Ψάχνω το cd " Στά ιχνη του Μανέρο " η κάπως ετσι. Τραγουδά η Κατερίνα Ξηρού αμανέδες,
είναι λίγο παλιό . Εμαθα πως κάποιο πρόβλημα είχε η εταιρεία και δεν κυκλοφόρησαν πολλα αντίτυπα
Μπάμπη,πολύ καλά κάνεις και το ψάχνεις!:088:
Αυτό το CD είναι ένα από τα «διαμάντια», που δεν είχαν σαν κυκλοφορία την ανάλογη τύχη.
Τραγουδά η Κατερίνα Ξηρού αμανέδες (και όχι μόνο), με μοναδικό τρόπο! Πολύ προσεγμένη επιλογή κομματιών, ενορχηστρώσεις και μουσικοί ( Μανώλης Πάππος, Γιάννης Ζευγώλης, Γεωργία Σπυροπούλου, που έκανε και τις ενορχηστρώσεις, κ.α.), Είναι το μοναδικό προσωπικό CD που έχει κάνει η Κατερίνα.
Παίζει επίσης και ο Ιορδάνης ένα σόλο του που είχε ηχογραφήσει παλιά στην Αμερική, τον «Ιορδάνη ποταμό», το ίδιο καλά , αν όχι καλύτερα από τότε ! (με δικό μου όργανο:))
Ελένη , Νίκο, σας ευχαριστώ πολύ ,το παρήγγηλα!!
Όταν με το καλό το πάρεις και το ακούσεις, περιμένουμε εντυπώσεις!
Εκτός από τις μουσικές εντυπώσεις, πες μας και πως σχολιάζεται ο Μανέρως. Δεν μπορεί, σίγουρα θα σχολιάζεται…
Και μία πληροφορία ακόμη, πιο πολύ για την ιστορία, το cd βγήκε τον Ιούνιο του 1997. Πηγή: Πέτρος Δραγουμάνος
Υπάρχει στην τελευταία σελίδα ένα απόσπασμα απ’ αυτό που έγραψε ο Γ. Φαίδρος “Περί Σμυρναικού Μανέ ή του Αρχαίου Μανέρω” (η λέξις Μανές παράεται εκ του Μανέρως ήτοι μανι ’ έρως…
δηλαδή δίνουν την εντύπωση ότι ο θρήνος αυτός ήταν ο πρώτος αμανές…
Εντάξει Μάρθα, κατάλαβα… ευχαριστώ. Είναι απίστευτο το πόση ανάγκη έχουμε ως Έθνος* να μην αποδεχόμαστε την αμφίδρομη ανταλλαγή πολιτιστικών στοιχείων μεταξύ λαών. Όταν “δίνουμε εμείς τα φώτα μας στους απολίτιστους”, είναι καλά. Εκείνοι όμως, δεν επιτρέπεται να διαθέτουν και αυτοί “φώτα” προς μεταλαμπάδευσιν. Αρχαιοελληνικός και ο αμανές, λοιπόν, όπως και ο “Ολύμπιος” (εκ Διός, ντε!) ζεϊμπέκικος…
*και το μεν 1881, όπου εκδίδει ο Φαίδρος το βιβλιαράκι του, απέχει μόλις εννέα χρόνια από τη συμπλήρωση της έκδοσης του Παπαρηγόπουλου. Αλλά τη βιόλα αυτή τη βαράμε μέχρι και σήμερα, ως βροντόβιολα.
ποιός είναι αυτός ο Παπαργόπουλου?
Εγω προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχει μια “κοινή κατάσταση ψυχής” (Seelen-Befindlichkeit) στην ευρύτερη περιοχή εκείνη, αν το καταλάβαιναν οι άνθρωποι θα ήταν μεγάλο κέρδος.
Το σχετικό ΣιΝτι μου αρέσει πάρα πολύ, η φωνή ταιριάζει θαύμα με τη μουσική.
Ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος έγραψε την πρώτη στην Ιστορία, «Ιστορίαν του Ελληνικού Έθνους», έτσι απλά, καταδεικνύοντας την αδιάσπαστη συνέχεια του Γένους των Ελλήνων, από την κάθοδο των Δωριέων ως την Επανάσταση του 21 μέσω της (ελληνικής βέβαια) βυζαντινής αυτοκρατορίας. Το αν πράγματι τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι, είναι θέμα που ανήκει σε άλλους χώρους να το πραγματευθούν.
Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα με την «κοινή ψυχική διάθεση» που λές, υπάρχει το μεγάλο αγκάθι των δύο αντίθετων θρησκευτικών πόλων, που δυσκολεύει τα πράγματα από κάποιο επίπεδο και πάνω. Αν δεν υπήρχε αυτό μην ανησυχείς, θα είχαν βρεθεί άλλοι τρόποι για να γίνονται πόλεμοι. Όμως πράγματι, είναι πολλά τα κοινά στοιχεία των λαών της περιοχής και μόνο να κερδίσουμε έχουμε γνωρίζοντάς τα.
