Όταν πρόκειται για τραγούδια ή πολύ περισσότερο, μουσικό ύφος ενός τόπου, που έχουν κάνει τον κύκλο τους μέσα από κάποιες γενιές τότε ναι, λέμε ότι έχουν παγιωθεί/κλείσει.
Και ποιο είναι το παραπέρα; Να αλλάξουμε όργανα; Μελωδία; Αρμονική συνοδεία; Ύφος τραγουδίσματος; Προφοράς των λέξεων; Να αλλάξουμε τα γυρίσματα της φωνής από περίτεχνα και δύσκολα σε κάτι πιο ανάλαφρο όπως το “έντεχνο”;
Τι περισσότερο προσφέρουν αυτές οι διασκευές από το γνήσιο;
Η Παράδοση, ως έννοια, ασφαλώς και δεν έχει κλείσει. Την σμιλεύουν ακόμη οι άνθρωποι που την ζουν. Το πωγωνήσιο σμιλεύεται από τους ανθρώπους του στα χωριά με τα πανηγύρια και τα έθιμά τους και όχι από έναν Χ μουσικό ή καθηγητή ή φορέα ή δεν ξέρω κι εγώ ποιον άλλον άσχετο.
Πολύ χειρότερα εκφράζομαι για τους “δημοτικούς” μουσικούς του σήμερα. Που κατάντησαν το πανηγύρι του χωριού σε γυφτοσκυλάδικο. Με 800000 ντεσιμπέλ, με έκο στο 200, με οκτάβερ και με τραγούδια κάτι αηδιαστικές σαβούρες βλ. Πάρε το scania, Να χα την γειτόνισσα τη βλάχα κ.λ.π
Ας σταματήσω εδώ όμως, διότι έχω πάρα πολλά να τους σούρω κι έχω και δουλειά.