Προσπαθώ να καταλάβω μέχρι ποιό σημείο “νόμιμο” να ανακατεύουμε δρόμους σε ταξίμια και εαν υπάρχει συγκεκριμένη προσέγγιση στο θέμα.
Πχ, βρίσκω τον εαυτό μου, κάθε φορά που παίζω ρε χουζάμ, να παίζω ντο φυσικό στην κατιούσα όπως στον ράστ. Υπάρχει όνομα για κάτι τέτοιο; Γενικά στην προσπάθεια μου να μάθω αναλυτικά τους δρόμους είμαι λίγο μπερδεμένος . Κάθε φορά που παίζω κάποιους δρόμους, οι ίδιες οι νότες σαν να “προτείνουν” διαφορετικές έλξεις απο τον οπλισμό του δρόμου. Τελικά οι παραλαγές και συνδιασμοί δρόμων χρησιμοποιούνται περισσότερο απο ολόκληρη την κλίμακα κάθε δρόμου;
(ξαναδιάβασα αυτό που έγραψα, δεν είναι πολύ καλά γραμμένο αλλα δεν ξέρω πως να το πω, ελπίζω να είναι κατανοητό)
οι μελωδίες του γιοβάν τσαούς είναι μεγάλο σχολείο σ΄αυτό το θέμα. πώς χειρίζεται το ραστ στο “γιοβάν τσαούς”, το χαμελαιοντικό ταξίμι στη “διαμάντω”… σαν να μην υπήρχαν όρια στη μουσική του!
από την άλλη, πολλά κομμάτια πατάνε στα ίδια σκαλοπάτια χωρίς παρεκκλίσεις, χωρίς να δείχνουν απλοϊκά -αυτό έλειπε δηλαδή. γενικά πάντως, κάθε δρόμος έχει κάποια στάνταρ παιξίματα (έλξεις, αλλαγές, κλπ), που τα συναντάμε στα περισσότερα τραγούδια.
Πέρσι στον Άγιο Λαυρέντιο ο Δημήτρης ο Μυστακίδης μας είπε ότι αυτό το τραγούδι είναι στο μακάμ ζαβίλ. Οταν τα συγκεράσεις , ζαβιλ και ραστ έχουν τις ίδιες νότες αλλά υποψιάζομαι ότι υπάρχουν διαφορές στον τρόπο “συμπεριφοράς”.
Αλκ νομίζω επιβάλλεται όταν κάνεις ταξίμι να ξεφεύγεις από τον αρχικό δρόμο και να εξερευνάς συγγενικούς δρόμους.