“ο καψούρης” Παπαϊωάννου 1947
Οδυσσέας Μοσχονάς
Στελλάκης Περπινιάδης.
στο sealabs αναφέρεται.
<Τα δικαιώματα του στιχουργού ανήκουν στον Γιάννη Παπαϊωάννου, όμως οι στίχοι γράφτηκαν από τους εξής τρεις δημιουργούς (σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Γιάννη Λελάκη): Η πρώτη στροφή από τον Στέλιο Χρυσίνη, η δεύτερη από τον Λελάκη και η τρίτη από τον Παπαϊωάννου. Δίσκος HMV AO 2739>
Ε αυτό δα έλειπε, να διεκδικήσουν δικαιώματα για τη συγγραφή ενός διστίχου ο καθένας - δουλειά 2 λεπτών, μάξιμουμ 5 για τους τελειομανείς.
Υπέροχο!
Να πω την αμαρτία μου βρε Λουκά, αυτό το κομμάτι ποτέ δεν μου έκατσε καλά. Κάτι η αμήχανη μελωδία, κάτι οι στίχοι… Δηλαδή σκέψου να στο αφιερώνει αυτό το ταίρι σου!
Νικόλα η νοοτροπία στους στίχους είναι της εποχής. Δεν διεκδικεί και δάφνες πρωτοτυπίας. Άντρας - Προστάτης.
Δηλαδή αν τα βάλεις κάτω, καλύτερο είναι το “αν δε μου δώσει η μάνα σου ογδόντα ομολογίες”;
Τη διφωνία όμως τη λατρεύω. Για μένα όλο το κομμάτι είναι εκείνο το σημείο.
και μετά λένε προικοθήρα τον “Εγώ θέλω πριγκιπέσσα”. Τι να πουν για αυτόν που ζητάει τα πάντα; 
Είναι και της σημερινής εποχής δυστυχώς…
Ας αφήσουμε τις διαφωνίες και ας πιάσουμε τις διφωνίες! Εγώ θα μπω σε άλλο κομμάτι πάντως.
πως θα μπορούσε να ειναι αλλιώς?
all star ορχήστρα. 1950
Καλδάρας
Νίνου
Ευγενικός
Μαλτέζος
Τσιτσάνης
Μπαγλαμάς: ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ ΝΙΚΟΣ,
Μπουζούκι: ΜΑΛΤΕΖΟΣ ΛΟΥΚΑΣ, Μπουζούκι: ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
24/3/1950
εδω υπάρχει ενα θεματάκι.
στο sealab αναφέρουν ως τραγουδίστρια την Έλλη Σωφρονίου.
στο greekdiscography αναφέρεται η Λίτσα Χάρμα (ακούγεται σαν Λίτσα).
μια ηχογράφηση κυκλοφορεί.
Δίσκος Columbia 6820
παίζουν Χιώτης /Λεμονόπουλος
Κιθάρα Πάνος Πετσάς
Ακορντεόν Βουλα Δερέμπεη.
ετικέτα δεν βρήκα ακόμη, να 'δω τι γραφει.
και όποιος θελει περισσότερο μπέρδεμα διαβάζει την παρακάτω συζήτηση.
Τι να πεις γι αυτό;
τι να πουμε για αυτό? παρα μονον οτι στο sealab, αναγράφεται ως στιχουργός ο Νίκος Μαμαγκάκης και συνθέτης ο Κώστας Καπλάνης.
στο Greek Discography αναγράφεται
Στίχοι και μουσική
Κωστας Καπλάνης.
Τεράστιος αφήνει μεγάλο κενό στο θέατρο . Καλό του ταξίδι…
το θύμησε η Ελένη…
“…στης θάλασσας την αμμουδιά
είχες το ντεκεδάκι …”
“τα χανουμάκια”
Γαβαλά /Καρίπη
Μα τι αριστούργημα!
Τόσα χρόνια μ’ αυτές τις μουσικές, κι ακόμα δεν το 'χει χωρέσει ο νους μου ότι μερικοί από τους μεγαλύτερους μουσικούς εκείνης της γενιάς, σε κάθε τομέα (τραγουδιστές, συνθέτες, οργανοπαίχτες), μουσικοί με ευρύτατη γκάμα ρεπερτορίου, έβγαζαν και χασικλήδικα τραγούδια.
Τραγούδια για ναρκωτικά και παραβατικότητες βγαίνουν και σήμερα. Και μεγάλοι συνθέτες, οργανοπαίχτες και φωνές, επίσης. Και εκτός από τους άσημους σπουδαίους, υπάρχουν και οι σταρ που να είναι και σπουδαίοι. Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ όλα αυτά τα στοιχεία να συναντώνται μεταξύ τους, και μάλιστα όχι σε ένα και δύο τραγούδια (και μάλιστα καινούργια, όχι νοσταλγικές αναμνήσεις!) αλλά συστηματικά.
Μιας και περί τεκέδες και ζούλες, είχα και κάτι απορίες που άπτονται και γλωσσαριακών θεμάτων
Άρα λοιπόν:
Τί είναι ο <<σουφιατζής>>; και πόσα πρόσωπα μαζί με <<αίτιο>> και <<καρφί>>, ένα, δύο , ή τρία; Δεύτερον, αυτή είναι η παλαιότερη studio εκτέλεση;
Σουπιατζής μήπως; Πάντως, σε αυτού του επιπέδου τα τραγούδια, η επί τούτου “κατασκευή” πιασιάρικων λέξεων και εκφράσεων είναι συνηθέστατη.
Ακριβώς έτσι Νίκο, σουπιατζή λέει καθότι η σουπιά είναι πανούργα και ξεγλυστράει κατά την λαϊκή παράδοση.
Τώρα εδώ ζούλα σημαίνει κρυψώνα.
Τον αίτιο: αυτόν που φταίει.
Και το καρφί: που με κάρφωσε, είναι το ίδιο άτομο με τον αίτιο.
Αλλά για τον Νικολαϊδη έχω πει την γνώμη μου σε άλλο νήμα.
