Αντίο στον Γρηγόρη Μπιθικώτση

Πριν λιγο εμαθα οτι ο μεγαλος Γρηγορης Μπιθικωτσης εσβησε.Ο μεγαλυτερος κατα πολλους τραγουδιστης που τραγουδισε τεραστιες επιτυχιες μεγαλων και καταξιωμενων συνθετων μπορει να εφυγε απο τη ζωη αλλα σιγουρα οχι απ’τις καρδιες μας.Χαρακτηριστικά αυτου του ανθρωπου ηταν το ηθος,η σεμνοτητα και η ερμηνευτικη του δεινοτητα!!!Θα ηθελα τελος να του πω και ενα μεγαλο ευχαριστω για τα τοσα πολλα που εδωσε στο τραγουδι και γενικοτερα στον ελληνικο πολιτισμο και στην ελληνικη κοινωνια.

Καλο σου ταξιδι Γρηγορη!!!

Έφυγε λοιπόν και ο Γρηγόρης, του Βοτανικού ο μάγκας.
Ήταν άραγε ένα όμορφο αμάξι με δυό άλογα που τον πήρε, ή ένα φιλντισένιο καραβάκι;
Με ότι κιαν έφυγε, ήταν Απρίλης, Απρίλης ξανθός, και οπωσδήποτε θα πήγε να βρεί να συναντήσει τον Μάρκο, τον Τσιτσάνη, τον Καλδάρα, τον Κάβουρα, τον Στράτο, τον Χιώτη, τον Ζαμπέτα, πιθανόν σε ένα ουζερί, στου Μπελαμή το ουζερί, για να λένε τον καημό τους, να τραγουδούν την Άπονη ζωή, την Φτωχολογιά και να ρίχνουν τις πενιές τους με κάποιο μουρμούρη μπαγλαμά.

POTE EINAI H KHDEIA, KSEREI KANEIS?

Τη Δευτέρα…

Ο χαρος βγηκε παγανια, μας πηρε και το ΓΡΗΓΟΡΗ !!
Κι ενω ολοι το περιμεναμε και μονο με την αναγγελια του θανατου του, νοιωθουμε ποσο διαφορετικο θα ειναι το αυριο χωρις το Γρηγορη.
Ειδικα βεβαια στο λαικο τραγουδι που εχουν μπει και αλωνιζουν ολοι οι αταλαντοι, οι δημοσιοσχεσιτες, οι δηθεν και αυτοι που δεν θα ηταν αξιοι να κανουν στο Γρηγορη εστω και μια συλλαβη διφωνια …
Απο που να αρχισει κανεις και που να τελειωσει
με την καρριερα του ΓΡΗΓΟΡΗ που εκτος απο καρριερα
ειναι ζωη και εκτος απο τη δικη του ζωη ειχε το προνομιο και την τυχη να ειναι η φωνη του λαου σε δυσκολα χρονια και να ειναι αυτος που μαζυ με τη γενια του ανεβηκαν σκαλοπατι, σκαλοπατι τη ζωη κε κοπο, ιδρωτα, μπεσα, φιλοτιμο, αγωνα, αγωνια και πανω απ’ολα σεμνοτητα και ανθρωπια.
Στο ραδιοφωνο της ΕΤ2 (πρωην Β’Προγραμμα) ο Πανος ο Γεραμανης και περιγραφει αγνωστες στιγμες απο τη ζωη του δινοντας αναγλυφα την εικονα του ΓΡΗΓΟΡΗ.

Καλό ταξίδι Σερ. Ταλαιπωρήθηκες πολύ τελευταία, τώρα ξεκούραστηκες.

Μην ξεχάσεις να δώσεις χαιρετίσματα στον Άκη Πάνου. Μπαγάσηδες, την ίδια μέρα διαλέξατε να φύγετε, με 5 χρόνια διαφορά. Φτιάχνετε ώραιο πάλκο εκει πάνω …

Apospasma apo thn “Kathimerini”

[i]…Tο μπουζούκι τον είχε μαγέψει. Eβαλε λοιπόν στόχο να αποκτήσει κι αυτός ένα. «Oμως, είχα ένα πρόβλημα, τι θα πουν οι γονείς μου. Kαι δεν έπεσα έξω». Xάλασε ο κόσμος στο Περιστέρι εκείνη την ημέρα και ό,τι κι αν έλεγαν οι γείτονες: «O γιος σου κάνει περήφανη τη γειτονιά που κρατά αυτό το όργανο», η οικογένεια Mπιθικώτση ήταν ανένδοτη. Tελικά, το μπουζούκι φυγαδεύτηκε στο σπίτι ενός γείτονα, εκεί όπου πήγαινε κρυφά να παίζει. «Mέσα σε δυο μήνες τελειοποιήθηκα και στο μπουζούκι».

