Υπάρχουν αναφορές μουσικής που συνεισφέρει ως εργαλείο επιρροής, οπως ανέφερα πιο πάνω.Δεν νομίζω αυτό να αφορα την περιπτωσή μας αλλα δική μου άποψη και επιλογή είναι να μην ασχολούμαι με κάποια θεματολογία.
1 «Μου αρέσει»
Συμφωνώ με κάθε επιλογή και τις σέβομαι εξίσου.
Αλλα δυστυχώς το ζήτημα συγγενεύει με τα κοινωνικά και τα πολιτικά, και περισσότερο δυστυχώς στο βωμό της ανθρωπιάς και της ισότητας γεννιούνται οι μεγαλύτεροι φασίστες.
Δεν γινεται να παιξω το “θα κανω ντου βρε πονηρη” και να τρωω μπουλινγκ…
Για μενα αυτομάτως εκείνη την ωρα παύει ο απέναντι να υπερασπιζεται οποιοδήποτε δικαίωμα οποιασδήποτε γυναίκας και εχει γινει ο καλύτερος εκπρόσωπος της λογοκρισιας με τον φασισμο να βαραει κόκκινα…
Θυμάμαι τον τζιμακο τον Πανουση που βγηκε στο ραδιο για να του παρουν συνέντευξη και ειπε " οποιος διαφωνεί με τους σημερινούς κομουνιστές τον λένε φασιστα, αυτο δεν ειναι φασισμος ?"
Και για να μην παει το θεμα στα πολιτικα το αναφερω ως αντίθεση…
Οταν οποιαδήποτε διαφωνία αντιμετωπιζεται με επίθεση λεκτική η σωματική ειναι φασισμος, λογοκρισια και ολα τα μαυρα χαλια…
Ισως σηκώνει συζήτηση σε αλλο νημα η επιρροή της μουσικής, γιατι αυτη την στιγμη μιλαμε για ενα 90% του πλυθισμου απο ηλικίες 10 εως 30+ που ακούνε τραπ, για οσους δεν ξερουν κυρίως μιλανε για ναρκωτικά, όπλα, λεφτά εύκολα και κυριως οτι όλες οι γυναικες ειναι πορνες.
Πραγματα αποδεκτά και χιλιοτραγουδημενα απο χιλιαδες κοριτσακια και γυναικες…
Μεσα σε ολο αυτο το νταχτιρντι υπαρχουν και πιτσιρίκια που δεν τα ακούνε η δεν τους κάνει κατι κλικ σε αυτο.
Μαλλον πρεπει να παρατηρησουμε τις διαφορές που εχουν οι οικογενειες αυτων των παιδιων και οχι τοσο τους στίχους.
Η δυναμη του τραγουδιου ειναι και η δυναμη της επαναληψης, οπως βλεπεις στα βιβλια αυτοβελτιωσης που σου προτεινουν να λες στον καθρέφτη “θα τα καταφερω” καμια 50αρια φορες…
Ετσι αν τραγουδησεις αλλες 1000 θελω οπλα και λεφτα και ποτε μια δουλεια, ισως το κεφαλι του 15χρονου να γινει μπλεντερ…
2022 εχουμε φτάσει να συζηταμε (σε αλλο νημα) αν θα κάνω μια παραγγελια σε ενα ταβερνακι, και να εχω μονιμα τον φοβο μην φαω CANCEL η αλλιως μπουλινγκ η αλλιώς μην χαρακτηριστω δεν ξερω εγω τι…
Εχω ακούσει γυναίκα να λεει σε 3χρονο αγορακι “και να ξερεις Δημητρακη μου οτι τα κοριτσακια ειναι ανωτερα απο εσας τα αγοράκια”… και οταν ζήτησα το λόγο η απάντηση ηταν οτι ειμαι μισογυνης ???
Που στο metoo έτρεξα πρώτος…
Επισης οταν έψαξα να ασχοληθώ λιγο με την “υπεράσπιση” και τα “δικαιωματα” του αντρα 2-3 που βρεθηκαν στο δρομο μου φοβηθηκαν να μιλησουν για αυτα μην στιγματιστουν ως φασιστες.
Ειναι και αλλες ομάδες που χρειαζονται “φωνη” αλλα …
Νομιζω προσωπικά οτι χάσαμε το δάσος τελείως μαζι και τον θαμνο… η κατάσταση ξεφεύγει και μουσικά και κοινωνικοπολιτικα…
Τελος πιστευω πως οι μισοί εχουν γινει υπερασπιστές Ζορο (στα λογια, γιατι δεν εχω δει και πολλους να δινουν στεγη, τροφη και προστασια σε καμια κακοποιημενη , ουτε σε ομοφυλόφιλο ουτε σε ρομα ουτε σε καναν ιρακινο) και οι αλλοι μισοι μπαταραν στην επιθεση τυπου “ολοι σπιτια τους και εγω ειμαι ελληνας και αντρας”…
Η λογοκρισια μαζι με τον ρατσισμο/σεξισμο εχουν πιαστεί χερι χερι και ανθιζουν στην πιο ελεύθερη εποχή…
φυσικά και ολα τα παραπανω ειναι προσωπικη μου αποψη ως μέλος του φορουμ και τίποτα παραπάνω.
