με αφορμή το άρθρο της ελευθεροτυπίας για την επανάκαμψη του βινύλιου: (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=115487), μου μπήκαν σκέψεις για τους 78άρηδες… οκ, πλάκα κάνω, πάντως απόλαυσα πρόσφατα το “σαμποτάζ” από βινύλιο -ακόμα και το αυθεντικό σιντί δεν αποδίδει ούτε την πλάτωνος, ούτε τη γιαννάτου ούτε τον παλαμίδα… άλλωστε το σιντί (44.100ΚΗz/16bit) δεν προοριζόταν να αντικαταστήσει το βινύλιο, αλλά την κασσέτα. για το βινύλιο θα δούμε όταν καθιερωθούν τα 96ΚΗz/24bit (τουλάχιστον). κι ένα σχετικό λινκ http://www.athensmastering.gr/EL/formats.html
αλλά για μας το μεγάλο ζήτημα είναι η αξία του 78άρη ως αντικείμενο που δεν χάνει την ηχητική αξία του (με την σωστή φροντίδα). κι αν έχει γίνει μέτρια ψηφιοποίηση (λόγω έλλειψης χρήμάτων ή γνώσεων), ο ίδιος δίσκος μπορεί να ξαναπεραστεί πιο σωστά αργότερα. κάποιες ενδιαφέρουσες επισημάνσεις, στο http://www.athensmastering.gr/EL/news_002.html
δυστυχώς από εμπορικό (αυτοδιαφημιζόμενο) σάιτ, δεν θέλω να κάνω διαφήμιση.
ειδικά όσα λέει για τα αρχεία σε εμπιθρί, κατά τα άλλα προτιμώ καμία επεξεργασία παρά αλλοίωση. κι όσοι έχετε 78άρια, πλήήζ περάστε τα πρώτα και μετά λιώστε τα!
επίσης: http://www.iema.gr/current_research_project_1/ που αναφέρει μεταξύ άλλων το αρχείο του κουνάδη. νομίζω κάποιο λάκκο είχε η φάβα, μπορεί να ενημερώσει κάποιος που ξέρει πιο σίγουρα;
πρέπει να θυμηθώ με ποιόν είχα την σχετική κουβέντα για να την ξανακάνω, να μην πετάω σπόντες πέρα -δώθε. ελπίζω σύντομα, έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται για την αποκάλυψη του αιώνα, συγγνώμη αν ακούστηκε έτσι.
Exω 78αρια απο το 1901 και παιζουν ακομα! Ενα cd η ενα mp3 καθολου δεν με πειθει πως θα παιζει σε 100 χρονια!!Απο και και περα η επεξεργασια ειναι θεμα αυτιου και σεβασμου στον ηχουγραφουμενο!! Αν το παρακανεις μπορει να παιζει ο Ογδοντακης και να ακουγεται σαν Vanessa may!!!
Οντως δεν ξέρουμε αν ένα cd θα παίζει σε 100 χρόνια! Πρέπει να περιμένουμε :).
Το mp3 ομως δεν σχετίζεται με τη σύγκριση γιατί είναι είναι η πληροφορία καθεαυτή, δεν είναι το αποθηκευτικό μέσο. Φαντάζομαι ότι εννοούσες audıo CD ή mp3 CD.
Με αφορμή αυτά που παρέθεσε ο liga rosa θα ήθελα να πω τα εξής:
Προσωπική μου γνώμη είναι ότι το βινύλιο δεν πρόκειται να επανέρθει ποτέ, παρόλο που σαν σύστημα είναι ανώτερο από πλευράς ηχητικής απόδοσης και πιστότητας απο οποιοδήποτε ψηφιακό σύστημα αναπαραγωγής ήχου που κυκλοφορεί. Οι λόγοι είναι οικονομικοί αλλά και πρακτικοί.
Η ποιότητα του ήχου έχει πέσει. Οταν το μέσο mp3 που κυκλοφορεί είναι 128kbps τι να περιμένεις. Πήραμε το αναλογικό, το κουτσουρέψαμε με το CD, πήραμε το ψηφιακό το ξανακουτσουρέψαμε με το mp3, πήραμε το mp3 και το ξανακουτσουρεύουμε με υψηλή συμπίεση… Βέβαια, χάρη στο mp3 εχουμε πρόσβαση σε πράγματα που πριν από 20 χρόνια ούτε στο όνειρο μας δεν το φανταζόμασταν.
