Καταρχήν θα ήθελα να χαιρετήσω τη συνεισφορά του Νίκου Φρονιμόπουλου και του Χρήστου Σπουρδαλάκη που με τις τοποθετήσεις τους όχι μόνο δείχνουν τη πολυπλοκότητα που κρύβει η κατασκευή ενός μουσικού οργάνου αλλά και παράλληλα αναδεικνύουνε τη φύση της κατασκευής, που είναι όχι μόνο τεχνική, αλλά και καλλιτεχνική. Αν και λίγο πολύ το γνωρίζουμε όλοι, καλό είναι να το ξαναθυμόμαστε, σε μία συζήτηση που έχει σχέση με το κόστος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μπουζούκι των 8.000 ευρώ είναι υπερβολικό για τα ελληνικά δεδομένα. Ισως όχι για τα διεθνή αλλά για την πατρίδα μας, ναι είναι υπερβολική η τιμή, αυτό λίγο πολύ πιστεύω ότι το δέχονται όλοι, ακόμα και αυτοί που θεωρούν ότι αξίζει τα λεφτά του.
Αυτό τεκμηριώνεται εύκολα για τον απλούστατο λόγο ότι αν πάρει κανείς όλα τα μπουζούκια που πουλιούνται ή πουλήθηκαν, αυτή η τάξη τιμής δεν πιστεύω ότι υπερβαίνει το 1%.
Παράλληλα, αυτό που αναδείχτηκε σαν παράλληλη συζήτηση με αυτό το μπουζούκι, κυρίως μέσα από τα επιχειρήματα των φίλων Γιανν’ς και zabe (ΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΚΑΛΑ), είναι το κατά πόσο οι κατασκευαστές έχουνε ηθικό δικαίωμα να πουλούν ακριβά όργανα με βάση τη λαϊκή φύση του οργάνου και με βάση το γεγονός ότι πολλοί λάτρεις του μπουζουκιού δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να προμηθευτούν ένα όργανο της προκοπής, όπως το αντιλαμβάνονται αυτοί.
Δύσκολο ερώτημα, αλλά πιστεύω ότι έχει απάντηση.
Πολλοί κατασκευαστές σήμερα με 400-500 ευρώ μπορούν να σου δώσουν καινούργιο αξιοπρεπές μπουζούκι με καλό ήχο. Στη Θεσσαλονίκη είχα ιδία εμπειρία από δύο διαφορετικούς κατασκευαστές. Επομένως, η αγορά δίνει τη δυνατότητα στον κάθε μερακλή με τις προσωπικές του θυσίες, αργά ή γρήγορα να προμηθευτεί ένα αξιοπρεπές μπουζούκι.
Η αγορά δε δίνει τη δυνατότητα στον κάθε μερακλή να πάρει ένα μπουζούκι όπως το θέλει. Γι’ αυτό, θα πρέπει να σκάσει από χιλιάρικο και πάνω.
Δεν πιστεύω ότι είναι σωστό και δίκαιο να χρεώσουμε ηθικά τους κατασκευαστές το γεγονός ότι υπάρχει δυσκολία από αρκετούς να πληρώσουν ένα μπουζούκι όπως το θέλουν. Το επιχείρημα είναι πολύ απλό:
Πίσω από ένα καλό ηχητικά και αισθητικά μπουζούκι κρύβονται χρόνια ολόκληρα εμπειρίας και προσπάθειας. Ενας κατασκευαστής έχει λογαριασμούς που τρέχουν, εφορίες κλπ. Ο κατασκευαστής, είναι ένας ελεύθερος επαγγελματίας ο οποίος ζει από αυτό. Επομένως όταν έχει τη δυνατότητα να πουλάει σε μια ορισμένη τιμή, θα το κάνει. Δεν είμαστε ούτε παιδιά του, ούτε ανήψια του, ούτε έχει κάνει κανένα τάμα να μας δίνει τη τέχνη του στη τιμή που επιθυμούμε εμείς.
Και πολύ περισσότερο δεν ευθύνεται για την οικονομική κατάσταση της χώρας.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους κατασκευαστές να ορίσουν τις τιμές όπως αυτοί νομίζουν. Και εμείς σαν καταναλωτές ας τις προσαρμόσουμε με τις αγορές μας ή όχι.
Ας μη ξεχνάμε το βασικότερο: Η καλή δουλειά πρέπει να πληρώνεται, πως να το κάνουμε δηλαδή;
Υ.Γ. Ολα αυτά τα λέω με την ευαισθησία που έχω απέναντι σε κάποιον που θέλει να πάρει ένα μπουζούκι της αρεσκείας του και δεν μπορεί. Προσωπικά περίμενα ενάμισυ χρόνο για να πάρω ένα μπουζούκι της προκοπής, και μέχρι τότε έπαιζα με μία μπαχατέλα. Υπέφερα πραγματικά, σε κάθε νότα. Δε θεώρησα όμως ποτέ υπεύθυνους τους οργανοποιούς γι’ αυτό, πολύ περισσότερο τις τιμές τους. Κάποιους τους απέρριψα, ναι, και πήγα εκεί που μπορούσα και με ικανοποιούσαν. Τόσο απλά…