Ξέρουμε ότι η αυτοβιογραφία του Μάρκου είναι αξεπέραστη από κάθε άποψη.
Όχι μόνο ως ντοκουμέντο της προσωπικής σφραγίδας του στο χώρο της λαϊκής μας μουσικής, αλλά και ως μια πηγή πολύτιμων πληροφοριών για το οικονομικό - κοινωνικό κατεστημένο της εποχής του.
Ο Μάνος Ελευθερίου, Συριανός και αυτός, και καλός συγγραφέας και στιχουργός, κυκλοφορεί ένα ακόμα βιβλίο για το Μάρκο, με τίτλο:
[u]“Μαύρα μάτια: Ο Μάρκος Βαμβακάρης και η συριανή κοινωνία στα χρόνια 1905-1920”[/u]
Κάποιες πρώτες πληροφορίες για το βιβλίο αυτό, [b][u]εδώ.[/b][/u]
Μόλις το αγόρασα, άρα την προσωπική μου γνώμη, επ’ αυτού, σε λίγο.
Καλησπέρα κι από μένα μετά από καιρό.Βιβλίο για τον Μάρκο υπάρχει και από τον Νέαρχο Γεωργιάδη με αρκετά στοιχεία από την προσωπική ζωή του Μάρκου,καθώς και από που εμπνευσθηκε στίχους αρκετών τραγουδιών του.
Το είπε η Ελένη στην αρχή, σαν τιν αυτοβιογραφία του τίποτε άλλο. Κανένας Ελευθερίου δεν θα μπορέσει να μας δόσει κάτι αναλογο. Όσο για τον Νεάρχο Γεωργιάδη έχει κάνει καλές δουλειές αλλά αυτή δεν είναι μια απ αυτές. Απο που εμπνεύστηκε ο Βαμβακάρης τους στίχους κανείς δεν ξέρει. Άλλο να πεις οτι βρήκα ρίζες κοινές και άλλο οτι αυτό εκεί είναι η έμπνευση. Άστοχο και αντιεπιστημονικό!
Πολύτιμα στοιχεία για την οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ζωή της Σύρας, του τέλους του 19ου και αρχών 20ου αιώνα παρέχει το βιβλίο αυτό του Μάνου Ελευθερίου, καθώς ο συγγραφέας έχει αποδελτιώσει άρθρα από εφημερίδες, κείμενα Συριανών και όχι μόνο, σπάνιες φωτογραφίες, υλικό από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, μέχρι δικαστικά έγγραφα και άλλα ντοκουμέντα, επιβεβαιώνοντας και αλλού συμπληρώνοντας την αφήγηση του ίδιου του Μάρκου.
Όλα αυτά δείχνουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο νησί κατά τα πρώτα, καθοριστικά, 15 χρόνια της ζωής του Μάρκου, τα οποία και έζησε εκεί.
Πολλές οι μαρτυρίες και για τη μουσική ζωή της Σύρας.
Αρκετές οι αναφορές στο τσιβούρι (το περιγράφει και ο Μάρκος) από το 1874, όπως και στο κιντέλι, μπουζούκι και αυτό δίχορδο.
Πολλοί οι μουσικοί στη Σύρα, 152 επίσημα έχουν καταγραφεί στα Γ.Α.Κ. ενώ υπάρχουν και άλλοι , με διασταυρωμένες πληροφορίες, των οποίων τα ονόματα δεν έχουν συνυπολογιστεί στον αριθμό αυτό.
Ο “Στραβογιώργης”, όπως τον ονόμαζε ο Μάρκος, διευκρινίζεται πως ήταν ο Γεώργιος Σπέλλας (τον θυμάται και ο συγγραφέας), τυφλός μπουζουξής που πέθανε το 1952, ο Νίκος Μαούτσος επίσης, μπουζουξής γνωστός.
Πολλές μαρτυρίες για τις απόκριες και τα ζεϊμπέκια, σε άλλο κείμενο διευκρινίζεται η έννοια “μουρμούρης”, αναφέρονται επίσης τα τοπωνύμια της Σύρας (ευκαιρία να διορθωθούν στο γλωσσάρι).
