Να δούμε λίγο τον στίχο του: «θα σε τρελάνω στις κλωτσές και θα 'βρω το μπελά μου»/
“πάλι τις μάπες σου θα φας κι ο κόσμος ας με βρίζει”
Να δούμε και λίγο βίωμα εξομολογημένο:
«Μου λέει άντε γρήγορα. Έτσι, με κακό τρόπο, κι εγώ στεναχωρέθηκα. […] Τόσο πολύ που με πείραξε, την πλάκωσα στις μάπες. Της έδωσε κάτι κλωτσές.» (ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ, σελ. 182)
Μάπες και κλωτσές λέει το τραγούδι, μάπες και κλωτσές λέει και το βίωμα…
Συμπλήρωση που αμέλησα πριν: αυτό ισχύει και για άλλα τραγούδια που αναφέρονται σε πραγματικές ιστορίες όπως η Έλλη και η Αλεξάνδρα, ακόμα και η Κακούργα πεθερά -έχουμε μόνο την ανδρική οπτική γωνία.
Αν εννοείς “Τα νέα της Αλεξάνδρας”, έχουμε κάποια νεότερη ερευνητική εξέλιξη που να αποδεικνύει ότι το τραγούδι αναφέρεται σε πραγματική ιστορία;
Είχα εξηγήσει και στο άλλο νήμα, ακόμα κι αν δεν αντιστοιχεί η συγκεκριμένη ιστορία στο συγκεκριμένο τραγούδι, το θέμα είναι αλλού: η θέση της γυναίκας και η αντιμετώπιση από την κοινωνία.
Το τραγούδι περιγράφει μια κατάσταση που έχει υπάρξει αμέτρητες φορές, και υπάρχουν αμέτρητα τραγούδια που έχουν αυτήν την (βίαιη) αντρική ματιά και μόνο. Αν κάποια ταυτίζονται, φυσικά με ενδιαφέρει από ιστορικής άποψης, αλλά το μεγάλο ζήτημα παραμένει το κοινωνικό. Και γι’αυτό στήριξα το reclaim ανεξάρτητα από την ιστορική ακρίβεια.
Κατ’ αρχάς, δεν έχω γράψει εδώ στο φόρουμ συγχαρητήρια στην @Alexandra.Mourgou, στον @liga_rosa και στον @Panos για την εξαιρετική δουλειά που κάνανε. Μου άρεσε πραγματικά ο τρόπος που χρησιμοποίησαν αυτά τα δύο τραγούδια για να επισημάνουν ένα πραγματικό και δυστυχώς διαχρονικό πρόβλημα της κοινωνίας μας. Η βία εναντίον των γυναικών είναι κάτι που αδιαμφισβήτητα συμβαίνει και στις μέρες μας. Έχει γίνει ιδιαίτερα σαφές μετά από τις τόσες γυναικοκτονίες που μας συγκλόνισαν φέτος.
Μου αρέσει επίσης που, όπως και με το reclaim του τραγουδιού της Αλεξάνδρας, έτσι και με αυτό το θέμα άνοιξε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από το αν είναι αποδεκτό να τραγουδιέται ακόμη, ένα τραγούδι που το νόημά του μπορεί να είναι ξεκάθαρα μισογύνικο, ρομαντικοποιεί τη βία εναντίον ομάδων/μειονοτήτων/γυναικών και άλλα πολλά.
Μια πιο γενική περιγραφή αυτών των προβληματισμών είναι η εξής: “Είναι σωστό να τραγουδιέται/διαδίδεται ένα τραγούδι ή ακόμα πιο γενικά, ένα έργο τέχνης του παρελθόντος το οποίο μιλάει για πράγματα/συμπεριφορές που δεν είναι αποδεκτά στη σημερινή εποχή;”
Και αν δεν είναι σωστό τι πρέπει να κάνουμε; να το λογοκρίνουμε - ίσως αλλάζοντας τους στίχους του; Να σταματήσουμε να το λέμε τελείως; Να το διαγράψουμε από την ιστορία; Βλέπουμε στο εξωτερικό, ιδιαίτερα πολλά, τελείως αφοριστικά κινήματα τα οποία προσπαθούν πρακτικά να διαγράψουν κομμάτια της ιστορίας ή να αποδομήσουν τελείως καλλιτέχνες του παρελθόντος των οποίων οι δουλειά δεν συμφωνεί με ορισμένες σημερινές κοινωνικές νόρμες - με το λεγόμενο “cancel culture”.
