Εμπνευση

Αν δεν ήταν στημένο για διαφημιστικό θα μιλάγαμε για μεγάλη έμπνευση.
Περνάει η τύπισσα με το …τεράστιο κορμί και οι τρεις τύποι με τα τζουρομπαγλαμαδομπούζουκα αναφωνούν:
“Βρε καλώς το ανακόντα
έντεκα οχτώ ογδόντα”.
Η φάση μού θυμίζει μια παλιότερη, στα τέλη της δεκατίας ‘80, όταν ρώτησαν το Χάρυ Κλυν για τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο και απάντησε:
“Μέσα σε δύο ώρες ταινίας δεν καταφέρνουν να κάνουν αυτό που κάνω εγώ σε 20 δευτερόλεπτα. Να κάνουν τον κόσμο να γελάσει”.
Ηταν τότε με τις δυο περίφημες διαφημίσεις που έκανε στην τηλεόραση, τα φουντούνια και τη σερενάτα (άμα λάχει να ούμ’).
Και μου θυμίζει αυτή τη φάση γιατί δυσκολεύομαι σήμερα να βρω έναν έξυπνο στίχο. Ακόμα και τα σατιρικά τραγούδια στερούνται έμπνευσης. Αν σκεφτώ ότι ένα απ’ τα πιο πετυχημένα είναι το WWW.ΑPISTI.COΜ του Σταρόβα, τότε στενοχωριέμαι που δεν εκτίμησα όσο έπρεπε τα σατιρικά τραγούδια του Λογό, του Ανδρεάδη κ.ά. Να μη μιλήσω για τους στίχους της “Βαρβάρας”, που αν τους συγκρίνεις με κάτι σύγχρονο από πλευράς έμπνευσης είναι σαν να συγκρίνεις τη βάρκα μου με το Σαρατόγκα.
Οταν το χιούμορ σου είναι κακό, δε σημαίνει απλά ότι μένεις από χιούμορ. Σημαίνει μια ευρύτερη φτώχεια στην έμπνευση. Και ευρύτερα αυτή η φτώχεια εκφράζεται σαφώς πιο αδρά. Είναι κατάντια σήμερα να αναγκάζεσαι να παραδεχτείς σαν γνήσιο λαϊκό τραγούδι το “Δυο χιλιάρικα στην τσέπη, δυόμισι με τα ψιλά” που τραγουδούσε πριν μερικά χρόνια ο Μαργαρίτης. Είναι ανησυχητικό να παραδέχεσαι πλέον τον ίδιο το Μαργαρίτη ως γνήσιο λαϊκό τραγουδιστή. Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια ο μεγάλος Κώστας Βίρβος είπε στον Αρη Σκιαδόπουλο (“Νυχτερινός επισκέπτης”), αναφερόμενος στο Χρήστο Κυριαζή (ναι, τον “μου θυμίζεις τη μάνα μου”), ότι “αυτός έχει κάτι λαϊκό”!!! Πού να τολμούσε ο Βίρβος να πει τέτοια κουβέντα πριν μερικές δεκαετίες;
Δεν ξέρω τι θα γίνει αλλά …κάτι πρέπει να γίνει. Δεν πάει άλλο!
Λέγεται συχνά σ’ αυτές τις περιπτώσεις ότι “δεν έχει πάτο το βαρέλι”, “δεν έχει τελειωμό η κατρακύλα” κλπ. Θέλω να πιστεύω πως δεν είναι έτσι και πράγματι δεν είναι έτσι. Οταν συσσωρεύεται τόση βρωμιά, τόση σαπίλα, φτάνει κάποτε μια στιγμή που οι εξαερισμοί, οι βαλβίδες ασφαλείας δεν επαρκούν και ο βόθρος σκάει από τα συμπιεσμένα αέρια που αναπτύσσονται. Τότε θα πρέπει να προσεχτούν δυο πράγματα: Πρώτον να μην είσαι μέσα ή κοντά στο βόθρο και σε πάρουν και σένα μαζί τους τα σκατά. Και δεύτερον, να έχεις έτοιμη μια διάδοχη λύση που θα χτίσει κάτι το διαφορετικό και όχι μια καινούργια έκδοση του παλιού.
Μέχρι να 'ρθει εκείνη η ώρα προσπαθώ να είμαι σταντμπάι και αποφεύγω τις μεγάλες δόσεις αηδίας, ακούγοντας εναλλάξ Καραπιπέρη και John Lee Hooker: “Ενα μπέρμπον, ένα σκοτς και μια μπύρα…”.

ΥΓ. Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι φωνάρα και τα τελευταία χρόνια βγάζει προς τα έξω ένα σπάνιο ήθος. Αν υπήρχε πραγματικό σύγχρονο λαϊκό τραγούδι ίσως και να αναδεικνυόταν σε μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή. Αυτή τη στιγμή όμως δεν είναι. Παραμένει …ντόπερμαν, έτσι όπως χαρακτηριζόταν τα χρόνια που εμφανίστηκε τραγουδώντας “Είσαι το κάτι άλλο” και “Στην κλειδωμένη πόρτα σου έβγα και μη μ’ ανοίξεις”. Ας με συγχωρέσει για τους χαρακτηρισμούς.

ΥΓ1. Τι κάθεται και γράφει ο άνθρωπος, πίνοντας καφέ και προσπαθώντας να αναβάλει τη δουλειά που έχει μπροστά του!

Μπραβο Αρη!
Καλο! Πες κι’αλλα,πες κι’αλλα!
Για να θυμουντε οι παλιοι και να μαθαινουν οι νεωτεροι!

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας:

“Να δεις τι σου΄χω για μετά”,
“Διδυμότειχο μπλουζ”,
“Και τι ζητάω”,
“Ένας Τούρκος στο Παρίσι” κλπ.

“…Στον ύπνο σου μέσα απλώνεις φτερά
τη θλίψη του κόσμου αποδιώχνεις
τα πόδια σου τέλεια κι αρμονικά
μέσ΄ τα σεντόνια τα σπρώχνεις
Γυρνώ σε κοιτάζω, σε βλέπω μισή
απ΄ το όνειρο να ξεχειλίζεις.
Μωρό μου έχουμε αγαπηθεί
γι΄ αυτό συνέχισε να ροχαλίζεις…”,

από το ομώνυμο τραγούδι…