Πολύτιμη καταγραφή, έρχεται όχι να συμπληρώσει προσωπικά στοιχεία του Μάρκου, ήδη γνωστά από την αξεπέραστη αυτοβιογραφία του, αλλά να διαφωτίσει το περιβάλλον και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διαμορφώθηκε δίνοντάς μας ταυτόχρονα και γενικότερα στοιχεία της Σύρας, του κομβικού αυτού λιμανιού της χώρας μας, πριν από την παρακμή του.
Ξεκινά με ένα κείμενο του Θωμά Κοροβίνη για το Μάρκο, το οποίο βρήκα και [b][u]εδώ.[/b][/u]
Εμένα να σας πω την αλήθεια μού ακούγεται άκρως ελκυστικό, και θα το αναζητήσω.
Ο Βαμβακάρης συμβαίνει να συνδυάζει στο πρόσωπό του διάφορες μοναδικές ιδιότητες:
-ήταν από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς του ρεμπέτικου (ανεπαρκής έκφραση αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ)
-ήταν ο πρώτος στην Ελλάδα που όχι απλώς έβαλε το μπουζούκι σε δίσκο αλλά έγραψε ένα κόσμο δίσκους
-ήταν, ανεξαρτήτως των παραπάνω, εντελώς τυπική και ενδεικτική περίπτωση ανθρώπου που έζησε εκείνες ακριβώς τις συνθήκες όπου γεννήθηκε το ρεμπέτικο (ήταν ο ίδιος προσωπικά φορέας όλων των επιδράσεων και των ρευμάτων που η συμβολή τους δημιούργησε αυτή την παράδοση)
-έχει αφήσει αυτοβιογραφία, ώστε όλα αυτά να μας γίνουν γνωστά.
Η αυτοβιογραφία του είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία, όχι επειδή μ’ αρέσει ο Μάρκος αλλά επειδή είναι εξαιρετικό βιβλίο. Ο λόγος του είναι αφοπλιστικά απλός και τσεκουράτος, παραστατικός λες και βρίσκεσαι εκεί μπροστά, και κατάμεστος πληροφοριών. Έχω προσπαθήσει να μελετήσω λιγάκι τη Σύρα και τη λαϊκή της μουσική κουλτούρα και από άλλες απόψεις, και φυσικά δε θα καταλάβαινα τίποτε αν δεν είχα μια ιδέα για το τι είναι η ιδιόρρυθμη -μοναδική στον ελληνικό χώρο- συριανή κοινωνία. (Μη φανταστείτε καμιά βαθιά μελέτη, λίγο να μπω στο νόημα προσπάθησα.) Ε λοιπόν, ούτε ιστορικές μελέτες, ούτε τα διηγήματα του Ροΐδη, ούτε τίποτε άλλο που να εντόπισα δε λέει για τη συριανή κοινωνία όσα λέει ο Μάρκος. Και βάλε ότι τα πιο πολλά που έχει να πει δεν είναι για τη Σύρα, όπου έζησε μόνο λίγα χρόνια, αλλά για τον Πειραιά!
Αν λοιπόν ο Ελευθερίου, έχοντας ήδη μελετήσει το Μάρκο και επιπλέον και όλες τις πηγές που εγώ δε βρήκα, και όντας και Συριανός, έχει κάτι παραπάνω να μας πει, θα χαρώ πάρα πολύ να το ακούσω.
Ελένη, ευχαριστούμε πολύ και για την ενημέρωση αλλά και για την υπόμνηση!
Αντιγράφω από 'δω (συνέντευξη του κ. Ελευθερίου στην κ. Τριβόλη του ΒΗΜAgazino):
Αναφέρεστε συχνά στην αυτοβιογραφία του Βαμβακάρη στο βιβλίο και το κάνετε με μια σχεδόν κριτική διάθεση. «Για ελάχιστα πράγματα έχω κριτική άποψη σε αυτό το βιβλίο. Πού και πού πετάω κάτι φαρμακερά, διότι χρειάζονται, αλλά ουσιαστικά έπρεπε να είμαι τελείως αντικειμενικός και να γράψω για την ατμόσφαιρα της Ερμούπολης με βάση όσα λέει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του. Απλώς επικεντρώνομαι σε κάποια θέματα παραπάνω απʼ ό,τι εκείνος. Μιλάει, ας πούμε, για τις κοινές γυναίκες, κάτι που θα τον απασχολούσε πολλά χρόνια μετά τη φυγή του από τη Σύρα στον Πειραιά, όταν έγινε νταβατζής – το λέει ο ίδιος, δεν το λέω εγώ. Είχε μια και την αναφέρει ως “ξεσκισμένη γυναίκα”. Μα τι ήθελε; Πουτάνα ήτανε. Τι περίμενε; Μια αγία; Σε πορνείο τη γνώρισε. Αυτό το αναφέρει σε δύο προτάσεις, αλλά εγώ το ανέπτυξα σε 15 σελίδες».