Έχοντας υπόψη μου μια σχετική μελέτη
[ για την έκδοση της οποίας ο συγγραφέας της παιδεύεται τα τελευταία χρόνια χωρίς αποτέλεσμα ακόμα]
τείνω προς την άποψη πως προηγήθηκε χρονικά ο Μανές και πως προέρχεται από το Μανέρω, το θρηνητικό αυτό άσμα, και αργότερα προέκυψε ο γνωστός μας Αμανές, από το επιφώνημα “αμάν”.
Τα στοιχεία που θα μπορούσαν να πείσουν προς αυτή την κατεύθυνση είναι η επιβίωση της λέξης “μανές” [σε πολλές περιοχές με ελληνισμό (Αίγυπτο, Κύπρο, Μ. Ασία ) αλλά και στους Αιγύπτιους και Πέρσες ] με την ίδια εκφορά της λέξης ή με σύνθετή της μορφή.
Εντύπωση ακόμα μου κάνει το γεγονός πως οι Μικρασιάτες πιο πολύ τον όρο “Μανές” χρησιμοποιούσαν.
Οι μανέδες ή αμανέδες έχουν επίσης θρηνητικό χαρακτήρα - περιεχόμενο.
Φυσικά η προσπάθεια του Παπαρρηγ’οπουλου και αρκετών ακόμα να παρουσιάσουν μια φυσική συνέχεια (και φυλετική και πολιτισμική ) του ελληνισμού από την αρχαιότητα είναι γνωστή όπως και αρκετών ακόμα η προσπάθεια να ελληνοποιήσουν το μπουζούκι, το ζεϊμπέκικο κ.λπ.
Μακριά από εμάς αυτή η πρεμούρα, την οποία δεν έχουμε καμιά ανάγκη σήμερα πια ως έθνος έτσι κι αλλιώς.
Μας απασχολεί μόνο η γνώση και η αλήθεια γύρω και από αυτό το πολιτισμικό είδος.
Από που ξέρει η μελέτη ότι πρόκειται για μια επιβίωση και όχι για έναν καινούργιο ορισμό που άρχισε ας πούμε με τους ηχογραφήσεις? Συφωνώ φιλοσοφικα και γενικά ότι θρηνητικά άσματα υπήρχαν παντού εκεί, αλλά όταν μιλάμε για αμανέδες και γκάζελ μιλάμε για άσματα σε ορισμένη δομή τα οποία ήταν άρχικά έντεχνα άσματα, οι αμανέδες είναι πιο λαικό (από τους στίχους, γι’ αυτό εγώ πιστεύω ότι η λέξη “μανές” προέρχεται από τα τουρκικά τραγούδια “mani”). Στην Αιγυπτό διαφορετικο όνομα έχουν, θα έλεγα ότι ονομάζονται λελάλι. Τι λέξη γράφει η μελέτη αντίθετα για το όνομα τους?
Γεια σας,
Παραθέτω ένα άρθρο για την επίδραση της Οθωμανικής μουσικής στη λαΐκή μουσική της Ρουμανίας, όπου αναφέρεται το mani:
http://aris.ss.uci.edu/rgarfias/bio-research/turkish-lautareasca.pdf
Εύα
Ακριβώς επειδή η λέξη μανέρως - μανερές και μανές επιβίωσε σε αρκετές περιοχές, σε ελληνικούς πληθυσμούς και όχι μόνο, είναι ίσως μια ένδειξη για την προέλευση και μόνο του όρου αυτού.
Συγκεκριμένα στοιχεία δεν επιτρέπεται να αναφέρω, δεν είναι δική μου η μελέτη, και για να μη δημιουργούνται εσφαλμένες εντυπώσεις, στόχος του ερευνητή δεν είναι φυσικά να κολλήσει ταμπελίτσα κάτι σαν “ελληνικό είδος” στον αμανέ ή μανέ.
Αντίθετα, σε όλη αυτή τη μελέτη τονίζεται η αλληλοεπιρροή από τη μια μουσική παράδοση στην άλλη και από τον ένα λαό στον άλλο της ευρύτερης περιοχής, σε τέτοιο βαθμό, που είναι σαν τα τραγούδια αυτά να ανήκουν σε όλους τους λαούς που κατοίκησαν στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
Ξεφύλλισα λίγο στο ιντερνετ και είδα ότι ούτε “Λίνος” ούτε “Μανέρως” ήταν ελληνικες λέξεις…
τι να πιστεύει κανείς? Ο καθένας ό, τι θέλει…
Δεν ξέρω γιά το Μανέρω (ας διορθώσει κάποιος και αυτό το όμικρον, στον τίτλο της ενότητας).
