφωνώ περί μαλθακότητας των μικρασιατών σε σχέση με την ορεινή Ελλάδα και μπορώ να αναφέρω πολλά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν αυτήν μου την άποψη.
Εσύ διαφωνείς. Γιατί; Ανάλυσέ μας το σκεπτικό σου να γίνει και μία κουβέντα της προκοπής χωρίς γκρίνιες!
Τι κάνει; Κερδίζει βαρύτητα;!!
Συγνώμη, αλλά αυτή είναι δική σου συλλογιστική και δυστυχώς, δεν μπορώ να την ακολουθήσω!
[QUOTE]
[/QUOTE]
Είπα λοιπόν, ότι συμφωνώ περί μαλθακότητας των μικρασιατών σε σχέση με την ορεινή Ελλάδα και μπορώ να αναφέρω πολλά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν αυτήν μου την άποψη.
Εσύ διαφωνείς. Γιατί; Ανάλυσέ μας το σκεπτικό σου να γίνει και μία κουβέντα της προκοπής χωρίς γκρίνιες!
Ειναι παρα πολυ απλο. εξελιχτικα εχει αποδειχθει οτι ορεινες περιοχες επιλεχτηκα απο πληθυσμιακες ομαδες ανα τον κοσμο για ασφαλια. σε αντιθεσει πληθυσμιακες ομαδες που εζησες σε πεδιαδες και ακομα περισσοτερο σε παραλιακες περιοχες ηταν πιο εξωστρεφεις, εμποροι και φυσικα πολεμουσαν πιο συχνα.
Τι κάνει; Κερδίζει βαρύτητα;!!
Συγνώμη, αλλά αυτή είναι δική σου συλλογιστική και δυστυχώς, δεν μπορώ να την ακολουθήσω!
Αν ισχυει το γενικο συνεπαγεται οτι ισχυει και το ειδικο το αντιθετο
ομως δεν ισχυει. νομιζω ειναι κατανοητο…
Ολόκληρη η συνέντευξη (μιας ώρας περίπου) εδώ:
http://webtv.ert.gr/katigories/politismos/05ion2016-kat-exeresi/
Σαν παιδί της δεκαετίας του 70 και με γονείς που είχαν ,όπως όλοι τότε, την μανία τα παιδιά τους να μάθουν κάποιο όργανο κυρίως κλασικό, μπορώ να πω πως ΑΥΤΉ ήταν η αιτία που μας έκανε και τα παρατησαμε τότε
Παίζαμε μουσική μακριά από αυτο που μας άρεσε, μόνο και μόνο για να ακούει ο θείος το παιδί του αδερφού του να παίζει τον Δούναβη, για 1.23", να βαριέται και να λέει μπράβο το παιδί
Έπαιζα πιάνο και τα παράτησα για αυτό τον λόγο, τα ίδια και η γυναίκα,ακορντεόν
Για αυτό επίσης βλέπεις όσα παιδιά παίζουν μπουζούκι και κιθάρα να μην τα παρατάνε ποτέ, γιατί παίζουν κομμάτια που τους αρέσουνε
Αυτά τα ολίγα από εμένα, τώρα τις απόψεις του κυρίου βιολιστη και του κάθε ανθέλληνα, καλύτερα να μην πω που τις έχω γραμμένες
μαλθακός -ή -ό
που δεν δείχνει καμία ενεργητικότητα
Υπό αυτή την έννοια,όπως δίνετε από τα λεξικά,νομίζω αδικούνται οι μικρασιάτες.Από ενεργητικότητα άλλο τίποτα.Σε αυτούς οφείλεται το οικονομικό θαύμα της Ελλάδας πριν τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο.Δεν υπήρξαν ποτέ μαλθακοί.Θα πρέπει να βρείτε άλλες λέξεις να χρησιμοποπιήσετε.Πιο πολιτισμένοι σε σχέση με κάποιους παλαιοΕλλαδίτες ,ίσως.Πιο εκλεπτυσμένοι,ίσως, Αλλά και μαλθακοί…ε όχι.
