Τάσο,
συμφωνώ μαζί σου χρονολογικά και για ό,τι αφορά στους απλούς ιερείς, οι οποίοι και τότε, και το 1940, ήταν στις επάλξεις.
Όμως το ιερατείο είχε τη δύναμη να χαράζει κατευθύνσεις και πολιτικές όλα αυτά τα χρόνια.
Ελένη.
Ετσι είναι με όλα τα ιερατεία: θρησκευτικά,κομματικά,λογοτεχνικά…ακόμη και …μουσικά!!!
Και τώρα πείτε μου αν έχω άδικο να πώ, πόσο γόνιμες είναι δουλειές σαν αυτή των Κολυμβητών - περί της Μαστοράντζας ο λόγος - που καταφέρνει να αποτελεί έναυσμα για μια τόσο πλούσια συζήτηση “εν μέση αγορά”!
Τάσο: θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου για το ελληνότροπο της ορθοδοξίας. Όχι τόσο στην εικονογράφηση - που αποτελεί καινοφανή πρωτοπορία τόσο εικαστικά όσο και τεχνικά, αλλά στα πλείστα όσα των λοιπών συστατικών της. Θα διαφωνήσω με την ένστασή σου για τη δουλειά των Κολυμβητών στην εξής βάση: δεν σημαίνει ότι όποιος τη βρίσκει αξιόλογη ή θαυμαστή, αδιαφορεί για τη λοιπή βυζαντινή παράδοση. Δε βρίσκω τίποτε το μεμπτόν στην αποδοχή του πλούτου που επιφέρει η σύμμιξη. Και θεωρώ στρουθοκαμηλισμό να πιστεύω ότι 4 αιώνες στενής συνύπαρξης με τους φορείς μιας αυτοκρατορίας δεν γέννησε, μικρούς θες; υποδεέστερους θες; γόνους πάντως, με πολιτιστική αξία που με αφορά.
Γι’ αυτό και δεν κατανοώ, γιατί να αντιλαμβάνεσαι το ενδιαφέρον ή την απόλαυση του “Ανατολίτικου”, ως νομοτελειακή αδιαφορία και προκατάληψη εις βάρος του “καθ’ ημάς Ανατολικού”;
Ελένη: η ελληνική γλώσσα ως συστατικό εθνικής ταυτότητας πηγάζει από τη μοναδικότητά της - με την έννοια της μηδενικής διεθνοποίησής της μετά το 1200 μΧ. Τα αγγλικά που αναφέρεις, τα ισπανικά θα προσθέσω εγώ, διεθνοποιήθηκαν με αποικιοκρατικούς εν πολλοίς μηχανισμούς, άλλους και διαφορετικούς της ελληνικής. Εξ ορισμού δεν θα μπορούσαν ποτέ να εγγραφούν ως στοιχείο ταυτότητας των λαών επί των οποίων “επιβλήθηκαν”. Θεωρώ απίθανο να θεωρούμασταν έλληνες αν δεν επιβίωνε η γλώσσα.
Επισημαίνω δε ότι μιλάω αποκλειστικά για τα δικά μας. Δεν μιλώ για μηχανισμούς καθολικής εφαρμογής.
Δες τους Γιουγκοσλαύους που αναφέρεις. Όπως αποδείχθηκε η θρησκεία παίζει εκείθε τον καίριο ρόλο. Τυχαίο Σέρβοι νά’ναι Ορθόδοξοι, Βόσνιοι μουσουλμάνοι, Κροάτες καθολικοί - και πανταχόθεν υποστηριζόμενοι…; Στα δικά μας πάλι, αν η θρησκεία ήταν το σημαντικό, ο Βαμβακάρης και οι Συριανοί της Ανω Σείρας θά’ταν φράγκοι, αλλά Έλληνες νοούνται! (Για το Μάρκο, έτσι τό’πα, δε ξέρω ποιό δόγμα τον εβάπτισε!)
