Ε, και στην κλίμακα του Χιτζάζ είναι το Χιτζάζ και… τέρμα (πρακτικά). Ίσως ένας σχολαστικός να έλεγε τον εν λόγω σκοπό Χουμαγιούν, αλλά σιγά τώρα…
Pepe, επίσης σχολαστικά, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν το Ουζάλ και το Ζιργκιουλελί Χιτζάζ, που εμφανίζουν παρόμοια κλίμακα με του Χιτζάζ…
Τελικά πιο χοντροκομμένα τα παραπάνω μπορούν να συμπυκνωθούν στον όρο: “Χιτζαζοειδή”
Υ.Γ.:Κατά τη διδασκαλία εγώ προσωπικά τον χρησιμοποιώ…Βοηθάει αρκετά…
Οπότε τελικά :
α) Μαθαίνεις καμιά ντουζίνα βασικά μακάμια, ένα για κάθε κλίμακα. Είναι ο ίδιος κόπος όπως να μάθεις τους λαϊκούς δρόμους. Αν αυτούς τους ξέρεις ήδη, ακόμη καλύτερα (μόνο που θα πρέπει να συνηθίσεις κάποιες αναντιστοιχίες ονομάτων, όπως το γνωστό μπέρδεμα μεταξύ Χουζάμ και Σεγκιάχ).
β) Μαθαίνεις τη διαφορά Ουσάκ - Χουσεϊνί (ίδια κλίμακα, άλλη συμπεριφορά) για να συνηθίσεις την ιδέα ότι στην ίδια κλίμακα μπορεί να μην έχεις πάντα-πάντα το ίδιο μακάμι.
γ) Μια φορά στα τόσα, όταν θα σου τύχει μπροστά σου, μαθαίνεις κι από άλλο ένα μακάμι λίγο πιο σπάνιο.
Αυτό είναι όλο. Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους. Δεν είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Εννοείται ότι οι εκατοντάδες μακαμιών της λόγιας μουσικής δε θα σου χρειαστούν.
(Τα διαστήματα βέβαια δεν έρχονται μόνα τους. Αυτό είναι άλλη υπόθεση. Αλλά κι εκεί, με λίγη συστηματοποίηση ο όγκος πληροφοριών που πρέπει να αφομοιωθεί περιορίζεται πάρα πολύ. Η θεωρητική ύπαρξη πενήντα+ ή εβδομηντα+ μορίων στην οκτάβα δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι πρέπει να κάτσεις να μάθεις ένα προς ένα πότε χρησιμοποιούμε το καθένα από αυτά σε κάθε μακάμι.)
είναι δύσκολο να συζητηθεί το θέμα των μακαμ χωρίς να αναφερθεί το θέμα των seyir, η μελοδική συμπεριφορά του μακαμίου. αυτό, στη τελική ανάλυση μας επιτρέπει να ξεχορίζουμε μακάμια σε συνθέσεις…
νέο μέλος…μετά από 6 χρόνια!
Πράγματι, θα πρέπει να μπει κανείς στη διαδικασία να κατανοήσει την πορεία-συμπεριφορές της μελωδίας (seyir) πάνω στις διάφορες κλίμακες των μακαμιών…Δεν αρκούν μόνο οι κλίμακες αυτών…
Διαφορετικά έχουμε μια αντιμετώπιση προς τα μακάμ, λες και είναι δυτικές κλίμακες άλλου τύπου (κάτι που συνέβει σίγουρα μεταπολεμικά στο ρεμπέτικο σε μεγάλο βαθμό, όταν η αρμονία άρχισε να κυριαρχεί επί της μελωδικής ανάπτυξης…Βλέπε το θέμα του Φόρουμ: Τι δρόμος είναι το πλουσιόπαιδο)
Τώρα εδώ υπάρχει μια μεγάλη φιλολογία ως προς τη νοηματοδότηση του όρου “δρόμος” ,
δηλ. αν είναι κλίμακα ή μακάμ(ι)… Βέβαια άλλο ζήτημα αυτό,αλλά πολύ σημαντικό.
