Γεια σας,
Μία ωραία βιβλιογραφία για το δημοτικό τραγούδι. Περιέχει και δύο διδακτορικές διατριβές που είναι προσβάσιμες (?) στο Διαδύκτιο:
Όσα δεν είναι βιβλία, δηλ. όχι μόνο οι 2 διατριβές αλλά και τα άρθρα και η Νέα εστία, είναι προσβάσιμα στο διαδίκτυο.
Αν κανείς τυπώσει αυτή τη λίστα και βγει για ψώνια, μια προσωπική συμβουλή: όχι τον Κ. Ρωμαίο! Σεβαστό μεν όνομα, αλλά κατά τη γνώμη μου όλες του οι απόψεις στηρίζονται σε βασικές παρανοήσεις.
Όλη η λίστα αφορά τη φιλολογική πτυχή των τραγουδιών. Δεν απευθύνεται σε καθαρά φιλόμουσους.
το λινκ δεν λειτουργει πλεον, αλλα υπαρχει αυτο(για download) αν ειναι το ιδιο.
" Βασική Ελληνόγλωσση Βιβλιογραφία για το Δημοτικό Τραγούδι"
Δεν πρέπει να είναι το ίδιο, γιατί περιλαμβάνει και ένα τουλάχιστον βιβλίο που βλέπει το δημοτικό τραγούδι και μέσα από τη μουσική του, ενώ για την παλιά λίστα είχα σημειώσει:
Επίσης δεν περιλαμβάνει Ρωμαίο, για τον οποίον είχα συστήσει επιφύλαξη.
Η καινούργια είναι ένα word που κατεβαίνει αυτόματα με το κλικ. Σύντομη παρουσίαση (1-2 παράγραφοι) για τον κάθε τίτλο. Πραγματικά κατατοπιστικό και χρήσιμο, για όσους έχουν τα συγκεκριμένα ενδιαφέροντα.
Ο τίτλος αρχείου είναι «politis2002…», άρα μάλλον έχει συνταχθεί από τον Αλέξη Πολίτη (αναγνωρίζεται κι από τη συνήθεια να βάζει παύλες πριν από τα -του, -της κλπ.). Λείπουν πολύ σημαντικά έργα του ίδιου του Αλ. Πολίτη, που βγήκαν μετά το 2002.
1 «Μου αρέσει»
(και τα απαραίτητα παραγεμίσματα…)
Προσωπικά το εκλαμβάνω όχι ως “επιφύλαξη” αλλά ως “ακύρωση”
Επίσης καλό θα ήταν να είχε προηγηθεί αιτιολόγηση της τόσο δυσμενούς κρίσης.
Δύσκολα μου βάζεις. Κοίταξες πόσα χρόνια έχουν περάσει;
Κάτι που ίσως αχνοθυμάμαι ακόμη είναι η εξέταση ενός δημώδους στιχουργήματος, καταγραμμένου όπως τραγουδήθηκε κάποια συγκεκριμένη φορά, όπου δεν είχε ληφθεί υπόψη η πρακτική της συρραφής αυτοτελών διστίχων, ούτε της εναλλαγής κύριων διστίχων και τσακισμάτων. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τόσο για το νόημα όσο και για τη μετρική δινόταν λάθος εικόνα. Η δε αιτία της παρανόησης, κατά τη γνώμη μου (το «κατά τη γνώμη μου» εξυπακούεται πάντα, αν και συνήθως φροντίζω να το πω και ρητά), η απουσία όχι μόνο εμπειρίας αλλά και περιέργειας για το δημοτικό τραγούδι όπως πραγματώνεται όταν στ’ αλήθεια τραγουδιέται:
Από τον σκέτο στίχο μέχρι τον στίχο που τραγουδιέται μέσα σε συγκεκριμένη περίσταση ενώπιον συγκεκριμένων προσώπων τα οποία μπορούν να διαδραματίζουν ποικίλους ρόλους μέσα στη διαδικασία της αναδημιουργίας η απόσταση είναι μεγάλη. Και μάλιστα, μεγαλύτερη στην περίπτωση μιας τέτοιας συρραφής απ’ ό,τι κατά το τραγούδισμα ενός «στάνταρ» πολύστιχου τραγουδιού όπως είναι οι παραλογές, τα κλέφτικα και όσα γενικώς αποτελούν το κύριο κόρπους που μελετά συνήθως η σχετική φιλολογία.
Υπήρξε πράγματι μία γενιά φιλολόγων από την οποία κάποιοι δεν εμβάθυναν στη σημασία της διαφοράς ανάμεσα στην προφορική (=χωρίς σταθερή μορφή, αενάως αναδημιουργούμενη) και τη γραπτή λογοτεχνία, και εφήρμοζαν στην πρώτη τα διδάγματα της δεύτερης.
Υπήρξαν όμως και άλλοι που ναι μεν ήξεραν τη διαφορά, αλλά ασχολήθηκαν αποκλειστικά και μόνο με τη γραπτή μορφή των κειμένων. Ο Ν. Γ. Πολίτης ουδέποτε άκουσε «δημιουργό» δημοτικών τραγουδιών να τραγουδάει (και αν αυτό συνέβαινε, θα την έκανε διακριτικά με μικρά βηματάκια…). Οι πηγές βάσει των οποίων δούλεψε ήταν μόνο γραπτά κείμενα και το μεγάλο του λάθος, στην προσπάθεια να φέρει ένα συγκεκριμένο τραγούδι όσο γίνεται κοντύτερα στην επιθυμητή (για εκείνον) μορφή, είναι ότι παρέτασσε πάνω στο γραφείο του τις πολλές παραλλαγές που διέθετε και «διόρθωνε» το κείμενο με κριτήριο το δικό του, αστικό, γούστο.
1 «Μου αρέσει»