Κοιτάξτε, το πρόβλημα δεν ήταν, ούτε είναι στον μουσικό. Ο κιθαρίστας ουδεμία ευθύνη έχει για την ροή του προγράμματος, προφανώς. Ούτε για την κατάπτωση και εκφυλισμό του δημοτικού τραγουδιού-έτσι όπως έχει επικρατήσει να παίζεται πλέον (δεν εξετάζω την επιλογή της κιθάρας και του ήχου).
Την έχει ο συνθέτης (& στιχουργός) αυτών των εκτρωμάτων που τα βαπτίζει δημοτικά και τα δίνει σε φίρμες τύπου Καψάλη, Γρίβα και Σαφέτη. Τα ΜΜΕ με την σαθρότητά τους βάζουν πλάτες.
Από την άλλη, η φύση των πανηγυριών, με παραγγελίες, χαρτούρα και σειρά χορού ή γύρω από τον πλάτανο της πλατείας που πληρώνει ο πρώτος, έχει αντικατασταθεί με τα πατάρια, τα ηχητικά των 800 ντεσιμπέλ και τα φώτα.
Επίσης, οι νέες γενιές, δεν ακούν παραδοσιακά παρ’ ότι θα ξεσαλώσουν στο χωριό τους όταν γίνει το πανηγύρι. Οπότε δεν έχουν απαιτήσεις σε τραγούδια. Είναι εύκολος “πελάτης” και ό,τι του παίξεις θα το δεχτεί.
Κι από τη στιγμή που είναι ελεύθερος χορός και δεν πληρώνεις τότε κι ο τραγουδιστής θα πει ό,τι γουστάρει βλ. Ζαφειρένια μου, θα αλλάξω γειτονιά κλπ
Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα στο να ξεχάσουμε το Διαμάντι δαχτυλίδι και να λέμε το Να χα τη γειτόνισσα τη βλάχα.
Περαστικά μας.
υ.γ.1 Παράλληλη “εξέλιξη” και στο Λαϊκό τραγούδι.
υ.γ.2 Το μόνο αξιόλογο σημείο των σαβουρονεοδημοτικών είναι ο τρόπος παιξίματος της κιθάρας. Είναι μοναδικός.
): 
) αλλά αυτή τη φορά θα επιμείνω στο “Τέλος από μένα”. Να μην επαναλαμβάνομαι και σας κουράζω.
Νομίζω πως το ξέρεις ότι όσο περισσότερο έχω μπει μέσα, τόσο περισσότερο πείθομαι για ό,τι υποστηρίζω, ενώ για άλλα θέματα που είμαι πιο απέξω θα 'χεις βαρεθεί να διαβάζεις «νομίζω», «διορθώστε με» κλπ. στα μηνύματά μου.