Μια πρόταση έμεινε ασυμπλήρωτη…
Σίγουρα δεν πρέπει να συγχέουμε τις διαφορετικές εθνικές παραδόσεις, αλλά μια συγκριτική έρευνα που έχει σαν σκοπό όχι να “αποδείξει” ‘ποιος προηγείται ποιον’ ή ‘ποιος “πήρε” από ποιον’, αλλά να εντοπίσει τις ομοιότητες και τις διαφορές ανάμεσα στα είδη, δεν μπορεί να είναι παρά θετική, πιστεύω.
Εύα
Σωστα αυτα που γραφεις Ευα (σιγουρα εισαι Σουηδεζα ;; !!!) και που το θυμηθηκες το “Μπιρ μαβιλι” ωραιο κι αυτο !!
Τωρα που ειπες sealabs μπηκα πριν απο λιγο και εχουν και αυτοι μια φρεσκια συζητηση περι αμανε και Παπασιδερη. Αν δεις εχεις καποια τραγουδια “Γκαζελί ταδε …” αλλα και το κουφο “Γκιουζελ …” μηπως ηθελε να πει “Γκαζελ” ;; Και αυτο το Γκαριπ τι ναναι αραγε ;;
Τωρα το παρακατω που λες περι Ρεμπετικο και
Τουρκια εκει ειναι που τα παιρνω ως συνηθως …
Απ’τη στιγμη που οι Τουρκοι (ορισμενοι) πηραν χαμπαρι οτι το ρεμπετικο εχει ευρεια διαδοση παγκοσμιως, φημη, καταξιωση κλπ και αφου σκεφτηκαν οτι προεκυψε απο το Μικρασιατικο εν πολλοις τραγουδι σου λεει εδω ειμαστε κι εμεις … Νομιζω οτι ειναι ακαιρο και ακυρο γι’αυτους απ’τη μια να διεκδικουν 5 βραχονησιδες με στρατους, αεροπλανα και 500.000 ετοιμους φανταρους για ματοκυλισμα (την ωρα που η χωρα τους ειναι απεραντη σε σχεση με τη δικη μας αν το βαλουμε στο ζυγι…) κι απ΄την αλλη να ψαχνουν πολιτιστικες συζευξεις και δε συμμαζευεται. Ή μπουνταλαδες μας περνανε ή μπουνταλαδες ειναι αυτοι !!
Εν κατακλειδι και οι Τουρκοι οπως οι περισσοτεροι λαοι εχουν πλουσια πολιτιστικη παραδοση, παρ’ολα τα δανεια και επηρρεασμους και αυτη πρεπει να προβαλουν με περηφανεια κι οχι με εθνικισμο ασφαλως … και να μη πηδανε τα μπεντενια του γειτονα !! (μπεντενι=τοιχος, μαντροτοιχος, λεξη που εμαθα απο τους παπουδες μου)
Παρεπιμπτοντως ο Κεντερογλου ηρθε το καλοκαιρι στα Χανια με το γκρουπ του για συναυλια, που απ’οτι εμαθα ηταν επιδοτουμενη γιαυτο και ο Δημος Χανιων 
εκανε μια σχεδον μηδενικη διαφημιση και δεν το πηρε σχεδον κανεις χαμπαρι, οποτε δεν το εμαθα και δεν πηγα …
Γκάζελ σημαίνει προπάντον μια ορισμένη ποίηση (επίσης το γκαριπ είναι μια ποίηση). Εδώ όμως μιλάμε μόνο για την μουσικολογική δομή του γκάζελ (τραγούδι) όπως δείχνεται στην αλλαγή του περασμένο αιώνα περίπου και το πως μοιάζει αυτή η δομή με τον αμανέ.
Το φιλμάκι της Nefin Dinc το είδα στην Ύδρα, όπου ήταν και η ίδια. Πολύ καλό και με αγάπη φτιαγμένο. Βέβαια οι εδώ φίρμες είπαν τα χιλιοτριμμένα δικά τους, αλλά η σκηνοθέτις είχε στο νού της τουρκικό κοινό που αυτά δεν τα είχε ακούσει χίλιες φορές.