Νομίζω οτί λεεί ελάχιστα για να έχουμε σαφή εικόνα τι εννοεί.Αναφέρει ξενόφερτες μουσικές και τούρκικους αμανέδες και τσιφτετέλια και για την μονομερή σχέση της ελλάδας μόνο με την ανατολή και μου δίνει την εντύπωση οτί μιλάει σαφώς πλην για τα σκυλάδικα τραγούδια του σήμερα.
Δεν νομίζω οτί ο Καβάκος μπορεί να να γνωρίζει τους παλιούς αμανετζήδες ή το ρεμπέτικο του 30 στις πρώτες εκτελέσεις με βάση όλο το μουσικό του υπόβαθρο εξάλλου λεεί οτί δεν μιλάει επιστημονικά και κατακρίνει πιο κάτω το ρεμπέτικο μόνο
στιχουργικά.Σίγουρα τον προκαταβάλει η έλξη του προς το δημοτικό ,εξάλλου αρκετοί δημοτικοί ακόμα και σήμερα λόγω ανταγωνισμού αντιπαθούσαν το ρεμπέτικο.Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που λέει περίπου στο 40 λεπτό για τους δεξιοτέχνες
που δεν αγγίζουν ,γενικά πολλά από αυτά που λέει σε αυτή τη συνέντευξη τα βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα.
Νικόλα, δεν ξέρω τι ορισμό δίνουν τα λεξικά αλλά εγώ σε διαβεβαιώ ότι δεν τον εννοών έτσι. Εγώ εννοώ τον όχι σκληρό, τον μαλακό δηλ.
Δε νομίζω όμως, ότι χρειαζόμαστε τον Μπαμπινιώτη για να δεις πώς το λέω. Έδωσα και παραδείγματα! κι απορώ που δεν τα έλαβες ούτε εσύ υπόψιν.
Ας δώσω άλλο ένα όμως για να γίνω πιο αντιληπτός.
Το παιδί που μεγαλώνει με “γαλλικά και πιάνο” σε διαμέρισμα της πόλης είναι μαλθακότερος του παιδιού που γυρίζει τις αλάνες και τους δρόμους.
Εάν νομίζεις ότι ακόμα χωράει λεξικό στην σημασία του παραδείγματός μου τότε παω πάσο και σταματώ τον σχεδόν, μονόλογό μου.
Η λέξη μαλθακός ηχεί προσβλητικά, αλλά ας την πάρουμε στην σχετικότητά της, ότι δηλαδή ο “εκλεπτυσμένος” σε σύγκριση με τον “άγριο” φαίνεται “μαλθακός”.
Το ζήτημα είναι ότι κι έτσι δεν ερμηνεύεται η διαφορά λαϊκού - δημοτικού.
Εννοώ ότι κι ο “εκλεπτυσμός” της ζωής στις πόλεις έχει δυο όψεις.
Από τη μια έχουμε το αστικό-λαϊκό τραγούδι που η “φωνή” του καθρεφτίζει μια ψυχή που βγαίνει καθημερινά. Κι από την άλλη έχουμε το αστικό-αστικό που τραγουδά “για μας κελαηδούν τα πουλιά”…
Σχηματικά μιλάω, ενδεικτικά για το ότι κι ο “εκλεπτυσμός” έχει κι αυτός δυο όψεις και δεν πηγάζει κατ’ ανάγκη απ’ αυτόν μόνο η “απαισιοδοξία”.