4 «Μου αρέσει»
Νομίζω πως πρέπει να διαχωριστούν κάποια πράγματα. Ως το σημείο που μιλάμε για ένα τραγούδι, μιλάμε για ένα τραγούδι. Αν θέλετε να συζητήσουμε για το κοινωνικό πρόβλημα, τότε να συζητήσουμε για το κοινωνικό πρόβλημα, αλλά πάντως να είναι σαφές το για τι συζητάμε.
Προσωπικά μού είναι αρκετά δυσάρεστο το πώς “ακούω” το συγκεκριμένο τραγούδι (#34) να “προεκτείνεται” σε αδιάφορο σφύριγμα για όσα συμβαίνουν.
Οι δημιουργοί έθεσαν πράγματι κάποια σοβαρά ζητήματα κι ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του τόσο για τα ζητήματα όσο και για το το πόσο έυστοχα τα έθεσαν, χωρίς αυτό να τον χαρακτηρίζει σε σχέση με τη θέση του απέναντι στην ουσία των ζητημάτων αυτών.
Τώρα αν πίσω από απόψεις και κριτικές βρίσκει κανείς ευκαιρία να κρύψει πχ τον μισογυνισμό του, υπάρχουν στη ζωή πολλές αφορμές για να εκφραστεί αυτό άμεσα κι όχι “διαμεσολαβημένα” μέσω της άποψης του για ένα τραγούδι.
Πάντως πρόκειται για συζήτηση για ένα τραγούδι κι όχι για δημοψήφισμα για τη βία κατά των γυναικών, πρόβλημα που έτσι κι αλλιώς δε “λύνεται” με δημοψήφισμα αλλά με την καταστροφή στη βάση τους των κέντρων και των σχέσεων που τροφοδοτούν την κοινωνική εξαχρείωση.
Κατά τα άλλα επίσης, ίσως είναι κάπως προβληματική - γενικότερα - η μηχανική σύνδεση ανάμεσα σ’ ένα καλλιτεχνικό έργο και την κοινωνική του επίδραση.
Πχ όταν βγήκε το “Ριφιφί” του Ντασέν (ταινία) κατηγορήθηκε ως “υπεύθυνο” για το ότι στη συνέχεια πολλές διαρρήξεις έγιναν με τη μέθοδο που παρουσιαζόταν στην ταινία. Πραγματικά θα ήθελα μια γνώμη: έτσι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα;
Πάντως αν θέλετε ακόμα και μια μηχανική σύνδεση ως προς το συγκεκριμένο τραγούδι και την επίδρασή του, αυτή είναι η εξής προτροπή:
“Φίλε, αν νιώσεις πληγωμένος από μια γυναίκα, παίξε ένα τάβλι, πιες ένα ούζο, ρίχ’τα παράπονά σου στους κολλητούς σου και ξέχνα το, δεν αξίζει παραπάνω.”
Για το άρθρο, κατά τ’ άλλα, πραγματικά δεν μπορώ να έχω γνώμη γιατί είναι ιδιαίτερτα εκτεταμένο και επομένως μια γνώμη απαιτεί τον χρόνο της, που αυτό τον καιρό δεν τυχαίνει να διαθέτω.
4 «Μου αρέσει»
Δεν ξέρω ποιους άλλους εννοείς. Δεν είμαι υπεύθυνος για το τι έκαναν άλλοι. Καθόσον με αφορά, είναι τελείως αστήρικτος ο ισχυρισμός σου ότι … “σφυρίζω αδιάφορα”. Το θέμα με ενδιαφέρει πολύ και κάθησα και έγραψα ολόκληρο άρθρο. Εσένα ποια ακριβώς είναι η αντίρρησή σου; Θεωρείς ότι κάτι σε αυτό δεν στέκει; Αντιθέτως, απ’ ό,τι κατάλαβα, δέχεσαι ότι όσα λέει το άρθρο ευσταθούν και άρα ότι το μήνυμα του reclaim είναι άκυρο: το τραγούδι δεν “κρύβει” καμία “πραγματική ιστορία” ούτε έχει καμία σχέση με γυναικοκτονίες. Δεν το “ακύρωσε” κανείς. Οπότε λοιπόν, τι ακριβώς συζητάμε;
1 «Μου αρέσει»
Εξαιρετικό το άρθρο, συγχαρητήρια!