Γιώργο, έχω ξαναπεί ότι οι Τούρκοι δεν διεκδικούν από το ρεμπέτικο «μερίδιο». Αυτό που λένε είναι ότι έχει ρίζες και στη Μικρασία και στην οθωμανική (το τονίζουν, όχι στην τουρκική) μουσική. Έ, πως να το κάνουμε, όταν βλέπουν δρόμους χιτζάζ /κιάρ, σαμπάχ, ράστ, νιχαβέντ κλπ, όταν βλέπουν χορούς όπως ζεϊμπέκικο, χασάπικο (kassap = σφαγεύς και έμπορος κρεάτων στα τουρκικά), όταν πλειάδα ολόκληρη συνθετών και ερμηνευτών του Σμυρναίικου που από πολλούς Έλληνες ερευνητές θεωρείται πρόδρομος του ρεμπέτικου, γεννήθηκαν και έμαθαν μουσική στην Πόλη ή στη Σμύρνη, όταν ο Τούντας (κυρίως αλλά και άλλοι) συνθέτει κομμάτια σε Hindi (επτάσημο 3 2 2 αργό, πασίγνωστο ρυθμό στην οθωμανική σοβαρή μουσική), όταν ελληνικοί αμανέδες έχουν τίτλους τουρκικούς, όταν αρκετοί (ιδίως στην Αμερική) Έλληνες τραγουδούν και στα ελληνικά και στα τουρκικά σε δίσκους (βλέπε και μπίρ μαβιλί), πώς να μην σκεφτούν κάτι τέτοιο. Και φυσικά, τα παραπάνω δεν έχουν απολύτως καμμία σχέση με την πολιτική, όπου ο καθένας κάνει ότι νομίζει σκόπιμο για τα συμφέροντά του (ανεξάρτητα βεβαίως από το μέγεθος της χώρας του) και ο άλλος φροντίζει για τα δικά του συμφέροντα, κάνοντας και αυτός ότι νομίζει πιό σκόπιμο.
Καρίπ χετζάζ μανές, με τη Ρίτα, 1935. Για τη σημασία της λέξης είμαι μπερδεμένος. Από παλιά έχω ακούσει από μικρασιάτες ότι σημαίνει φτωχός, και πράγματι το τραγούδι στο στίχο του πραγμετεύεται τον φτωχό και την κακή του μοίρα. Στο τουρκικό μου όμως λεξικό (Faruk Tuncay / Λεωνίδας Καρατζάς, έκδοση κέντρου ανατολικών γλωσσών και πολιτισμού, Αθήνα) το μέν λήμμα karip δεν υπάρχει, στο δε garip αποδίδονται οι σημασίες περίεργος, ξένος, ιδιόρρυθμος.
Gazel σημαίνει και είδος ποίησης αλλά και ψάλτης, ψαλτική.
a)Υπάρχει κάποια πιθανότητα να μπορέσουμε να προμη8ευτούμε αυτό το ντοκυμαντέρ? Με κάνατε περίεργο 
b)Άρη και Νίκο που αναφέρατε την παλιά συλλογή αμανέδων σε LP και τον άραβα με την ανάσα…μήπως υπάρχει και αυτό το συγκεκριμένο άσμα σε κανένα μπ3?Η τουλάχιστον να μου πείτε πως τιτλοφορείται ο αμανές και πως ονομάζεται ο εν λόγω αμανεδιάρης για να κοιτάξω…Γιατι για δεύτερη φορά έγινα περίεργος…
γ) Γιώργο γράφει το Σι/Ντι τα ονόματα των οργανοπαιχτών που συνοδεύουν τον Περδικόπουλο?Ή μήπως μπορεί να αναγνωρίσει κανείς τον ουτίστα στην παλιά φώτο του οπισθόφυλλου που έστειλε ο Γιώργος? Νομίζω πως αν έχουμε το όνομα “αυτουνούνε” θα έχουμε και αυτόν που συνοδεύει τον Παγιουμτζή στον Ουσάκ αμανέ του (εκεί που παίζει μπουζούκι ο Δελιάς)…
Νίκος
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην multi_kulti 24 Φεβρουάριος, 2006)
Γεια σας,
Σ’ευχαριστώ Νίκο Πολίτη για την περίληψη της ταινίας της Nefin Dinc. Θα πρέπει να τη ξαναδώ γιατί την είδα μόνο μια φορά, για να δώσω δικές μου εντυπώσεις. Πάντως, αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν οι συνεντεύξεις με τους συγγενείς παλιών ρεμπέτηδων και οι σκηνές από Κωνσταντινουπολίτικες ταβέρνες που τραγουδούσαν και χόρευαν Έλληνες και Τούρκοι ελληνικά και τουρκικά μαζί με τη μουσική του Ketencogolou και την κομπανία του. Δεν ξέρω αν οι Έλληνες ήταν τουρίστες ή Έλληνες της Κωνσταντινούπολης…πάντως ήταν ωραίες σκηνές με πολύ κέφι.
