Can anyone tell me anything about the CD recorded by Louisiana Red and
Stelios Vamvakaris in the early '90’s? I believe the title is “Blues
meets Rebetiko”. I haven’t found much on-line about this CD. Is it
still in print? Does anyone know where I can find this? I know
there’s a song on the “Diaspora of Rebetiko” Double CD, but I’d like to
order the actual CD.
Actually if anyone knows any other blues/rebetika collaborations, I’d
be interested in it too.
Προσωπικα το πειραμα του Στελιου με τον Louiziana με αφησε αδιαφορο γιατι τελικα δεν ειχε κατι περισσοτερο να πει οχι οτι γενικα διαφωνω με τετοια “παντρεματα”. Η γνωμη μου ειναι οτι μαλλον κανεις απο τους δυο τους δεν εφυγε απο τα “χωραφια” του … παιζαν παραλληλα αυτα που ξερουν ο καθενας χωρις να προχωρησουν σε δυσκολες κατα τη γνωμη μου καινοτομιες που αν ηταν πετυχημενες θα μιλαγαμε για κατι καινουριο !! Μαλλον το φοβηθηκαν και καλα εκαναν !! Ο Στελιος μου αρεσει σαν μπουζουξης και σαν τραγουδιστης (παρεξηγημενη λεξη θα προτιμουσα το ερμηνευτης αλλα κι αυτη εχει πια φθαρει …) στο ρεπερτοριο κυριως του Μαρκου και δικα του αλλα και γενικοτερα πανω στο ρεμπετικο !! Το ιδιο βεβαια και ο Louiziana !!
Αλλες τετοιες “προσπαθειες” που μου ερχονται
αυτη τη στιγμη ειναι “Τα μπλουζ του πριγκηπα” του Παυλου Σιδηροπουλου οπου πανω σε ενα ρεμπετικο μουσικο καμβα ο συγχωρεμενος ο Παυλος στηνει ενα μπλουζ ή και ροκ στιχο -διαμαρτυριας- κι ολα αυτα με ενα τροπο ερμηνειας εξ ισου μπλουζ εως και ροκ. Οι ηχογραφησεις βεβαια ειναι σε πρωτολειο επιπεδο αλλα δινουν τη σημειολογια πιστευω …
Επισης ο Πουλικακος στις “Μεταφορες…” του 1975 εχει ηχογραφησει ενα πανεμορφο χασαποσερβικο το “Πες μου βρε τρελλη τι σου’χω κανει” που δειχνει απο τοτε τη συναφεια των δυο χωρων !!
Ευτυχως ή δυστυχως ενω θεματικα, βιωματικα αλλα και ιστορικα το μπλουζ και το ρεμπετικο εχουν πολλες ομοιοτητες, η πληρης ανομοιοτητα τους στο μουσικο τομεα τα κανει να μην παντρευονται τελικα αν δουμε και τις μεχρι τωρα λιγοστες προσπαθειες.
Τωρα θυμηθηκα καποιες ζωντανες ηχογραφησεις του ΖΑΜΠΕΤΑ οπου το “Ζουλα σε μια βαρκα μπηκα”
το μετατρεπει σε ροκ και τα “Αποσπασματα απο ερωτες” που κι εκει κανει το ιδιο !!
Μολις τα βρω θα τα ανεβασω …
Εχω σε DVD απο συναυλιες που καναμε στη νορβηγια με τον RED και δυο νορβηγους μπλουζιστες .Παιξαμε ενα μπλουζ και ενα ρεμπετικο με παρεμβασεις και απο τις δυο ομαδες.τελειο!
Let me inform you about the musical experimentations on blues that Stelios Vamvakaris has in the recent years engaged in. In ‘BLUES MEETS REBETIKO - which you referred to- Stelios simply accompanies Louisiana Red with his bouzouki. However there are other records ( cds) in which Vamvakaris has attempted to create his own compositions based on blues. On my opinion, at least in some of them, he has succeeded. The first of these is entitled “KATEVA CHRISTE NA SE KERASSO”. Translating the title may not give its exact meaning so I prefer to leave it as it is. In this record, the collaboration of Blues with Rembetiko can be detected in the music of a few songs and only by a careful listener. On the other hand, in another record entitled “S’ ENA BAR TOU MISSISSIPPI” most of the compositions are based on blues. I nearly forgot to refer to a record entitled “MIA MERA TI NICHTA”, containing the soundtrack of the synonymous film by G.Panoussopoulos, the music of which is also based on Blues.
Επιθυμώ να καταθέσω την άποψή μου για το σχόλιο που έκανες σε σχέση με τους πειραματισμούς του Στέλιου Βαμβακάρη πάνω στο Μπλουζ. Όσον αφορά τον δίσκο ΤΟ ΜΠΛΟΥΖ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ, κι εγώ θεωρώ πως δεν ακούσαμε ό,τι ακριβώς θα περιμέναμε από τη σύμπραξη των συγκεκριμένων καλλιτεχνών. Πιστεύω όμως πως αυτό συνέβη επειδή στην αναφερόμενη δισκογραφική δουλειά τόσο ο Στέλιος όσο και ο Louisiana Red, προσπαθούσαν να εντοπίσουν ποια ακριβώς είναι τα κοινά σημεία των μουσικών ειδών που ο καθένας εκπροσωπεί… Επιπλέον - κατά την προσωπική μου πάντα γνώμη - το γεγονός ότι ο νεότερος Βαμβακάρης επιδίδεται σ’ αυτού του είδους τις αναζητήσεις, αποτελεί από μόνο του μια καινοτομία.
Ο Στέλιος κουβαλάει μια ‘γερή’ παράδοση στην πλάτη του. Νομίζω ότι δεν θα έπαιρνε τέτοιο ρίσκο αν δεν πίστευε πραγματικά πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ενός επιτυχημένου παντρέματος του Μπλουζ με το Ρεμπέτικο. Και τούτο επειδή σε αντίθετη περίπτωση, διακινδύνευε τη μείωση κύρους που του προσφέρει η ‘βαριά μουσική κληρονομιά του’. Ακόμα και οικονομική δυσχέρεια να επικαλεστούμε - κατάσταση που γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αντιμετωπίζουν αρκετοί γνήσιοι λαϊκοί καλλιτέχνες - γιατί να μην επέλεγε να πειραματιστεί πάνω σ’ ένα μουσικό είδος πολύ εμπορικότερο απ’ ό,τι είναι σήμερα το Μπλουζ;