Γιατι ΛΥΠΑΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ για τον θανατο του ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ
Δεν ξερω αν πρεπει κανεις να αισθανεται θλιψη η ανακουφιση για τον θανατο ενος υπερ-ογδονταετους συνανθρωπου μας, που για πολυ καιρο υποφερει και ταλαιπωρειται στα κρεββατια των νοσοκομειων με, κατα το πλειστον, ελαχιστη ποιοτητα και ελπιδα ζωης.
Ειναι ομως απολυτα σιγουρο οτι στον θανατο ενος ανθρωπου,του «μεγεθους» και της προσφορας του Γρηγορη Μπιθικωτση, τα κριτηρια αλλαζουν και οπωσδηποτε υπερβαινουν τις παραπανω κοινοτυπες, αν και κατα πολλους , μαλλον λογικες σκεψεις.
Στην συγκεκριμενη περιπτωση αρμοζει να λυπηθουμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ γιατι ο Μπιθικωτσης δεν ηταν μονο ενας σπανιος και εξαιρετος τραγουδιστης, με αυτογνωσια και ηθος , που αγγιξε τις καρδιες και ετερψε την ψυχη και τα «ωτα» μας για ΜΙΣΟ τουλαχιστον ΑΙΩΝΑ !!
Ο Μπιθικωτσης ηταν ΚΥΡΙΩΣ ενας ακομη απο τους κατ εξοχην αντιπροσωπους μιας ΑΠΟΨΗΣ και μιας ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ για το τι ειναι «ΑΛΗΘΙΝΟ» ελληνικο τραγουδι και μουσικη.
ΛΥΠΑΜΑΙ λοιπον ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ γιατι η αποψη και η αισθητικη που αντιπροσωπευε ο Μπιθικωτσης λιγοστευει ακομη πιο πολυ με τον θανατο του, και εξαφανιζεται με μαθηματικη ακριβεια χωρις ελπιδα και προοπτικη ΑΝΑΠΛΗΡΩΣΗΣ.
ΛΥΠΑΜΑΙ ειλικρινα, γιατι στον συγχρονο συρφετο των «μουσικων θορυβων» απο επωνυμες και κατα το πλειστον αταλαντες «φιρμες», που εκτοξευονται στην δημοσιοτητα μεσα απο τα « Reality Shows" και τα πιθικιστικα υποπροιοντα της EUROVISION, αναδεικνυουμε , με περισση περηφανεια και πατριωτισμο σε μειζον εθνικο θεμα την προοπτικη νικης μας με το «ελληνικοτατο» “My number one”.
ΛΥΠΑΜΑΙ ειλικρινα, οχι τοσο γιατι ο Μπιθικωτσης μας αφησε κουρασμενος στα 83 του χρονια , αλλα κυριως για το μεγαλο ΚΕΝΟ που αφηνει πισω του στο χωρο της μουσικης μας , ετσι που να φθινει η αληθινη τεχνη και να φτωχαινει ανεπιστρεπτι η ζωη και ο «πολιτισμος» ολων μας, ιδιαιτερα ομως της νεολαιας μας.
ΛΥΠΑΜΑΙ ειλικρινα γιατι με τον θανατο του Γρηγορη μου ηρθαν στο μυαλο και οι αλλοι «μεγαλοι» που αφησαν πισω αναπληρωτο κενο.
Ο Λοιζος, ο Ξυλουρης, ο Χατζηδακης, ο Καζαντζιδης, ο Κουγιουμτζης !
ΛΥΠΑΜΑΙ ειλικρινα γιατι με τον θανατο του συνειδητοποιησα το ευρυτερο καλλιτεχνικο του «εκτοπισμα» , το «μεγεθος» και την προσφορα του στη ζωη των «παιδιων» που ανδρειωθηκαν με τη φωνη και τα τραγουδια του.
ΛΥΠΑΜΑΙ ειλικρινα για τα ατυχα παιδια του σημερα, που δεν γνωριζουν ποιος εγραψε τον Εθνικο μας Υμνο αλλα ξερουν τους νικητες του FAME STORY , που πιστευουν οτι την 25η Μαρτιου ειπαμε το ΟΧΙ στους Τουρκους και που μαλλον θα θεωρουν τον « Χρυσο αιωνα»
του Περικλη, ως το «λαμπρο μελλον» που διαγραφεται για
τον νικητη του προσφατου reality τον οντως συμπαθεστατο και γνωστοτατο πλεον Περυ.
