Ένα τραγουδάκι χρονολογούμενο από το 1984, το οποίο και φωνογράφησα προ ημερών.
Διευκρινίζω ότι το ύφος δεν είναι αυτό που θα λέγαμε ρεμπετο-λαϊκό.
Καλή ακρόαση:
αστέρι και φεγγάρι
Το κατάχλωμο φεγγάρι
ήταν στεναχωρημένο
δάκρυα άφηνε να τρέχουν
και στεκόταν βουβαμένο
Μ’ ένα κόμπο στο λαιμό
με σφιγμένη την καρδιά
λούφαζε σε μια γωνίτσα
κοίταε μελαγχολικά
Λίγα μίλια παραπέρα
φωτεινό ένα αστεράκι
προσπαθούσε τον καημό του
να τον πνίξει με κρασάκι
Μ’ ένα κόμπο στο λαιμό
με σφιγμένη την καρδιά
λούφαζε σε μια γωνίτσα
κοίταε μελαγχολικά
Θα ’σβηνε το φεγγαράκι
αν συνέχιζε να κλαίει
αφού πια ούτε κι ο ήλιος
φως δεν του ’δινε να φέγγει
Θα ’σβηνε και τ’ αστεράκι
κοίτα πώς αναστενάζει
θα ’πεφτε και θα χανόταν
απ’ του καθενού το μάτι
Μ’ ένα κόμπο στο λαιμό
με σφιγμένη την καρδιά
λούφαζαν σε μια γωνίτσα
κοίτααν μελαγχολικά
Μια γραμμή φωτιά
σκόρπια χρυσαφάκια
σαν σταγονίτσες σιντριβανιού
ίσια χωρίς σκέψη
μέσα στα χείλη του φεγγαριού
Τώρα τ’ αστεράκι
αιώνια θα λάμπει
δίνοντας το φως του
στο χρυσό φεγγάρι
Μ’ ένα κόμπο στο λαιμό
με σφιγμένη την καρδιά
αγκαλιά σε μιά γωνίτσα
και φιλιούνται ερωτικά