Όσο για τη στάση των Τούρκων απέναντι στο ρεμπέτικο με κάλυψε επίσης ο Νίκος Π. Έχω Μικρασίατες συγγενείς, και καταλαβαίνω την πίκρα που νιώθουν πολλοί Έλληνες απέναντι στο τουρκικό κράτος. Παρόλα αυτά, εγώ θα έλεγα ότι, στην προκειμένη περίπτωση, θα πρέπει να ξεχωρίσουμε τις πολιτικές/εδαφικές διεκδικήσεις της εκάστοτε τούρκικης κυβέρνησης από το μεράκι μερικών μουσικών για την ελληνική μουσική. Επίσης θέλω να σημείωσω ότι η ελληνικότητα του ρεμπέτικου δεν αμφισβητείται από τη Dinc και από τους άλλους Τούρκους που παίρνουν μέρος στο ντοκιμαντέρ. Και εκεί πού βρίσκουν ομοιότητες, δεν το βλέπω και τόσο παράξενο, για τους λόγους που ανέφερε ο Νίκος (και γιατί ακόμα όσον αφορά τις μελωδίες τουλάχιστο ένα μικρό μέρος της ελληνικής μικρασιάτικης μουσικής είναι και μέρος της δικής τους…π.χ. Uskudar και τα λοιπά γνωστά ελληνοτουρκικά τραγούδια).
Σχετικά με την εμπορικότητα, κατά τον Μουάμμερ τα ρεμπέτικα είναι για τους λίγους στην Τουρκία, ένα είδος σχετικά περιθωριακό σε σύγκριση με το oriental pop και το arabesk…αυτά είναι τα είδη που πουλάνε. Αν ήθελε ο Μουάμμερ και οι φίλοι του να βγάλουν λεφτά από την ιδιοποίηση ελληνικών τραγουδιών, μάλλον θα έβγαζαν πιο πολλά διασκευάζοντας τραγούδια του Φοίβου! Και παιδιά, αν είναι να το πάρουμε τόσο πατριωτικά το πράγμα, μήπως θα έπρεπε οι Ινδοί να συγχυστούν με τους Έλληνες συνθέτες και τραγουδιστές που έκαναν “αντιπατάρα” εκατοντάδων Ινδικών τραγουδιών, και να λένε πως οι Έλληνες ιδιοποιήθηκαν τον πολιτισμό τους; Και να μην αναφέρουμε τι λεφτά έχουν βγάλει ο Καλδάρας, ο Καζαντζίδης, ο Μάτσας και Σια από αυτήν την υπόθεση…Εμένα μου αρέσουν πολύ αυτά τα ινδοελληνικά τραγουδία και θαυμάζω τον Καλδάρα-τα αναφέρω απλώς για να έχουμε κάποιο perspective στα πράγματα. Ουφ, αρχίζω να ακούγουμαι σαν απολογήτρια των Τούρκων!
Στο κάτω κάτω όμως, η μουσική δεν έχει σύνορα, πάντα τα διάφορα μουσικά ρεύματα περνούσαν από πολλές χόρες, όπως έγινε παλιότερα με το ταγκό και τώρα με τη ραπ μουσική.