Πάντως για να κατανοήσει κανείς το λεγόμενο seyir των μακαμιών θα πρέπει να πάιξει είτε ταξίμι (όπως έκανε και ο Μάρκος στην παρουσιάση των δρόμων- κι αυτό να προβληματίσει σε σχέση με την παραπάνω φιλολογία) , είτε κομμάτια εμβληματικά κάποιων μακαμιών…
μάλλον το πιό σημαντικό…ιδίος για τους νέος που κατά καιρούς ζητάνε πίνακες, κατανομές και λίστες των μακαμιών…είναι μουσική που απετεί πολλά χρόνια και πολύ αυτί!
πως ξεχωρίζεται το beyati από το ussak; το rast απο το mahur; το huzzam απο το segah; μόνο αν κανείς μελετάει το seyir του κάθε μακάμ…να ακούσει κανείς τα ίδια κομμάτια επανειλλημένες φορές. θυμάμαι κάτι που μου είχε πει ο ara dinkjian - όλα τα υλικά και οι οδιγίες για να κατασκευάζει κανείς ένα δυνατό ταξίμι υπάρχουν ήδη στο seyir του μακαμ - αρκεί να το ψάξει κανείς! και αυτό θα βρίσκεται βέβαια στη πορεία του μελοδιού.
Δε συμφωνώ απόλυτα με τα τελευταία μηνύματα.
Θα συμφωνούσα αν μιλάγαμε για τα καθαρά μακάμια, δηλαδή για τη θεωρία που περιγράφει την πράξη της οθωμανικής μουσικής. Εδώ όμως γίνεται λόγος για άλλο πράγμα.
Όταν λέμε «τι μακάμι είναι ο τάδε δημοτικός σκοπός της Θράκης ή της Μ. Ασίας;», στην ουσία εννοούμε: «αν ήταν μακάμι (γιατί δεν είναι), τι μακάμι θα ήταν;».
Όταν αναλύουμε μελωδίες που όλη κι όλη τους η ανάπτυξη περιορίζεται σε λίγες φράσεις των λίγων μέτρων η καθεμία, για ποιο σεΐρ να μιλάμε;
Απλά τα πράγματα: Δεν ξεχωρίζει.
Όταν λέμε «τι μακάμι είναι ο τάδε δημοτικός σκοπός της Θράκης ή της Μ. Ασίας;», στην ουσία εννοούμε: «αν ήταν μακάμι (γιατί δεν είναι), τι μακάμι θα ήταν;».
Pepe, γιατί δεν μπορεί να είναι μακάμι; Και μάλιστα ένας σκοπός της Θράκης ή της Μ.Ασίας ; Μπορείς να το εξηγήσεις;
Όταν αναλύουμε μελωδίες που όλη κι όλη τους η ανάπτυξη περιορίζεται σε λίγες φράσεις των λίγων μέτρων η καθεμία, για ποιο σεΐρ να μιλάμε;
Δεν μπορούν όλα τα μουσικά κομμάτια πάντα να εξαντλούν όλα τα χαρακτηριστικά του seyir ενός μακάμ…Το ζήτημα είναι να υπάρχουν τουλάχιστον τα βασικά.
Πράγματι, υπάρχουν σύντομες μελωδίες, όπως είναι π.χ. στις τραγουδιστικές φόρμες, που όμως θα μπορούσε να πει κανείς ότι εκφράζουν πιο αφαιρετικά το seyir και παρόλα αυτά ταυτοποιείται το μακάμι . Αυτό συναντάται ακόμα και στην λαϊκή -μη λόγια- παράδοση της Τουρκίας. ( Και αυτό το αναφέρω γιατί η μουσική τους θεώρηση σε καμία περίπτωση δεν είναι έξω από τη Θεωρία των μακάμ, όπως θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς -καλώς ή κακώς- στην Ελληνική) Σ αυτές τις περιπτώσεις σίγουρα βοηθάει και η φρασεολογία που είναι ένας επιπλέον καθοριστικός παράγοντας για την ταυτότητα ενός μακάμ.