2 «Μου αρέσει»
@Akis Είναι ξεκάθαρο αυτό που είπα, το reclaim χρησιμοποιεί ως αφορμή μια μαρτυρία για να μιλήσει γενικότερα για την έμφυλη βία, το οποίο είναι πολύ σημαντικό αλλά υποτιμημένο ζήτημα. Και έρχονται διάφοροι, μεταξύ των οποίων και εσύ, να εστιάσουν δυσανάλογα στην αμφισβήτηση της μαρτυρίας και μέσω αυτού σε όλο το μήνυμα του reclaim. Δεν βλέπω ίδια σπουδή να καταγγείλετε την έμφυλη βία, μόνο φλύαρο mansplaining (δεν είναι τυχαίο που υπάρχουν κυρίως ξένοι όροι, η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πίσω σε αυτά τα ζητήματα).
@Panos περίμενα κάτι καλύτερο από τον άνθρωπο που με προσκάλεσε να κάνουμε βίντεο για την υποστήριξη του #metoo. Είναι αντιστροφή της πραγματικότητας όταν παραπονιέσαι ότι κάποιος σου απαγόρευσε να πεις κομμάτι (το οποίο απ’ό,τι ξέρω δεν γίνεται, παρά μόνο σε απειροελάχιστες περιπτώσεις), ενώ αντίθετα κομμάτια που στηρίζουν την ψυχολογική και σωματική κακοποίηση είναι μέσα στα στάνταρ χιτάκια κάθε γλεντιού. Αναρωτήθηκες ποτέ πόσο επηρρεάζουν τις γυναίκες που είναι επιζώσες κακοποίησης, και πόσο κανονικοποιούν τέτοιες πρακτικές; Αν όχι, αυτό λέγεται “προνόμιο”, μια που λόγω φύλου είναι πολύ μικρές οι πιθανότητες να δεχτείς τέτοιου είδους βία.
Επίσης, ο φασισμός είναι συγκεκριμένος ιστορικά και μεταξύ άλλων (φυλή, τάξη, κλπ) περιλαμβάνει και την ακραία υποτίμηση της γυναίκας και την καταστολή των διαφορετικών σεξουαλικών προσανατολισμών. Οπότε ο αντιφασισμός οφείλει να υπερασπιστεί και αυτό. Η υπεράσπιση της ελευθερίας δεν περιλαμβάνει την ελευθερία στους φασίστες, έχει αποδειχτεί ιστορικά αυτό.
@agis πολλά τραγούδια περιέχουν προβληματικά εώς και νοσηρά μηνύματα και αντιλήψεις. Έχω δει πολλούς ανθρώπους να επηρρεάζονται (ίσως όχι στις πολύ κραυγαλέες περιπτώσεις), αν έχουν μια γενικότερη έλλειψη παιδείας από το περιβάλλον τους. Προσωπικά δεν μου βγαίνει να τα λέω πλέον, αφού δεν με εκφράζουν. Και γουστάρω να λέω τα κομμάτια επειδή κάτι σημαίνουν για μένα, όχι επειδή έτσι συνηθίζεται.
Σ’ αυτό συμφωνώ, και ιδίως στην τελευταία φράση: “Και γουστάρω να λέω τα κομμάτια επειδή κάτι σημαίνουν για μένα, όχι επειδή έτσι συνηθίζεται.”
Κάπως έτσι λειτουργώ επίσης απ’ όσο με ξέρω, και όσον αφορά το τραγούδι του θέματος δεν θα’ταν στις επιλογές μου να το παίξω, για τον μόνο λόγο ότι η γραφικότητά του βρίσκεται εκτός προσωπικού μου “κλίματος” και μου αρκεί να γίνομαι μέτοχός της ως ακροατής στην περίπτωση που τυχαίνει να το ακούσω πχ στο ραδιόφωνο ή αν πέσω πάνω του στο ΥΤ κλπ. Μ’ άλλα λόγια είναι υπερβολική η σημασία που αποδίδεται στο συγκεκριμένο μέσω της όλης συζήτησης και, θα ξαναπώ, υπάρχουν τόσοι αληθινοί δράκοι που δεν αξίζει να βρίσκει κανείς ανεμόμυλους για να ξιφουλκήσει.
Ταυτόχρονα όμως νομίζω επίσης, πρόκειται για περίπτωση όπου θα ήταν πολύ περισσότερο καίριο το να έρχεται κανείς αντιμέτωπος με την κάθε τυχόν νοσηρή πρόσληψη των συγκεκριμένων στίχων (λόγω περιβάλλοντος και αντιλήψεων του καθενός), παρά να πυροβολεί το τραγούδι. Κι αυτό κατά τη γνώμη μου ισχύει για μια πληθώρα αντίστοιχων περιπτώσεων.