Πάντως, για όποιον ενδιαφέρεται για το ντοκιμαντέρ της Dinc μπορεί να της γράψει στην παρακάτω διεύθυνση:
Εγώ της έστειλα 30 δολλάρια σ’ ένα φάκελο και μου έστειλε το DVD μέσα σε μια εβδομάδα.
Εύα
Οταν άκουσα για πρώτη φορά το “Ραστ μανέ” είχα την εντύπωση ότι ακούω το Στελλάκη. Μετά βρήκα σε ετικέτα το όνομα του Περδικόπουλου. Δε σας κρύβω ότι ακόμα κια τώρα δεν …νιώθω σίγουρος. Τέλος πάντων.
Για τον συγκεκριμένο τραγουδιστή λοιπόν, έχω διαφορετική άποψη από αυτή του Γιώργου. Επιγραμματικά:
Ναι, σαν φωνή είναι σκέτη γλύκα.
Ναι, πατάει καλά στις νότες.
Ομως δεν είναι …αμανετζής. Είναι ξεκάθαρα έξω απ’ τα νερά του. Τραγουδάει τον αμανέ σαν ερασιτέχνης. Μου θυμίζει την προσπάθεια του Μάρκου. Γενικά σαν αμανετζής είναι λίγος, πράγμα που προφανώς είχε καταλάβει και ο ίδιος και γι’ αυτό απέφυγε να πει μανέδες.
ΥΓ. Ο Περδικόπουλος ήταν μεγάλος τραγουδιστής (αϊδόνι των Φιλιατρών τον έλεγαν) και του έχω ιδιαίτερη συμπάθεια, καθότι είναι και κοντοχωριανός μου!
λοιπόν,νομίζω ότι δεν θα τελειώσει ποτέ η συζήτηση περί (α)μανέδων.αφού δεν βγαίνει ακρη γιατί δεν την σταματαμε να ασχοληθούμε με άλλο θέμα?
…
κι απο Μάρτη ξαναπιάνουμε τις (αμπελο)φιλοσοφίες.
Σχετικά με την εμπορικότητα, κατά τον Μουάμμερ τα ρεμπέτικα είναι για τους λίγους στην Τουρκία, ένα είδος σχετικά περιθωριακό σε σύγκριση με το oriental pop και το arabesk…
Ευα αν θελεις σε παρακαλω δωσε μας πληροφοριες σχετικα με αυτη σου τη φραση, υπαρχει οντως ο ορος “ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ” στην Τουρκια και τι σημαινει γι’αυτους ;; Εγω πιο πολυ τονιζω τη σημασια που δινουν καποιοι Ευρωπαιοι ερευνητες στην ενδεχομενη επιρροη της Τουρκικης μουσικης πανω στο ρεμπετικο οπως ο Εμερυ αλλα και ο Ρος Ντεϊλυ που δεχεται οτι σε ολη την περιοχη της Ανατολικης Μεσογειου τιποτα δεν ειναι κανενος!! . Για να διατρανωσει μαλιστα αυτη τη θεωρια επικαλειται τον περιφημο σκοπο
“Χαλεπιανος συρτος ή μανες” που το αποδιδει σε μια παλια αραβικη μελωδια. Και ετσι ναναι δεν μπορει ολη η κρητικη μουσικη να ειναι αραβο-επηρρασμενη !! Αλλωστε ξερουμε οτι και το “Ντιρλαντα” ειναι βορειο-αφρικανικη μελωδια. Αυτο δε σημαινει οτι ολα τα νησιωτικα ειναι εξ Αλγεριας !!
Νικο το ποστ σου απαιτει μακροσκελη απαντηση την οποια επεξεργαζομαι ηδη.
Αρη κι εγω ακουγωντας πολλες φορες το μανε του Περδικοπουλου τον βρισκω ιδιαιτερο αλλα δεν τον λες κακο ουτε ασχετο !! Θυμιζει ψαλμωδια και ολα τα πατηματα ειναι πανω στον ηχο αυτο της Βυζαντινης νομιζω πλαγιος Δ (
Δεν εχει σχεση με τους λαρυγγισμους του Νουρου και του Νταλγκα αλλα για στεριανο τραγουδιστη του δημοτικου ειναι αξιοπρεπεστατος και βυζαντινοτατος!!