Αν δεν κάνω λάθος, σε χαρακτηρισμένους ως προς το μακάμι αμανέδες δεν είναι διόλου σπάνιο η φωνή να κινείται στο βασικό πεντάχορδο και μόνο…
Μα αφού το εξηγείς μόνος σου στη συνέχεια του μηνύματός σου: συντομία, αφαίρεση, ιδίως στα τραγούδια.
Δεν είναι ότι δεν καταλαβαινόμαστε, απλώς μάλλον δε συμφωνούμε. Διόλου απίθανο να έχω εγώ άδικο, γιατί δεν είμαι βαθύς γνώστης των μακαμιών. Απλώς, με τα λίγα που ξέρω, πορεύομαι μια χαρά στα παραδοσιακά.
Πάντως από όλα τα χιτζαζοειδή του #20, υπάρχει τρόπος να ξεχωρίσουμε σε ποιο ανήκει ο σκοπός που συζητάμε;
Δεν το έχω πετύχει, ή δεν το έχω παρατηρήσει. Δεν το αμφισβητώ βέβαια κιόλας. Αλλά είναι λίγα τα μακάμια όπου μπορεί να γίνει αυτό. Οι δημοτικοί σκοποί με περίπου αυτή την έκταση είναι πολλοί. Αυτοί αναγκαστικά θα κινούνται στα λίγα εκείνα μακάμια. Μερικοί ακόμα, που φτάνουν μέχρι την οκτάβα ή και την ξεπερνάνε, θα ανήκουν και σε μερικά ακόμη μακάμια, σχετικώς σπανιότερα, όπως το Μαχούρ (σπάνια εννοώ στη δημ. παράδοση). Τώρα, σε κάποια ελάχιστα τραγούδια ίσως να εμφανίζεται του κάθε μακαμιού η τυπική τροπική συμπεριφορά, ακόμη και του πιο εξεζητημένου, αλλά αυτό είναι εξαίρεση. Αυτό συμβαίνει π.χ. εδώ (ενδιαφέρουσα συζήτηση όπου αρκετοί μάθαμε καινούργια πράγματα), αν και όχι με δημοτικό.
Βασικά νομίζω ότι αν κάποιος προσπαθούσε να φτιάξει μια θεωρία ανάλογη με των μακαμιών στηριζόμενος αποκλειστικά σε δημοτικές μελωδίες θα κατέληγε σε πολύ λιγότερους δρόμους/τρόπους/μακάμια απ’ όσα είναι τα μακάμια της οθωμανικής. Θα ήταν λίγο περισσότερα από τους λαϊκούς δρόμους, δηλαδή όχι ένα ανά κλίμακα αλλά και μερικά με ίδια κλίμακα και διαφορετική ανάπτυξη ανά δύο (Ουσάκ-Χουσεϊνί, Ραστ-Μαχούρ), άντε το πολύ ανά τρία, και θα περίσσευαν και μερικά τραγούδια που θα περιγράφονταν μόνο περιφραστικά, ως συνδυασμοί.
“Η συντομία, η αφαίρεση” της μελωδίας με συνέπεια το “αφαιρετικό seyir” , δε συνεπάγεται ότι κάποιος δεν μπορεί να αναγνωρίσει το μακάμ στο οποίο κινείται η μελωδία. Αυτό απλά λέω συν τα παραπάνω που έγραψα…
Pepe, η διαφωνία είναι πάντα γόνιμη (όταν υπάρχει σεβασμός, όπως και εδώ), πολύ ανθρώπινη και διόλου παρεξηγήσιμη! Κανένας μας δεν είναι παντογνώστης , ούτε έχει την αυθεντία…
Όσον αφορά στο Κιοτζέκ, επ` ευκαιρίας να αναφερθώ σε ένα πολύ χαρακτηριστικό κομμάτι του συγκεκριμένου μακάμ -που δεν έχει πουθενά καταγραφεί- Ζωή είναι αυτή Ζωίτσα μου με την Ρίτα Αμπατζή.