Δεν έχω την αυτοβιογραφία πρόχειρη, αλλά νομίζω ότι o Mάρκος αναφέρει επακριβώς ότι: “πήγαινα στα μπουρδέλα, έκανα και τον αγαπητικό (ή ήμουν κι αγαπητικός).”
Πού, παρακαλώ, αναφέρει ο ίδιος ότι “έκανε τον νταβατζή” (παρομοίως, δε θυμάμαι την έκφραση “ξεσκισμένη”);
Σελίδα 91 γράφει λοιπόν ο Βαμβακάρης: “…Όμως και μετά τον γάμο μου, πηγαίναμε, εγώ αν και νιόπαντρος σε κοινές γυναίκες που ακμάζανε τότες στα Βούρλα. Εκεί έκανα και γω τον κουτσαβάκη. Ήμουν κι αγαπητικός. Ο,τι έβλεπα απο τους άλλους έκανα κι εγώ. Σιγά σιγά, σκαλί, σκαλί πήρα τον κατήφορο…”
Θα συμφωνήσω οτι δεν λέει πουθενά -τουλάχιστον αυτό το απόσπασμα- για νταβατζή. Δεν ξέρω πώς το ερμήνευσε ο Ελευθερίου, ή τι ήθελε να ερμηνεύσει και τι έψαχνε να βρει.
[b]<<…Δεκαεννιά χρονών [i]έγινα αγαπητικός στο μπορντέλο μιας Ειρήνης από τη Σύμη. Ήτανε στο δεύτερο διαμέρισμα των Βούρλων, η πρώτη μου ερωτική επαφή. Μεγαλύτερη είκοσι εφτά, είκοσι οκτώ χρονών, μου ʼδινε και λεφτά και κουστούμια…>>
Το θεμα καλυψε θαυμασια η Ελενη. Το συγκεκριμενο βιβλιο του Ν.Ελευθεριου [κατα τη γνωμη μου πολυ καλο] γραφει για την περιρρεουσα κατασταση στη Συρα λιγο πριν την γεννηση του Μαρκου εως και το 1920 [χρονιά που εφυγε για Πειραια]. Το βιβλιο λοιπον πρεπει να κριθει ως τετοιο και οχι ως βιογραφια του Μαρκου.
Ο Μ. Ελευθερίου στο βιβλίο του παραπέμπει μόνο σε ένα απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του Μάρκου που αναφέρεται στις ελεύθερες γυναίκες στη Σύρο.
Γράφει εκεί ότι περνούσε από κάτω πουλώντας εφημερίδες και αυτές του φώναζαν “έλα βρε επάνω”, πήγαινε, του έδιναν λεφτά αλλά αυτός “αγρόν ηγόραζε”.
Ανατρέχοντας ο συγγραφέας σε αρχειακό υλικό, επιβεβαιώνει την ύπαρξη πορνείων, “εξάρτημα” πια απαραίτητο των μεγάλων πόλεων και με το νόμο, ήδη από το 19ο αιώνα, αλλά στην προσπάθειά του να ταυτοποιήσει αυτή τη μαρτυρία του Μάρκου με ένα συγκεκριμένο χώρο, δεν βρίσκει άκρη, καθώς οι περιγραφές του Μάρκου δεν ταιριάζουν με ό,τι σχετικό αναφέρουν οι πηγές.
Αυτή μόνο η αναφορά γίνεται στο βιβλίο αυτό.
Καμιά νύξη άλλη για οτιδήποτε από ό,τι ειπώθηκε στα σχόλιά μας, εδώ.
Ο Μάρκος αντιμετωπίζεται με δέος από το συγγραφέα, ως όφειλε, άλλωστε.