Δεν καθαρίζει κανείς μ’ αυτά τα ζητήματα “έτσι”, ούτε κρύβοντας κάτω από το χαλί τα “φυσικά” (εντός εισαγωγικών) όσο και αρνητικά συναισθήματα που ξεπηδάνε μέσα από στοιχειώδεις ή καλύτερα στοιχειακές ανθρώπινες σχέσεις.
Διάβαζα πριν αρκετό καιρό μια συλλογή από ινδιάνικες αφηγήσεις σ’ ένα βιβλίο με τον τίτλο “Άκου λευκέ”. Σε μια περίπτωση εκεί, όπως το θυμάμαι, ο αφηγητής μιλούσε για τη μικρή κοινωνία που είχε προλάβει να την ζήσει πριν καταστραφεί από τη βίαιη επέλαση του “σύγχρονου πολιτισμού”, και έλεγε ότι η ουσιαστική έλλειψή ατομικής ιδιοκτησίας και η κοινοκτημονική οικονομία είχε σαν αποτέλεσμα την ανυπαρξία σοβαρών διενέξεων, με εξαίρεση κάποιες προστριβές που προέρχονταν από περιστατικά ερωτικής ζήλιας.
Το αναφέρω σαν μια έμφαση για το γεγονός ότι πρόκειται για συναισθήματα με τόσο βάθος, συναισθήματα όπου συναντιέται το βιολογικό στοιχείο με το κοινωνικό κατά κάποιο τρόπο, ώστε δεν αρκούν οι “εύκολες” ερμηνείες τους ούτε ο “αφορισμός” τους προκειμένου να πούμε ότι τα αντιμετωπίζουμε πραγματικά - και όχι επιφανειακά - όπως τους αρμόζει.
1 «Μου αρέσει»
Ομολογώ ηταν έκπληξη για εμένα το οτι θα με προσβάλεις και κατοπιν ότι αυτό θα το κάνεις και δημόσια.
Φυσικά και η προσβολή σου ΔΕΝ γίνεται αποδεκτή και θα παραμείνει αναπάντητη απο πλευράς μου.
Για εμένα η συζήτηση τελειώνει οταν ξεκινούν οι προσβολές και οι λεκτικές επιθέσεις.
2 «Μου αρέσει»
Δεν είναι προσβολή, είναι η απογοήτευση που ένοιωσα.
Ίσως πρέπει να μάθεις να την διαχειριζεσαι καλύτερα την απογοήτευση σου.
Γιατί και εγω εχω απογοητευτεί κάποιες φορές απο αυτά που γράφεις εδω μέσα αλλά θα προτιμήσω να σε πάρω τηλ, η να σου στειλω dm η να το κάνω γαργάρα γιατί έχεις 10 καλά που υπερισχύουν (πλέον δεν το λέω και με πολυ σιγουρια…)
3 «Μου αρέσει»
Καταγγελία της έμφυλης βίας είναι ακριβώς αυτό το σημείωμα.
Φλύαρο mansplaining και εξύμνηση της έμφυλης βίας κάνει το τραγούδι.
Το τραγούδι αυτό το έγραψε ένας άντρας, όχι γυναίκες. Τις γυναίκες απλώς τις βάλαμε να το τραγουδήσουν και να το παίξουν. Αφού βεβαίως πρώτα τις υποβάλαμε σε hairstyling, makeup κ.λπ. Οι δε στίχοι του περιγράφουν με θετικό τρόπο μία σφαγή ενός άντρα από μία γυναίκα, και εύχονται να επαναληφθεί.
Το “η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πίσω” είναι κλασική αποικιοκρατική φράση των εκσυγχρονιστών, “μένουμε Ευρώπη” κ.λπ.
Ποια κοινωνία είναι “μπροστά” με αυτή την έννοια άραγε; Μήπως των ΗΠΑ, που απαγορεύει τις εκτρώσεις;
1 «Μου αρέσει»
Πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας, δεν κάνω διάλογο με σοφιστείες. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Από την πλευρά μου πιστεύω ότι αυτό που λέει το άρθρο είναι κατανοητό.
- Το αρχικό τραγούδι του Γιαννίδη, δεν συνδέεται με τον φόνο/δεν γράφτηκε για αυτό το περιστατικό που δημοσιεύτηκε στο fb
- Θίγεται μάλιστα το ζήτημα της άνευ έρευνας αναμετάδοσης και οικειοποίησης της εκδοχής από “έγκριτα” ΜΜΕ, ενώ λίγο καιρό μετά αργότερα διαψεύδεται από τα ντοκουμέντα, εκθέτοντας όσους το πίστεψαν.
