Xαραματα η ωρα τρεις
Ενα πραγματικα ξεχωριστο τραγουδι του πατριαρχη Μαρκου Βαμβακαρη
Γνωριζουμε τιποτα περισσοτερο, γαι το πως επνευστηκε μια τετοια μελωδια, που δεν ακολουθει το στυλ του ρεμπετη Μαρκου?
ευχαριστω
Βρε φίλε SDimis (που μου είσαι συμπαθέστατος),
ερώτηση είναι τώρα αυτή; Ο συνθέτης μόνο το ξέρει. Ο δικός σου ρόλος, αυτός του ακροατή δλδ, είναι -αν δύνασαι- να νοιώσεις!
Αυτός που μπαίνει στη διαδικασία της ανάλυσης, χάνει και την ουσία.
Καλημέρα με δημιουργίες!
Φιλε Πικινος,
ρωταω εαν υπαρχει, καποιο “παρασκηνιο” για αυτο το τραγουδι. Εαν εχει υποθει ποτε κατι.Ειναι αρκετα ιδιαιτερο ως συνθεση …
Αν και συμφωνω με τον Πικινο, λεω μηπως, ειχε βαλει το χερακι του ο Περιστερης? Δεν εχω κανενα στοιχειο, αλλα η μελωδια μου κανει αρκετα στο αφτι σαν δημιουργημα του προαναφερθεντα. Μαντολινιστικη… Δεν ξερω πως να το πω. Ισως χρησιμοποιω και λαθος ορο.
κανταδόρικη μήπως;
το εκπληκτικό με αυτό το κομμάτι είναι πως, ενώ έχει όλα τα χαρακτηριστικά της καντάδας (μέτρο, κλίμακα, στίχοι) η ταχύτητα που ηχογραφήθηκε και η έλλειψη πρίμου-σεγόντου (η πετρίδου τραγουδάει στην οκτάβα) κάνουν το αποτέλεσμα να μη θυμίζει καντάδα!
πάντως και μένα μου μυρίζει δάκτυλος περιστέρη, όχι βέβαια πως δεν έχω ικανό τον μάρκο να γράψει τέτοια μελωδία…
Η στενότατη συνεργασία Μάρκου – Περιστέρη είναι δεδομένη και αποδεδειγμένη. Το κατά πόσον ένα τραγούδι αναφέρει ως συνθέτη τον έναν ή τον άλλον, ελάχιστα έχει να κάνει με την γνήσια πατρότητα, άλλωστε το πιο πιθανό είναι ο Περιστέρης να επενέβαινε σε προτάσεις του Μάρκου, συχνά πολύ πριν κρυσταλλοποιηθεί το κομμάτι, αλλά και η “αρπαγή” πατρότητας ήταν πάρα πολύ συνηθισμένη τότε από όλους τους διευθυντάδες. Πάντως, ο Μάρκος μας έχει κάνει εκπλήξεις, όχι πολλές βέβαια αλλά εκτός από το Θα ΄ρθω να σε ξυπνήσω θυμίζω και το Κατινάκι, σε καθαρά επιθεωρησιακό στίλ καθώς και ελάχιστα επτάσημα συρτά (π.χ. μέσα σ’ ωραία ρεματιά).
Εάν έχει βάλει το χέρι του ο Περιστέρης θεωρώ ότι θα είναι στην εισαγωγή. Το τραγούδι είναι στο ύφος του Μάρκου.
Δεν με ενδιαφέρει ποιος έβαλε το χέρι του.
Ο Μάρκος είναι θεός. Για μένα ισχύει το “πίστευε και μη ερεύνα” εδώ.
“Κανταδόρικα” εξάλλου έχει γράψει πολλά ο Μάρκος.
!!!
Καταπληκτική παρατήρηση!
Στα παιδικά μου χρόνια πρωτοέμαθα αυτό το κομμάτι από τη διασκευή/επανεκτέλεση του Χατζιδάκι, όπου το κανταδόρικο στοιχείο είναι διακριτικά τονισμένο. Όταν έμαθα ότι είναι του Βαμβακάρη, ξαφνιάστηκα. Και όταν το άκουσα από το Βαμβακάρη, μου φάνηκε σαν …να είχε μια κανταδόρικη ιδέα αλλά να μην του πολυβγήκε στην εκτέλεση!
Πολύ πριν αρχίσω να μαθαίνω να ακούω ρεμπέτικα, το τραγούδι αυτό το άκουγα κάθε τόσο είτε σε εκτελέσεις που δεν ήξερα τίνος είναι, είτε σε παρέες. Υπάρχει και η εκτέλεση των Δυνάμεων του Αιγαίου, που δεν ξέρω αν την είχα ακούσει τότε ή όχι, αλλά που είναι σ’ ένα στυλ που το αισθανόμουν ως το «αυθεντικό» στυλ του τραγουδιού, με το κανταδόρικο στοιχείο όχι πλέον διακριτικά υπογραμμισμένο αλλά σε εντελώς πρώτο πλάνο.