H κουβέντα είναι ακρως ενδιαφέρουσα και αποτελεί και δικό μου πρόβλημα προσωπικό !
Εννοώ ότι παίζοντας σχεδόν μόνο αραβικό ούτι και το αντίστοιχο ρεπερτόριο θεωρούσα ότι όλοι όσοι ασχολούνται με την παραδοσιακή μουσική γνωρίζουν μακάμ και παίζουν αναλόγως
Όσες φορές βρέθηκα και έπαιξα με πολύ καλύτερους μουσικούς από μένα ελληνικά παραδοσιακά κλπ διαπίστωσα ότι ζούσα σε άλλον κόσμο
Ακουσα για ματζόρε και μινόρε, και σχεδόν τα πάντα παίζονταν συγκερασμένα.
Δεν είμαι γνώστης της παραδοσιακής μουσικής και δεν έχω βγάλει άκρη πάνω στο θέμα.
Υπάρχουν κομμάτια που είναι εντελώς αρχετυπικά μακαμίσια.
π.χ. για μένα ο Χορός των κουταλιών είναι εξαιρετικό δείγμα Καρτσιγάρ με την χαρακτηριστική πτώση του ΛΑ σε Λαb (αν η τονική είναι Ρε)
Επίσης τα κομμάτια του Τούντα, του Παπάζογλου και του Γιοβάν Τσαούς.
Για την ιστορία το Μαχούρ έχει διαφορές από το Ράστ, δεν είναι απλά παιγμένο από την οκτάβα του Ραστ
Το Μαχούρ παίζεται φουλ συγκερασμένο είδικά στο τετράχορδο κοντά στην οκτάβα
Αυτό δίνει ένα λαμπερό, πολύ ραφιναρισμένο χρώμα και όχι το βαρύ σοβαρό ύφος που έχει το Ραστ.
δεν έχω υπόψη μου κάποιο Μαχούρ παραδοσιακό.
Το Μπεγιάτι έχει κοινή τονικη με το Ουσάκ , αλλά διαφορετική συμπεριφορά.
Ξεκινάει και τονίζει το Σολ (και όχι από το Ρε) , αλλά αυτο που δίνει ας πούμε μια διαφορετική αίσθηση από το Ουσάκ είναι η στάση στο ΣΙb και η χρήση του Φα-Σολ-Λα-Σιb (μακάμ Ατζέμ).
Τώρα αν το “Θα σπάσω κούπες” ή το “Ετσι Μαρίκα δέχομαι” είναι Ουσάκ ή Μπεγιάτι τρέχα γύρευε.
Δεν νομίζω στην τελική ότι έχει κάποια σημασία πως θα το ονομάσουμε το κάθε κομμάτι, ή αν εσφαλμένα νομίζουμε ότι το τάδε κομμάτι είναι Χιτζάζ, ενώ είναι Ουζάλ.
Σημασία έχει αν αποδίδουμε το ύφος και το χρώμα που έχει, ή το ύφος και το συναίσθημα που νομίζουμε εμείς ότι έχει !!
ερώτηση: Το φωνητικό μέρος απο τα ξημερώματαξεκινάει ψηλά στην οκτάβα, αν και οι αυτοσχεδιασμοί δεν είναι μαχουρ.
Περνάει για μαχούρ;
Νομίζω, πως όταν λέμε “Παραδοσιακή Μουσική” εννοούμε της σημερινής γεωγραφικά Ελλάδας και όχι τα Σμυρναίικα. Πολύ δε περισσότερο των δημιουργών που αναφέρεις.