Βεβαια μπαινει κι ενα αλλο θεμα δηλαδη η αξιοπιστια του τραγουδιστη στο στουντιο δηλαδη κατα ποσο μπορει να βγει μερακι σε μια ηχογραφηση στουντιου σε σχεση με μια ζωντανη εκτελεση.
Επισης ενα αλλο θεμα που ψαχνω με οσα λιγα μεσα διαθετω ειναι απο ποτε σταματανε οι Σμυρνιοι και Πολιτες υπευθυνοι να ηχογραφουν στο μπελ-καντο στυλ και γυριζουν προς το Ανατολιτικο, βλεπε πρωτες ηχογραφησεις 1900-1920 οπου ολοι οι τραγουδιστες ακομα και τους αμανεδες εκτελουν
με ευρωπαικο στυλ. Αυτο το ανατολιτικο και αργοτερα το μαγκικο μπαινει σταδιακα μετα το 1925 ισως ομως και απο την Αμερικη κατα το '19-'20 με τις πρωτες και εμπορικα επιτυχημενες ηχογραφησεις του ΚΑΤΣΑΡΟΥ.
Τασο αν ολα αυτα που καταπιανομαστε και αραδιαζουμε ειναι αμπελοφιλοσοφιες
θα μπορουσαμε να επικοινωνουμε εκ του ασφαλους με “ουγκ”, “χμμ” κλπ
Και μη μου πεις οτι οι ακριβοπληρωμενοι καθηγηταδες μας εχουν
το προνομιο της εκφορας αποψης και επεξεργασιας της όποιας γνωσης …
Μακαρι να ειχαμε τετοιους μαγκες καθηγηταδες να μας δινανε τροφη μασημενη
και κατασταλαγμενες αποψεις και εμεις απλως να γρατζουναγαμε τα οργανα μας !!
Γιώργο ο όρος ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ δεν υπάρχει στην τούρκικη μουσική…
Και είναι πολύ λίγοι αυτοί οι μουσικοί που ασχολήθηκαν εκτενώς μαζί του…(τουλάχιστον οι γνωστοί)…
α)Ο Κετεντζόγλου είναι ένα παράδειγμα.Λίγο που τον γνωρίσαμε εδώ στη Γερμανία και που τα είπαμε αντιληφ8ήκαμε οτι λατρεύει οτιδήποτε ελληνικό και αφού έχει περάσει απο το ρεμπέτικο χρόνια τώρα (τραγουδώντας απταίστως στα ελληνικά τραγούδια απο Βαμβακάρη και Τσιτσάνη μέχρι και νεότερους λαϊκούς),πλέον ασχολείται με το βαλκανικό είδος γενικότερα και ψάχνεται σε θρακιώτικους ρυ8μούς και όχι μονο…
Απο εκεί και πέρα είναι και οι Γενι Τουρκού (μου φαίνεται σου είχα στείλει κάποια δείγματα παλιά στο Ντιβιντι) που έδρασαν το 80-90 και ασχολήθηκαν συν τοις άλλοις με αξιοπρεπέστατες διασκευες γνωστων ρεμπέτικων τραγουδιών (Μανώλης,Γεντί Κουλέ,Συννεφιασμένη Κυριακή , Χατζηκυριάκειο , Αμαν Κατερίνα μου, κτλ κτλ) αλλά και άλλα έντεχνα (Τέλι τέλι , κ.ά) .Όταν λέω αξιοπρεπέστατες διασκευές σημαίνει ωραία οργανοπαιξία και το σημαντικότερο ακριβής μετάφραση στίχων…Δηλάδη το νόημα των τραγουδιών παραμένει το ίδιο.Φυσικά να τονίσω πως το συγκρότημα έγραφε πεντακάθαρα το όνομα του έλληνα συν8έτη.
