Σε παλαιότερη συζήτηση είχαμε προσπαθήσει να διευκρινίσουμε τους στίχους αυτού του τραγουδιού.
Τα καταφέραμε απόλυτα με τους 2 πρώτους στίχους :
«Είμαι ντερτλής
είμαι ζεφκλής…»
[ας σημειωθεί ότι σχεδόν παντού οι στίχοι αυτοί αναφέρονται εντελώς λανθασμένα!]
και με τα αναφερόμενα στο τραγούδι τοπωνύμια,
αλλά είχε μείνει μια απορία όσον αφορά στον τελευταίο στίχο:
«…μια μόρτισσα Αθηναίισσα
τσαχπίνα ντερμπεντέρισσα
και άλλη μια Ταταυλιανή
έχει ………… και πληγή ( ; )
Στη συζήτηση εκείνη είχε αναφερθεί και το ενδεχόμενο στο επίμαχο σημείο να λέει ο Κασιμάτης «καρβούνι», «…έχει καρβούνι και πληγή…».
Διαπιστώνω πως και ο Βαγγέλης Παπάζογλου χρησιμοποιεί ανάλογη φράση σε ένα του ανέκδοτο στιχούργημα :
“…καρβούνι έχω στην καρδιά
κι εσύ φυσάς κι ανάβει
κι εγώ σου λέγω καίγομαι
κι εσύ μού λες δεν βλάπτει…”
Υπάρχει δηλ. μια ένδειξη πως η φράση αυτή [«έχω καρβούνι»] υπήρχε σε χρήση, ίσως και να ανασύρθηκε από τη συλλογική μνήμη και από τους δυο, Δραγάτση και Παπάζογλου [: και οι δυο τους με θητεία στα «Πολιτάκια»]. Το «καρβούνι» δηλ. να χρησιμοποιείται στο στίχο με την έννοια της φωτιάς, του έρωτα, κάτι που ταιριάζει και νοηματικά αλλά και ακουστικά.
Το θέτω προς συζήτηση: συμφωνούμε, υπάρχει μήπως κάποια άλλη άποψη;
Συμφωνώ κι εγώ βεβαίως, αλλά όχι, Περικλή, κάθε άλλο παρά πασίγνωστο είναι. Άκουσε εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=w2t9b6wO6qA και δες και τί γράφουν οι στίχοι που παρατίθενται.
1) Κάρβουνο, άνθρακας: * ου θέλω ξύλον καύσιμον, ου θέλω και καρβούνιν (Πρόδρ. II 30).
2)(Mεταφ.) ψυχικός πόνος, θλίψη, βάσανο: * καρβούνιν έχε … να καίει τα σωθικά σου (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 1658).
[<ουσ. κάρβουνο(ν) + κατάλ. ‑ιν. Ο τ. ‑ι και σήμ. ιδιωμ. Ο τ. καρβώνιν <ουσ. καρβώνιον (9. αι., Lampe) < *κάρβωνον·*απ. και σήμ. ποντ. Η λ. πριν από το 12. αι.]
Τελικά, καταφέραμε να αποδοθούν σωστά όλοι οι στίχοι !
Χαίρομαι που, επειδή μάς διαβάζουν πολλοί και ανατρέχουν και στις εδώ συζητήσεις μας και στο Γλωσσάρι, θα έχουν πλέον στη διάθεσή τους ολόσωστους όλους τους στίχους του τραγουδιού.