Hθελε απ’ όλους να θυμούνται ότι ήταν και δημιουργός. «Mα εγώ ξεκίνησα ως συνθέτης το '47. Kάποια μέρα πήγα στον Mηλιθόπουλο στην «Kολούμπια» τα τραγούδια μου, το «Tρελοκόριτσο» και τον «Aσωτο υιό». «Θα τα πω εγώ». «Mια μας λες ότι είσαι συνθέτης, μια θέλεις να παίξεις μπουζούκι στα τραγούδια σου, τώρα μας θέλεις να γίνει τραγουδιστής». «Θα γίνω ο καλύτερος της Eλλάδας», χτύπησα το χέρι στο τραπέζι. Eίδε στα μάτια μου τη φλόγα -έβγαζα κάτι καλλιτεχνικές φωτιές- και έστειλε την ιδιαιτέρα του στο κέντρο το βράδυ να με ακούσει. Tότε τραγουδούσαμε χωρίς δίσκο, όπως οι αρχαίοι μιλούσαν σε πλατείες. Eτσι πήγαινε το καλό τραγούδι, από στόμα σε στόμα, μετά έρχονταν οι δίσκοι. Tο δέντρο ήταν πάντα ο Bαμβακάρης. Yστερα ακολουθούσαν οι κλώνοι. O Tσιτσάνης ήταν ο μεγαλύτερος κλώνος. Mετά καλοί ήταν όλοι: Παπαϊωάννου, Mητσάκης, Xιώτης, Kαλδάρας. Kι εγώ συνθετικός κλώνος ήμουνα, αν και μένα με πήρε το τραγούδι», είχε πει στην «K» το 2000. Για τα χρόνια των κοινωνικοπολιτικών αναταραχών σημειώνει στη βιογραφία του: «Δεν είχα παρτίδες με κανέναν. Mετά το EAM δημιουργείται και ο EΛAΣ. Φυλακές, εκτελέσεις στα χωριά από τους Γερμανούς και καμένα σπίτια. Eγώ συνεχίζω τη δουλειά μου. Δεν με πειράζει κανείς. Eτσι περνάει και το '43 και μπαίνουμε στο 1944». Eκείνο τον Σεπτέμβριο «μαζεύτηκα σπίτι. O γαμπρός μου είχε ανοίξει ένα πηγάδι στο χωράφι μας, πίσω από το σπίτι. Στον πυθμένα του πηγαδιού είχε φτιάξει μια μικρή σπηλιά και μέσα εκεί κρυβόμασταν μέχρι να περάσουν τα Δεκεμβριανά».

Eξω από τη σπηλιά βγήκε με τη Συμφωνία της Bάρκιζας. «Aπό το 1945 μέχρι τον Iούνιο του 1947 που πήγα φαντάρος κανείς δεν μου είπε τίποτα. Oύτε με πείραξαν». Mέσα σε 20 μέρες πήγε στη Mακρόνησο. Eκεί δημιούργησε τη λαϊκή ορχήστρα Mακρονήσου και κάθε βράδυ: «ψυχαγωγούσαμε τους αξιωματικούς στη λέσχη»…[/i]

…«Δεν έγινα επαγγελματίας καλλιτέχνης για τα χρήματα, γιατί, όταν ξεκίνησα νύχτα, με το μπουζούκι έπαιρνα πολύ λιγότερα απόσα έβγαζα την ημέρα, όταν ήμουν υδραυλικός και δούλευα με το σφυρί και το σκαρπέλο». Tι σας ενοχλεί στο σημερινό τραγούδι τον είχαμε ρωτήσει πριν από λίγα χρόνια. «Tο ουά, ουά, ουά.... Eτσι να το γράψεις. Tοπε ο Mπικιθώτσης… Nόμος. Yπάρχουν και καλά. Aν έχει πολύ βούρκο, όμως, ψάχνεις περισσότερο. Σαν τους χρυσοθήρες που γύρευαν χρυσό στα ρέματα»

Edw olo to arthro:
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100051_08/04/2005_139895

Και δυο στιγμιοτυπα απο τον Π.Γεραμανη : Στο 1991 σε καποια βαρυχειμωνια ειναι μαζεμενοι σε ενα γραφειο στα Ανω Πατησια καποιου εργολαβου κοινου φιλου του ΓΡΗΓΟΡΗ και του ΣΤΕΛΙΟΥ και μαζι με αυτους ο Αγγελοπουλος, ο Μητροπανος και ο Χαλκιας (ισως ξεχασα αλλον ενα).
Το αποτελεσμα το φανταζομαστε ολοι, επι 6 ωρες ηταν εκει ξεκινωντας
με κονιακ και μετα κρασια,ουζα κλπ και τραγουδωντας ακαταπαυστα !!

Καποια αλλη φορα στο στουντιο γραφουν ενα απο
τα τραγουδια του ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ και ο ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ δεν εχει και πολυ κεφι, οποτε λεει στους μουσικους να παιξουν ενα ζειμπεκικο απο τα “δικα τους”.
Αυτοι το παιζουν ο Γρηγορης ριχνει ενα χορο, του
φευγουν τα σεκλετια και μετα ξεκιναει την ηχογραφηση !!

Δεν ξέρω ρε παιδιά… αλλά το μόνο τραγούδι που μου “έκατσε” στο μυαλό από την ώρα που έμαθα για το θάνατο του είναι το “Απελπίστηκα” του Μάρκου που τραγούδησε ο Γρηγόρης και πάει “γάντι” στην περίπτωση:

Τί πάθος ατελείωτο, ατελείωτο
που είναι το δικό μου
όλοι να θέλουν τη ζωή, τη ζωή
κι εγώ το θάνατο μου.

Απελπίστηκα, μανούλα μου
να υποφέρω
κουράστηκα μες τη ζωή
το χάρο να γυρεύω.

Στο καλό Γρηγόρη και καλή ξεκούραση.
Και σε πείσμα του άχαρου του χάρου θα ζεις στις καρδιές μας μέσα από τα τραγούδια σου.