Και κατέληξα ότι πρόκειται για ένα τραγούδι-μυστήριο, για μια έκπληξη από τον κρυφοαντιφατικό, κρυφοπολυσχιδή Μάρκο.
Ε λοιπόν, ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι η κυρίως μελωδία, απομονωμένη από την όποια εκτέλεση (τέμπο, ενορχήστρωση, εναρμόνιση) αλλά και από την εισαγωγή, είναι ένα τυπικό βαμβακάρικο χασάπικο! Και ότι επομένως, αυτό που ωθούσε τους επανεκτελεστές -μουσικούς, σαν τον Χατζιδάκι ή τις Δυνάμεις, ή απλό κόσμο, σαν τις παρέες που το τραγουδούσαν- να το εκλαμβάνουν ως καντάδα ήταν κυρίως η εισαγωγή. (Σημειωτέον ότι η εισαγωγή γενικά στον Μάρκο είναι συνήθως λιγότερο σημαντικό μέρος της σύνθεσης από το κυρίως τραγούδι.)
Το κυρίως τραγούδι όχι απλώς είναι τυπικό βαμβακάρικο χασάπικο αλλά, επιπλέον, η δεύτερη μελωδική του φράση («κρυφά από τη μάνα σου να βγεις να σου μιλήσω») είναι σχεδόν η ίδια με την αντίστοιχη στο «Όλοι οι ρεμπέτες». Ιδίως το πρώτο της μισό («κρυφά από τη μάνα σου») -η κατάληξη είναι σχετικά πιο διαφοροποιημένη.
Θα μπορούσα χαλαρά να περάσω όλη μου τη ζωή χωρίς να το παρατηρήσω, αν δεν τύχαινε …τυχαία.
Ομως το δεύτερο μισό της εισαγωγής είναι σχεδόν ίδιο
με το δεύτερο μισό της εισαγωγής της ναζιάρας του Κυρομύτη.Μύλος!
Πολύ εύστοχη παρατήρηση για τη μελωδία, εγώ δεν το είχα προσέξει.
Αλλά, χωρίς να θέλω να καταρρίψω το επιχείρημα του pepe, κι ο Περιστέρης θα μπορούσε να έχει “κλέψει-χασαποσερβικοποιήσει” τη φράση από το “Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά”, ώστε το τραγούδι να μοιάζει Βαμβακαρικό (Κάνω το δικηγόρο του—>:092::089:)
Ο Περιστέρης με την παιδεία του σίγουρα ήταν πιο ευέλικτος και μπορούσε να βγάλει ή και να μιμηθεί διαφορετικά στυλ, σε σχέση με τον πιο μονοκόμματο Βαμβακάρη. Αλλά αυτό μας πάει στην υπόθεση να είναι όλο το τραγούδι δικό του (ή έστω, κυρίως δικό του). Γιατί να το υποθέσουμε; … (Ντάξει, και γιατί να μην …)
εχω την εντύπωση οτι η εισαγωγή είναι σε διαφορετικο δρόμο από το τραγούδι…
όλο σε σι αρμονικό μινόρε είναι γραμμένο, απλά στην αρχή της εισαγωγής περνάει σι ματζόρε (συχγορδία B7) για να πάει σε μι μινόρε (Εm).
Πως σας φαίνεται αυτό;
Το ξέρω πως είναι εντελώς διαφορετικό από το πρωτότυπο, αλλά προσωπικά το βρίσκω εξαιρετικό…
Ειναι αλλο τραγουδι φιλε μου. Το να αλλαξεις τεμπο, το να το κανεις αγνωριστο δεν σημαινει πως ειναι και το ιδιο…Προσωπικα δεν μου αρεσε.
Μα, ναι. Εγώ το είπα πως δεν έχει καμία σχέση. Απλά όσο και αν ακούγεται “κουφό”, εγώ πρώτα άκουσα αυτό, και μετά από μερικά χρόνια έτυχε να ακούσω live το πρωτότυπο, και μπορώ να πω πως έχω αγαπήσει αυτήν την εκτέλεση. Όχι πως δε μ’αρέσει και το κανονικό βέβαια. Προσωπικά πιστεύω πως η φωνή του Πάριου έχει μια φοβερή ζεστασιά, και σε συνδυασμό με την απίστευτη μελωδία, έχει βγει ένα από τα ομορφότερα ερωτικά τραγούδια(για μένα πάντα). Αλλά βέβαια γούστα είναι όλα. 
Ανυπόφορο…(εμ γούστα!)