ΛΥΠΑΜΑΙ τελος ειλικρινα γιατι με τον θανατο του Μπιθικωτση
μετριωνται στα δαχτυλα του ενος χεριου οι εναπομειναντες αξιοι συνεχιστες της «αποψης» και του εργου που εκεινος υπηρετησε.
Θυμαμαι τα λογια του σε μια απο τις τελευταιες του συνεντευξεις.
«Απο το συγχρονο ελληνικο τραγουδι λειπει ο ΛΟΓΟΣ…ο καλος στιχος»
Ας ηταν τουλαχιστον μονον αυτο…!!
Γρηγόρη, πόσο δίκιο έχεις… Προσυπογράφω όλα όσα ανέφερες γιατί ακριβώς έτσι νιώθω κι εγώ.
Θλίβομαι σαν βλέπω από πού ξεκινήσαμε και πού έχουμε καταλήξει όσον αφορά τη μουσική (και όχι μόνο) πραγματικότητά μας. Οι εκπτώσεις συνεχείς και αλλεπάλληλες.
Όλοι όσοι πιστεύουμε σε κάτι καλύτερο, υψηλότερο και ψυχοτρόφο ας αντισταθούμε, με όλες μας τις δυνάμεις, σε όλα τα σκουπίδια και τη φτήνεια που μας σερβίρουν και που μας τριγυρίζουν ολοένα και περισσότερο.
Πρέπει να το κάνουμε γιατί, πολύ φοβάμαι πως, δεν είναι μακριά η στιγμή που θα πούμε σε όλη αυτήν την ποιότητα που χάνεται “ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ”.
Γρηγορη και εγω θα συμφωνησω σχεδον σε ολα με τα παραπανω και λεω σχεδον γιατι παρολο που οι μεγαλοι σιγα-σιγα φευγουν απ’τη ζωη(Στελαρας,Σερ και αλλοι πολλοι)οι εναπομειναντες αξιοι ειναι πολλοι περισσοτεροι απ’οσους μπορουμε να μετρησουμε στο ενα χερι!!!Υπαρχουν και θα συνεχισουν να υπαρχουν αξιοι αγνωστοι,μικρης εμβελειας,που τραγουδουν και παιζουν σε ταβερνακια και κουτουκακια και προηγουνται των ηλιθιων τραγουδιστων-συνθετων κατα πολλα ετη φωτος στην ποιοτητα και οχι σιγουρα στο χρημα και τη δοξα.Σιγουρα δεν θα υπαρξουν καλλιτεχνες του βελληνεκους κου Σερ ή του Στελαρα!!!Ας ελπισουμε(εγω ειμαι σιγουρος) οτι καποια στιγμη ο κοσμος θα σιχαθει αυτην την αθλιοτητα που επικρατει και θα ξαναγυρισει στην ποιοτητα.
Μην απελπιζεστε και δεν θα αργησει…
Σερ,καλα γλεντια εκει πανω!!!
“Γιατρε” οφειλω μια διευκρινηση σχετικα με το σχολιο…! Δεν εννοουσα οτι εξελειψαν και ΔΕΝ υπαρχουν εστιες αντιστασης στον συγχρονο “μουσικο συρφετο”.
Αυτο που ηθελα ομως να πω ειναι οτι, για να υπαρχει ελπιδα αντιστρεψης στο ρεμα,…“για να γυρισει ο ηλιος” , οπως τραγουδουσε και ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ, μας χρειαζονται ,στον χωρο, οντοτητες της δικης του εμβελειας οπως βεβαια και αλλων που αναφερθηκαν.
Κατα την αποψη μου ΔΥΣΤΥΧΩΣ αυτο ΔΕΝ συμβαινει. Ο καθε “μεγαλος” που φευγει( συνθετης, τραγουδιστης, στιχουργος, …κλπ) αφηνει πισω ενα κενο που δεν φαινεται να μπορει να γεμισει “ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ & ΑΝΑΛΟΓΙΚΑ” …και ετσι η αισθητικη απαιτηση για το γνησιο τραγουδι φθινει,φτωχαινει και αλλοιωνεται σε μια ανιση παλη με την καθημερινη πλυση εγκεφαλου και τον καθημερινο βομβαρδισμο της παντοδυναμης τηλεορασης και με τα ξενοφερτα μοντελα “υποκουλτουρας”.
