Ας αρχίσω από την τελευταία ερώτηση : Το βούλιαγμα προς τα μέσα του καπακιού, είχε σαν αποτέλεσμα το ίσιωμα των δύο βασικών καμαριών. Αν τα ξαναχρησιμοποιούσα, δεν θα μπορούσαν να υποστηρίξουν καλά την πρός τα έξω καμπύλη, που επανέφερα. Έτσι προτίμησα να τα αντικαταστήσω όλα με νέα, δυνατότερα.
Το αντίστοιχο «καμάρι» του βιολιού, η μπάρα των μπάσων, είναι αναλώσιμο. Κάθε 10 περίπου χρόνια (ενδεικτικά, γιατί ό βιολιστής που χρησιμοποιεί το όργανο μαζί με τον οργανοποιό θα προσδιορίσουν το πότε ακριβώς) χρειάζεται αντικατάσταση. Παθαίνει «κόπωση», χάνει την ελαστικότητά του με αποτέλεσμα να πέσει ο ήχος όλου του οργάνου και ιδιαίτερα των μπάσων, χωρίς να μπορεί να επανέλθει με άλλη ρύθμιση.
Ο κάθε καλός οργανοποιός, έχει τον τρόπο του να κάνει τα «κουρδίσματα» όλων των μερών του οργάνου. Το ίδιο έκανε και ο Βενιός.
Έχω διαβάσει πολύ προσεκτικά την ανάλυση που έκανε ο Φαρούκ για το (υποτιθέμενο) κούρδισμα των καμαριών του Βενιού, που ακολουθεί και στα δικά του όργανα. Με τα λίγα που ξέρω -και άσχετα με το πόσο καλό είναι το ηχητικό αποτέλεσμα των οργάνων του ίδιου του Φαρούκ- θα σε λυπήσω να σου πω πως η ανάλυσή του δεν με έπεισε καθόλου. Πουθενά επίσης , ούτε στη βιβλιογραφία ούτε στην πρακτική, δεν βρήκα να κουρδίζεται το καμάρι (ή η μπάρα) προτού να τοποθετηθεί και να κολληθεί στο καπάκι !
Ο λόγος είναι πολύ απλός : Ποτέ δε θα ξανακούσεις ίδια μιά συχνότητα ένος ελεύθερου μέρους ενός οργάνου (π.χ. καμαριού) όταν συζευχθεί με τα υπόλοιπα. Ούτε οι συχνότητες ενός τελειωμένου και κουρδισμένου καπακιού θα μείνουν ίδιες, όταν αυτό κολλήσει πάνω στο όργανο.