Δεν προσθέτω κάτι καινούργιο σε αυτά που ήδη ξέρετε, απλά θέλω να τονίσω ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Η προσβασιμότητα νίκησε την ποιότητα… Το CD εστειλε το βινύλιο στον τάφο και το mp3 του έκανε τον επικήδειο…
Βέβαια οι εταιρείες προσπαθούν να αλλάξουν την κατάσταση. Οι κινήσεις τους που αποσκοπούν στην επαναφορά του βινυλίου έχουν κριτήρια οικονομικά και μόνο. Προσπαθούν να ξανασυνδέσουν τη πληροφορία με το μέσο για να βγάλουν χρήμα. Καθόλου δεν τις ενδιαφέρει η ποιότητα του ήχου.
Να πώ επίσης ότι η εξέλιξη αυτή (βινύλιο-CD-mp3) συνέβαλλε στην αποκόλληση του καλλιτέχνη από αυτά τα στυγνά μεγαθήρια. Ηχητικά είμαι με το βινύλιο αλλά όσον αφορά τους καλλιτέχνες είμαι με το mp3 και το CD. H Aλεξίου μπορεί να βγάλει την καινούργια της δουλειά σε βινύλιο. Ο καινούργιος καλλιτέχνης μπορεί; κι αν μπορεί τι παραχωρήσεις πρέπει να κάνει πριν; Με το CD και το mp3 είναι ανεξάρτητος.
Αν τα εμπλεξα όλα είναι γιατί τα πράγματα είναι πολυσύνθετα, δεν είναι μόνο μία υπόθεση καλού ήχου.
Υ.Γ. 1 Colectogram συγχαρητήρια για τα βίντεο στο youtube με τις παλιές ηχογραφήσεις. Πολύ ζωντανές και πολύ συγκινητικές
αγαπητέ Διόνυσε,
διαφωνώ με αυτό που λες. Μπορεί το πέρασμα στον ψηφιακό ήχο να επέφερε έναν πιο ψυχρό ήχο, αλλά ουδέποτε είχαμε πιο καλής ποιότητας ηχογραφήσεις! Το βινύλιο πρόσφερε πολύ “βρώμικο” ήχο, ζεστό μεν, αλλά βρώμικο.
συμφωνώ βέβαια μαζί σου για τα mp3, τα οποία μας έχουν κάνει… κουφούς!
Λοιπόν όσον αφορά τη σχέση σήματος/θορύβου αλλά και άλλα κριτήρια σαφώς και οι σημερινές ηχογραφήσεις είναι καλύτερες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι η τεχνολογία έχει κάνει άλματα από το 80 και μετά.
Οπότε έχεις δίκιο σ’αυτό που λές.
Εγώ βεβαια αναφερόμουνα στην μετατροπή ενός σήματος από αναλογικό σε ψηφιακό. Εκεί εξ’ ορισμού (δεν θέλω να επεκταθώ σε λεπτομέρειες) έχουμε απώλεια σήματος λόγω δειγματοληψίας. Και αυτή η απώλεια σήματος ήταν αισθητή στα πρώτα CD οπου ο ήχος ήτανε “τενεκεδένιος” για μένα και στη συνέχεια βελτιώθηκε.
Ομως αυτή η απώλεια σήματος είναι ακόμα αισθητή. Στα καλά ηχοσυστήματα υπάρχει πάντα καποιος μετατροπέας από ψηφιακό σε αναλογικό σήμα για να δώσει στον ήχο τη φυσικότητα που του αφαιρέθηκε εξαιτίας της ψηφιοποίησης.
Εαν δε, πάμε στους πραγματικούς μερακλήδες του ήχου και ιδιαίτερα αυτούς που ακούνε κλασσική συμφωνική μουσική όπου και καλύπτεται το πιο μεγάλο μέρος από το φάσμα των ακουστικών συχνοτήτων το βινύλιο είναι αναντικατάστατο.
Κατά αυτήν την έννοια η ηχητική απόδοση ενος βινυλίου είναι καλύτερη από την ψηφιακή γιατί είναι αναλογική.
Ανάλογος προβληματισμός υπάρχει και στη σύγκριση ψηφιακής και αναλογικής φωτογραφίας.