Ο Βαμβακάρης ήταν πολύ μεγάλος και έχει πολλούς υποστηρικτές, αυτό δεν σηκώνει καμία αμφιβολία.
Το ότι ο Μάρκος ήταν βασιλικός, και έσπαγε στο ξύλο την γυναίκα του, το αναφέρει πουθενά κανένας συγγραφέας βιβλίου?(αν κάνω λάθος διορθώστε με). Ή είναι σωστό να ακούγονται μόνο τα θετικά του συνθέτη ερμηνευτή…
Το σωστό είναι να μην κάνεις εικασίες, να μην πετάς μια γνώμη -ψέμα- για να δεις τι θα κερδίσεις. Το σωστό είναι να μιλάς πάντα με στοιχεία, γιατί τα χρόνια έχουν περάσει και δεν μπορούμε να ξέρουμε καλά τι ισχύει.
'Αρα το να λέω εγώ ότι ο Τσιτσάνης ήταν τσιγκούνης είναι το ίδιο με το να λέω ότι ο Βαμβακάρης ήταν νταβατζής και άλλα πολλά…
Ανυπόστατα. Ας σταθούμε σε αυτά που με ειλικρίνεια ο ίδιος έχει πει χωρίς να τα ερμηνεύουμε όπως μα βολεύει. Απλά τα πράγματα.
Επίσης ποιοι είμαστε να μαλώνουμε για το τι ήταν ο Βαμβακάρης; Οτι ήθελε ήταν…
Σε μουσικά ζητήματα ας πούμε τα αρνητικά, σε θέματα ζωής όμως θέλει προσοχή, αρκεί τουλάχιστον να είναι αλήθειες.
Ποια εικασία, ποια γνώμη, ποιο ψέμα, και τι θα κερδίσω???
Ήμουν φαν του Μάρκου, αλλά αυτό που με κουράζει είναι ότι πρέπει μόνο να γράφονται τα θετικά του κάθε ονοματαίου… Αυτή ήταν μια αφορμή που έγραψα αυτό που έγραψα…
έχει ξαναγίνει αυτή η κουβέντα, αλλά θα το ξαναπώ.
έχει σημασία η πραγματική ζωή του κάθε δημιουργού, ειδικά όταν έχει άμεση σχέση με το έργο του. μιλάμε για το μάρκο που τα τραγούδια ήταν η ζωή του, έτσι ήταν και ο δελιάς. όταν πχ έγραφε ο μάρκος ένα τραγούδι για κάθε ερωμένη του, ή ο δελιάς πχ για την πρέζα, το γράφαν γιατί το έκαναν. είναι διαφορετικό από τον παπάζογλου που έγραφε περιγραφικά για τους λαθρεμπόρους ή τους λαχανάδες, χωρίς να έχει σχέση με αυτά.
εξάλλου, αγιογραφίες και λιβανίσματα δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν. ούτε βέβαια και οι λίβελοι ή οι αποκαθηλώσεις με το στανιό.
Μαύρα μάτια
Ο Μάρκος Βαμβακάρης και η συριανή κοινωνία
στα χρόνια 1905-1920[IMG]http://www.metaixmio.gr/Images/Newsletter/Common/Blank.gif[/IMG]
Ένα οδοιπορικό στα πρώτα δεκαπέντε χρόνια
της ζωής του Μάρκου Βαμβακάρη στη Σύρα.
Από τη μια η προσωπική μαρτυρία του ίδιου του Βαμβακάρη
και από την άλλη οι περιγραφές των εφημερίδων για τους χορούς,
οι αστυνομικές διατάξεις και τα δικαστικά έγγραφα φωτίζουν περισσότερο
την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της συριανής κοινωνίας εκείνου του καιρού.
Το καλειδοσκοπικό αυτό κείμενο πλαισιώνεται
από πλούσιο αρχειακό, εικονογραφικό υλικό.
Ο IANOS και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
σας προσκαλούν
στην παρουσίαση του νέου βιβλίου
του [b]Μάνου Ελευθερίου[/b]
[i][b]ΜΑΥΡΑ ΜΑΤΙΑ
Ο Μάρκος Βαμβακάρης και η συριανή κοινωνία
στα χρόνια 1905-1920[/b][/i]
την [b]Τετάρτη, 24 Απριλίου 2013[/b], στις [b]8 μ.μ.[/b],
στο βιβλιοπωλείο IANOS
(Σταδίου 24, Αθήνα).
