Δεν είμαι ο κατάλληλος να συζητήσω το αρθρο αλλα επιτρέψτε μου λίγες σκέψεις.
Περι συνθέτη: Ο Κωνσταντινίδης που είχε δυτική παιδεία και έγραψε και σε πιο ελαφρό και λαικό ύφος δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι περισσότεροι δισκογραφημένοι “ρεμπέτες” που γνωρίζουμε ήταν άνθρωποι με μουσική παιδεία και όχι λιμενεργάτες και καυγατζήδες που συχνάζαν σε τεκέδες.
Με την ιδιότητα του αφηγητή λοιπόν, ο κάθε τραγουδιστής παρουσιάζει εικόνες και ιστορίες. Αλλά και μουσικά, ιστορικά υπήρξε ανάγκη και ικανότητα ελιγμού απο μουσικούς που κατάγονται απο αυστηρά τοπικές παραδόσεις, προς νέες κατευθύνσεις. Βλέπουμε λοιπόν Παπαγκίκα, Κυρία Κούλα, Νταλγκά, Ρόζα κλπ κλπ να τραγουδάνε απο μικρασιάτικο μέχρι νησιώτικο και ηπειρώτικο. Δεν ήταν όλο τους το ρεπερτόριο “μητρική τους γλώσσα” αλλα αυτή η πιο…πλατιά… δισκογραφική προσέγγιση συνέβη πολύ πριν τον Κων/ίδη.Δεν είμαι βέβαιος λοιπόν για τα επιχειρήματα που προσπαθούν να ορίσουν πόσο και αν, αυτό το τραγούδι είναι πραγματικό ή αντίγραφο άλλων ιδεών και αν το παίζαν στον τεκέ ή όχι.
Σχετικά με την πρόταση του συγγραφέα περι “φίμωσης”:
Πρέπει να δούμε τη μουσική μέσα απο το γενικότερο πλαίσιο της συμμετοχικης παραδοσης, όπως αυτή αφορά το ύφος που κουβεντιάζουμε.Οι συμμετοχικές παραδόσεις μπορούν να έχουν τη δύναμη να ενώνουν τους συμμετέχοντες, άλλοτε με θετικό άλλοτε με αρνητικό τρόπο.
Ο T.Turino(Music as a social life) εύστοχα αναφέρει 2 παραδείγματα: Τα υποχρεωτικά τραγούδια που έπρεπε κάθε Ναζί φαντάρος να τραγουδά προκειμένου να καταπιέσει την ίδια του την ταυτότητα
και
τα συλλογικά τραγούδια που ένωναν τον κόσμο στης ειρηνικές διαμαρτυρίες κατά το civil rights movement στην Αμερική.
Η μουσική έχει δύναμη. Αυτό δε σημαίνει βέβαια οτι θα παίξουμε Το Τάβλι και θα αρπάξουμε το κουζινομάχαιρο να σφάζουμε γυναίκες
αλλά δεν σημαίνει επίσης πως απαγορεύεται να ασκούμε κάποια κρητική και να επιλέγουμε τη θεματολογία της μουσικής μας.
Προσωπικά λοιπόν δεν θα έλεγα ούτε
Το Ταβλι , ούτε το
“εσυ στο χώμα και εγώ στη φυλακή”
ούτε
τον " μαύρο( κλπ)…τον ταμ ταμ ταμ"
γιατί αυτή τη δύναμη λοιπόν που θεωρώ πως η μουσική μπορεί να έχει, δεν με ενδιαφέρει να την κατευθύνω προς τα εκεί. Φιμώθηκε κανείς με αυτό;
Και εδώ λοιπόν πρέπει να δούμε την επεξεργασία του κομματιού και ως συμβολική. Δεν πηραν άλλωστε το " Φεγγαράκι μου λαμπρό"να του αλλάξουν τα λόγια. Πήραν ένα τραγούδι το οποίο θεωρούσαν τοξικό στη θεματολογία του και το έκαναν κάτι άλλο. Αυτή είναι η ιστορία που επέλεξαν να αφηγηθούν. Αυτό είναι το ζουμί πιστεύω.
Προφανώς τα ιστορικά στοιχεία στο κείμενο έχουν ενδιαφέρον αλλά ίσως το κείμενο αγνοεί τον συμβολικό αυτό χαρακτήρα.