Νίκο Πολίτη: (συγγενής του μεγάλου λαογράφου;) οι Καπαδόκες είναι εξαίρεση νομίζω και, άλλωστε, θεωρώντας την γλώσσα πρωταρχική δεν εννοώ την θρησκεία ως αμέτοχη, αλλά σαφώς λιγότερο καθοριστική της έννοιας του “Έλληνα”, όπως ξεπήδησε τον 17ο αιώνα. Πιστεύει κανείς, αν δεν επιβίωνε η ελληνική γλώσσα με όλα τα επιμέρους γλωσσολογικά πολιτιστικά στοιχεία - τοπωνύμια κτλ - θα εμφανιζόταν η έννοια του Ελληνικού Έθνους απλά και μόνο βάσει της Ορθοδοξίας;;;
Η θρησκεία έχει σαφέστατη και ιλιγγιώδη βαρύτητα στην δημιουργία κοινής συνείδησης και αίσθησης συγγένειας, είναι - ας μου επιτραπεί η λέξη - ‘δεσμουργός’ κοινοτήτων και ως τέτοια έδρασε. Η κοινότητα όμως αυτή που σφυρηλατήθηκε, θες με θρησκευτικές σφύρες, θα μπορούσε να ονομαστεί ή να ταυτιστεί με ό,τι άλλο αλλά όχι με τους Έλληνες ΕΡΗΜΗΝ της γλώσσας. Πόσω μάλλον αφού ήδη αναγνωρίζουμε ότι τούτοι, σαν έννοια, είχε καταστεί “θρησκευτικά εχθρική” επί αιώνες!
Τέλος: ακατανόητη η τάση να θεωρούμε έχθρητα ανάμεσα στον Έλληνα και τη θρησκεία. Τα βρήκαν μεταξύ τους μια χαρά χτίζοντας από κοινού Άγιες Σοφιές, συνθέτοντας σε Λύδιους και πλάγιους πρώτους ήχους, θεολογίζοντας Πλατωνικά και λειτουργώντας με χορούς, εισόδους και αντίφωνα σε Επιδαύρια θέατρα με τρούλους! Μην βάζουμε τεχνητές φυτιλιές σε μια σχέση που έγραψε μαλάματα πολιτισμού, μόνο και μόνο εν ονόματι της άρνησης του μεταφυσικού! Κι εγώ μαζί σας, αλλά αν η Νομαρχία είπε τούτο, ο Μακρυγιάννης είπε τ’ άλλο και άκρη δε θα βγάλουμε!
Συγνώμη για το μακροσκελές κι ευχαριστώ για την κοινότητά σας. Μια ανάσα είστε εδώ, μια ανάσα!
ΥΓ: Eva, εκείνο το κείμενο που λές θα ήθελα να το διαβάσω. Πού το βρίσκω;
Γιάννη, όσο αφορά την τελευταία παράγραφό σου. Η άρνηση του μεταφυσικού είναι άσχετη με τη κουβέντα. Δεν είναι αυτό το κίνητρό μου.
Τίποτα ακατανόητο και καμία μυστηριώδης “τάση”. Απλά, Χριστιανισμός κι Ελληνισμός ΔΕΝ δύναται να συνυπάρξουν, εξ’ορισμού. Προφανώς, χρησιμοποιείς διαφορετικά την έννοια Ελληνισμός.
Γιάννη, σου έχω στείλει το άρθρο σε PDF file. Δες το mailbox σου!
Εύα
Γιάννη,
Θα συμπληρώσω και εγώ ότι πέφτεις σε αντιφάσεις. Έχει αποδειχτεί στην ιστορία της ανθρωπότητας ότι ούτε η γλώσσα από μόνη της αποτελεί συνεκτικό δεσμό μεταξύ των ανθρώπων, ούτε η θρησκεία. Όπως είπες και εσύ, οι Συριανοί καθολικοί ένιωθαν Έλληνες, όπως Έλληνας θα νιώθει και ένας δηλωμένος άθρησκος ή άθεος. Εξήγησα με ποιο τρόπο η θρησκεία μπορεί να αποτελέσει συνεκτικό δεσμό μεταξύ των ανθρώπων, πάντως όχι με τη στενή έννοια της προσήλωσης…
Η “Ελληνική Νομαρχία” ξεσκεπάζει τον ύπουλο ρόλο του Ιερατείου, που συμμάχησε με τον κατακτητή, όπως και της άρχουσας τάξης, εν μέρει.
