Το να χαρακώνεις μια γυναίκα ή να της κόβεις τα δάχτυλα είναι το ίδιο παντού και πάντα, τότε, τώρα και μετά: Αλήτικο και άνανδρο. Δεν βλέπω που είναι ο αναχρονισμός σε οποιαδήποτε κρίση επί τούτου.
Υ.Γ.: είμαι μεγάλος θαυμαστής του μουσικού Γενίτσαρη.
Ναι.Ομως είμαστε σίγουροι ότι τέτοιες συμπεριφορές τύχαιναν αποδοκιμασίας
από ανθρώπους του λιμανιού που είχαν νταραβέρι με τα Βουρλα ή μήπως
κάποτε τις επιδοκίμαζαν με αποτέλεσμα να φουσκώνουν τα μυαλά του
κάθε αψίκορου όπως αποδεδειγμένα ήταν ο Γενίτσαρης;
Κοντολογής δεν μπαίνει θέμα επιδοκιμασίας της πράξης αλλά θέμα
προσέγγισής της, δεδομένης πάντοτε της προσωπικής ευθύνης του
καθενός.
1.
Αυτή την εντύπωση έχω κι εγώ.
2.
Μιας και ούτως ή άλλως θα το διαβάσω κάποια στιγμή, εγώ κρατάω την υπομονή μου: μπορεί να υπάρχει κάτι που να αξίζει να το διαβάσουμε σε έκταση 15 σελίδων. (Ίσως και όχι). Δεν ανήκω στο χώρο των νταβατζήδων, ούτε των ξεσκισμένων. συνεπώς κάτι που για τους “από μέσα” (π.χ. τον Μάρκο) μπορεί να είναι αυτονόητο, εγώ μπορεί να χρειάζομαι 15 σελίδες για να το κατανοήσω στο πλαίσιό του.
Και φυσικά, ελπίζω να είναι τεκμηριωμένο!
3.
Γενικά, τάσσομαι κι εγώ αναφανδόν κατά της σκανδαλοθηρίας. Όσο κι αν τεκμηριώνεται ότι ο ένας έπινε, ο άλλος έδερνε ή ο τρίτος ήταν βασιλικός, ζω και χωρίς αυτή την πληροφορία. Μιλάμε πάντα για πρόσωπα που δε με ενδιαφέρουν παρά λόγω της μουσικής τους.
Έλα όμως που εδώ πρόκειται για το ίδιο το πλαίσιο απ’ όπου βγήκαν τα τραγούδια; Το τόνισαν ήδη ο Λίγκα και ο Μπιλαντ. Μέσα στα ρεμπέτικα μιλάνε -μεταξύ άλλων- για φονικά, για νταηλίκια, για μαστουροκαταστάσεις κλπ… Αυτά δεν ήταν μια διάχυτη, άπιαστη κατάσταση μαγκιάς και παρανομίας: ήταν πράξεις ή συνήθειες συγκεκριμένων προσώπων. Μπορεί ένας στίχος του τύπου «μες στου Συγγρού τη φυλακή σκοτώσαν ένα χασικλή» να μη συνιστά ιστορική μαρτυρία, να μην αναφέρεται δηλαδή σε συγκεκριμένο φόνο που έγινε την τάδε ημέρα με τους τάδε και δείνα εμπλεκόμενους, αλλά συγκεκριμένοι φόνοι είχαν γίνει. Και συγκεκριμένα νταβατζηλίκια, και όλα τα συναφή. Ε λοιπόν, κάποιοι που κάναν τέτοια πράγματα μπορεί και να είναι πρόσωπα που μας είναι γνωστά εξ άλλων λόγων, π.χ. ως οι αγαπημένοι μας μουσικοί! Τι να κάνουμε δηλαδή; Να επιμείνουμε στη φαντασίωση ότι αυτοί κατέγραφαν στα τραγούδια τους μια σκληρή και βρώμικη καμιά φορά πραγματικότητα που την έβλεπαν χωρίς να τους αγγίζει; Κάποιους τους άγγιζε.
