ευχαριστούμε γιάννη! πολύ ενδιαφέρουσα η μαρτυρία σου, το θέμα είναι αν ξέρεις τί γίνανε μετά αυτοί οι άνθρωποι…
(σε περίμενα στη μάζωξη, ήταν και στα μέρη σου)
Γεια σας και Χρόνια Πολλά!
#61, #63
Δεν ξέρω τι απέγινε η παρέα αυτή. Ο “Μητσάρας” είχα την εντύπωση ότι έπαιζε στην Αθήνα τις δεκαετίες του 80 και 90 αλλά δεν έτυχε ποτέ να τον πετύχω κάπου. Αν δεν κάνω λάθος και με κάθε επιφύλαξη ένα μαγαζί που είχα ακούσει ότι εμφανιζόταν -δεν ξέρω πότε- ήταν ο “Μανδραγόρας”. Λέει αυτό κάτι σε κάποιους της εποχής εκείνης;
ανακαληψα στο ψαχτηρη μου που κανο μπαντα. ιντερνετικα.
διο ταλαντερες μαρια ευβλαβη και γιοργος σηφακης
η κοπελια με εξερετηκη φονη και πολη προσεγμενα στο τραγουδι.
και ενας εξερετηκος μαγκητης με το λαουτο του και αλα οργανα πεζη.
αυτη ειναι καλητεχνες στην ψηχη και νιωθουν αυτο που πεζουν
πολα μπραβο τους αυτη η καλητεχνες του δρομου αξηζουν πολα.
βλεπης παιδια, που σφηζουν απο ταλεντο μουσηκα και την βλεπουν
ετσυ απλα, και ωμορφα, που γουσταρουν,
καλητεχνηκα και να πεζουν στο δρομο.
αξηζη την προσοχη μας…:088:
μπράβο στα παιδιά!
αν και έχω μια ένσταση στη χρήση ενισχυτή, η οποία αυξάνει τον “χώρο” που καταλαμβάνει ο κάθε καλλιτέχνης του δρόμου και άρα το κάθε μέρος χωράει λιγότερα “πόστα”. επίσης κάποιες φορές οδηγεί σε ανταγωνισμό όπου επικρατεί ο πιο δυνατός ενισχυτής (διαφορετικού τύπου ανταγωνισμός από πχ ούτι/σαξόφωνο).
ακόμα πιο σημαντικό είναι το πώς προκαλείς το ενδιαφέρον του κοινού, μέσω ποιότητας ή ποσότητας (έντασης). εξάλλου βρίσκεσαι σε ένα δημόσιο χώρο όπου ο καθένας έχει το δικαίωμα να απολαύσει τη βόλτα του ή να κάνει τις δουλειές του χωρίς ηχεία. εξαιρούνται βέβαια ηλεκτρικά όργανα ή είδη μουσικής που απαιτούν μικρόφωνα -σε λογικές εντάσεις πάντα.
και να προλάβω δικαιολογημένες αντιρρήσεις του στύλ “αυτό σε μάρανε ή τα μαγαζιά που βγάζουν παράνομα ηχεία και τραπεζοκαθίσματα σε κάθε σπιθαμή δημόσιου χώρου”, αυτά τα λέω ως μουσικός (και) δρόμου.
υγ: στο εξωτερικό βέβαια είναι ο κανόνας, θα προτιμούσα όμως να μην εδραιωθεί και εδώ.
πολυ ωραια τα παιδια μπραβο η κοπελια πολυ ωραιο τραγουδι και το παλικαρι συνοδευει πολυ καλα
Εδώ ένα βίντεο από εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης τη δεκαετία του 70. Πρόκειται για μια ταβέρνα στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης με το όνομα “Υποβρύχιο”. Δυο συμπαθέστατα γεροντάκια παίζουν βιολί και ούτι. Στο συγκεκριμένο βίντεο παίζουν τυπικά μπουζουκοκιθαρίστικα τραγούδια όπως το “Διαβάτη” (Τζουανάκος), “Μην είσαι ψεύτρα δίγνωμη” (Χατζηχήστος) και το “Ειμαι ένα χαμένο κορμί” (Καλδάρας). Για να είμαι ειλικρινής το βιολί δεν μου ακούγεται καλά δεξιοτεχνικώς. Επίσης, το ούτι ακούγεται σαν λαούτο. Παρ’ όλα αυτά, εάν ήμουν εκεί, θα την έβρισκα αφού είμαι εξοικειωμένος στα μπουζουκοκιθαρίστικα με βιολί και λαούτο.