εκτος απο το εγκωμιο που πλεκει για τον εαυτο του, ο τυπος εχει θεμα. ειναι ψωναρα, εχει κομπλεξ ανωτεροτητας και ειναι ανιδεος σε σχεση με τη ρεμπετικη μουσικη.παραθετω και ενα συνθημα που ειχα δει διπλα απο ενα γκραφφιτι…’‘πρεπει να μπεις βαθια μες στη ζωη των πραγματων για να τα ζωγραφισεις’’
Aν αρχίσουμε να σταχυολογούμε τα επικριτικά σχόλια της κάθεμιάς ελληνικής ράτσας για την άλλη δεν θα βγάλουμε άκρη.Ετσι ο
Μικρασιάτης είναι κισμέτης,ο Μωραίτης άλλα λέει,άλλα εννοεί και άλλα σκέφτεται,ο Ρουμελιώτης καλύτερα να του κόψεις το κεφάλι
παρά να αλλάξει γνώμη,ο Πόντιος “Πόντιος είσαι;“και πάει λέγοντας.Δηλαδή επιστρέφουμε στην” Βαβυλωνία” του Βυζάντιου του 19ου αιώνα.Αυτού του αιώνα νοοτροπία εκφράζει ο Καβάκος.Βέβαια έχει προχωρήσει κάπως,γιατί τότε στη θέση του απορριπτόμενου ρεμπέτικου ήταν το δημοτικό που τουλάχιστον αυτός αποδέχεται.Νοοτροπία έκφράζει ο Καβάκος και τίποτα παραπάνω, όταν λέει ότι
δημοτικό ισον ανάταση και ρεμπέτικο ισον απόλυτη παρακμή.Οσο αφορά δε, την γενίκευση ότι το δημοτικό σε ανεβάζει, ενω το ρεμπέτικο σε κάνει μαλθακό,υπενθυμίζω ότι τόσο το τσάμικο όσο και το ζειμπέκικο ειναι πολεμικοί χοροί.
Θα ήθελα να παραθέσω κι εγώ την άποψη μου στο αρχικό θέμα…
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί είμαστε τόσο θερμοί με κάποιες απόψεις και προβαίνουμε σε χαρακτηρισμούς (βδέλυγμα, κατάπτυστη, από άλλους χαρακτηρίστηκε ότι ο Καβάκος έχει θέματα…κτλ κτλ) επειδή απλώς ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ.
Άκουσα όλη τη συνέντευξη και πραγματικά είχε μεγάλο ενδιαφέρον και μάλιστα νομίζω ότι πρέπει να είμαστε υπερήφανοι που έχουμε στην Ελλάδα αναγνωρισμένους διεθνώς μουσικούς τέτοιας εμβέλειας. Μάλιστα δε νομίζω ότι μίλησε με υπεροψία, ούτε έδειξε να θέλει να το παίξει αυθεντία (που κατα τη γνώμη μου ακόμα και να το είχε κάνει θα το δικαιολογούσα, αν και δεν θα συμφωνούσα).
Αναφέρθηκε σε μία φράση για το λαικό τραγούδι, που νομίζω ότι είναι προφανές (σε μένα τουλάχιστον) ότι αναφέρεται στα σκυλάδικα…
βέβαια λόγο άγνοιας του χώρου και επειδή να το πούμε και “λαικά” ζει σε άλλο κόσμο από αυτόν που ζούμε εμείς (όλοι οι κόσμοι εξίσου πραγματικοί και σεβαστοί) κάνει το λάθος και βάζει στον ίδιο ντορβά και τα ρεμπέτικα…!!
ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΜΑΣ ΡΕΕΕ…ΦΑΤΕ ΤΟΝ ΤΟ ΧΑΡΤΟΓΙΑΚΑ!!!
Νομίζω ότι πρέπει να μάθουμε να ακούμε διαφορετικές απόψεις και να μην αρπαζόμαστε σαν να μας προσβάλλουν προσωπικά επειδή κάποιος έχει διαφορετική άποψη, είτε λόγο άγνοιας, είτε λόγο αισθητικής, είτε γιατί έτσι τέλος πάντων…
Καταλαβαίνω ότι κάποιοι μπορεί να βγάζουν μια πικρία για την αφ’ υψηλού συμπεριφορά των “γαλλικά και πιάνο” αλλά δεν είναι έτσι όλοι, δεν χρειάζεται να βγάζουμε απωθημένα και πικρίες.
Τώρα για το μεγάλο “γλωσσολογικό” θέμα του μαλθακού ή του εκλεπτισμένου νομίζω οτί ήταν σαφές εξ’ αρχής αυτό που ήθελε να πει ο κ.Πολίτης.
