Σκέφτηκα ότι θα άξιζε τον κόπο να ανεβάσω στο φόρουμ μερικές φωτογραφίες από μία Λαουτοκιθάρα του κατασκευαστή Γρηγ. Απαρτιάν.
Το όργανο κατασκευάστηκε το 1955 και όλα του τα μέρη είναι αυθεντικά, εκτός από τα βερνίκια και το μιζραπλίκι που είναι πειραγμένα.
Ίσως τραβήξει και το ενδιαφέρον ορισμένων κατασκευαστών και μουσικών, έτσι ώστε να ασχοληθούν με ένα τέτοιο ασυνήθιστο λαούτο, που χάθηκε πια στις μέρες μας…
πολύ ενδιαφέρον :088:
Μια ερώτηση: εχω διαβάσει σε αρκετά άρθρα οτι πριν αρκετά χρόνια το Λαούτο είχε ρόλο περισσότερο σολιστικό και λιγότερο συνοδευτικό. Εχω δει και συχνά τον όρο “Λαούτο Πριμαδόρικο”
Πέρα απο την αλλαγή του ρόλου του οργάνου,υπάρχουν άλλοι τύποι λαούτου που έχουν εκλείψει;
ίσως με ποιό πρίμο κούρδισμα;
η λαουτοκιθάρα έχει κούρδισμα απο στεριανό λαούτο;
Θα μπορούσε κάποιος να μας εξηγήσει σύντομα εαν υπήρχαν άλλοι τύποι ελληνικού η βυζαντινού λαούτου που δεν κατασκευάζονται σήμερα και γενικά δεν χρησιμοποιούνται;
ευχαριστώ
Πολυ καλο,και σημερα παιζαμε με ενα φιλαρακι κρητικους σκοπους στο μαγαζι με μουσικα οργανα που εργαζεται.Ωστοσο εγω ειχα παρει το ρολο του λαουτου που σολαρει και προκειμενου να πλησιασω λιγο τον ηχο επαιζα με μια δωδεκαχορδη κιθαρα.Αυτη η κιθαρα που βλεπουμε θα εχει υποθετω ακομα πιο κοντινο ηχο:088::109::109::109:
Ποσες τετοιες να εχουν φτιαχτει…πρωτη φορα βλεπω κατι τετοιο!!!
Eιναι ενα ‘‘μπασταρδο’’ οργανακι που ηταν πολυ στη μοδα απο το '40 μεχρι το '70. Ηταν εποχη που οι κιθαριστες πηραν στα πανηγυρια την δουλεια των λαουτιερηδων προβαλλοντας την κιθαρα σαν πιο ‘‘ολοκληρομενο’’ οργανο!!! Ετσι οι παλιοι λαουτιερηδες που δυσκολα θα μαθαιναν κιθαρα και τους ηταν και τελειως αναποδα τα πιασιματα της, απλα παραγγειλαν στους οργανοποιους κατι που να μοιαζει με κιθαρα αλλα να παιζετε σαν λαουτο!!! Το κουρδισμα ηταν στεργιανου λαουτο λα-ρε-σολ-ντο. Καποιες απο τις λαουτοκιθαρες ειχαν καταπληκτικο ηχο!Εχω δυο ,μια γυρω στο '40 και μια που εκανα εγω παραγγελεια το 1995.
Δεν κανεις το καλο να μας χαρισεις ενα δειγμα ηχου;…στο youtube με μια γρηγορη ματια δε βρηκα κατι.Και εχω περιεργεια να δω πως ακουγεται…
γειά σου collectorgan! πράγματι, πόσα όργανα και παίχτες δεν παραπετάχτηκαν χάριν της “εξέλιξης”… λαούτα-κιθάρες, λαϊκές κιθάρες-ακουστικές, τρίχορδα-τετράχορδα… αλλά η εκδίκηση τρώγεται κρύα! πια βρίσκεις καινούρια τρίχορδα, μέχρι και καινούρια λαϊκή κιθάρα είδα τις προάλλες! μιλάμε για ήχο, όχι για εμφάνιση.
Σχετικά με τη «λαουτοκιθάρα» κατʼ αρχήν: Πρόκειται, όπως αναφέρει και ο Φ. Ανωγειανάκης στα «Ελληνικά λαϊκά μουσικά όργανα», για «νοθογενές» όργανο (βρίσκω τον όρο ιδιαίτερα επιτυχημένο για την περίπτωση). Όπως αναφέρει και ο Colectorgram παραπάνω, ζητήθηκε και χρησιμοποιήθηκε από λαουτιέρηδες που ντρέπονταν να παίζουν το ντεμοντέ λαούτο αλλά δεν είχαν το χρόνο και την έφεση να μάθουν τα διαφορετικά πιασίματα μιας «ορθόδοξα» αρματωμένης και κουρδισμένης λαϊκής κιθάρας. Αυτά συνέβησαν για μία σχετικά σύντομη περίοδο μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και σήμερα, με την αποκατάσταση του ίματζ της παραδοσιακής μουσικής το λαούτο επανήλθε σε μεγάλο βαθμό, με εξαίρεση βέβαια τα σκυλοδημοτικά με τις ηλεκτρικές κιθάρες που παίζουν μπασογραμμή τύπου μπάσο κοντίνοο. Όποιος λαϊκός μουσικός νομίζει, σήμερα, ότι πρέπει να αφήσει το λαούτο και να συνοδεύει με κιθάρα, χρησιμοποιεί απʼ ευθείας κανονικά αρματωμένη κιθάρα.
Εκτός από το «κλασικό» στεριανό / νησιώτικο λαούτο, με μπερντέδες που όμως σπανιότατα ή μάλλον καθόλου δεν μετακινούνται, υπάρχει και το κρητικό, που τα τελευταία χρόνια έχει «παχύνει» υπέρμετρα σε κάποιες περιπτώσεις, καθώς και το πολίτικο λαούτο, άλλως λάφτα, που κινδύνεψε να εξαφανιστεί οριστικά αλλά επανέκαμψε και αυτό.
Άλλοι τύποι λαούτου δεν νομίζω να υπάρχουν, στην Ελλάδα ή αλλού (η Δύση εξαιρείται). Όσο για το Βυζάντιο, δυστυχώς έχουμε παντελή έλλειψη αξιόπιστων στοιχείων για τη μορφή, το αρμάτωμα κλπ. των λαουτοειδών. Στην ύστερη τουρκοκρατία πάντως, στις «ορχήστρες λεπτών οργάνων (ince saz)» της Πόλης του 19ου αιώνα το βασικό νυκτό όργανο είναι το πολίτικο λαούτο. Προς το γύρισμα του αιώνα όμως αντικαθίσταται σταδιακά από το αραβικό ούτι, που λόγω «τυφλής» ταστιέρας τρανσπονάρει καλύτερα, μια «μοντέρνα» ανάγκη της εποχής, όπου το πολίτικο λαούτο υστερεί. Η κορύφωση της χρήσης του ουτιού στις ορχήστρες ιντζέ σαζ / φασίλ έρχεται με τον Γιώργο Μπατζανό (-πουλο), τον Udi Giorgo Efendi όπως καθιερώθηκε το όνομά του, άλλως και Furtuna Giorgo από το καταιγιστικό στιλ του παιξίματός του.