Εν συντομία, νομίζω την σύνδεση την έκανε πρώτα απ’όλα ο Χαλκιάς ονομάζοντας “μινόρε” το ταξίμι του. Όπως και οι μετέπειτα που κράτησαν το “μινόρε” στον τίτλο. Για κάποιον που παίζει είναι εύκολο να γίνει η σύνδεση, ειδικά όταν το συγκεκριμένο ταξίμι είναι βασική προπαίδεια στο μπουζούκι και είναι η βασικη ανάπτυξη σε μινόρε ταξίμι που έρχεται και αυτόματα σαν (ή ως;) συλλογικό υποσυνείδητο.
Δεν είναι απλά η ονομασία κλίμακας ή δρόμου, είναι ονομασία του συγκεκριμένου διαδεδομένου σκοπού. Νομίζω τέτοια ευρεία διάδοση και παραγωγή κομματιών από ένα βασικό σκοπό έχουμε με το ραστ του Τζεμίλ Μπέη (Μανταλένα, Μπάτης, κλπ) και με το Αϊβαλιώτικο (τα περισσότερα σαμπάχ).
Ο Χαλικιάς έχει και άλλο δείγμα βαθειάς προφορικής παράδοσης (από μακάμ), το ταξίμι στο “ραστ του τεκέ” (επίσης καθόλου τυχαίος ο τίτλος), όπου ξεκινάει με τον ορισμό του ραστ κάνοντας την περιήγηση κάτω από την βάση και το μινόρε/νικρίζ από πάνω -το ίδιο που κάνει και ο Περιστέρης στον “Σταύρακα μες τον τεκέ”. Είμαστε τυχεροί που αυτός ο άνθρωπος ηχογράφησε τόσα ταξίμια, και μακάρι να βγουν και οι σπιτικές ηχογραφήσεις του.
Βάζω και το μινόρε στην πλήρη διάρκειά του, γιατί σε πολλά κανάλια είναι κομμένη η αρχή:
ΥΓ: Περικλή σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ό,τι και να πω για σένα είναι λίγο, μας έχεις μάθει να ακούμε, να παρατηρούμε, και να τεκμηριώνουμε.