Ορίστε που υπήρχε και αυτή η αντιμετώπιση των ρεμπέτικων σε μεγάλο αστικό κέντρο.
1 «Μου αρέσει»
Τι γλυκό βίντεο! Ήταν Μικρασιάτες, διαβάζω στα σχόλια, και θεωρούνταν (με κάποια αμφιβολία) Γύφτοι.
Το 'χω ξανακούσει αυτό το παίξιμο, με «βούρτσα» (έτσι λένε στην Κρήτη αυτό το παίξιμο του λαούτου), σε μια ηχογράφηση του Σ. Καρά. Ένας καρσιλαμάς με βιολί και ούτι, δε θυμάμαι αν είναι από Θράκη ή Μ. Ασία, όπου το ούτι κρατάει μια συγχορδία και παίζει μόνο ρυθμό. Δεν ξέρω αν συνιστά «ύφος» κάποιων τοπικών παραδόσεων ή απλώς ο ουτζής δεν ξέρει να παίξει περισσότερα.
Όπως και το λαούτο στη Κρήτη (περισσότερο παλιότερα) έτσι κι εδώ το ούτι μπορούμε να πούμε ότι παίζει το ρόλο του “κρουστού”. Εάν παρατηρήσετε κάνει κάποιες ελάχιστες αλλαγές κυρίως στης πάνω χορδές για να αλλάξει ελαφρώς το ηχόχρωμα του μπάσου.
Υ.Γ. Στη “βούρτσα” οι συγχορδίες αλλάζουν κανονικότατα, ακολουθώντας το ρυθμό και τη μελωδία του τραγουδιού, κάτι που δε βλέπουμε εδώ.
Και σ’ αυτό του Καρά που αναφέρω, μία συγχορδία ήταν όλη κι όλη. Σαν κρουστό.
Στην Κρήτη δεν είναι ακριβώς έτσι: πράγματι, αλλάζουν συγχορδίες (ανάλογα τον κάθε παίχτη: άλλος πολλές, άλλος λίγες - έχω ακούσει και τον Πρώτο Συρτό, που κρατάει γύρω στα 4 λεπτά, με μία μόνο συγχορδία [και μου άρεσε]), αλλά όλο αυτό το στυλ, η τεχνική της βούρτσας, είναι σχετικά νεότερο. Σ’ όλες τις παλιές ηχογραφήσεις το λαούτο παίζει τη μελωδία, μαζί με το βιολί ή τη λύρα, και μάλιστα με αυστηρή μονοφωνία, όχι μελωδία + κάτι άλλο. Σήμερα συνήθως ακούς ή δύο λαούτα, ένα έτσι κι ένα με βούρτσα, ή τον ίδιο λαουτιέρη να εναλλάσσει τις δύο τεχνικές.
Μεγάλη περίπτωση αυθεντικής ρεμπέτικης φωνής (και προσωπικότητας, απ’όσο καταλαβαίνω).
Θέλω πολύ να πάω να τον ακούσω.
Αν ξέρεις Takisthedog που παίζει, μου στέλνεις ΠΜ.
Διαμάντι μες στην λάσπη!
Ας κοιτάξουν τα παιδιά που παίζουν μαζί του να εκμεταλλευτούν αυτό τον άνθρωπο και να μάθουν όσα μπορούν από αυτόν.
Τυχεροί όσοι τύχει να τον ακούσουν και παίξουν μαζί του!
Πολυ καλο ηχο βγαζει το μπουζουκακι αυτο.
Ξερουμε ποιανου ειναι ;
Του Μπουρη με τα μακρυά μαλλιά είναι παλιό του Κάρβουνη αν δεν κάνω λάθος.
Του Ζαφειριου είναι κατασκευή του Αλεξανδρή.
Αυτο που μαντολινιζει με ενδιαφερει.
ληπον επηδη δεν θελο να ξαναγραψο ξανα εδο, αλα για αυτο το βηντεο
βγηκα να μηλησο και μονο σε αυτο το βηντεο μου το εδηξε ο κοστας ο φηλος μου
το μπουζουκι του ειναι κατασκεβης απο τον γιανη αλεξανδρη στην θεσαλονηκη,
και το εχο πιαση σταχερια μου εξερετηκο μπουζουκακι σπεσιαλ και πολη καλο,
τορα εδο ειναι, με εναν γνοστο οπιος τραγουδησε μαζη τους και εναν αμανε
δεν πεζη καπια οργανο απο οσα ξερο απο τον κοστα, τον ιδιο που μου μηλησε
για τον ανθροπο που τραγουδησε τον αμανε,
και οσο αφορα τον κοστα ο κοστας ζαφηριου ειναι που ηχα αναφερη
με το σκηνηκο που ελεγα για την βεργα αλομηνιου σε αλη σεληδα…
εδο πεζουν μαζη κοστας ζαφηριου και ο θανος μπουρης φηλος του
και εξερετηκος μουσηκος μπουζουξης.