Προσωπικά, είμαι διχασμένος, αναγνωρίζω απόλυτα το γεγονός ότι κάποια τέτοια έργα μπορούν να δώσουν “άλλωθι” σε ορισμένους ανθρώπους να προβούν σε βιαιότητες, αλλά παράλληλα νιώθω ότι και η πρακτική της “λογοκρισίας” ή αλλαγής των στίχων (αναθεώρησης δηλαδή της ίδιας της ιστορίας - φέρνοντάς τη πρακτικά στα μέτρα μας) θα μπορούσε να γίνει μελλοντικά επικίνδυνη για την ίδια την ελευθερία του λόγου.
Πραγματικά θα χαρώ να ακούσω τις απόψεις σας πάνω στο θέμα… (ίσως μπορούμε να το διαχωρίσουμε και σε νέο θέμα)
Όσον αφορά την Αλεξάνδρα, νομίζω το αν υπάρχει η όχι ιστορική σύνδεση του τραγουδιού με την δολοφονία το ξεκαθαρίσαμε στο παρακάτω νήμα:
Και για την Έλλη δεν ισχύει αυτό, έχουμε αξιόπιστες μαρτυρίες θηλυκού γένους κατιόντων της, και ξέρουμε πολύ καλά ότι πήρε τα παιδιά και έφυγε απ’ τη Σμύρνη για Ελλάδα, όπου και εγκαταστάθηκαν και έζησαν ευτυχισμένα όλη η οικογένεια, ενώ το τραγούδι βρυχόταν για καραμανιόλα που της άξιζε, αφού «άφησε τον άντρα της και τα παιδιά της όλα».
Γενικά όμως τώρα, το θέμα της κακοποίησης των γυναικών από άνδρες με τους οποίους έχουν ισχυρή κοινωνικά σχέση, καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι δεν θα αντιμετωπιστεί με το να βάλουμε κάποιον «μάγκα» και όχι την «κυρά» να τρώει τις κλωτσιές, θεωρώντας ότι το θέμα «κουκουλώθηκε» και πάει. Χρειάζεται ριζική αλλαγή νοοτροπίας της κοινωνία ολόκληρης, και σε αυτό δεν μπορούν να βοηθήσουν στιχουργοί και άλλοι, που έζησαν κάποιες γενιές νωρίτερα. Της δικής μας κοινωνίας είναι το πρόβλημα και εμείς καλούμαστε να το αντιμετωπίσουμε.
Είχα στηριχθεί σε οπτικόακουστικό υλικό καθώς και το ακόλουθο απόσπασμα σε συνδυασμό ότι δεν έχουμε άλλες αναφορές για βίαιη συμπεριφορά του Μάρκου (αν κάνω λάθος πάλι διόρθωστε με ξανα)
Οπότε βάση της πληροφορίας σου Ανθιμε καθώς και αυτό που βρήκα επιπρόσθετα σήμερα
Το τραγούδι είμαι βιωματικό και φυσικά ζητάω συγνώμη για το λανθασμένο συμπέρασμα που έβγαλα πιο πάνω.
Δεν θα επεκταθώ τώρα στο αν και πόσο κακοποιητικος ήταν ο Μάρκος η μισογυνης κ.τ.λ. γιατί θα χαθεί το τόπι και είναι συζήτηση για άλλο νήμα.
Για τον Νίκο Νικολάου που ασχολίαστα με παρέπεμψε στο εν λόγω βίντεο: δεν κατάλαβα τι πρέπει να καταλάβω… Είναι γνωστό το βίντεο και το έχουμε συζητήσει.
έχουμε κάποια νεότερη ερευνητική εξέλιξη που να αποδεικνύει ότι το τραγούδι αναφέρεται σε πραγματική ιστορία;
Στο βιντεάκι υπάρχει σχόλιο που δίνει άλλη διάσταση στο θέμα του γνωστού τραγουδιού. Νόμιζα ότι δεν είχε πέσει στην αντίληψη σου, για αυτό και το ανέβασα.