Αυτά είχα να πω…(χωρίς να θέλω να προσβάλλω όποιον διαφωνεί μαζί μου :))
Γι’αυτο έβαλα σε παρένθεση το κατ εμε για να δηλώσω ότι ειναι η δική μου άποψη για τη συγκεκριμένη συνέντευξη και όχι για την κλασική μουσική γενικα την οποία γουστάρω κιόλας ως ένα σημειο
&
Όχι όλοι, δυστυχώς.
Αν είχα δεύτερη παιδική ηλικία, θα κράταγα την αναπνοή μου μέχρι να με πάνε οι γονείς μου στο Ωδείο. Στα 19 ή 20 που πρωτοπήγα (μόνος μου), ήταν αργά για μερικά πράγματα.
Κατά τα άλλα, να υπενθυμίσω και στους δύο παραπάνω φίλους αλλά και σ’ όποιον άλλο κάνει παρόμοιες σκέψεις, ότι αυτή την πολύμορφη βία σε σχέση με τη μουσική εκπαίδευση την έχουν υποστεί, περισσότερο απ’ όλους, αυτοί που τελικά έγιναν κλασικοί μουσικοί. Κι αν μόλις παραπάνω παραπονέθηκα ότι μικρός δεν είχα δάσκαλο να μου τα δείξει, τι να πουν κι αυτοί, που είχαν δάσκαλο και (συχνά) τους τα στραβόδειξε;
Από αφηγήσεις φίλων που είναι κλασικοί μουσικοί έχω καταλήξει ότι το να συνεχίσεις πέρα από τις μικρές ηλικίες, να καταφέρεις να αγαπήσεις αυτή την τέχνη, και στο τέλος να γίνεις και καλός -πόσο μάλλον να γίνεις Καβάκος- συνιστά από μόνο του ηράκλειο άθλο. Λες και το ίδιο το μουσικοπαιδαγωγικό σύστημα που κρατάει ζωντανό αυτό τον μεγάλο μουσικό πολιτισμό, τον φυλακίζει σε ανήλιαγα μπουντρούμια μη τυχόν και πάει κάνας βέβηλος και τον μαγαρίσει.
Επιπλέον, μπορεί να υπάρχουν μερικά ονόματα σολιστών, συνθετών ή μαέστρων που τα ξέρουμε ακόμα και οι άσχετοι, αλλά μην ξεχνάμε ότι η κλασική μουσική στηρίζεται πάρα πολύ και στον ανώνυμο εργάτη μουσικό, που θα περάσει όλον αυτό τον εκπαιδευτικό γολγοθά για να καταλήξει απλώς ένα τεσσαρακοστό ή ένα ογδοηκοστό της ορχήστρας, δε θα αξιωθεί ποτέ ούτε ένα παλαμάκι μόνο για πάρτη του, και όμως, χωρίς αυτόν γρανάζι δε γυρνά.
Για όλους τους παραπάνω λόγους θεωρώ ότι οι μουσικοί της κλασικής είναι άξιοι τιμής.
Βέβαια, άλλο άξιοι τιμής και άλλο να θεωρήσουμε τις όποιες απόψεις τους απυρόβλητες. Ας έχουμε όμως υπόψη μας ότι μέσα από μία τέτοια πορεία, είναι αναπόφευκτο να χάσεις και κάτι (παλιά οι καστράτοι τραγουδιστές χάναν περισσότερα).
Αυτό είναι ίσως, κατά τη γνώμη μου, το πλαίσιο που ορίζει τη θέση από την οποία μιλάει ο Καβάκος.
Ο Καβάκος είναι ένας τεράστιος μουσικός, καμιά αμφιβολία από κανέναν.