και οσο λενε να πανε να μαθουν τα παληκαρακια κατη
να ξερουν αυτο, οτη και το ργανο κατεχουν και ειναι εξερετηκη και στο ρεμπετηκο τραγουδη
και εξερετηκη στο μπουζουκη, ακου τορα, τη λενε η πουθεναδες…
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 20:17 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 20:11 —
βαζο και ενα που πεζη και τραγουδα ο κοστας, επησης εξερετηκος,
το μπουζουκι του θανου ειναι παλια κατασκευη ρεμουνδου, το μπουζουκι του ζαφειριου ειναι αλεξανδρης
ναι για τον θανο δεν θημομουν τη μου παι, ο κωστας για το μπουζουκι του ναι αυτο ειπα.
πολη καλο σαν μπουζουκι εξερετηκο…
και τα παιδια πολη καλη
χαραχτηρες, πολη καλα παιδια.
και για τον ανθροπο που τραγουδησε τον αμανε, το μερακη φενετε,
μιας και βαλαμε μουσηκους επαγκελματιες παρακουλουθο εδω και κερο.
τον γιαννη παξημαδακι εναν εξερετηκο μουσηκο και στο ρεμπετικο
τραγουδι και στα κρητικα, τραγουδια… εξερετηκος καλητεχνης
και σηθετης και εγραψε ενα εξερετηκο τραγουδη για οσους δεν το εχουν
αντηληφθη… ακοστε, τη ηπεροχο που ειναι, ξερετηκο ρεμπετηκο αθφεντηκο…
τα τεσερα λιονταρια.
Ο Παξιμαδάκης παίζει συχνά στο Ηράκλειο και τα πέριξ. Στα ρεμπέτικα δε μ’ ενθουσιάζει, βρίσκω ότι κάνει λίγο φασαρία (και στο τραγούδι και στο μπουζούκι), αν και στο τραγούδι που πόσταρες, Τάκο, δεν το κάνει.
(Παρεμπιπτόντως: τα τέσσερα λιοντάρια κοσμούν την κρήνη του Μοροζίνη, σε μια από τις πιο κεντρικές πλατείες της πόλης. Ο Κούλες είναι ενετικό φρούριο στην παραλία. Και τα δύο πολύ γνωστά και χαρακτηριστικά ορόσημα της πόλης. Βέβαια ο Μοροζίνης είναι περισσότερο γνωστός για τον βομβαρδισμό της Ακρόπολης παρά για τα τέσσερα λιοντάρια.)
Αντίθετα μ’ αρέσει πολύ στα κρητικά. Δηλαδή, για να είμαι ειλικρινής, μια φορά τον είδα, αλλά αυτή τη μία μ’ έπεισε πολύ. Ήταν σε δεύτερο ρόλο, πράγμα πολύ απαιτητικό (λαούτο: ο πρώτος ρόλος είναι του λυράρη), και τον απέδωσε ασυγκρίτως καλύτερα από τον πρώτο ρόλο που έχει ως μπουζουξής: λιτός, σεμνός, στιβαρός και ουσιώδης. Και καλή φωνή.
επιτέλους κατάφερα και είδα ολόκληρο το βίντεο. έχει ενδιαφέρον η ιστορία τους στα σχόλια, με παλιούς θαμώνες κλπ. επίσης ότι δεν μιλιόντουσαν, αλλά παίζανε μαζί πολύ δεμένα. ειδικά στο τέλος του βίντεο (17’40’‘) μιλάνε για την μπέλλου και μετά έχει υλικό από την γειτονιά και τα παρασκήνια. πολύ χαρακτηριστικές λαϊκές φυσιογνωμίες σε κάθε τους κίνηση και έκφραση, αξίζει να δείτε προσεχτικά όλο το βίντεο (πχ η αμηχανία στο στήσιμο και το ρολόι στο 21’).
μουσικά, τους λείπει η δεξιοτεχνία ή ακόμα και βασική παιχτική ικανότητα (ειδικά στο βιολί που φαλτσάρει συνεχώς), αλλά συγκλονίζει το πόσο “γίνονται ένα” με τα τραγούδια που λένε.