Η “ΚΑΛΟΜΟΙΡΙΑ” μας εχει γερα γραναζια και παντοδυναμους υπηρετες.
ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΝΑΒΟΥΡΗ ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ…! ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΕΡΙΤΤΕΥΟΥΝ…!
Για τον Γρηγόρη
Για άλλο πράγμα ήθελα να γράψω, αλλά δυστυχώς αυτό μπορεί να περιμένει (το δυστυχώς θα το καταλάβετε στο σημείωμα της επόμενης Κυριακής). Για ανεπίστρεπτη απώλεια ήθελα να γράψω που αφορά πράγμα και, καθώς ετοιμαζόμουνα, με βρήκε η είδηση του θανάτου του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Και σάστισα και τάχασα και τρόμαξα. Σαν τα παιδιά που τους βρίσκει το ξαφνικό και χάνουνε τα λόγια τους. Και πάνε τοίχο - τοίχο μέσα στη σιωπή ψάχνοντας να βρούνε τον δρόμο τους. Κι όταν τον ξαναβρίσκουν, τα λόγια τους είναι αλλιώτικα κι ο δρόμος διαφορετικός και τα παιδιά έχουν μεγαλώσει. Πώς έγινε και μεγαλώσαμε; Πώς έγινε και πέθανε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης; Απορώ και εξίσταμαι και δεν το πιστεύω. Αρνούμαι να το πιστέψω. Αυτή η φωνή που αγάπησα όσο καμιά άλλη και που δεν πρόκειται ποτέ όσο ζω και υπάρχω να υπάρξει φωνή που θ’ αγαπήσω περισσότερο στο ελληνικό τραγούδι, δεν γίνεται να έσβησε. Δεν γίνεται να έμεινε ο τόπος μου έτσι απροστάτευτος χωρίς τον ένδακρυ τραγουδιστή του. Το λέω, το ξαναλέω και βουβά και φωναχτά και δεν το πιστεύω: ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης πέθανε. Αν είναι δυνατόν. Αν είναι δυνατόν να μην υπάρχει πια τέτοια φωνή που όμοιά της ούτε υπήρξε ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ. Αυτή η ανάσα μέσα στην ανάσα, η πλασμένη για να τραγουδάει το τραγούδι και να τραγουδιέται από το τραγούδι. Φωνή καμωμένα απ’ όλα τα υλικά που διαθέτει ο τόπος, οι άνθρωποί του και η ιστορία του. Δεν γίνεται να πέθανε η φωνή του τόπου, δεν γίνεται να πέθανε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Δεν πρόκειται να πιστέψω ποτέ αυτό το τερατώδες ψέμα. Τέτοια λένε μονάχα όσοι θέλουν να μας ξεπαστρέψουν και δίνουνε φιορίνια για να σπάσουμε με τα ίδια μας τα χέρια τα ξύλινα σκαριά μας, γιατί αυτό, λέει, είναι εξέλιξη. Τέτοια λένε εκείνοι που δίνουνε μονέδα για να ξεπατώσουμε τις ελιές μας και τ’ αμπέλια μας γιατί αυτό, λέει, είναι εξέλιξη. Τέτοια λένε όσοι δίνουν ναπολεόνια και κολονάτα για να κάψουμε τα δάση μας και να τα χτίσουμε, γιατί αυτό, λέει, είναι η εξέλιξη. Τέτοια ψέματα λένε εκείνοι που ξέρουν ότι όλα τούτα θα γίνουν ευκολότερα αν πάψουμε να τραγουδάμε. Κι εμείς (όσοι εμείς) όλο και τους ξεφεύγουμε, μέσα στα τραγούδια του Γρηγόρη Μπιθικώτση, μέσα σ’ αυτό το άπειρο κι άντε να μας πιάσεις. Και τώρα ήρθανε να μας πούνε ότι πέθανε για να μας κάψει τα λόγια η απελπισία και να ξεπατώσουμε τον τόπο, αφού τίποτα δεν γίνεται πια κι ο τόπος δεν μπορεί να βαδίσει πια, έτσι άφωνος. Ρε άντε από ‘κεί που θα σας πιστέψω. Αλλού να τα πείτε αυτά. Στους πρόθυμους και στους προσκυνημένους. Σ’ αυτούς με τα μεγάλα κλάματα και τα μεγάλα λόγια που τον είχανε θαμμένο ζωντανό με σιωπή (γιατί νομίζουν οι γελοίοι ότι αρκεί μια στάλα σιωπή για να