Εδώ πρέπει βέβαια να σημειώσω ότι ακριβώς εξαιτίας της μεγάλης δισκογραφίας των Γενί Τουρκιού και της άγνοιας του πολύ κόσμου , ένα μεγάλο μέρος του κοινού νομίζει ίσως ότι το Αμαν Κατερίνα μου (για παράδειγμα) είναι τούρκικο … βέβαια δεν ευθύνεται το συγκρότημα γι αυτό…
(Αλλά όπως είπε και η Εύα πριν…εδώ εμείς πιστεύουμε ακόμα οτι τα Μαύρα Μάτια σου είναι του Αγγελόπουλου και το Καρδιά μου Καϋμένη του Καζαντζίδη ή δεν ξέρω ποιανού άλλου…)
Νίκος
Αγαπητέ Γιώργο Β. σε ευχαριστώ καταρχήν για τα άσματα που μου έστειλες!
Μωρε ας μπορούσαμε να τραγουδήσουμε όπως οι παλιοί έναν αμανέ κι ας είμασταν…κουμπούρες απο θεωρία!
Οπου περισσεύει η θεωρία (μπορεί και να ) λείπει η πράξη…
υ.γ.την ανωτερότητα των παλαιών τραγουδιστών (Νούρος ,Νταλγκάς κλπ) παραδέχτηκε (προς τιμήν του) ο Αγάθωνας Ιακωβίδης,όταν ερωτηθείς απήντησε ότι “κανείς σημερινός δεν μπορεί να πλησιάσει καν την ερμηνεία των παλιών”.
Και μην μου πείτε οτι ο Νούρος και οι άλλοι ήσαν θεωρητικοί γάτοι.
Τάσο… ήταν ΚΑΙ θεωρητικοί γάτοι
Γιώργο, ήταν ατυχής η έκφρασή μου…ο Μουάμμερ δεν παρουσίαζε καθόλου το ρεμπέτικο σαν τούρκικο είδος μουσικής! Μιλούσε ως μουσικός που ασχολείται (μεταξύ άλλων) με τα ελληνικά ρεμπέτικα και είπε ότι το κοινό, δηλ. αυτοί που ενδιαφέρονται γι’ αυτά στην Τουρκία είναι σχετικά λίγοι. Η δικιά μου εντύπωση είναι ότι είναι μάλλον άνθρωποι λίγο “ψαγμένοι”, που θέλουν κάτι πιο “γνήσιο”, κάτι διαφορετικό από τα τετριμέννα του Top 20.
Όπως θα ξέρουν οι “ξενιτεμένοι” της παρέας, ρεμπέτικες κομπανίες υπάρχουν σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική. Πολλές φορές αποτελούνται από Έλληνες και Γερμανοί, Νορβηγοί κ.τ.λ μαζί. Εδώ στη Σουηδία έχουμε ένα ωραίο συγκρότημα, ΤΟ ΤΑΧΙΜΙ, που παίζουν μαζί πολλά χρόνια. Τους έχει συχνά η ελληνική Κοινότητα στα γλέντια τους, και τους είδα μερικές φορές εκεί παλιά.
Eva
Για τον Μουαμέρ είχα σημειώσει ένα εξαιρετικό κείμενο του, πριν αρκετό καιρό, με αφορφή μια δισκογραφική δουλειά του (και διάφορα άλλα ελληνοτουρκικά “κονταροχτυπήματα” σαν τούτο. Σαμπαχ, μακάμια κλπ).
—Πάω, να το αναζητήσω— Αχ… ξεχνάτε !
Εύα.
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς στον Χρ. Δεσποινιάδη! Και πεστου πως το “Μας χώρισαν οι θάλασσες και οι ωκεανοί” ακούγεται στην εκτέλεση από το ΤΑΞΙΜΙ -επί 3 Κυριακές τώρα- στο νέο ραδιοφωνικό σταθμό του Συνασπισμού (ΣΥΡΙΖΑ, τεσπα) 105,5 “Στο Κόκκινο”. Κάνει εκπομπή ο Στέλιος Ελληνιάδης, κάθε Κυριακή 4 με 6 το απόγευμα.
– Ας τον ακούτε και οι άλλοι. Ξέρει πολλά πράγματα, εκ των έσω, για το τραγούδι, έχει άποψη και θέση -και δεν είναι και την ίδια μέρα και ώρα με τον αγαπητό μας Άρη Νικολαϊδη, στον 902 !!!