Ο απλός Έλληνας ήταν βαθιά θρησκευόμενος και πολεμούσε και για τη θρησκεία του. Καλό είναι να τα γνωρίζουμε αυτά, δεν σπείρουμε ζιζάνια, αντίθετα αναλογιζόμαστε με ποιες θυσίες και υποχωρήσεις ο Ελληνισμός πορεύτηκε βαλλόμενος και εκ των έσω…
Ελένη.
Αυτό το τελευταίο τι σήμαινε; “…αν η Νομαρχία είπε τούτο, ο Μακρυγιάννης είπε τ’ άλλο και άκρη δε θα βγάλουμε!”
Δηλαδή πώς προτείνεις να ενημερωθούμε; Πηγαίνοντας σε Μαντείο ή βλέποντας τηλεόραση;
Θα ήθελα να πω ότι μου αρέσει πολύ αυτή η συζήτηση. Αυτός ο συγγραφέας τον οποίον ανέφερα σχετικά με το ρουμάνικο “μανέα” (ευχαριστώ την Εύα για αυτή τη πληροφορία) μου χάρισε ένα essay του στο οποίο έγραψε για το θέμα “σκέψεις για την ευρώπη”, ιδιαίτερα “το πρόσωπο και τα πρόσωπα της νοτιοανταολική ευρώπης”. Είναι ειδικός στο θέμα αυτό. Δυστυχώς δεν μπορείτε να το διαβάσετε…προσπαθώ να πω κάποιες βασικες θέσεις της λογοτεχνικής και πνευματικής προσπάθιάς του.
Λέει κάθοντας στον Πειραιά ένα απόγευμα καταλαβαίνεις περισσότερα για τους ανθρώπους αυτής της περιοχής από το να διαβάζεις δέκα επιστημονικά βιβλία. Τεντώνει το τόχο από Ρουμανία μέχρι Κρήτη και σχεδιάζει έναν “νοτιοανατιλικό τύπο ανθρώπο” λέγοντας αν εμείς (στη δύση) δεν καταλαβαίνουμε αυτόν τον τύπο δεν είναι ποτέ δυνατόν να καταλάβουμε και την κατάσταση. Περιγράφει το πως έγινε αυτός ο τύπος και επιχειρίζει ότι η αιτία είναι η ιστορική μόνιμη κατάσταση εχθρηκών αιφνικιασμών. Οι πληγές αυτές ήταν τόσο βαθιές που δημιούργησαν το γνωστό φαινόμενο σχετικά με το αισθηνα του έθνο κτλ, αλλά επίσης ποτέ δεν ήταν στη θέση να κοιτάξουν και τα άλλα έθνη που εζησαν πραγματικό το ίδιο και είχαν τις ίδιες πληγές. Καταλαβαίνουμε έτσι πως είναι δυνατόν να γράφουν οι λάοι της ντοτιοανατολικής ευρώπης ένα έργο με μοτίβα “τη γέφυρα της Αρτας” που ανατριχιάζουμε εμείς όταν το διαβάζουμε. Και στη άλλη πλευρά ο χορός και η μουσική που δεν έχει καμία σχέση με το δικό μας χορό και με την δικό μας άποψη για μουσική. Και αυτό το φαινόμενο πάλι το ίδιο σ’ όλες τις χώρες αυτές που βρίσκονται γεογραφικά τόσο κοντά όπως πουθενά αλλού στην ευρώπη. Φυσικά βλέπει το διαφορετικό χρώμα, αλλά η ουσία είναι κοινό φαινόμενο.
Ελπίζω ότι μπόρεσα να εκφραστώ τι εννοώ. Νομίζω ότι το έθνος, η γλώσσα στην Ελλάδα (και στους βαλκανικές χώρες παίζει ένα διαφορετικό ρόλο σε σύγκριση με άλλες περιοχές της Ευρώπης.