(Είναι και τεράστια ψωνάρα, αλλά έχει κάθε δικαίωμα να είναι, το έχει κερδίσει)
Ο αρχιμουσικός λοιπόν αυτός εκφράζει ένα παράπονο: στην Ελλάδα η δυτική μουσική, η ακαδημαϊκή μουσική δηλαδή, η μουσική που πρέπει υποχρεωτικά να διδαχθεί κάποιος πριν προχωρήσει και εμβαθύνει σε οποιοδήποτε άλλο είδος μουσικής επιλέξει να υπηρετήσει, είναι παραγκωνισμένη και αγνοείται (μερικές φορές και επιδεικτικά) από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, αλλά και του παιδαγωγικού συστήματος. Για έναν άνθρωπο του μουσικού βεληνεκούς του, αυτό ισούται με το να υπάρχουν χαρτορίχτρες, χειροπρακτικοί, βελονιστές και ξεματιάστρες, αλλά όχι γιατροί. Έτσι το βλέπει.
Επίσης ψέγει για αυτή την “παρακμή” την ανατολίτικη μουσική, (εντάξει, όλοι μας το έχουμε πει αυτό κάποια στιγμή).
Επίσης ορθή η παρατήρησή του όταν μιλάει για τους στίχους του δημοτικού και του ρεμπέτικου. Πώς να το κάνουμε δηλαδή, ο στίχος του ρεμπέτικου είναι από τη φύση του περιθωριακός & παρακμιακός (γι αυτό και υπέροχος, συμπληρώνω) ενώ ο δημοτικός πραγματεύεται υπερήφανους αετούς και θαλερές ιτιές.
Μέχρι εδώ καλά τα λέει, έστω και υπό το στενό οπτικό πεδίο του ακαδημαϊκού.
Το πρόβλημά του είναι η πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα έχει την πικάντικη ιδιότητα να κατουράει τις κοσμοθεωρίες του καθενός χωρίς να ντρέπεται καθόλου.
Η πραγματικότητα έκανε τον πειραιώτη της τρούμπας του '30 να γράφει στίχους για πρέζα και μπασκίνες. Η ίδια πραγματικότητα κάνει και τους μαύρους των γκέτο να γράφουν στίχους του τύπου If you see da Police, Warn a Brother. Η διαφορετική πραγματικότητα της μεγαλοαστικής τάξης του 17ου αιώνα και των αρχιμουσικών της αυλής των παλατιών γέννησαν σονάτες και όπερες.
Μπάτσους έβλεπε ο ένας, για μπάτσους έγραφε. Παλάτια και το Δούναβη έβλεπε ο άλλος, για παλάτια και το Δούναβη έγραφε.
Το να κατηγορείς έναν λαό για την στρεβλή μουσική του κατεύθυνση είναι βλακώδες και αστοιχείωτο.
Την μουσική κουλτούρα κάθε λαού δεν την υπαγορεύει η μουσική παιδεία που λαμβάνουν τα τέκνα του.
Η μουσική, όπως και όλες οι τέχνες είναι βιωματικές αποτυπώσεις.
Έχει να κάνει με τον ήλιο, το κλίμα, τη μορφή και την πληθυσμιακή σύνθεση των πόλεων και των χωριών, με την ευμάρεια ή την ανέχεια, με τους πολέμους που πέρασες, με το αν παράγεις τυρί ή καρπούζια, ρολόγια ή κάρα.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι μουσικές του κόσμου ακούγονται καλύτερα στο μέρος που τις γέννησε.
Περπατώντας το απόγευμα στην Βιέννη θα ακούσεις ευχάριστα τους ήχους της κλασσικής μουσικής και θα κάτσεις να το απολαύσεις. Όλα σου κάθονται σωστά και όλα είναι εκεί που πρέπει να είναι: τα κτίρια, οι δρόμοι, τα χαλαρά πρόσωπα γύρω σου, η οικονομική ευρωστία της χώρας.
Το βραδάκι στην πειραϊκή είναι διαφορετικό: Φυσάει και μυρίζει θάλασσα και αλατισμένη μπογιά, οι παρέες είναι φασαριόζικες, το ηλιοβασίλεμα χάνεται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου, δίπλα σου περνάει ο φιλιππινέζος ρακοσυλέκτης, το ΑΤΜ έχει πάλι ουρά. Ένα ταξίμι με πολλές ανοιχτές είναι ό,τι πρέπει για να περιγράψει αυτό που νοιώθεις. Ίσως και μια ρετσίνα.
