Με την ευκαιρία, να βάλουμε τους στίχους από «Το Καλυμνάκι»:
Ένα καΐκι από το Τάρπον
για τα σφουγγάρια αναχωρεί
μα ένας Καλύμνιος που είναι μέσα
είν’ δακρυσμένος και τη στεριά θωρεί.
Με το Φραγκούλη εις το τιμόνι
το Σιγγαλάκη στη μηχανή
το Καλυμνάκι εις τα μαρκούτσα
αναστενάζει για μια μελαχροινή.
Ο καπετάνιος πάει και του λέει
τι συλλογιέσαι κι ανησυχείς;
πως έχεις δίκιο καταλαβαίνω
ραγάνια (*) τέτοια περάσαμε κι εμείς
Καλύμνιοι, Λέριοι κι Αστυπαλίτες
Κασοταράδες και Συμιακοί
έτσ’ είμαστε όλοι οι σφουγγαράδες
εις το Αιγαίο και την Αμερική.
-Αμάν, Σβούρο μου, με το μπουζούκι σου, να μου ζήσεις!
- Γεια σου, Ζεμπιλλάκη, μερακλή!
Είχε γίνει αναφορά σ’ αυτό το τραγούδι, στο νήμα «Αστικολαϊκά παραλειπόμενα»:
και με την ευκαιρία, ας διορθωθούν κάποια λάθη που έγιναν:
1. (*) ραγάνι [όχι μαγάνι]
ραγάνι το : (λαϊκότρ.) καταιγίδα με ανεμοστρόβιλο· (πρβ. τυφώνας).
[τουρκ. urağan (< γαλλ. ouragan) -ι με αποβ. του αρχικού άτ. φων.]
[Λεξικό της κοινής νεοελληνικής]
Έτσι άλλωστε ταιριάζει και με το “φουρτούνες” που λέει ο Μητσάκης!
2. Αστυπαλίτες.