Πρός Γιάννη Σπαρτινό:
Δέν διαφωνώ μαζί σου.Κι ασφαλώς μου άρεσε πολύ η δουλειά των Χ.Κ.Απλά εξέφρασα μιά απορία για την γοητεία που ασκεί πάνω μας η Ανατολή.Και σημείωσα ότι δυστυχώς δεν είμαστε ενήμεροι όσο θάπρεπε για τον βυζαντινό πολιτισμό.Ούτε και για τις διαδικασίες μέσα απο τις οποίες βυζαντινός πολιτισμός και ισλάμ (για την ακρίβεια : ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑΓΜΑΤΑ ΔΕΡΒΙΣΗΔΩΝ και όχι το ορθόδοξο ισλάμ)έφτιαξαν το μείγμα του ΛΑΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ σταδιακά απο το 1071 μέχρι το 1400 περίπου.
Επίσης υπάρχει μονομέρεια στο πώς ο Μπακιρτζής αντιλαμβάνεται τον κοινωνικό ρόλο των οσμανλήδων.Έχει την εμμονή ότι οπωσδήποτε αναπτύχθηκε γιατί αγκαλιάστηκε απο τις φτωχές τάξεις του Βυζαντίου που υπέφεραν απο την φορολόγηση των αυτοκρατόρων.Αυτό είναι η μισή αλήθεια.Ας ξαναδιαβάσουμε το βιβλίο 'Τα χαίρια μας εδώ" για την Αγγέλα Παπάζογλου,για να ξαναβεβαιωθούμε ότι υπήρχε πολύς κόσμος με έντονη την αίσθηση της συνέχειας του Ελληνισμού/Ρωμιοσύνης που δεν ήθελε με τίποτα τον εξισλαμισμό/εκτουρκισμό.
(Η ταπεινή μου άποψη είναι πώς οι Τούρκοι άμα τη εμφανίσει τους στην Μικρασία μόνο ΤΥΧΕΡΟΙ ήσαν, που βρήκαν έναν κόσμο σε διάλυση και εύκολα τον κατέβαλαν.Είχαν τάιμινγκ οι άνθρωποι.Τίποτε άλλο)
Πού η αντίφαση Ελένη; Απλά καταλαβαίνω ότι μιλάμε σε διαφορετική προοπτική. Εσύ, όπως αντιλαμβάνομαι τις θέσεις που διατυπώνεις, μιλάς μάλλον γενικά, για το ρόλο των επιμέρους πολιτισμικών στοιχείων στη διαμόρφωση εθνικής συνείδησης. Εγώ πάλι από τη μεριά μου, αναφέρομαι αποκλειστικά σε αυτό που θεωρώ καίριο για την θεώρησή μας ως Ελλήνων στο νέο κοσμοείδωλο που εγκαταστάθηκε κατά τον 17ο αιώνα. Και θεωρώ καίριο τη γλώσσα και όχι το δόγμα. Αν μου επισημάνεις την αντίφαση που αντιλαμβάνεσαι θα μπορούσα ίσως να γίνω σαφέστερος.
Πάνο, ναι, αντιλαμβάνομαι διαφορετικά την έννοια Ελληνισμός και πολλάκις έχω βρεθεί στη μέση λόγω αυτής μου της αντίληψης - ας είναι καλά το κρασί που συνόδευε τις ολονύχτιες συζητήσεις της νεανικής παρέας και βοηθούσε να ρέει φιλήδονα η κουβέντα! Αδύνατο να συνυπάρξει η αρχαία ελληνική σκέψη και τροπή με την ορθόδοξη θεανθρωποκεντρική. Αβυσσος ανάμεσά τους! Αν λοιπόν πιστεύεις ότι Έλληνες είναι μόνον οι της αρχαίας παιδείας μετέχοντες κι αν θεωρείς ότι με τη δύση αυτής της κοσμοαντίληψης οι Έλληνες επαψαν πια να υπάρχουν δρώντες, ναι συμφωνώ μαζί σου.
Εγώ όμως τον Ελληνισμό τον θεωρώ σε μια συνέχεια - όχι γραμμική, ούτε ομαλή αλλά συνέχεια. Δεν τον περιορίζω στον αρχαίο κόσμο και δεν τον ταυτίζω με μια σειρά αντιλήψεων αλλά τρόπων. Ελπίζω κατανοώντας την οπτική μου να αντιλαμβάνεσαι τί εννοώ.