- Το reclaim άρα, καλώς γίνεται μεν στα πλαίσια αντίδρασης στις γυναικοκτονίες, αλλά τελικά παραποιεί ένα δημιούργημα για να το “φέρει στον σωστό το δρόμο”, ενώ το αρχικό τραγούδι δεν αποτελεί απόπειρα ταύτισης /εξύμνησης του περιστατικού
- Η εκδίκηση και η Βία στη Βία είναι μια άποψη, πάντα συζητήσιμη νομίζω. Προσωπικά σαν Μπάμπης αποδέχομαι την βία αρχικά μόνο σε βαθμό τόσο όσο χρειάζεται ο αμυνόμενος για να ξεφύγει. Ο αρθογράφος πιστεύει ότι το reclaim γίνεται το ίδιο επιθετικό με αυτό που κατακρίνει.
Πιστεύω ότι η συζήτηση μπορεί να συνεχίζεται και να κρίνεται ένα νέο δημιούργημα (ακόμα και αν είναι reclaim). Μπορούν να γίνουν και καλύτερα έργα διαμαρτυρίας για τις γυναικοκτονίες. Και κανείς δεν είπε, νομίζω ότι αυτό πήγε χαμένο σαν απόπειρα.
Με κάποια άλματα “λογικής” κάποιων, μόνο μην φτάσουμε να πούμε ότι για την επόμενη γυναικοκτονία θα φταίει ο Γαβριηλίδης…
3 «Μου αρέσει»
Σκέφτομαι επι πολλές μέρες πως να διατυπώσω την ένσταση μου για το κείμενο.
Ας προσπαθήσω:
Αρχικα ο συγγραφέας, με επιχειρήματα αποδεικνείει πως το τραγούδι δεν αποτελεί αναφορά σε πραγματικό περιστατικό. Αυτό αποτελεί πληροφορία σημαντική την οποία χαίρομαι που μαθαίνω.Φυσικά η αληθεια έχει σημασία και η παραπληροφόρηση βλάπτει.
Στη συνέχεια όμως το κείμενο αναφέρει:
Το συμπέρασμα λοιπόν ότι «κάθε φορά που ακούγεται το τραγούδι, ξαναδολοφονείται η Μυλωνάκου» είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά και βασίζεται σε μία αφελή και τελείως πρώτου επιπέδου αντίληψη για τη λειτουργία της τέχνης. Μια ιδεαλιστική αντίληψη, κατά την οποία το νόημα ενός καλλιτεχνικού προϊόντος ταυτίζεται με την πρόθεση του δημιουργού του, η οποία εντυπώνεται και σημαδεύει τελειωτικά και ανεξίτηλα το προϊόν σε όλη τη διαδρομή του, στην οποία το συνοδεύει ως μοίρα. Όσοι πρεσβεύουν αυτή την ασφυκτική θεωρία περί «εκ νέου δολοφονίας» αρνούνται οποιαδήποτε αυτονομία του σημαίνοντος, ή/ και δεν διανοούνται ότι μπορεί να υπάρξει το παραμικρό κενό ή ασυμφωνία ανάμεσα στην πρόθεση και την υλοποίηση , αφενός, και αφετέρου ανάμεσα στο υλοποιημένο έργο όπως φεύγει από τον δημιουργό και την ανάγνωσή του από το κοινό , ή μάλλον τις αναγνώσεις του από τα πολλά κατά καιρούς και κατά τόπους διαφορετικά κοινά.
Εδώ λοιπόν υπονοείται πως η τέχνη γενικότερα δεν μπορεί να ταυτιστει με τις προθέσεις των δημιουργων και όποιος το πιστεύει αυτό ειναι αφελής.
Ανεξάρτητα λοιπόν για το πώς ο συγγραφέας κατάφερε να ερμηνεύσει τις προθέσεις ενος νεκρού συνθέτη που δεν ειναι πια μαζί μας, αισθάνομαι πως αδυνατεί να κατανοησει κάποιους βασικούς μηχανισμούς λειτουργίας της τέχνης:
Η πρόσφατη περίπτωση του Donald Trump είναι καλό παράδειγμα: Απο την προεκλογική του εκστρατεία μέχρι και την ορκομοσία του, κάποια τραγούδια γνωστών Αμερικανών τραγουδοποιών συνόδευαν την παρουσία του.Αποτέλεσμα ήταν αυτές οι μελωδίες να γίνουν σύμβολα της στρατηγικής και της πολιτικης του ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ απο τις επιθυμίες των δημουργων τους. Απο εκεί προέκυψαν μυνήσεις και παράπονα σε μια προσπάθεια να σταματησει να χρησιμοποιεί αυτό το υλικό
Αυτό πρέπει να μας διδάξει το εξής: Οι προθέσεις του δημιουργού μικρή επιρροή τελικά έχουν στον τρόπο με τον οποίο η τέχνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να οπλίσει ιδεολογίες.
Τέλος, ακόμα και αν ο συγγραφέας θεωρεί πως το συγκεκριμένο τραγούδι είναι τελικά αθώο και ακακο, πρέπει να γνωρίζει πως υπάρχει πολιτικό τραγούδι ερωτικό, καθως και υμνοι μίσους και διχόνοιας.Μπορεί λοιπόν να βρίσκει την άποψη μου για την τεχνη αφελή και πρώτου βαθμού αλλά θεωρώ πως ενα τραγούδι μπορεί να κουβαλάει και αγάπη και μίσος και, ανεξαρτητα απο το αν ο Κων/δης ήταν μισογυνης (έλεος!)