Ο [b]Νίκος Θρασυβούλου[/b], δημοσιογράφος,
Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής του ΒΗΜΑ FM,
παρουσιάζει το βιβλίο και συνομιλεί με τον συγγραφέα.
Αποσπάσματα από το βιβλίο διαβάζουν
οι ηθοποιοί [b]Μάνος Καρατζογιάννης, Εύα Κοτανίδη[/b] και [b]Παναγιώτης Μπουγιούρης[/b].
Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.
[LEFT][b]ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ[/b]
[b]Ένα οδοιπορικό στα πρώτα δεκαπέντε χρόνια της ζωής του Μάρκου Βαμβακάρη στη Σύρα[/b]. Ο Μάνος Ελευθερίου στήνει ένα καλειδοσκοπικό κείμενο στο οποίο συνδυάζει την προσωπική μαρτυρία του ίδιου του Μάρκου Βαμβακάρη για τα πρώτα νεανικά του χρόνια με [b]πλούσιο αρχειακό υλικό[/b] (περιγραφές εφημερίδων για χορούς, αστυνομικές διατάξεις, δικαστικά έγγραφα, σπάνιες φωτογραφίες και ντοκουμέντα κ.ά.) ανασυστήνοντας την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της συριανής κοινωνίας εκείνου του καιρού.
Έτσι, αναδεικνύεται η Σύρος των αντιθέσεων –όχι μόνο ταξικών– λαμπερή και σκοτεινή ταυτόχρονα, σε μια περίοδο που το κομβικό λιμάνι παρακμάζει δίνοντας τη σκυτάλη στον Πειραιά, εκεί όπου θα πλεύσει και ο νεαρός Μάρκος αναζητώντας την τύχη του. Από τη μια η ευμάρεια των πλουσίων, από την άλλη οι τεκέδες, τα πορνεία και οι κουτσαβάκηδες. Τα εφοπλιστικά πλοία και οι καρβουνιάρηδες, τα εργοστάσια και η παιδική εργασία… Όλα αυτά που πέρασαν στην ψυχή του μικρού Μάρκου κι έγιναν μουσική, στίχος, τραγούδι.
Στο βιβλίο περιέχεται κείμενο του Θωμά Κοροβίνη για τον Μάρκο Βαμβακάρη.
Διαβάστε [[b]ΕΔΩ[/b]](http://www.metaixmio.gr/products/2221--1905-1920.aspx) κριτικές και παρουσιάσεις που έχουν ήδη γραφτεί για το βιβλίο σε μεγάλες εφημερίδες, καθώς και συνεντεύξεις του συγγραφέα.
[b]ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ[/b]
Ο [b]Μάνος Ελευθερίου[/b] γεννήθηκε στην Ερμούπολη. Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, τόμους με πεζά, λευκώματα και τέσσερις τόμους για το «Θέατρο στην Ερμούπολη τον 20ό αιώνα, 1901-1921», καθώς και την ανθολογία [i]Ερμούπολη, Μια πόλη στη λογοτεχνία[/i] (ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, 2004). Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2005 για το μυθιστόρημά του [i]O καιρός των χρυσανθέμων[/i] (METAIXMIO, 2004). Ως στιχουργός έχει στο ενεργητικό του περίπου 400 τραγούδια και συνεργάστηκε με όλους σχεδόν τους έλληνες συνθέτες. Από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ έχουν κυκλοφορήσει τα μυθιστορήματά του [i]Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές[/i] (2006), [i]Άνθρωπος στο πηγάδι[/i] (2008), [i]Πριν απʼ το ηλιοβασίλεμα[/i] (2011), καθώς και η συλλογή διηγημάτων του [i]Η μελαγχολία της πατρίδας μετά τις ειδήσεις των οκτώ[/i] (2007). Επίσης το φθινόπωρο του 2010 κυκλοφόρησαν η ποιητική του συλλογή [i]Ο νοητός λύκος[/i] καθώς και ο θεατρικός μονόλογος[i] Ο γέρος χορευτής.[/i][/LEFT]
την κουβέντα την είχαμε κάνει μαζί πρόσφατα, αν θυμάσαι.