Τέλος Αρη, αναφορικά με αυτό που είπα περί Νομαρχίας και Μακρυγιάννη, νομίζω είναι σαφές. Η επιλεκτική επίκληση της μιας πηγής - αγνοώντας μία άλλη - μας βοηθά ίσως να ισχυροποιήσουμε μια πεποίθηση ή θέση αλλά δεν μας επιτρέπει να προσεγγίσουμε την αλήθεια. Αρα να ενημερωθούμε, αλλά ερευνώντας, όχι απορρίπτοντας ή αποσιωπώντας οιαδήποτε πηγή δε ταιριάζει με αυτό που θα θέλαμε να ισχύει (δεν υπονοοώ ότι αυτό κάνεις, έτσι;).
Τέλος Τάσο, ομολογώ ότι δεν γνωρίζω καθόλου τις θέσεις του Μπακιρτζή που αναφέρεις. Εξέλαβα την ένστασή σου ως “αίτημα πολιτισμικής καθαρότητας”, αν καταλαβαίνεις τί εννοώ! Κι είμαι αλλεργικός στα… “καθαρά”!!!
ΥΓ: Eva, χίλια ευχαριστώ! Μάρθα, μακάρι να είχα πρόσβαση στη πηγή που επικαλλείσαι.
Γεια σας.
Γιάννη, η αντίφαση έγκειται στο ότι επιλεκτικά δεχόμαστε ότι γλώσσα ξεχωριστά και θρησκεία αλλού είναι πόλοι συνεκτικοί των εθνών και αλλού όχι.
Η ελληνική γλώσσα δεν εξαπλώθηκε βέβαια στους μεταχριστιανικούς αιώνες, αλλά δέχτηκε πολλές επιρροές από ξένους λαούς που εγκαταστάθηκαν, Σλάβους, Αρβανίτες , Τούρκους
Κατά των Τούρκων πολέμησαν με ιδιαίτερο μένος οι Σουλιώτες, οι οποίοι βέβαια ήταν Αρβανίτες και δεν μιλούσαν καλά τα ελληνικά εκείνα τα χρόνια, δεν είχαν ακόμα αφομοιωθεί, το ίδιο και οι Βλάχοι. ʼρα, πρέπει να αναζητήσουμε άλλα στοιχεία, πέραν της γλώσσας και θρησκείας, που οδηγούν στην κοινή εθνική συνείδηση, όπως τα ήθη, έθιμα, η κουλτούρα, το κοινό συμφέρον
Αυτό αποδεικνύει η ιστορία της ανθρωπότητας, δεν ίσχυσε κάτι διαφορετικό για εμάς τους Έλληνες.
Όσον αφορά στη μνεία που έκανες στην «Ελληνική Νομαρχία» ή στο Μακρυγιάννη, ε ναι, αυτές είναι οι αυθεντικές πηγές… αν δεν διαβάσουμε αυτά τα έργα, δεν θα καταλάβουμε το ΄21…
Νομίζω ότι δεν χρειάζονται περισσότερες διευκρινίσεις πάνω στο θέμα, θα έχουμε κουράσει και τους υπόλοιπους «συμφορουμίτες».
Ελένη.
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην Ελένη. 14 Μάρτιος, 2006)
Όπα,όποιος κουράζεται ας μην διαβάζει!!!
<font size="+2">Παραμυθένια Βαλκάνια</font>
[i]
Στα Βαλκάνια οι μύθοι είναι όσο δυνατοί και στην Ανατολή, αλλά οι Βαλκάνιοι προσπαθώντας να εξομοιωθούν με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους πουλάνε… παραμύθι. Και συχνά καταφέρνουν να γίνεται το παραμύθι αυτό τόσο γοητευτικό και να φαίνεται τόσο αληθινό όσο κι οι παμπάλαιοι μύθοι που τους τρέφουν και που αποτελούν τη δύναμή τους.