Ξέρω όμως πως ο πιό συγκινητικός μανές που άκουσα ποτέ στη ζωή μου, ήταν όταν αποχαιρέτησε η Κατερίνα το φίλο της τον Ιορδάνη, με το «μανέ της καληνυχτιάς»…
γειά σου αγαπητέ Νίκο γειά σας και εσάς Εύα, Μάρθα ,Ελένη και Νίκο Πολίτη,
Είναι πιστεύω χρήσιμο να υπενθυμίσω Πώς για την λέξη ¨Μανέρως¨γράφτηκαν πολλά πράγματα σε μία παληότερη κουβέντα που είχαμε ανοίξει στο φόρουμ για τον ¨μανέ¨ως λέξη και ως μουσική φόρμα.
Εγώ είχα υποστηρίξει την άποψη, που ακόμα υποστηρίζω, πώς η λέξη ¨Μανέρως¨ είναι όνομα και αναφέρεται σε ένα ευγενή της Αιγύπτου των Φαραώ ο οποίος αν θυμάμαι καλά πεθανε πολύ νέος με τραγικό τρόπο. Ο πολύ μεγάλος και παρατεταμένος θρήνος για τον θάνατο αυτού του νέου ¨λέγεται ¨ ότι ξεκίνησε μία μουσική , κυρίως φωνητική, παράδοση στην ευρύτερη Α. Μεσόγειο και καθιέρωσε σιγά -σιγά την μουσική φόρμα του ¨μανέ¨. Αν θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε αυτήν την παλιά συζήτηση θα ήταν πολύ χρήσιμο και θα μπορούσαμε να ξανα δούμε όλα αυτά που ειπώθηκαν τότε.
Όσο για την δουλειά της Κατερίνας Ξηρού, Νίκο Φρονιμόπουλε την έχω εδώ και δέκα και πλέον χρόνια. Συμφωνώ ότι είναι μιά θαυμάσια δουλειά που δυστυχώς έμεινε στην άκρη και δεν έγινε ευρύτερα γνωστή…βλέπεις δεν αγκάλιασε μάλλον τα συμφέροντα των μεγάλων δισκογραφικών εταιριών!!!
Το συγκινητικό για μένα είναι πώς την κασσέτα με αυτό το μουσικό υλικό μου την έκανε δώρο ο συγχωρεμένος ο πολύ καλός μου φίλος ο Βασίλης ο Ταραίος και την ακούω πάντα.
Γεια σας,
Βρήκα μια μνεία της λέξης mani σε ένα περιοδικό από το 1849. Είναι από ένα γαλλικό άρθρο που μιλάει για τα ezdjal της αραβικής μουσικής, από τα οποία το γαζέλ είναι μια υποκατηγορία. Ο Άραβας συγγραφέας που αναφέρεται στο άρθρο σημειώνει ότι τα αραβικά ezdjal αντιστοιχούν στα τουρκικά “mani turki” και “τσαρκι” (cherki). Εδώ δεν υπάρχει καμμιά νύξη σχετικά με την (αρχαιο) ελληνική ρίζα αυτής της ποιητικής φόρμας που συνοδεύεται από μουσική.
Nous observerons d’abord, sur les ezdjal, que ce mot doit se traduire par sonnets, comme on le voit par l’explication que le Mostathre donne du mot ezdjal, qui est le pluriel de zedjil. Le Moslathref dit : «Zedjil, au pluriel ezdjal, signifie ce qui produit un son, sonnant; c’est ainsi qu’on appelle un nuage qui produit du tonnerre, sohab zedjil « c’est-a-dire un nuage sonnant. » La traduction litterale du mot ezdjal est donc des vers sonnants ou sonnets; ils furent appeles ainsi, parce qu’on les chantait accompagnes de musique…
Apres avoir classe les sonnet de cette maniere, la traduction turque du Mostathref dit que les ezdjal respondent aux chansons populaires que les Ottomans nomment mani turki et cherki , et nous apprend que les ezdjal se composent de deux pieces, dont la premiere consiste en cinq, sept ou neuf vers de la meme rime, et la seconde partie de trois vers d’une autre rime.
Στα παρακάτω λήμματα έχει επίσης αναφορές στο mani, πάλι χωρίς καμιά ένδείξη αρχαιοελληνικής προέλευσης, ούτε της λέξης ούτε της ποιητικής φόρμας:
Εύα
Νίκο τι εννοείς τον αποχαιρέτησε; Τον τραγούδησε στην κηδεία του; Πραγματικά είναι από τους πιο ωραίους που έχω ακούσει!! Καταπληκτική η Κατερίνα:109:
Παραθέτω το συνημμένο για να δείτε και ποια τραγούδια περιέχει το cd.