Και εκεί ξεκίνησε η ψηφιακή με μεγάλη διαφορά από την αναλογική και το κενό σιγά σιγά κλείνει.
Αυτό που λέω είναι ότι θεωρητικά είναι αδύνατο να κλείσει. Αλλά και πρακτικά, επειδή το μάτι και το αυτί έχουν εξαιρετική ευαισθησία, προσωπικά θεωρώ ότι δεν θα κλείσει ποτέ.
Η προσαρμογή στα ακούσματα είναι επίσης πολύ σημαντική. Και εκεί μπαίνουμε στα χωράφια της ψυχοακουστικής. Μια γενιά που έχει συνηθίσει στο ψηφιακό άκουσμα θα θεωρήσει σωστότερο και καλύτερο τον ψηφιακό ήχο από τον αναλογικό μόνο και μόνο επειδή είναι συνηθισμένη σε αυτόν. Και αντίστροφα:
Θυμάμαι την αλησμόνητη Αλίκη Τέλλογλου που μόλις άκουσε μουσική από CD μου είπε ότι ακούγεται σαν τενεκές ξεγάνωτος
στο σιντί δίνουν αυτή την προσδοκώμενη διάρκεια ζωής, γιατί όλη η πληροφορία είναι γραμμένη σε πλαστικό με “ξεκάθαρο” τρόπο (0-1, ανάκλαση ή απορρόφηση ακτίνας). το πλαστικό ξέρουμε πόσο ανθεκτικό είναι -δυστυχώς…
πάντως σαν μέσο κορυφαίας πιστότητας αναγνωρίζεται η μαγνητοταινία (μεγάλη φθορά και μόνο επαγγελματική χρήση), και όχι το βινύλιο (μαζική παραγωγή για οικιακή χρήση).
αντίστοιχο με τη διαμάχη λάμπες-τρανζίστορ, η κάθε εποχή έχει τον ήχο της (που της αξίζει μήπως;!)
για να μην τολμήσω αναλογία με 3χορδο-4χορδο…
τέλος, να μην ξεχνάμε ότι στην εποχή που μας ενδιαφέρει εδώ, (αρχή-'50) τα μικρόφωνα και οι 78στρ είχαν περιορισμένες δυνατότητες καταγραφής και αναπαραγωγής, χαμηλής πιστότητας (συχνοτικό εύρος, παραμόρφωση, μονοφωνικό). κι όμως είναι τόσο φυσικές οι ηχογραφήσεις!
Το mp3 θα μπορει να παιζει το ιδιο και στα επομενα 10000 χρονια γιατι οπως σωστα ειπωθηκε προκειται απλως για αϋλη πληροφορια και οχι για καποιο υλικό που επιδεχεται φθορες κλπ. Υπο αυτη την εννοια λοιπον, ειναι ανωτερο και απο CD και απο βινύλια.
Σχετικα με την πιστοτητα τωρα, προφανως οσο η δειγματοληψια με τον καιρο γινεται αναλυτικοτερη και ψηφιοποιειται πιο “λεπτομερως” ο αναλογικος ηχος, θα γινεται ολο και πιο δυσκολο για το ανθρωπινο αυτι να αντιληφθει τη διαφορα.
Ο σκυλος π.χ. μαλλον θα την αντιλαμβανεται καλυτερα!
κώστα, ας μην μιλήσουμε για το mp3 (απωλεστικός αλγόριθμος -ό,τι κόβουμε χάνεται), αλλά για το wav αρχείο και μάλιστα σε υψηλή ανάλυση. αυτό είναι πληροφορία (η οποία κι αυτή από μετατροπή σε μετατροπή φθίνει). για τα μέσα αποθήκευσής της, ο σκληρός δίσκος ως μαγνητικό μέσο με κινητά μέρη κλπ είναι αρκετά πιο ευπαθής σε φθορές, ρεύματα, πτώσεις, νερά -μπρρρ μόνο που τα σκέφτομαι…
το γούστο είναι πάλι σχετικό, γιατί μας αρέσουν η αρμονική παραμόρφωση (ενίσχυση αρμονικών) και η ζεστασιά-όγκος (ενίσχυση μπάσσων), σε βάρος της πιστότητας.