Για να μην ψάχνουμε στο γιουτιουμπ το κείμενο είναι αυτό. "Αφορµή µια ανάρτηση στο Facebook από την Αργυρρώ Μουστάκα Βρεττού όπου µίλησε για την ιστορία της πραγματικής Αλεξάνδρας που αναφέρεται στο τραγούδι. Μια 18χρονη κοπέλα που µετακόµισε από τη Μάνη στην Αθήνα για να µάθει ραπτική και δολοφονήθηκε από τον θείο της όταν αντιστάθηκε στην απόπειρα βιασµού της από τον ίδιο. Η ιστορία της Αλεξάνδρας, στην εποχή που επιτέλους αρθρώσαµε τη λέξη γυναικοκτονίες, χαρακτηρίζεται από την παρουσία της εξόφθαλµης βίας που σκοτώνει αλλά και της βίας που κρύβεται σε αυτά που θεωρούµε δεδοµένα και σε όσα καλούµε παράδοση και ταυτότητα. Η Αλεξάνδρα ζει στο τώρα, στις καθηµερινές εµπειρίες όλων των γυναικών και θηλυκοτήτων: στο σπίτι, στο δρόµο, µέσα µας. Έτσι γεννήθηκε η ανάγκη για το reclaim του "
Εγώ παιδιά τα βρίσκω πολύ απλά τα πράγματα.
Ο Μάρκος έγραψε για μάπες κλπ. Μου είναι τελείως αδιάφορο αν το έκανε, αν είχε σκοπό να το κάνει, αν η μαρτυρία του βιώματός του είναι αληθινή κλπ. Ένα τραγούδι έχω μπροστά μου.
Το τραγούδι λέει πράματα που σήμερα δε λέγονται, αντιθέτως καταδικάζονται. Γι’ αυτό ο Νικόλας λέει «σεβασμό στη δημιουργία και απ’ όλα, αλλά εγώ δε θα το πω γιατί δε με εκφράζει». Δεν είπε ούτε να το λογοκρίνουμε ούτε να το εξαφανίσουμε.
Ούτε να το αλλάξουμε μου φαίνεται οκέι. Δε βλέπω καμία αναλογία με τα ρευστής μορφής τραγούδια της προφορικής παράδοσης. Αν δεν πεις ότι η τύπισσα θα φάει τις μάπες από τον αφηγητή, δε λες αυτό το τραγούδι. Θες να γράψεις καινούργιο; Άλλος λογαριασμός.
Βλέπω όμως μια άλλη εναλλακτική, που μπορεί να την εφήρμοζα αν έπαιζα μουσική σε ακροατήρια. Μίλησα σε προηγούμενο σχόλια για ανανοηματοδότηση:
Ο Μάρκος μιλάει εντελώς απερίφραστα. Δε λέει «μη με εξωθείς στα άκρα», «δεν ξέρω μέχρι πού μπορώ να φτάσω» και τέτοια. λέει «μάπες», λέει «κλωτσιές», λέει «κι ο κόσμος ας με βρίζει» (ή θα με βρίζει, δε θυμάμαι αν και έχει κάποια σημασία ίσως). Πραγματικά, πιο έξω από τα δόντια πεθαίνεις.
Ε λοιπόν, πώς θα ακουστεί αυτό αν το πω εγώ σήμερα; Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει δυνατότητα άλλης ανάγνωσης εκτός από το κράξιμο: «είσαι ρε φίλε τέτοιος καραγκιόζης ώστε να καταφεύγεις σε απειλές για ξυλοδαρμό επειδή η γυναίκα δε σου φέρεται όπως νομίζεις ότι θα έπρεπε; Τόση μαγκιά διαθέτεις; Είσαι ρεζίλης, και είσαι και πασέ εκτός των άλλων.»
Θα μου πεις, και πώς ξέρω ότι αυτό θα καταλάβει ο ακροατής;
Ο ακροατής ας καταλάβει ό,τι θέλει. Είναι ενήλικος, δε χρειάζεται να τον σύρουμε από το μανίκι.
Εγώ θα πω ότι σέβομαι και εκτιμώ την απόφαση - πράξη του Νίκου και της Αλεξάνδρας, να συμμετέχουν σε αυτή την δράση, γιατί ξέρω τα κίνητρά τους, επειδή τους ξέρω προσωπικά.