Ένα Ρουμελιώτικο κλέφτικο ίσως ή ένα Νουμπέτι Γρεβενών.
Δημήτρη, υποθέτω ότι η αντίρρησή σου είναι για τους δημιουργούς μόνο, ε; Ή αφορά εξίσου και το χορό των κουταλιών;
Αν είναι το πρώτο, συμφωνώ. Όχι ότι δεν είναι παραδοσιακοί, αλλά η επώνυμη δημιουργία έχει άλλα χαρακτηριστικά από τη δημώδη. Συγκεκριμένα δε οι Σμυρνιοί συνθέτες είχαν συνειδητή και συστηματική γνώση των μακαμιών (άλλοι και της βυζαντινής, ή ακόμη και της Δυτικής μουσικής), οπότε έγραφαν σκοπίμως κομμάτια που ταίριαζαν περισσότερο με αυτή τη θεωρία.
Ως προς το δεύτερο δεν συμφωνώ. Η σημερινή γεωγραφικά Ελλάδα είναι κάτι συμβατικό και αλλάζει. Χώρια που στη σημερινή γεωγραφικά Ελλάδα περιλαμβάνονται και οι νέες εστίες των προσφύγων…
Στη Ρούμελη, στο Μωριά, στη Θεσσαλία κλπ. η μουσική είναι τροπική αλλά όχι μακαμίστικη. Τα περισσότερα κομμάτια, αν έπρεπε υποχρεωτικά να τα εντάξουμε σε κάποιο μακάμι, μπορεί να λέγαμε λ.χ. «άντε, πες Ουσάκ», αλλά τυπικό Ουσάκ δε θα ήτανε. Πιο ανατολικά, Αιγαίο, Θράκη, Μ. Ασία, τείνουν πιο έντονα προς το μακάμι αλλά και πάλι όχι 100%. Και βέβαια υπάρχουν και κομμάτια τροπικά μεν, αλλά σε κλίμακες που δεν προβλέπονται ολωσδιόλου από τη θεωρία των μακάμ -κατεξοχήν τα 5τονικά, αλλά και άλλα.
Βέβαια εδώ η κουβέντα ξεκίνησε για τα πιο μακαμοπρεπή, Θράκης και Μ. Ασίας.
Οι αυθεντικοί παραδοσιακοί μουσικοί των πανηγυριών συνήθως δεν ξέρουν μακάμια. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις (Ζώτος), αλλά κατά γενικό κανόνα αν ξέρουν κάποια θεωρία θα είναι η ευρωπαϊκή, στα πολύ στοιχειώδη της. Αυτό δεν σημαίνει ότι παίζουν και ευρωπαϊκά κατ’ ανάγκην. Σε επίπεδο συγχορδιών βέβαια δεν μπορούν να παίξουν ανατολίτικα, αφού ανατολίτικες συγχορδίες δεν υπάρχουν. Άρα ερχόμαστε στο γνωστό θέμα του «παντρέματος Ανατολής και Δύσης» της Ελλάδας.
Από κει και πέρα το θέμα ποικίλλει κατά την περιοχή, κατά την ηλικία του μουσικού, κατά το είδος των μουσικών του γνώσεων και τον τρόπο που τις απέκτησε, το γενικότερο μουσικό του προφίλ κλπ κλπ. Αυτό που περιγράφεις, Κόρτο, θυμίζει Μυτιλήνη. Οι παλιοί μουσικοί όντως συνεννοούνται κυρίως με ευρωπαϊκούς όρους και έννοιες, και παίζουν συγκερασμένα (ως επί το πλείστον) και με συγχορδίες. Παίζουν όμως μελωδίες που έχουν ξεκάθαρα τροπικά χαρακτηριστικά, και ξέρουν να κάνουν κανονικότατα ανατολίτικα ταξίμια - όχι 100% μακαμίστικα και πάλι, αλλά τροπικά.