Ναι σωστα, εννοούσα το wav μετά την απευθειας ψηφιοποιηση, πριν την συμπίεση(=απώλεια) του mp3, λαθος κεκτημενης ταχύτητας! :112:
(Και φυσικά, μετά την πρώτη δειγματοληψία οποιαδήποτε επιπλέον τροποποίηση συνήθως εχει επιπλέον απωλεστικό χαρακτήρα, εχεις απόλυτο δίκιο.)
Σίγουρα τα ψηφιακα μεσα αποθηκευσης είναι επίσης ευπαθή σε διάφορες καταστάσεις, αλλά από την άλλη η δυνατότητα του να δημιουργήσεις απεριόριστα πανομοιότυπα αντίγραφα του ίδιου αρχείου με μηδαμινό κόστος, είναι κάτι που αντισταθμίζει σε μεγάλο βαθμό αυτές τις ευπάθειες του μεσου αποθήκευσης.
Να ρωτήσω και εγώ κάτι.
Σαφώς και η ψηφιοποίηση ενός δίσκου βινυλίου θα έχει κάποιες απώλειες όπως γίνετε σε κάθε μετατροπή από οτιδήποτε σε οτιδήποτε. Είναι αυτή η απώλεια σημαντική? Αν ναι γιατί? Πως την καταλαβαίνει αυτός που ακούει το τραγούδι, από οποιαδήποτε πηγή?
Δεν ασχολούμαι επαγγελματικά με την μουσική και δεν ξέρω πολλά πράγματα, αλλά ότι έχω αγοράσει έως σήμερα (δίσκους, κασέτες, CD) το πέταξα ή το χάρισα μόλις κατάφερα να το ψηφιοποιήσω και δεν έχω κανένα πρόβλημα (ή δεν το καταλαβαίνω λόγω άγνοιας)
Ας μου εξηγήσει (με την ευκαιρία αυτής της συζήτησης), κάποιος τι έχασα…
Τα οφέλη που έχω είναι:
Δυνατότητα να έχω αυτά (και μόνον αυτά) τα τραγούδια που μου αρέσουν.
Με μηδαμινό κόστος (δεν περιλαμβάνεται αυτό της ψηφιοποίησης), έχω την συλλογή μου στο σπίτι, στο αυτοκίνητο και στο γραφείο μου (άρα και ολόιδια αντίγραφα που δεν γίνεται με τα άλλα μέσα)
Με μεγάλη ευκολία και χωρίς να ψάχνω σε ράφια συρτάρια και αποθήκες, επιλέγω τι και πότε θα ακούσω.
Είναι δυνατόν λοιπόν, να θέλω να ακούω τραγούδι από βινύλιο??? (μιλάω για το ακουστικό και μόνο μέρος του θέματος. Αν μου αρέσει να βλέπω τον δίσκο να περιστρέφεται είναι άλλο ζήτημα)
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με την ψηφιοποίηση αποκτάμε ποσότητα , αλλά και ταχύτητα μετάδοσης, σε βάρος της ποιότητας. Αυτό το έχω μάθει καλά από το πολυτεχνείο, αφού την εποχή που σπούδαζα (δεκαετία 60) η ψηφιακή τεχνολογία είχε ήδη ξεκινήσει.
Πόση όμως ποιότητα χάνουμε; Εδώ, μην ξεχνάμε το θεώρημα της δειγματοληψίας (sampling theorem), από την εφαρμογή του οποίου ξεκινάει και το πόσα kHz ή bit θα χρησιμοποιήσουμε: το θεώρημα λέει ότι όσο μεγαλύτερη είναι η υψηλότερη συχνότητα της αρχικής αναλογικής πληροφορίας, τόσο πυκνότερο δείγμα πρέπει να πάρουμε για την ψηφιοποίηση. Αλλά δεν μπαίνει κάποιο όριο. Το όριο το καθορίζει το τελικό κόστος του προϊόντος. Δηλαδή, αν ανεβάσουμε το sampling rate, τη δειγματοληψία μας, θα φτάσουμε κάποτε σε ποιότητα οριακά κοντά στην αρχική αναλογική, αλλά έναντι κάποιου κόστους.
Στην τελική, το αν το βυνίλιο είναι ποιοτικά καλύτερο από την ψηφιακή τεχνολογία εξαρτάται από το κόστος της τελευταίας, για δεδομένη (και υψηλή) πυκνότητα δειγματοληψίας. Φαίνεται ότι η ψηφιακή τεχνολογία δεν έχει ακόμα φτάσει σε σημαντικές μειώσεις κόστους και γιαυτό οι εταιρίες ξαναγυρίζουν στο βυνίλιο. Κοντολογής, όποιος κράτησε τα βυνίλιά του (εγώ τα κράτησα φυσικά) βγαίνει κερδισμένος.