μπορεί κάποιος να πει “θα τη δολοφονήσω” και να μην το εννοεί …μπορεί καποιος να το πει και να το κάνει. Μήπως καλύτερα να μην το πολυλέμε;
4 «Μου αρέσει»
Θα ήθελα κι εγώ να εκφράσω κάποιες σκέψεις, με αφετήρια αυτό:
Πάνω σ’ αυτό, νομίζω ότι η νοηματοδότηση ενός έργου τέχνης δεν είναι κάτι το στατικό, δεν είναι κάτι το δοσμένο, είναι πεδίο πάνω στο οποίο διεξάγεται αντιπαράθεση, έτσι ώστε τελικά η νοηματοδότησή του δεν είναι κάτι που “χαρίζεται” αλλά κάτι που “κερδίζεται”. Γι’ αυτό και πιο πάνω έγραψα ότι πιο καίρια είναι η “μάχη” με τη νοσηρή πρόσληψη του τραγουδιού παρά ο πυροβολισμός εναντίον του.
Μια τέτοια λειτουργία, δηλαδή αντιπαράθεσης για τη νοηματοδότηση, ίσως έχει και η διαμάχη γύρω από τα τραγούδια που χρησιμοποίησε ο Τραμπ.
Αναφέρω δυο ακόμα παραδείγματα που μου έρχονται στο μυαλό:
Πριν μερικά χρόνια μια εκπομπή διαγωνισμού ταλέντων τύπου “ριάλιτι σόου”, διαπνεόμενου από τις αισθητικές και ιδεολογικές ιεραρχήσεις της σόου μπίζνες, είχε αποπειραθεί να χρησιμοποιήσει σαν δικό της “έμβλημα” τους στίχους του Ρίτσου: “εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε απ’ τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο”.
Η απόπειρα αυτή είχε συναντήσει την άμεση αντίδραση των απογόνων του ποιητή, ως φορέων των ηθικών δικαιωμάτων του πάνω στο έργο του, κι έτσι δεν τελεσφόρησε.
Επρόκειτο όμως (αυτή η αντίδραση) ακριβώς για υπεράσπιση του νοήματος του ποιητικού έργου, για την υπεράσπιση δυο μόνο στίχων αυτού του έργου απέναντι στην απόπειρα “απαλλοτρίωσής” τους από ένα σύστημα σημασιοδότησης ξένο έως και διαστρεβλωτικό προς αυτούς.
Κι έτσι η νοηματοδότηση του ποιητικού έργου, η αφθαρσία του, κερδήθηκε και δεν παραχωρήθηκε σ’ έναν μηχανισμό μετατροπής της “στο αντίθετό της”.
Άλλη περίπτωση, αργότερα, η απαγόρευση - εκ μέρους της Ναταλίας Ρασούλη - να χρησιμοποιεί η “Χρυσή Αυγή” στις εκδηλώσεις της το τραγούδι του πατέρα της με τους στίχους “Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ”…
Και στις δυο περιπτώσεις η ενεργητική υπεράσπιση των έργων ήταν αυτή, με την οποία η σημασία τους και το νόημά τους κερδήθηκε, και δεν επιτράπηκε η “εγκατάσταση” πάνω τους μιας σημασιοδότησης ξένης και εχθρικής προς αυτά, όπως θα γινόταν αν το νόημα αντιμετωπιζόταν σαν στοιχείο παθητικό και διαθέσιμο για την κάθε παραφθορά του.
Οπότε η νοηματοδότηση του καλλιτεχνικού έργου δεν περιορίζεται τελικά ούτε μόνο στις προθέσεις του δημιουργού, ούτε και στην υπεράσπιση αυτών των προθέσεων από τους απογόνους του, αλλά είναι έργο όλων και μάλιστα με όρους αντιπαράθεσης.
Παραίτηση από αυτή την αντιπαράθεση σημαίνει απώλεια της νοηματοδότησης (εφόσον βέβαια υπάρχει κάτι σ’ αυτήν - δηλαδή στο ίδιο το έργο - που να μπορεί να κερδηθεί), σημαίνει παραχώρηση του έργου σε μια νοηματοδότηση εχθρική προς αυτό.
