Δεν έχω κάποια πηγή αλλά μου φαίνεται ψυχολογικά ρεαλιστικό ότι θα γινόταν, άμα ήταν βολικό. Ο ομαδικός χωρός πριν από ομαδικά εγχειρήματα που θέλουν συντονισμό και αφοσίωση συνηθίζεται στις παραδοσιακές κοινωνίες, λχ είναι ψιλοστάνταρ στις προετοιμασίες για την μάχη στις μικρής κλίμακας κοινωνίες, και νομίζω ήταν συνηθισμένο και μεταξύ των κλεφτών.
Από τη στιγμή που δεν μπορείς να βασιστείς σε κάποιαν αξιόπιστη πηγή, παρά μόνο στη διαίσθησή σου και στον «ψυχολογικό ρεαλισμό» (;;; ) σου, σε συνδυασμό με κάποιο βόλεμα, καλύτερο φίλε μου θα ήταν να αφήσεις τους κλέφτες και τις (μεγαλύτερης ή μικρότερης κλίμακας) κοινωνίες στην ησυχία τους και, να βρείς κάποια πειστικότερα επιχειρήματα που να τεκμηριώνουν τους ισχυρισμούς σου. Περιμένουμε.
Εννοώ, ρεαλιστικό από πλευράς ψυχολογίας (και ανθρωπολογίας). Δεν ισχυρίζομαι ότι συνέβη απαραίτητα αλλά ότι, ασχέτως μυθοποίησης, είναι κάτι που πράγματι θα ήταν πιθανόν να έχει συμβεί, δεν είναι τερατολογίες.
Και ανθρωπολογίας, έ; Τότε, καλάάά! Πάω πάσο!
ετσι, να ξεφύγουμε λιγο απο “πίνω και μεθώ” και “Ηρωίνη ως τα μπούνια”.
Έχουμε και λέμε…
Ακορντεόν: ΔΕΡΕΜΠΕΗ ΒΟΥΛΑ,
Κιθάρα: ΠΕΤΣΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ,
Μπουζούκι: ΛΕΜΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΧΑΡΗΣ, Μπουζούκι: ΧΙΩΤΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ
για την Βούλα Δερέμπεη αναφερθήκαμε.
δεν το θυμόμουν. μόλις το άκουσα,
μου θύμησε το
“Βρέχει φωτιά στη στράτα μου”
Στράτος Διονυσίου(Πλέσσας Παπαδόπουλος)
το ρεφρέν ξεκιναει με το ίδιο γύρισμα! .
anyway
Τσαουσάκης Ρένα Στάμου και και
Νίκος Καλλέργης
Κιθάρα: ΧΡΥΣΙΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ,
Μπαγλαμάς: ΧΡΥΣΙΝΗΣ ΠΑΝΟΣ,
Μπάσο: ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΠΥΡΟΣ,
Μπουζούκι: ΚΛΟΥΒΑΤΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ, Μπουζούκι: ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ
Ημερ.Ηχογράφησης :7/6/1952
“Αράπικο λουλούδι”
Διεύθυνση ορχήστρας Σ. Περιστέρης. Ηχογραφήθηκε στις 18-10-1947. Ρυθμός SON BOLERO κύριος δρόμος Hitzáz. (Πληροφορίες από την βάση δεδομένων για τις ηχογραφήσεις του Β.Τσιτσάνη του Ν.Ορδουλίδη.) Δίσκος Odeon GA 7399 / GO-3812 και ανατύπωση στους DECCA Αμερ. 31165 / GO-3812 και Odeon Τουρ. 275217.
Ε, η νέα γενιά… Εμείς, τα ψωμιά μας τα φάγαμε, όμως όχι που να το παινευτούμε, πρωτοπόροι της αναβίωσης ναι, ήμασταν! Όταν έπαιζα με φίλους σε ταβέρνες (άλλο όργανο δεν βρισκόταν να με συνοδέψει) Μάρκο και Γιοβάν Τσαούς, δεκαετία '60, μας ρώταγαν: Αυτά, τί είναι; πού τα ξέρετε; Από πού τα μάθατε; Ποιοι τα τραγουδάν;
(κάπως όμως μασάει λίγο…)
(τώρα άκουσα και το ταξίμι: Όχι λίγο. Μερακλής όμως αποδεικνύεται με το αμανεδάκι).
Και το κλείσιμο, άψογο, χωρίς τις (όχι απαραίτητες) δεξιοτεχνίες στους δακτυλισμούς.