ηλία, με το συμπάθειο αλλά φοβάμαι πως κάτι έχασες… πρώτα απ’όλα τα κομμάτια που δεν επέλεξες να κρατήσεις (αλλάζει ο άνθρωπος) και δεύτερον την δυνατότητα να ακούσεις τα βινύλια αν ήθελες ή να τα ξαναπεράσεις καλύτερα αργότερα. κάτι σαν mp3, ό,τι πετάς χάνεται χωρίς επιστροφή… κι εγώ έχω τόνους mp3 αλλά η στιγμή που θα απολαύσω με την ησυχία μου το πικάπ είναι μονάκριβη!
όσο για την ικανότητα του αυτιού, αυτή μπορείς πάντα να την καλλιεργήσεις ακούγοντας καλές παραγωγές σε καλό ηχοσύστημα. τότε θα ξεχωρίζεις αναλογικό από ψηφιακό. το mp3 κατ’αρχήν πετάει ό,τι δεν μπορούν να αποδώσουν τα φτηνά ηχειάκια του υπολογιστή (μπάσα-πρίμα). αυτό στερεί αρμονικές και όγκο, στενεύει και ψυχραίνει τον ήχο. μη νομίζεις, κι εγώ δεν έχω εξασκημένο αυτί και παρ’όλα αυτά όποτε βάζω έστω και φτηνές επανεκδόσεις βινύλιου κάτι νοιώθω. (δες μην#1). άσε που τα πρώτα σιντί ήταν άθλιες μεταγραφές…
Ετσι κι αλλιως ζουμε σε μια εποχη fast food.Τα θελουμε ολα γρηγορα ,φτηνα και με ουδετερη γευση! Ειναι αλλο να ψαξεις την δισκοθηκη σου ,να επιλεξεις το δισκο,να τον ξεσκονισεις και προσεχτικα να ακουμπισεις τη βελονα στο αυλακι περιμενοντας το θαυμα της μουσικης και αλλο να πατησεις ενα κουμπακι.Εξ αλλου ο δισκος σε εβγαζε και απο το σπιτι,να πας στο δισκαδικο,να ψαξεις να μιλησεις με τον δισκοπωλη η αλλους πελατες για μουσικη η για καλλιτεχνες.Χαμενος χρονος θα πει καποιος! Ισως,εξαρτατε πως το βλεπεις! Τωρα αποκτας τονους μουσικης απο το σαλονι σου αλλα πιστεψτε με ειναι αλλη η χαρα του ψαξιματος! Το ενα ειναι σαν να φλερταρεις μια κοπελια που γουσταρεις και το αλλο σαν να πηγαινεις στο μπουρ…λο.Το αποτελεσμα ισως ειναι το ιδιο αλλα…
Τελως παντων ,χαζες ρομαντικες υποθεσεις περα απο τα τεχνολογικα υπερ και κατα της αναλογικης η ψηφιακης εγγραφης!
Τελικά θα έλεγα ότι δεν διαφωνούμε (mp3δες & βυνιλιάδες)… Είναι το θέμα του τι ζητά ο καθένας, για αυτό υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι δύο αυτές κατηγορίες.
Εγώ ας πούμε έχω ελάχιστο ελεύθερο χρόνο και θέλω ακούω συνεχώς την μουσική της επιλογής μου, ενώ ο φίλος colectorgram (για παράδειγμα), είναι διατεθειμένος να ψάξει το κατάλληλο τραγούδι, την κατάλληλη στιγμή, στην απέραντη συλλογή του.
Ούτε εγώ είμαι τύπος «fast food» ούτε ο colectorgram «ρομαντικός». Είναι διαφορετικές οι ανάγκες μας.
Σχετικά με τον νόμο της «ποσότητας εις βάρος της ποιότητας», όχι, δεν είμαι της ποσότητας για αυτό και έχω ελάχιστα τραγούδια κρατήσει σε σχέση με αυτά που πέρασαν από τα χέρια μου.