Έτσι, επιστρέφοντας στο - όχι βέβαια της ίδιας αισθητικής και πολιτικής “τάξης” - τραγούδι του θέματός μας, διατηρώ την πεποίθηση ότι, και σ’ αυτή την περίπτωση, δεν ωφελεί η “παραχώρησή” του στην οποιαδήποτε νοσηρή του σημασιοδότηση, βασισμένη σε μια αισθητικά αφυδατωμένη ανάγνωση των γραμματολογικών του στοιχείων, αλλά προέχει αντίθετα η υπεράσπιση της “άδολης” σημασιας του όπως τουλάχιστον την κατανοούσα χρόνια τώρα και συνεχίζω να την κατανοώ.
Η εκτόνωση ενός συναισθηματικού φορτίου (όπως καθρεφτίζεται στο τραγούδι εν προκειμένω) λειτουργεί ή, τουλάχιστον, μπορεί να λειτουργεί λυτρωτικά, μπορεί να διαλύει το ίδιο της το “αρνητικό” υλικό. Κατά τη γνώμη μου επικίνδυνη δεν είναι η εκτόνωση ενός αληθινού συναισθήματος ακόμα και “κακού”, αλλά η κατάπνιξή του τόσο στην τέχνη όσο και στην πραγματική ζωή. Δεν είναι η εκτόνωση των αληθινών συναισθημάτων αλλά η κατάπνιξή τους αυτή που γεννά τους μεγαλύτερους και χειρότερους “δράκους”. Το πραγματικό έγκλημα δεν τραγουδιέται, πραγματοποιείται στα μουλωχτά.
Ενώ, επίσης, εκτόνωση δεν σημαίνει μόνο έκφραση ενός συναισθήματος. Σημαίνει, κι ίσως αυτό είναι και το κυριότερο, “διάλυσή” του μέσα στο διαφοροποιητικό αφομοιωτικό συναίσθημα των χιλιάδων που μετέχουν στην έκφραση αυτού του “παραστρατημένου” ενός. Φτάνει να διατηρούν ενεργή και να μην ματαιώνουν οι ίδιοι την αφομοιωτική τους ικανότητα.
Ο Οδυσσέας περνώντας κοντά από το τραγούδι των σειρήνων, ζήτησε από τους συντρόφους του να βουλώσουν τ’ αυτιά τους και να τον δέσουν στο κατάρτι αφήνοντάς τον να φωνάζει ό,τι θέλει, γνωρίζοντας πως αυτά που φωνάζει θα οδηγούσαν στην καταστροφή του αν εισακούγονταν.
Κατά κάποιο τρόπο ένα τέτοιο κατάρτι μπορεί να είναι κι ένα τραγούδι, πάνω στο οποίο “δένονται” όλες οι καταστροφικές εσώψυχες απειλές για να εκτονωθούν και με αυτόν τον τρόπο να μην τους επιτραπεί να γίνουν πράξη.
Και κάτι ακόμα: Η αισθητική λειτουργία ενός έργου τέχνης, εν προκειμένω μερικών στίχων και μιας μελωδίας δεν είναι “γραμματολογική”. Ανάμεσα στο κάθε καλλιτεχνικό “κείμενο” και τον ακροατή ή θεατή του πραγματοποιείται μια συνειδησιακή αντίδραση, που το τελικό της αποτέλεσμα διαφέρει και από το “γράμμα” του “κειμένου” και από τον ακροατή ή τον θεατή.
“Γραμματολογικά”, πχ, το “Φέρτε μια κούπα με κρασί” θα ήταν ένα μανιφέστο αυτοχειρίας. Σαν αισθητικό γεγονός και λειτουργία, όμως, όχι απλώς μπορεί να εκτονώνει και να λυτρώνει, αλλά ακόμα και την έσχατη απελπισία του κάθε “εγώ” την φέρνει αντιμέτωπη με την έσχατη πίκρα του πιο αγαπημένου “άλλου”, αποτελώντας έτσι κι ένα έσχατο επιχείρημα εναντίον της αυτοκτονικής πρόθεσης, αν ο ακροατής μετέχει στο τραγούδι που ακούει και δεν μένει προσκολλημένος στη γραμματική, το συντακτικό και τις λεξικογραφικές ερμηνείες.
Θα ήθελα να μπορούσα μέσα από αυτά να φτάσω ακόμα πιο κοντά στο κέντρο του θέματος, όπως βέβαια το βλέπω, αλλά μένω προς το παρόν σ’ αυτά τα όχι λίγα, με όλα τα ερωτήματα που μπορεί να γεννούν και με όλα τα κενά που μπορεί να εμφιλοχωρούν ανάμεσά τους και που γυρεύουν συμπλήρωση ή και διόρθωση.
2 «Μου αρέσει»
Η υπόθεση του Trump δεν σχετίζεται με στίχους, στυλ, είδος η κουλτούρα, ο τύπος μέσω διάσημων προσπαθούσε να πάρει ψήφους ειτε με την συγκατάθεση τους είτε όχι, δεν θεωρώ οτι συνδέεται η μουσική συγκεκριμένα αλλά η ευκολία που προσφέρει ενα τραγούδι που ακούγεται σε μια προεκλογική ομιλία στο να περάσει το μήνυμα "και ο Ταδε εμένα ψηφίζει ".