Όμως το από ποιους οργανώνεται, σε ποιους απευθύνεται για χρηματοδότηση, και μέσα σε ποιο πλαίσιο, μου αφήνει την αίσθηση του λεγόμενου “Pink Washing”, κοινώς ξέπλυμα.
Π.χ. Το Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά της Βίας (Ε.Δ.κ.Β.), συμμετέχει στο “4ο HIGGS Donors Speed-dating Event”.
link: http://antiviolence-net.eu/Activities%20report%202020.pdf
Που συμμετέχουν οι εξής: “Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία και τη συμμετοχή τους το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Ιδρυτικός Δωρητής του HIGGS, και το Costas M. Lemos Foundation, ο Μεγάλος Δωρητής της οργάνωσης. Μαζί τους συμμετείχαν οι: Αττική Οδός, Cyclades Preservation Fund, Deppy Vasileiadis Foundation, Genesis Pharma, Ίδρυμα Α.Κ. Λασκαρίδη, Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση, Ίδρυμα Καπετάν Βασίλη & Κάρμεν Κωνσταντακόπουλου, Ίδρυμα Μποδοσάκη, Ίδρυμα Vodafone, KPMG, METRO AEBE, Μορφωτικό Τμήμα της Πρεσβείας των Η.Π.Α, Nestle Hellas, Νορβηγική Πρεσβεία στην Αθήνα, Όμιλος Ελλάκτωρ, Όμιλος Ελληνικά Πετρέλαια, Παπαστράτος PMI, PwC Greece, Stoiximan, The Coca Cola Company, The Helidoni Foundation, The Hellenic Initiative, ΤΙΜΑ Κοινωφελές Ίδρυμα.”
link: 4ο HIGGS Donors' Speed-dating Event: Εταιρείες, Πρεσβείες, Κοινωφελή Ιδρύματα και ΜΚΟ σε Speed-dating για καλό σκοπό από το HIGGS! - HIGGS
Για παράδειγμα: Η Νεστλέ κατηγορείται για εν γνώση της κέρδος από εκμετάλλευση παιδιών, (αγοριών - κοριτσιών), στα κακαοχώραφα της Ακτής Ελεφαντοστού και της Γκάνας.
Nestle, Mars among chocolate giants facing slavery lawsuit in US - Just Food
Τώρα θα μου πεις ότι όταν τα κορίτσια αυτά γίνουν γυναίκες, ή Νεστλέ θα μπορεί να πει ότι έχει βοηθήσει να μειωθεί η βία εναντίον τους.
Εκτός από την Νεστλέ υπάρχουν παραδείγματα για την αντιμετώπιση γυναικών και από άλλους χορηγούς.
Τώρα θα μου πεις τι σχέση έχουν αυτά με το θέμα μας? Εδώ και πολλές μέρες όλο ξεκινάω να γράψω μια απάντηση για τα τραγούδια του Μάρκου σχετικά με τις γυναίκες και όλο σταματάω, γιατί πάντα καταλήγω στο ότι ο Μάρκος, είναι η εύκολη λύση για αφορισμούς ή αντιπαραθέσεις. (Όπου Μάρκος βάλε το ρεμπέτικο γενικότερα).
Η ερώτηση που θα κάνω είναι η εξής: Ποια είναι η αιτία της βίας κατά των γυναικών?
Όπως λέει και ο ποιητής (παραλλαγμένος):
― Φταίει το ζαβό το ριζικό τους!
― Φταίει ο Θεός που τις μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό τους!
― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Μπόνους: Μαζί με την Νεστλέ κατηγορείται και η Μοντελέζ που παράγει την γνωστή σοκολάτα που έβγαλε την πολύ πετυχημένη διαφήμιση ενάντια στην βία κατά των γυναικών.
Λούκα σοβαρά τώρα, βγαίνεις δημόσια να αφήσεις υπόνοιες για το Ε.Δ.κ.Β. αναφέροντας την Nestlé ?
Σε αυτούς τους τομείς για προστασία ανθρώπων και παιδιών με ποιους οργανισμούς έχεις έρθει σε επαφή? Με ποιους ανθρώπους έχεις μιλήσει?