σβήσει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης) κι ετοιμάζονται τώρα να ρίξουν και μια χούφτα χώμα για ν’ απογίνει το κακό. Σιγά μη σας γίνει το χατίρι. Μάταιος ο κόπος σας. Ελάτε να σας δείξω χίλια μύρια σημεία που δείχνουν ότι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ζει και τζάμπα το θυμίαμα και οι αποχαιρετισμοί. Αλλά και μήπως, αν σας δείξω, εσείς θα δείτε; Μήπως, αν σας μιλήσω, θα καταλάβετε; Εσείς που δεν ακούσατε ποτέ λυγμό πώς είναι δυνατόν ν’ ακούσετε ένα τραγούδι που συνεχίζεται. Εσείς που δεν ξέρετε από τους ήχους της ερημιάς πώς είναι δυνατόν να πεισθείτε ότι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης δεν πέθανε. Εσείς ξέρετε μονάχα τα τετριμμένα~ βιάζεστε κιόλας: “Να τελειώνουμε και με δαύτον και πάμε παραπέρα. Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους”. Αυτό λέω κι εγώ: Οι ζωνταντοί με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση κι οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους. Οι τραγουδιστές με τους τραγουδιστές και οι άφωνοι με τους άφωνους να μετράνε τάλαρα και να λένε πως η ζωή είναι ωραία και να χασκογελάνε. Άντε από ‘κεί και ‘σείς. Τόσα και τόσα τραγούδια μας τραγούδησε στο κέφι και στον καημό και με σκόνη και με στάχτη και με αρμύρα και με ομίχλη ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, που το μάθαμε καλά: οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πετυχημένοι με τους πετυχημένους. Εμείς με το γαρύφαλλο στ’ αυτί κι εκείνοι με το γαρύφαλλο στα καλαθάκια να ραίνουν την τιποτένια τους ζωούλα τραγουδώντας την “Άπονη ζωή”, ότι και καλά “Στη Δραπετσώνα δεν έχουμε ζωή”~ με μισόκλειστα μάτια καθότι βαρύς ο νταλγκάς που δεν έχουνε ζωή, ειδικώς στη Δραπετσώνα. Σιγά το νέο. Φυσικά και δεν έχετε ζωή. Όχι στη Δραπετσώνα~ πουθενά. Είσαστε πλάσματα της φαντασίας σας και θέλετε να πάρετε μαζί σας στον τάφο και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Αμ δε που θα το καταφέρετε.
Όσα αφιερώματα κι αν διαβάσω, όσα αφιερώματα κι αν δω, δεν πρόκειται να πιστέψω ότι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης πέθανε. Να έρθει ο ίδιος να μου το πει. Μόνο τότε θα το πιστέψω. Τι πράγμα; Πώς να μου το πει ο ίδιος; Τι πάει να πει πώς; Ξέρει αυτός. Άμα θέλει να μου το πει, θα μου το πει. Μην ματαιοπονείτε λοιπόν με τα κεριά και τις δημόσιες δαπάνες. Έχετε ξεπουλήσει τον δήμο, η δημόσια δαπάνη σας μάρανε. Κρατήστε τα φράγκα σας και δώστε τα σε κανέναν αναξιοπαθούντα ν’ αγοράσει δημόσια έργα. Ή να κάνει επενδύσεις, να πάει μπροστά η οικονομία, να αναπτυχθούμε. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί ν’ αγοράσει αυτά που πραγματικά αξίζουν.
Μια ρομβία, ας πούμε, για να είναι “ευφρανθείς η γειτονιά”. Ή ένα “πουλί πληγωμένο βαριά δίχως θάρρος κι ελπίδα”. Ή ένα “ασπρογάλαζο νησί”. Τέρμα λοιπόν τα ψέματα. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης δεν πέθανε. Απλώς του έγινε το χατίρι και από τώρα κι ύστερα θα έχει εκείνο που ζήτησε τραγουδώντας: δυο καρδιές. Μια δική του και μια δική μας. Γειά σου Γρηγόρη.
Κώστας ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