Χρωστάω -άμεσα- στους ενδιαφερόμενους, την ενημέρωση και τα στοιχεία από μια εκπληκτική, περιποιημένη, καλόγουστη και ιστορική έκδοση σιντί (τούρκικη βέβαια…) ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ.
–Δεν το έχω εύκαιρο τώρα, πρέπει να ψάξω μέσα στην ακαταστασία μου (εξωτερική και εσωτερική …)
ΥΓ:
Περί αμανέ και άλλων λοιπών (τελευταία)… Αλήθεια, είναι κουραστικά τα σχόλια τύπου “νομίζω”, “πιστεύω”, “κάπου διάβασα”, “οσφρύζομαι”.
Μήπως,ΑΝΤΜΙΝ, με τη βοήθεια όλων μας, να γίνει μια λίστα βιβλιογραφίας, που πρέπει σιγά-σιγά να διαβάσουμε, αν θέλουμε να μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα;
Θα μου πείτε από την άλλη όμως, και δίκιο θα 'χετε, “μα αγαπητή, εδώ είναι φόρουμ=αγορά (του Δήμου!) ο καθείς μπορεί να λέει το σκεπτικό του”.
Δεν ξέρω… Ίσως έχω κουραστεί, τον τελευταίο καιρό -όχι ειδικά εδώ, γενικά μιλάω- να μην ακούω τεκμηριωμένες απόψεις και έχω “πέσει”…
—> ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΟΥΑΜΕΡ
—> για το βιβλίο του Καλυβιώτη ΣΜΥΡΝΗ, Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΖΩΗ 1900-1922
ΣΗΜ: ΑΝΤΜΙΝ, το σχόλιο μου για το βιβλίο απουσιάζει! Πώς διακτινίστηκε; Ή κάνω κάτι λάθος άραγε;
Προς Μουλτικούτιον
Ωστε ήσαν και θεωρητικοί γάτοι?Πιάστηκα αδιάβαστος!Το μόνο που ήξερα ήταν η πολυγνωσία του Π.Τούντα.
Γεια σου Ιωάννα,
Χάρηκα που ακούσαμε τη φωνή σου…σα να χάθηκες λιγάκι τελευταία!
Εδώ είναι η ιστοσελίδα του ΤΑΧΙΜΙ (ΤΑΧΙΜΙΟΥ;)
Και μια που μιλάμε για ωραίες ιστορικές επανεκδόσεις δίσκων, νομίζω ότι το Kalan Music αξίζει μια μνεία:
http://www.kalan.com/english/scripts/Album/dispdiger.asp?id=1
Το συγκεκριμένο link είναι για μια συλλογή gazeller από δίσκους 78 στροφών-τρία σιντί για όσους θέλουν να μάθουν περισσότερα για αυτό το είδος. Εγώ έχω το πρώτο σε CD-R και το ακούω τώρα, παρεπιπτόντως!
Εύα
…ΤΑΞΙΜΙ λέγεται το συγκρότημα ελληνιστί, βέβαια…και TAXIMI στα δικά μας τα μέρη!
Εύα
Μια φορά κουβλεντιαζα στο ραδιόφωνο με το Δημήτρη Κοντογιάννη. Μεταξύ άλλων μού πέταξε και το εξής ωραίο:
“…όταν είμασταν μικροί, οι παρέες μας (φίλοι του λαϊκού τραγουδιού) ήταν χωρισμένες σε “Αγγελοπουλικούς” και “Καζαντζιδικούς”. Εγώ ήμουν με τον Αγγελόπουλο. Αργότερα όμως γνώρισα ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ τραγουδιστές: τον Νταλγκά, το Ρούκουνα…”.
Για τη φωτογραφία στο οπισθόφυλλο του σιντί του Γιώργου, καταρχήν θα έπρεπε να ψάξω στο καθόλου τακτοποιημένο αρχείο μου μήπως τη βρώ. Όμως μην είμαστε σίγουροι ότι η φωτογραφία απεικονίζει οπωσδήποτε τους μουσικούς των κομματιών, ποιών από όλα, άλλωστε.