Ωστόσο στα περισσότερα μέρη, ακόμη και σε όσα η μουσική δεν έχει τόσο έκδηλα ανατολίτικα χαρακτηριστικά, δε νομίζω ότι τα κλαρίνα και τα βιολιά παίζουν συγκερασμένα. Τα λαούτα και τα σαντούρια βέβαια παίζουν. Αλλά και το ασυγκέραστο παίξιμο της κάθε περιοχής δεν ταυτίζεται (και προς θεού δε θα 'πρεπε να ταυτίζεται) με τα ακριβή μόρια που προβλέπει η θεωρία των μακαμιών ή οποιαδήποτε άλλη.
Γενικά η δημοτική μουσική στηρίζεται σε μια θεωρία που δεν έχει διατυπωθεί ακόμη. Συνεπώς όποιος θέλει να μιλήσει θεωρητικά (έστω και στο στοιχειώδες επίπεδο του να συνεννοείται με τους άλλους μουσικούς, να λέει «πάμε από ρε» και να μη γίνεται Βαβυλωνία) καταφεύγει σε ό,τι πλησιέστερο βρει: μακάμια, δρόμους, ήχους ή δυτικές κλίμακες.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 15:22 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 14:56 —
Έλα ντε;
Θα έλεγα ίσως ότι το ταξίμι που δεν είναι στην αρχή δε χρειάζεται να ξεκινάει στην οκτάβα, αφού η αρχή της συνολικής σύνθεσης έχει ήδη ακουστεί… Ή ότι το συγκεκριμένο ταξίμι είναι τόσο στριμωγμένο, 20 δευτερόλεπτα, ώστε μη γυρεύουμε πολλές ορθογραφίες. Αλλά εδώ που τα λέμε δεν ξέρω την έγκυρη απάντηση.
κατά την γνώμη μου είναι Ραστ που απλά ξεκινάει από την οκτάβα
κι επειδή ο Ασικης έπαιζε ούτι , κι όχι κάποιο συγκερασμένο όργανο πιστεύω ότι στο μυαλό του είχε το Ραστ
Αν θυμάμαι καλά στο βιβλίο των Βουλγαρη-Βονταράκη ως Μαχουρ περιγράφεται η “Αγιοθοδωρίτισα” και το “Οσοι εχουνε πολλά λεφτα”
Αν και το θέμα δεν είναι το Μαχούρ συγκεκριμένα, να πω κάτι για το συγκεκριμένο
Το Μαχούρ είναι σπάνιο μακάμι, υπάρχουν λίγες συνθέσεις ακόμα και στην λόγια μουσική. Περσικής προφανώς προέλευσης μπερδευόταν στο μυαλό όλων με το Ραστ
Νομίζω ότι ο λόγος που το μνημονεύουμε συχνά είναι αυτή η σύνθεση που το έκανε διάσημο.
Στον 1ο Χανέ και στο Τεσλίμ παίζεται όλο το ύφος του συγκεκριμένου μακαμ.
στα πρώτα μέτρα του τεσλίμ γίνεται η χαρακτηριστική πτώση του ΣΙ σε ΣΙd και σε ΣΙb .
Κακά τα ψέμματα υπάρχουν εκατοντάδες μακάμ, αλλά χωρίς διαχρονικές συνθέσεις πανω σε αυτά δεν μπορούν να αντέξουν στο χρόνο.