Το ζήτημα είναι τί επιδιώκει κανείς· ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι γράφεται ένα βιβλίο για τη ζωή και το έργο του Χ καλλιτέχνη κʼ έχει έκταση 1000 σελίδες. Μεταξύ αυτών, υπάρχει και μία σελίδα με αναφορές ότι ο Χ υπήρξε νταβατζής, πότης ή κίναιδος. Δύο τινά:
αν τα στοιχεία είναι τεκμηριωμένα, έχουμε μια π λ η ρ ο φ ο ρ ί α. Ο αναγνώστης την λαμβάνει (ή όχι) υπόψην και πορεύεται παραπέρα.
αν τα στοιχεία δεν είναι τεκμηριωμένα, έχουμε μια φ ή μ η ή υπόθεση. Ο αναγνώστης την λαμβάνει (ή όχι) υπόψην και πορεύεται παραπέρα.
Τώρα, αν κάποιος βασισμένος στη μία αυτή σελίδα…αποδομήσει(sic!) ένα βιβλίο…100 σελίδων, επαφίεται στην αξία της πληροφορίας/φήμης και στον αναγνώστη που θα κρίνει.
Σε προσκαλώ να ξαναδιαβάσεις τί λέει ο ίδιος ο…συγγραφέας στη συνέντευξη:
„…όταν έγινε νταβατζής – το λέει ο ίδιος, δεν το λέω εγώ. Είχε μια και την αναφέρει ως “ξεσκισμένη γυναίκα”. Μα τι ήθελε; Πουτάνα ήτανε. Τι περίμενε; Μια αγία; Σε πορνείο τη γνώρισε. Αυτό το αναφέρει σε δύο προτάσεις, αλλά εγώ το ανέπτυξα σε 15 σελίδες.“
Προσωπικά, δε διαβλέπω πουθενά στη βιογραφία νταβατζιλίκι (ούτε τον χαρακτηρισμό ξεσκισμένη θυμάμαι πουθενά), αλλά έστω: μάθαμε λοιπόν, ότι ο Μάρκος υπήρξε νταβατζής και η κυρία ξεσκισμένη. Δύο τινά:
όποιον τον ενδιαφέρει η συγκλονιστική αυτή αποκάλυψη, να σηκώσει το χέρι!
χρειάζομαι στην ηλικία μου τον κ. Ελευθερίου ή τον κάθε κ. Ελευθερίου «να μου το αναπτύξει σε 15 σελίδες»;! Τί άλλο δηλαδή οφείλω να κ α τ α ν ο ή σ ω; Ο μεν ήταν νταβατζής, η δε ξεσκισμένη. Και λοιπόν; Χέστηκε η φοράδα στʼ αλώνι!
Κοντολογίς καλλιτέχνη μου, κατηγορηματικά ναί, «να λέγονται όλα», αλλά τεκμηριωμένα, όσο, όπως και όπου αρμόζει!
Συγγνώμη αλλά νομίζω ότι η έννοια του αγαπητικού πολύ λίγο διαφέρει
απ΄αυτή του νταβατζή.Από κει και πέρα όταν κατακρίνουμε το γεγονός ότι
ο Μάρκος ήταν αγαπητικός και προσπαθουμε να αποδομήσουμε το γεγονός ότι ήταν
βασιλικός(έχει γίνει) μήπως γινόμαστε λίγο Προκρούστες;Μήπως όταν
σοκαριζόμαστε από το γεγονός ότι ο Γενίτσαρης είχε απάνω στον καβγά
κόψει τα δυό δάχτυλα μιάς κυρίας και είχε μαχαιρώσει μάγουλο με μάγουλο
κάποια άλλη,απλά αδυνατούμε να κατανοήσουμε το πραγματικά άγριο
περιβάλλον μέσα στο οποίο ανδρώθηκε το ρεμπέτικο;Ανήκουμε σε μιά
άλλη εποχή,σε μιά άλλη γενιά με διαφορετικές συμπεριφορές και μάλλον
πιό ηπιες-μέχρις ώρας-αντιδράσεις.Το να προσπαθούμε
να κρίνουμε τους ρεμπέτες με τα δικά μας δεδομένα
αποτελεί αναχρονισμό που δεν οδηγεί πουθενά.
|