Ξέρεις το Ε.Δ.κ.Β. από ποιους αποτελείται και τι έχουν κάνει για κακοποιημενες γυναίκες?
Φυσικά και δεν είναι λογικό να είμαστε πρόβατα και να τρώμε ότι παραμύθι που μας πλασάρουν στο βωμό της φιλανθρωπίας, αλλά πριν αφήσουμε υπόνοιες ή κατηγορίες να αιωρούνται πρέπει να ξέρουμε καλά τι γράφουμε και τι λέμε.
Εκτός αν ανάφερες το pink wash επειδή θεωρείς το Ε.Δ.κ.Β. πολύ “μικρο” για να σου απαντήσει νομικά για τα δημόσια λεγόμενα σου.
Και έτσι όπως το θέτεις αφήνεις υπόνοιες και για εμένα από την στιγμή που “ξέρεις τους άλλους 2 με τις καλές προθέσεις”.
Θέλεις και ένα bonus για κερασάκι?
Γνωρίζεις πόσες φορές έτρεξαν τα παιδιά του ΕΔ.κ.Β. χαράματα σε Α.Τ. για να βοηθήσουν κακοποιημενες ? Πόσες φιλοξένησαν που τις κυνηγούσαν οι σύζυγοι τους ?
Υ.Γ. Επειδή στο forum δεν διαγράφεται τίποτα και μένει για πάντα, "επικίνδυνα " σχόλια τέτοιου τύπου δεν θα μένουν αναπάντητα.
Για να καταλάβω, η σύνδεση με την Νεστλέ και όλους τους υπόλοιπους προκύπτει μόνο από την συμμετοχή σε ένα event; Δεν διαφωνώ με τον ρόλο των εταιριών και των κάθε λογής ιδρυμάτων, αλλά να ξέρουμε γιατί μιλάμε.
Εγώ θεωρώ πολύ καλό που άνοιξε η κουβέντα για το έμφυλο ζήτημα εδώ και αλλού, με αφορμή αυτό το βίντεο. Και επίσης, αν έχεις κάποια κριτική μπορείς να την κάνεις στο περιεχόμενο της σελίδας συγκεκριμένα.
Γενικότερα, να μην μονοπωλούμε καταστάσεις: Εκτός από εμάς τους ίδιους και από εκείνους που εμείς εκτιμούμε, σίγουρα υπάρχουν και άλλοι που μπορεί να συμβάλλουν θετικά σε οτιδήποτε για το οποίο εκάστοτε ενδιαφερόμαστε. Δεν είμαστε μόνο εμείς οι Καλοί, και όλοι οι άλλοι Κακοί.
Καταρχήν το κάθε πράγμα εξετάζεται στο πλαίσιό του. Θα παραφράσω τα λόγια του Παύλου Σιδηρόπουλου για να υπενθυμίσω ότι το έργο κι ο καλλιτέχνης είναι δύο πράγματα που δεν ταυτίζονται μεταξύ τους. Μετράμε περισσότερες από μία γυναικοκτονίες (femicides) το μήνα. Σκοπός του βίντεο δεν ήταν να στηλιτεύσει τον Μάρκο Βαμβακάρη, αλλά να μιλήσει με τη γλώσσα του “τότε” για πράγματα που συμβαίνουν σήμερα. Γι’ αυτό, δεν χρειάζεται να ψάχνουμε ούτε θεούς ούτε διαβόλους. Άνθρωποι είναι όλοι που στην εποχή τους παλεύουν για λιγότερες καταπιέσεις. Στο φινάλε, αν είναι ο Μάρκος να έβγαλε τέτοιο τραγούδι για να λέμε σήμερα “κοίτα τι μαλακίες γίνονταν, πρέπει να το ανατρέψουμε αυτό” είναι βήμα υπέρ της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Και φυσικά δε μίλησε κανείς για λογοκρισίες και απαγορεύσεις, εξάλλου όταν θες να απαγορεύσεις και να εξαφανίσεις κάτι δεν το προωθείς κάνοντας βίντεο. [Όποιος αισθάνεται καλά να τραγουδάει ότι θα πλακώσει τη γυναίκα του στις μάπες, ας το κάνει κι ας πάρει την ευθύνη της τέχνης του.]