Δεν παίρνω όρκο αλλά νομίζω ότι οι σκηνές ταβέρνας στο φιλμάκι της Νεφίν Ντίνκ δεν γυρίστηκαν στην Πόλη αλλά σε τουρκικό θέρετρο των δυτικών παραλίων, ίσως Κούς αντασί ή Σμύρνη, και μάλλον με «ημερήσιους» επισκέπτες από κοντινά ελληνικά νησιά.
Και εγώ κάτι ξέρω από πόνο Μικρασιατών, η μακαρίτισσα μητέρα της γυναίκας μου ήταν Μικρασιάτισσα δεύτερης γενιάς και πάρα πολλά έχω ακούσει, και πίκρες αλλά και όχι. Θυμάμαι ακόμα το κλάμα της όταν μας διηγούνταν την επίσκεψή της στο πατρικό της χωριό, στο Ναζλί, όπου οι γείτονες κλαίγοντας της προσέφεραν γλυκά «για να γλυκάνουν» τον πόνο της από την αδικία που της έγινε και την παρακάλεσαν να «τους κάνει χαλάλι» την ακίνητη περιουσία του πατέρα της (το πατρικό τους είναι σήμερα σχολείο), να μην πεθάνουν με το κρίμα ότι την σφετερίστηκαν.
Πριν λίγους μήνες είχα την ευκαιρία να μιλήσω διεξοδικά με τον Bulent Aksoy, μουσικολόγο που συνεργάζεται στενά με την Kalan records. Επιβεβαίωσε και αυτός ότι οι «λάτρες» του ρεμπέτικου στην Τουρκία είναι μία πολύ μικρή μειοψηφία, στο σύνολό τους αριστεροί και πολύ ψαγμένοι. Το παράπονό του ήταν ότι στην Ελλάδα, όπου ανατυπώνονται σήμερα ηχογραφήσεις των αρχών του 20ού αιώνα, λείπουν σχεδόν παντελώς κομμάτια τραγουδισμένα από Έλληνες στα τουρκικά. Του εξήγησα ότι αυτό είναι φυσικότατο, αφού ο σκοπός των παραγωγών αυτών είναι αποκλειστικά το κέρδος και αν περιείχαν κομμάτια που οι (σημερινοί) Έλληνες δεν τα καταλαβαίνουν, θα έπεφτε η εμπορική τους αξία. Το κατάλαβε.
Με τον Άρη δεν θα συμφωνήσω πλήρως, μάλλον με τις απόψεις του Γιώργου τάσσομαι. Μακάρι ο Μάρκος να τραγούδαγε αμανέ τόσο αξιοπρεπώς. Και προτιμώ έναν τέτοιον «ερασιτέχνη» από το εξεζητημένο δυτικότροπο ύφος του Νούρου. Βέβαια, δεν τολμάει να επιχειρήσει ανατολικούς λαρυγγισμούς, προς τιμήν του αφού ξέρει ότι δεν θα τα καταφέρει. Έκαστος εις το είδος του και ο Μωραϊτης στα μωραϊτικα, όχι στα ανατολίτικα. Πλάγιος τετάρτου είναι το ράστ, ναί.
Γιώργο, πολύ μεγάλη συζήτηση σηκώνει το θέμα ποιανού είναι τί στην ανατολική Μεσόγειο, δίκιο έχει και ο Ρός Νταίλη αλλά μόνο για τις παλαιότερες εποχές, στον 19ο και 20ό αιώνα πιά έχουν ξεχωρίσει πράγματα και κάθε περιοχής (γεωγραφικής ή εθνοτικής) η μουσική έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες, πάντα όμως μέσα στην (ενιαία) ανατολική μουσική οικογένεια. Περιμένω με ενδιαφέρον τα σχόλιά σου.
Τα στοιχεία του δίσκου: Αμανέδες, επιμέλεια Κώστα Χατζηδουλή, MARGO 8222. Ο τίτλος του κομματιού: Ουσάκ Νεβά Γκαζέλ, ο τραγουδιστής Χ. Μαχμούτ. Και υπάρχει και ένα Ουσάκ με τον Περδικόπουλο!