Χαιρετώ όλους τους μουσικόφιλους, τους ρεμπέτες και τους ανθρώπους που αγαπάνε τις μούσες.
Είδα πολύ ωραίες συζητήσεις σε αυτήν τη πύλη του Ρεμπέτικου και γι αυτό αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το θέμα. Ασχολούμαι με τη μουσική από παιδί. Ξεκίνησα με μπουζούκι τετράχορδο, κανονικά το ωδείο μου, με τις θεωρίες μου, τα σολφέζ μου, τα ντικτε μου.
Πάντα όμως κάτι χτυπούσε μέσα μου. Ειδικά στα μαθήματα του Ωδείου. Ένιωθα, κακά τα ψέματα, σαν βλάκας. Τι σχέση έχει το μπουζούκι, έλεγα, με τα σολφεζ και τα ντικτε που έχουν γράψει ορισμένοι “φράγκοι του μεσαίωνα”; Ένιωθα να μην μελετάω και να μην ευχαριστιέμαι. Τι συνέβαινε;
Για να μην τα πολυλογώ, Τα τελευταία χρόνια μελετάω και παίζω Ούτι και Ταμπουρά και έχω βρει την υγεία μου. Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Να κλειδώσουμε όλα τα ευνουχιστικά ωδεία και να σπάσουμε όλα τα κλασσικά όργανα; Να κάψουμε όλα τα βιβλία κλασσικής θεωρίας; Όχι βέβαια.
Σκοπός είναι κατά τη γνώμη μου να παίζουμε ότι μας ευχαριστεί αληθινά. Και αυτό σας καλώ όλους να συζητήσουμε εδώ. Γιατί παίζουμε; Γιατί μελετάμε; Πως ήρθαν αυτοί οι δρόμοι που παίζουμε σήμερα; Από που και από ποιον;
Θα ξεκινήσω με κάτι πολύ βασικό: την διαφορά Δρόμου και Maqam. Θα έδινα την ευκαιρία σε εσάς να τοποθετηθείτε πρώτοι. Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί το Μακάμ Ουσακ από το δρόμο Ουσακ;
Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντική για να ξεκινήσουμε την συζήτησή μας. Και κάτι δεύτερο: Όλοι μιλάμε για Ρεμπέτικο. Ετυμολογικά επισημαίνω:
Ρεμπέτης= πιθ. σλαβ. rebiata, πληθ. του rebenok(=παιδί, παλικάρι) ή τουρκ. προέλευσης.
Ετυμολογικό Λεξικό Νεοελληνικής Δημοτικής Χάρης Σακελλαρίου
Οι Σημερινοί Δρόμοι που χρησιμοποιούμε και παίζουμε 2000 χρόνια μετά, είναι επηρεασμένοι από τα βασικά της θεωρίας της κλασσικής μουσικής (αρμονία με βαθμίδες και πτώσεις), επηρεασμένοι από τα Μακάμ της ανατολής, και επηρεασμένοι από τον πλούτο των Ήχων της Βυζαντινής.
Γι αυτό επικρατεί μεγάλο χάος στην ονοματολογία τους και τις αλλοιώσεις που έχει ο καθένας. Είναι ώρα πια να γνωρίσουμε τον δικό μας χαρακτήρα και το δικό μας ύφος.
Αν ήμασταν Ευρωπαίοι, θα είχαμε κάνει τη μουσική μας Διεθνές Πανεπιστήμιο.
Αν ήμασταν Άραβες, θα έπαιζε ο καθʼ ένας μας και από ένα όργανο, οι μισοί θα τραγουδούσαν, και εννοείται θα είχαμε την δική μας Μουσική Ακαδημία.
Αν ήμασταν Τούρκοι, θα είχαμε τη δική μας Μουσική σπουδή, με τους δικούς μας συνθέτες.
Αλλά είμαστε Έλληνες, και ενώ όλες οι μουσικές είναι δικά μας κομμάτια, όχι μόνο δεν κάνουμε κάτι να χτίσουμε την δική μας μουσική, αλλά δεν την δεχόμαστε και δεν την αναγνωρίζουμε.
Αν η τζαζ είναι μια χώρα, και αν η κλασσική είναι μια Ήπειρος, τότε η παραδοσιακή μουσική είναι όλη η Γη.
Αλλά η θεωρία ή αλλιώς η καταγραφή, έρχεται μετά από το φαινόμενο. Δηλαδή, αν βρέξει, τότε το παρατηρώ και μετά το μελετάω, το καταγράφω και βγάζω τη «θεωρία της βροχής» (επιστήμη). Με αυτό το σκεπτικό, η πρώτη θεωρία που ήρθε σημαίνει και την πρώτη καταγραφή. Άρα,
Αυτός που κατέγραψε πρώτος τη μουσική στον κόσμο είναι και αυτός που έπαιξε και πρώτος, ή και άκουσε άλλους να παίζουν.
Και που συνέβη αυτό φίλοι μου; Στην Ελλάδα μήπως; Από τον Πυθαγόρα; Από τον Αριστόξενο; Και τι καταγράψανε;
Μήπως τα γένη της μουσικής; Την αρχή όλων των Ήχων, Μακάμ, Κλιμάκων, Δρόμων;