Δυστυχώς, η έμφυλη βία και καταπίεση υπάρχουν (ευχαρίστως να παραθέσω στοιχεία για όποιον ενδιαφέρεται) και τη βιώνουμε όλοι και όλες στο πετσί μας. Γι’ αυτό και κάθε πεδίο είναι πεδίο αγώνα. Και ας αφήσουμε το Μάρκο (και τη Νεστλέ) στην άκρη κι ας σκεφτούμε την ουσία.
Λουκά με όλη την συμπάθεια που σου έχω, καταλαβαίνεις πόσο άδικο είναι να μιλάς για ξέπλυμα της Νεστλέ σε ανθρώπους που γνωρίζεις την πορεία τους;
Αλλά κι εκτός αυτού, πιστεύεις ότι πρέπει να περιμένει κανείς-καμία τις ιδανικές καθαρές ιδεολογικά συνθήκες για να αγωνιστεί για τα έμφυλα ζητήματα; Ή νομίζεις ότι είναι εντάξει να υπεραπλουστεύεις ένα παγκόσμιο φαινόμενο γύρω από τέσσερις άξονες που καθόλου δε λαμβάνουν υπόψη τους βαθιές συστημικές πτυχές της έμφυλης καταπίεσης; Αν ναι, υποτιμάς κάθε νεκρή και δαρμένη γυναίκα, πράγμα που δεν μπορώ να πιστέψω σε καμία περίπτωση για εσένα.
Για εμένα, λοιπόν, κάθε πεδίο είναι πεδίο αγώνα. Και για να καταλάβεις το γιατί, σου παραθέτω ενδεικτικά μερικούς αριθμούς παρακάτω, ελπίζοντας την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε για καταπιέσεις να σκεφτείς την αναγκαιότητα παρέμβασης σε κάθε τόπο και χρόνο πάνω από την απόλυτη ιδεολογική καθαρότητα. Ίσως σωθούν περισσότερες ζωές, όπως φέτος που άνοιξε το ζήτημα στη δημόσια συζήτηση και έχουμε διπλάσιες καταγγελίες από γυναίκες.
"Η πιο συχνή μορφή βίας προέρχεται από τον ερωτικό σύντροφο. Μία στις τρεις γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα ξυλοκοπηθεί, θα βιασθεί ή με κάποιο άλλο τρόπο θα κακοποιηθεί από το σύντροφό της.
Οι μισές από τις γυναίκες θύματα ανθρωποκτονίας έχουν δολοφονηθεί από (νυν ή πρώην) σύζυγο ή σύντροφο.
Μία στις πέντε γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού.
Οι γυναίκες 15-44 ετών κινδυνεύουν περισσότερο από βιασμό ή ενδοοικογενειακή βία παρά από καρκίνο, τροχαία ατυχήματα, πόλεμο ή ελονοσία.
130 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια έχουν υποστεί ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων.
2 εκατομμύρια κορίτσια ανά έτος κινδυνεύουν να υποβληθούν σε ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων.
Το 40-50% των γυναικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν αναφέρει κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχληση
Το 40-50% των γυναικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν αναφέρει κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας.
Το 55%-95% των γυναικών θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας δεν καταγγέλλουν το πρόβλημα".
Πηγή: http://www.un.org/
“Η ενδοοικογενειακή βία δεν αποτελεί ιδιωτική υπόθεση αλλά είναι ποινικό αδίκημα”. Νόμος 3500/2006. Διαδώστε.
25 Νοεμβρίου | Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών.
Και λόγω ψυχολογικού/σωματικού/οικονομικού εκβιασμού από τους κακοποιητές (συντρόφους ή συγγενείς σε μεγάλο ποσοστό), και λόγω εγκληματικής ατιμωρησίας των κακοποιητών από κράτος και μπάτσους, και λόγω έλλειψης στήριξης στα θύματα, αλλά και λόγω του καθένα που θα σπεύσει να πει το μακρύ και το κοντό του (όπως στα τραγούδια που αναφέραμε πιο πάνω).
…ή ακόμα και γιατί είναι τόσο κανονικοποιημένη και ριζωμένη η έμφυλη βία που δεν συνειδητοποιούν ότι την υφίστανται…