- Ναι, αλλά το ταξιμάκι σου φίλε μυρίζει ανατολή… μήπως δεν είναι σωστό?
- Και τι ήθελες να μυρίζει μάστορα, blue cheese και ξινολάχανο? Με το γείτονα έχουμε περάσει πολλά, δύσκολος και στρυφνός ο άτιμος, αλλά ο καημός μας είναι ο ίδιος.
Ουδείς μπορεί να προδιορίσει και να κατευθύνει την εξέλιξη της μουσικής κουλτούρας ενός λαού, ενός έθνους.
Ξεκινάς να τους μαθαίνεις στα σχολεία Μότσαρντ και Μπετόβεν και έρχεται ένας πόλεμος και στα ανατρέπει όλα.
Τους κλείνεις το πρωί στο ωδείο και ο ήλιος μπαίνει επίμονα από το παράθυρο και τους τσιγκλάει να πάνε για μπάνιο.
Τους μαθαίνεις αρμονία, αντίστιξη και ο μπαμπάς μένει πάλι χωρίς δουλειά και πρέπει να πνίξουν τον καημό τους στο μπουζούκι.
Καλή η κλασσική παιδεία και πρέπει να την κατέχει ο καθένας που θέλει να λέγεται ολοκληρωμένος μουσικός. Αλλά από κει και πέρα ο καθένας, σαν άτομο ή σαν σύνολο τραβάει το δρόμο της ψυχής του.
Έναν δρόμο που στρίβει συνεχώς και δεν ξέρει που θα τον βγάλει.
Αλλά ξέρει από που έρχεται αυτός ο δρόμος και σέβεται το υλικό που είναι στρωμένος.
Δεν ξέρω για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, πάντως ο Αριστοφάνης θα με καταλάβαινε.
:092:
Ευχαριστώ, τρομερά ενδιαφέρουσα η συνέντευξη, ειδικά για τα όσα λέει για τη διεύθυνση ορχήστρας. Καθόλου ψωνισμένος, μάλλον το αντίθετο (αν και ο Ταγματάρχης φαίνεται λιγάκι κόλακας στις ερωτήσεις του). Προφανώς ο άνθρωπος γουστάρει δημοτικά αλλά όχι λαϊκά και ρεμπέτικα, δικαίωμα του, αλλά δεν θα κολλήσουμε σ’αυτό από ολόκληρη ώρα συνέντευξης, αν και αυτό που πραγματικά θέλει να πει είναι για την έλλειψη μουσικής παιδείας.
Πάντως η άποψη ότι το ρεμπέτικο είναι παρακμιακό είδος είναι πολύ της μ ο δ ό ς τελευταία,έχει περάσει και κάτω από το αυλάκι.
Είναι κρίμα ένας καλλιτέχνης του αναστήματος του Καβάκου να υιοθετεί τέτοιους απόλυτους και αβασάνιστους χαρακτηρισμούς.
Ειναι λοιπον παρακμιακοί οι παρακάτω στίχοι του Μητσάκη;
Κάτσε να πιούμε ένα κρασί όλοι μαζύ παρέα και με το τελευταίο τραμ φεύγεις γιά τον Περαία
Κι αν είσαι ρέστος τι μ΄αυτό; κάτσε για να γουστάρεις
Δεν πρόκειται στον ρεφενέ και συ γιά να τσοντάρεις
Αίφνης δημιουργούν ανάταση οι στίχοι που αναφέρονται στον ντελήπαπα(παπα Γιώργη) που λέει ότι σκότωσε εναν άλλο παπά
την ώρα που λειτουργούσε,ενώ οι στίχοι για το φονικό του Πίκινου είναι παρακμιακοί;Κακή η γενίκευση,κακή και η απλοποίηση.
Εν πάση περιπτώσει ,για να μην παραξηγηθώ,εμένα μου γουστάρουν και τα τρία τραγούδια.