Το μόνο που έχασα πετώντας ότι είχα, είναι το γεγονός ότι τον πρώτο καιρό δεν υπήρχαν καλά συστήματα και γνώσεις για σωστή ψηφιοποίηση… Σας ευχαριστώ όλους για τις τοποθετήσεις σας.
ΠΙΚΑΠ ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΔΙΣΚΟ ΣΕ CD Ή iΡOD
Ψηφιακός ήχος από το βινύλιο
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΕΥΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΟΥ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010
Το 2009 καταγράφηκαν οι μεγαλύτερες πωλήσεις βινυλίων από το 1991 στην Αμερική, στοιχείο που δείχνει ότι η δημοτικότητα του βινυλίου αυξάνεται. Όμως η αλήθεια είναι πως στις μέρες μας οι περισσότεροι μουσικόφιλοι με συλλογές δίσκων από το παρελθόν ψάχνουν τρόπους να τούς ψηφιοποιήσουν και όχι να αγοράσουν νέους.
Για τον σκοπό αυτόν υπάρχουν τα πικάπ που μετατρέπουν την αναλογική πληροφορία σε ψηφιακή. Αυτά χωρίζονται σε πέντε κατηγορίες. Ορισμένα απαιτούν την παρουσία υπολογιστή, με τον οποίο συνδέονται μέσω USΒ. Είναι τα ιδανικά για να περάσετε τη συλλογή σας σε iΡod ή στον σκληρό δίσκο. Είναι φθηνά, αλλά ο ήχος τους θεωρείται χαμηλής ποιότητας.
Μια άλλη κατηγορία δεν χρειάζεται υπολογιστή και είναι ευκολότερη στη χρήση. Θα σας θυμίσει τη διαδικασία ηχογράφησης κασέτας. Τα περισσότερα μοντέλα όμως γράφουν τη μουσική σε CD. Λίγα μπορούν να τη μεταφέρουν απευθείας στο iΡod, και αυτά θα παρουσιάσουν πρακτικά προβλήματα. Ο ήχος τους θεωρείται μέτριος στα περισσότερα μοντέλα.
Οι άλλες τρεις κατηγορίες απευθύνονται σε φαν του καλού ήχου. Είναι κατά κύριο λόγο τα πικάπ που χρησιμοποιούν οι DJ, ενώ υπάρχουν και τα πικάπ S/ΡDΙF, που λειτουργούν με ειδικές κάρτες ήχου. Τέλος, τα καλά παλιά αναλογικά πικάπ μετατρέπονται σε USΒ μέσω ενός αντάπτορα. Ακόμα και αν μαζεύουν σκόνη στο πατάρι, με μία καινούργια βελόνα θα κάνουν τη δουλειά τους.
Τα πικάπ των DJ είναι η καλύτερη λύση αν θέλετε να διορθώσετε προβλήματα στον ήχο των δίσκων που προέρχονται από χαρακιές και γρατσουνιές. Χρειάζεται, όμως, να αγοράσετε τη σωστή κεφαλή, ενδεχομένως και ειδικό λογισμικό. Η τιμή τους είναι υψηλότερη, γιατί διαθέτουν δυνατότητες που απευθύνονται αποκλειστικά σε DJ και τις οποίες δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσετε. Επίσης, πρέπει να αλλάξετε τον ίσιο βραχίονα που συνήθως έχουν σε τύπου S που «φέρεται» καλύτερα στα βινύλιά σας.Τips Τα μοντέλα που παρουσιάζουμε κοστίζουν από 70 έως 450 ευρώ.
Δεν ξέρω αν αυτό που θα σας πω είναι πασίγνωστο, αλλά για μένα είναι καινούργιο:
Ενώ ο δίσκος βινυλίου, αν του φερθούμε όπως του αξίζει, μπορεί να έχει πολύ μεγάλη διάρκεια ζωής, με το δίσκο γραμμοφώνου δεν ισχύει το ίδιο. Φαίνεται πως η βελόνα τον τρώει σιγά σιγά. Όσοι μερακλήδες έχετε τέτοια εργαλεία, αντιγράψτε τις πλάκες σας (πω πω… τη θυμάστε αυτή τη λέξη;) και φυλάξτε τις για να τις παίζετε σε λίγες, επιλεγμένς στιγμές.
(Δεν έχω γραμμόφωνο, αλλά είμαι ευτυχής που έχω πικάπ!)