Αδύνατον να τους καταλάβει κανείς όταν ξέρει μόνο τους μύθους ή μόνο τα παραμύθια. Πρέπει να τα ξέρει και τα δυο και να γνωρίζει πότε πρέπει να εμπιστεύεται το ένα και πότε το άλλο. Αυτή η αίσθηση δε σπουδάζεται και δεν μεταδίδεται εύκολα. Την αποχτάει κανείς με τη συνάφεια και την πείρα. Χρειάζεται φυσικά να έχει την αντοχή να πίνει μαζί τους κρασί και κάποια άλλα σκληρότερα πιοτά. Γιατί ποτέ δεν γίνεσαι φίλος μ’ έναν Βαλκάνιο και δεν κερδίζεις την εμπιστοσύνη του αν δεν πιεις και δε μεθύσεις μαζί του.
O ήχος εδώ είναι φαινομενικά ανάμεικτος. Η μελωδία υπάρχει βέβαια στο φόντο, αλλά συχνά κρύβεται πίσω από μιαν αρμονική πολυφωνία και ο ρυθμός μιμείται κάποιες περασμένες πια και ξεχασμένες στην υπόλοιπη Ευρώπη ευρωπαϊκές μόδες.
Η Ωδειακή μουσική κυριάρχησε και γενικεύτηκε κυρίως μετά τον πόλεμο, όπως έγινε και στην Ανατολική Ευρώπη. Ο μικροαστικός σοσιαλισμός της ηγεσίας των βαλκανικών χωρών δε συμπαθούσε την Ανατολή, το Βυζάντιο, τους Μουσουλμάνους, τους Τούρκους και προσπάθησε να εξαλείψει κάθε ίχνος τους απ’ τις βαλκανικές εθνικές κουλτούρες.
Όμως λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί οι δαιμόνιοι οργανοπαίχτες της οι Τσιγγάνοι χώνονται πάντα απ’ τις κερκόπορτες και βαστάνε στους ώμους τους τον ήχο της γιορτής και του πανηγυριού, των κέντρων διασκεδάσεων και τελευταία και των συναυλιών. Έτσι η Ανατολή, όσο κι αν τη διώχνουν, όσο κι αν προσπαθούν να την ξεπατώσουν, επιστρέφει, χώνεται ξανά μεσ’ στο μεδούλι της Ευρώπης. Με το πιο αποτελεσματικό μέσον, με τον Ήχο!
2004 Βαγγέλης Παπαζαχαρίου (Ζάχος)[/i]
Παιδιά, περιποιηθείτε τον εαυτό σας.
Πάρτε το βιβλίο και το CD.
Άϊντε.
Το πήραμε ήδη.Αλλά δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα με τους ΧΚ και τον Ζάχο!
Νομίζω?
Γιατί βλέπεις να υπάρχει θέμα διαφωνίας-συμφωνίας ρε Τάσο? Απλά μ αρέσει-δε μ αρεσει.
Οπως είπες και σύ προηγουμένως “όποιος κουράζεται να μή διαβάζει”…ε οι Χειμερινοί θα λέγανε “…και δύο αυγά τουρκίας” …}
Δεν είναι (μόνον) έτσι.Ο Μπακιρτζής σε παρουσίασή των τραγουδιών του στο “Δίπλα στο ποτάμι” πέρυσι το χειμώνα,υπερασπίσθηκε μιά συγκεκριμένη αντίληψη ότι οι μωαμεθανοί υπεράσπιζαν τους αδύναμους στον ταξικό τους αγώνα κατά των αριστοκρατών βυζαντινών.Μάλιστα έφερε το παράδειγμα του Μάρκο Κράλιεβατς,Σέρβου Πρίγκηπα που στην μάχη Σέρβων -Τούρκων στο Κοσυφοπέδιο ήταν με την πλευρά των Τούρκων,αφού “αυτοί ήσαν με τους κοινωνικά αδύναμους” κλπ κλπ Αυτές είναι περίεργες ακροβασίες.Ναι στον διεθνισμό,ναί στην κοινωνική δικαιοσύνη…αλλά όχι στην…ιστορική παραφροσύνη.