(Δεν ήξερα για τα μαχαιρώματα του Γενίτσαρη. Ήξερα γενικώς και αορίστως ότι δεν ήταν του Αρσακείου. Αλλά ας αφήσουμε το Γενίτσαρη, κι ας δούμε τον Μάθεση: ενοχλείται κανείς από τις ειδήσεις για τα ανδραγαθήματά του; Σαν κι αυτόν ήταν πολλοί, ο συγκεκριμένος όμως έγραφε και τραγούδια. Μπράβο του. Άλλοι έκαναν μόνο τα υπόλοιπα!)
Ας το ξαναπώ.
Δεν ξέρω τι ακριβώς είπε στη συνέντευξη - παρουσίαση του βιβλίου του ο Ελευθερίου και πώς μεταφέρθηκε στα έντυπα.
Στο βιβλίο [u]δεν[/u] υπάρχει η παραμικρή αναφορά ή νύξη ή σχόλιο από αυτά που γράφτηκαν εδώ.
pepeράτο το θέμα, σηκώθηκε ήδη το…πρώτο χέρι!:044:
Τέλος πάντων, για να μή ταλαιπωρούμε τη γυναίκα που το διάβασε στο μεταξύ και ξέρει τί λέει, εγώ σταματάω εδώ.
Μια φορά πάντως, γλύτωσα το 15άρι (λέω να το επενδύσω σε κανα παλιό λεξικό), συνεπώς είμαι πραγματικά ευγνώμων για την ενημέρωση!
Συνέντευξη του Ελευθερίου για το βιβλίο στο Όγδοο: http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=6452&Itemid=144
Λιγουλάκι απόλυτος ο ποιητής για τις στιχουργικές ικανότητες του Μάρκου…
Κατά τα άλλα ενδιαφέρων.
…δεν εχω διαβάσει το βιβλίο και δεν μπορώ να εχω αποψη γι΄αυτό…Εχω να πω ομως οτι ‘‘αγαπητικούς’’ ελεγαν τους νταβατζήδες .Συνήθως τον χαρακτηρισμό αυτόν τον εκαναν οι τρίτοι πχ οι γειτονιά , γνωστοί κλπ …’’ ελα μωρέ ο Τέλης της Σταυρούλας σιγα τώρα αγαπητικός στην Φυλής εγινε’’ κ΄αλλα τέτοια…
Ακόμα υπήρχε,- και υπάρχει ακόμη εδώ στην Νίκαια από τους παλιούς - ,η έκφραση “αγαπητικός”, όχι μόνο για τον νταβαντζή , αλλά και για τον προστατευόμενο μιας γυναίκας, όπου τον ταίζει,τον ποτίζει,τον χαρτζηλικώνει, χωρίς αυτός να δουλεύει, παρά με αντάλλαγμα μόνο να την “αγαπά”.
Λάθος τοποθέτηση: τους νταβατζήδες τους λέγανε/λένε και αγαπητικούς. Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας ήταν, π.χ. ο νταβατζής της;!
Έτσι, γειά σου ρε Νίκο! Λες και μια γυναίκα (ανεξαρτήτου…«ηθών»!) δε δικαιούται να χαρτζιλικώνει και να ντύνει τον γκόμενο της αρεσκείας της! „Μούδινε λεφτά και κοστούμια“ λέει, όχι „της τάπαιρνα με το στανιό“!
Σκανδαλοθηρία και ονόματα-βιτρίνα για νʼ ανέβουν οι πωλήσεις…ωφ αδερφάκι μου…
Ο Μάνος Ελευθερίου μιλάει για το βιβλίο του:
[b]"Μαύρα μάτια - Ο Μάρκος Βαμβακάρης και η συριανή κοινωνία στα χρόνια 1905-1920»[/b]