π.χ. το μακάμ Ιρακ (ή Αρακ) είναι ένα εκ των βασικών μακαμιών τουλαχιστον στα πρωτα θεωρητικά κείμενα
υπάρχουν ελάχιστες συνθέσεις σε αυτό το μακάμ, και ως εκ τουτου δεν το παίζει κανένας
Ακόμα κ στο βιβλίο του Αydemir δεν μνημονεύεται νομιζω
Στα λαϊκά, είτε καθαυτού παραδοσιακά είτε ρεμπέτικα, δεν είναι και τόσο σπάνιο: Αλατσατιανή, Σαν πεθάνω στο καράβι (Ελληνική απόλαυσις), Κατινάκι στο θεό σου (ένα καταπληκτικό τραγούδι της Ρόζας που περιέργως δεν υπάρχει στο ΥΤ), ο Λαθρέμπορας του Παπάζογλου (Περπινιάδης), Διαμάντω αλανιάρα, συν τα άλλα δύο που προαναφέρθηκαν, έχει κάμποσα πλάκα πλάκα. Βέβαια τη διαφορά στα διαστήματα σε σχέση με το Ραστ, πέρα από τους μπουζουξήδες που προφανώς την απαλείφουν, δεν είμαι πολύ βέβαιος αν κι οι άλλοι την κρατάνε. Άλλωστε έχω την εντύπωση ότι ακόμη και για τα οθωμανικά θεωρείται μια δυνατότητα κι όχι κάτι υποχρεωτικό (ότι δηλαδή παίζεται και με μαλακά διαστήματα Ραστ).
Η Αγιοθοδωριτισσα δεν ειναι ουσακ?
Απο μακαμ ξερω μονο τα διαστηματα για τα βασικα μακαμ. Υπαρχουν μηπως μακαμ με ιδια διαστηματα αλλα καποιες αλλες διαφορες?
Y.Γ. pepe εχεις σχεση με/εισαι απο Μυτιληνη?
Όχι.
Ναι.
Όχι.
Το Μαχούρ είναι νότα . Το si ευρωπαϊκό (αυτο πριν το Ντο οκτάβα)
Από την χρήση αυτης της νότας παίρνει το όνομα το ομώνυμο μακάμ.
Όταν η μελωδική κίνηση ειναι ανοδική το τετραχορδο Σολ-Λα-Σι-Ντο(οκτάβα) καλό είναι να είναι συγκερασμένο.
Καθώς επιστρεφει προς την τονική , έχουμε συχνά πτωσεις και στο ΣΙ και στο Μι
Το βασικό πεντάχορδο Ντο-Ρε-Μι-Φα-Σολ “θεωρητικά” πρέπει να ειναι κι αυτό συγκερασμένο, αλλά είθισται να παίζεται και σαν κανονικό Ραστ με το ΜΙ χαμηλότερα
Οι δε Αραβες το παίζουν με τα διαστήματα του Ραστ
Νομίζω ότι το κομμάτι είναι Μαχούρ. Όσο για το ταξίμι στο τέλος δεν ολοκληρώνεται για να δούμε που καταλήγει (κόβεται ο δίσκος;). Όμως , όπως σωστά αναφέρθηκε έχει ακουστεί ο χαρακτήρας της σύνθεσης. Εξάλλου ,νομίζω, ότι ποτέ ένα Ραστ κομμάτι δεν θα ξεκινούσε με ταξίμι(αρχικό) στα ψηλά με ανάπτυξη στο 5χ της κορυφής, (μόνο στα μέσα της πορείας του, που λέμε και τότε ότι η μελωδία κάνει Μαχούρ , αλλά μες τα πλαίσια του περιβάλλοντος του Ραστ). Επιπλέον, στο Ραστ η μελωδία εισέρχεται στο πεντάχορδο της Βάσης…Σίγουρα , το Μαχούρ τυπικά έχει τις σκληρές δομές Τσαργκιάχ γύρω από την κορυφή ,αλλά είναι πολύ τακτικό το φαινόμενο να εμφανιστούν και μαλακά χαρακτηριστικά…
ίσως σε άλλες τοπικές παραδόσεις η και στα ρεμπέτικα δεν ξεχορίζουμε το beyati από το ussak. αλλά αυτό δεν ισχύει στο χόρο της λόγιας μουσικής της πόλης… εδώ είναι ενα κλιπάκι που μιλάει ο ross daly για τη τονική βαρύτητα και η διαφορετική αντιμετώπηση των δύο μακάμ.