Τα παραπάνω δεν έχουν να κάνουν με την σημαντική μουσική αξία των τραγουδιών-απλά θέλουν να αμφισβητήσουν το ιδεολογικό φορτίο κάποιων απο αυτά…
Αυτός ο κύριος Παπαζαχαρίος μου αρέσει πολύ! Ποιός ξέρει μια εταιρία η οποία στέλνει ΣιΝτί στο εξωτερικό? Τώρα αποφάσισα ότι και εγώ θα ήθελα να μάθω τα τραγούδια αλλά και τα κείμενα πρέπει να είναι εξαιρετικά και η απόψεις λίγο ποιήτηκες. Μόνο μια μικρή σημείωση έχω να κάνω σχετικά με τα “Παραμυθένια Βαλκάνια”. Όχι μόνο το σοσιαλισμός, αλλά και η καθολική εκκλησία έκανε παλαιότερα απαγόρευσεις. Τα “μοιρολόγια” τα θεωρούσε ειδωλολατρικά, η ορθόδοξη εκκλησία δεν είναι τόσο σκλήρη και έκλεισε τα μάτια της φαίνεται. Όταν λέω μοιρολόγια σημαίνει φυσικά ότι αυτά τα τραγούδια στις άλλες χώρες έχουν άλλους ορισμούς, αλλά για το ίδιο πράγμα πρόκειται.
Εύα, τι γνώμη πήρες εσύ από ένδιαφέρον ΣιΝτι, θύμάμαι ότι ήθελες να μας πεις την εντύπωσή σου. Ενδιαφέρομαι να την μάθω.
Ελένη, αντιλαμβάνεσαι λάθος τη θέση μου - εννοώντας ότι δε γίνομαι κατανοητός.
Απαντάς σαν να έχω πεί το εξής: “εμείς οι Έλληνες γίναμε έθνος λόγω της γλώσσας και μόνο”.
Ενώ αυτό που υποστηρίζω και διατυπώνω είναι το εξής: η εθνική συνείδηση που διαμορφώθηκε στη σύγχρονη Ελλάδα, ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΗΚΕ ΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ λόγω της γλώσσας.
Με άλλα λόγια, καμιά διαφωνία για τους μηχανισμούς που διαμορφώνουν κοινή εθνική συνείδηση. Διαμορφώθηκε μια τέτοια με όποιον τρόπο θές - επουσιώδεις οι διαοφροποιήσεις μας επ’ αυτού. Αλλά νοήθηκε Ελληνική κι όχι κάτι άλλο ΚΥΡΙΩΣ λόγω της γλώσσας.
Αυτό λέω.
ΥΓ: Ααχ βρε Τάσο, να ήταν μόνο αυτή και μόνο ιστορική η παραφροσύνη που γέννησε η ακραιφνής και σχεδόν θρησκευτική ιδεολογικοποίηση των κοινωνικών αιτημάτων…
Χαιρετώ.
Με αφορμή προηγούμενο μήνυμα του Κώστα, ίσως για να καταλάβουμε αυτόν τον παραμυθένιο κόσμο της Ανατολής, θα μπορούσε όποιος γνωρίζει να αναφέρει κάποιο σχετικό βιβλίο, όχι κατ΄ανάγκη μουσικού περιεχομένου, που να μας εισάγει στον κόσμο αυτό.
Αν ξεκινούσα εγώ, θα ανέφερα το βιβλίο του Θ. Κοροβίνη, “Οι Ζεϊμπέκοι της Μ. Ασίας”, μια λαογραφική έρευνα για αυτή την ιδιότυπη φυλή, την πιθανή προέλευσή της, την εναντίωσή της στην οθωμανική διοίκηση,τους κοινωνικούς αγώνες τους…
Θα μπορούσαμε να επεκτείνουμε τη λίστα, αφού, αποδεδειγμένα, είμαστε Ανατολίτες…
Ελένη.
Πρός Ελένη Σ.
Δες τι λέει η Αγγέλα Παπάζογλου για τους Ζειμπέκηδες στο βιβλίο του Γ.Παπάζογλου “Τα χαίρια μας εδώ”.