Όσο για το reclaim, ο σκοπός του είναι σωστός και δεν φαντάζομαι οτι θα διαφωνούσε κάποιος.
Ομως το οτι βαφτίζει ενα τραγούδι ως μια αληθινή ιστορία δεν μειώνει και την ουσία και την όλη σκέψη αυτής της παραγωγής ?
Δηλαδη οποίος αναφέρει οτι κακώς συνδέθηκε αυτό το τραγούδι με αυτή την δολοφονία θα πρεπει αμέσως να δέχεται επίθεση η απάντηση τύπου "ναι αλλα έγινε για καλό " ? στέκει σαν απάντηση οταν όλοι συμφωνούμε και στηρίζουμε τον ιδιο σκοπό ?
Μηπως οι σημαιοφόροι τέτοιων δράσεων με τις ακραίες συμπεριφορές τους αποδυναμωνουν την ίδια την δράση που θέλουν να ενισχύσουν ?
Για όσους δεν θυμούνται
Η πρώτη σοβαρή ταινία με σενάριο, σκηνοθεσία και εφέ κατέβηκε όπως να ναι…
τέτοια πράγματα θέλουμε ? Και μετα να παμε στο απο κάτω νημα να γράψουμε “Γεια σου μεγαλε Μπαρμπαγιαννη που μπηκες με τον μπαγλαμά σου στο γραφείο του Μεταξα ! Κατω η λογοκρισια !”
Μηπως αλλά λέμε αλλά ξαναλέμε και αλλα κανουμε ενω φανταζομαστε αλλα χωρις να ξερουμε ποια θελουμε ?
Υπαρχουν σελίδες διαφωνίας σε αυτο το νήμα οταν στο youtube υπαρχει αυτο το βιντεο
Μπορει κάποιος να κάτσει να συλλογιστει το μεγεθος του προβληματος ?
Δεν έχει κανένας παιδια, ανηψια, αδερφακια μικρα, εγγόνια για να τον τρομάξει η εξέλιξη σήμερα στην μουσική ?
Ενοχλειται κανενας με το “θελει οπλο ο μικρος” με τον 5 χρονο η θα καταντησουμε να λεμε οτι " καθώς ο μπάτης θα χαϊδεύει τα μαλλάκια σου
τα χείλη μου θα σμίγουν στα χειλάκια σου" αφορά τριο που ηθελε να κανει ο Τσιτσανης με τον Μπατη και μια κοπελα ?
Δεν θα γραψω για 1000ατη φορά τι υποστηρίζω και αν είμαι υπερ όλων των γυναικών, ειναι δεδομένα πράγματα.
Η διαφωνία μου είναι στην μερίδα ανθρώπων που οταν τους πεις καλός ο δούρειος ίππος σου αλλα ιστορικά δεν στέκει, σου απαντανε “αρα εισαι υπερ των γυναικοκτωνιων”…
Δεν θυμώνω με κανέναν, στην δική μου φανταστική Ατλαντίδα αλλωστε η ψυχοθεραπεία θα ηταν υποχρεωτική απο τα 5 και ο Φρουντ στην 2α δημοτικου, αλλά δεν μπορείς να νικήσεις την βία με αυτον τον τρόπο.
Την βια την δέχομαι μόνο στα όρια της Άμυνας που ανέφερε ο Μπάμπης, αν ομως κάποιος φαντασιωνεται μονιμα οτι βρίσκεται σε άμυνα ειναι ενα θέμα δικο του και οφείλει να το δουλέψει η τουλάχιστον να το σκεφτεί.
Τελος από το να δαπαναμε ενέργεια σε ενα υποθετικό Ρεμπέτικο τραγούδι που υποθετικά οι στίχοι του αφορουν μια συγκεκριμένη μεταγενεστερη δολοφονία θα πρότεινα να δειτε το link του youtube και οποιος δεν σοκαριστεί ας κάτσει να σκεφτει αν ηταν μεντιουμ η Σαμανος ο στιχουργός.
3 «Μου αρέσει»
Panos τείνω να συμφωνώ σε πολλά μαζί σου. είχα γράψει πολλά μα τα έσβησα, άστο λέω καλύτερα.
Νομίζω η σύνδεση/αντίθεση είναι μόνο στο μυαλό σου, επειδή κυρίως σε ενδιαφέρει να καταφερθείς εναντίον του reclaim.
Παρεπιμπτόντως, ο ρυθμός είναι ένα μικτό μέτρο 10/8 (3+2+2+3) + 12/8 (3+2+2+2+3), με μια ανωμαλία στο γρήγορο μέρος των στίχων.
To σημείωμα τοποθετείται ανεπιφύλακτα υπέρ του reclaim.
1 «Μου αρέσει»