Με τον όρο “ρεμπέτης” εννοώ να γράφουν η/και να τραγουδούν κυρίως ρεμπέτικα τραγούδια, όχι να είναι της πίστας και να λένε που και που κάνα ρεμπέτικο όπως κάνουν πολλοί, να ζει σαν ρεμπέτης και μουσικά να δρα σαν ρεμπέτης. Εγώ θα έλεγα μάλλον ο Γιάννης Λεμπέσης αλλά θα ήθελα την γνώμη των υπολοίπων φίλων.
1 «Μου αρέσει»
Δεν τον γνωρίζω προσωπικά τον Γιάννη Λεμπέση, αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι ο τύπος ανθρώπου που διάγει ρεμπέτικη ζωή…
3 «Μου αρέσει»
Εντάξει έτσι και αλλιώς περισσότερο η μουσική του μας ενδιαφέρει και δεν νομίζω ότι υπάρχει αντιρρήσει για την μουσική του ότι είναι από τα καλύτερα σημερινά ρεμπέτικα.
1 «Μου αρέσει»
Εγώ θα ήθελα να γίνει λίγο πιο αναλυτικό το “να ζη σαν ρεμπέτης, και να δρα σαν ρεμπέτης”.Πως το αντιλαμβάνεσαι, για να κατανοήσουμε και μεις τι ακριβώς θες να πεις.
3 «Μου αρέσει»
Περισσότερο εννοώ μουσικά, να γράφει η να τραγουδά κυρίως ρεμπέτικα τραγούδια, και παλιά και καινούργιες συνθέσεις.
1 «Μου αρέσει»
Ο Τούντας ήταν ρεμπέτης; Ο Τσιτσάνης; Ο Μητσάκης; Ο, Ο, Ο…;
1 «Μου αρέσει»
Κωνσταντίνε νομίζω ότι και εσύ ο ίδιος έχεις μπερδευτεί με την ερώτηση σου…
Δυστυχώς άλλο ρεμπέτικο τραγούδι, άλλο ρεμπέτικη ζωή, άλλο ρεμπέτης…
Πρέπει να κάνεις πιο ξεκάθαρη την απορία που έχεις.
3 «Μου αρέσει»
Άρα είναι καλός μουσικός στα ρεμπέτικα.
Στη σημερινή νέα γενιά, η οποία έτσι κι αλλιώς έχει ήδη βγάλει αξιοπρόσεχτη ποσότητα μουσικών του ρεμπέτικου, αρκετοί από τους καλύτερους είναι απόφοιτοι μουσικών πανεπιστημιακών σχολών, με γερό θεωρητικό οπλισμό, με μουσική ευρυμάθεια, και με μεθοδική μαθητεία στο πρακτικό σκέλος της μουσικής. Δηλαδή άνθρωποι του θρανίου και του γραφείου, που όμως δεν περιορίζονται σ’ αυτό, είναι και κουρμπετλήδες. Αυτοί λοιπόν, προφανέστατα, δεν είναι ρεμπέτες ως κοινωνικοί τύποι, είναι το άκρο αντίθετο του ρεμπέτη! Κι όμως, είναι αυτοί που θα πιάσουν ένα τραγούδι με ξύσιμο από εκατό χρόνων φθορά στ’ αυλάκια του δίσκου (που τον ακούνε από ψηφιοποίηση!) και θα βγάλουν από μέσα του ζωή, αλήθεια και τσαγανό. Σε σημείο που αν κάποιος της ίδιας γενιάς ακολουθήσει την οπτική ενός Στέλιου Βαμβαάρη π.χ. («τα ντουζένια είναι της ψυχής…» κλπ.) δε θα είναι παρά γραφικός. Όχι γιατί ο Στέλιος ήταν γραφικός, αλλά γιατί από κει που το άφησε ο Στέλιος, και ο καθένας από την αλυσίδα της παράδοσης, αυτοί το πάνε παραπέρα, πολύ παραπέρα.
Άρα λοιπόν άλλο ο ρεμπέτης κι άλλο αυτός που κατανοεί και αποδίδει σωστά τα ρεμπέτικα.
Όχι πως δε θα υπάρχουν κάπου και άνθρωποι που τη βγάζουν πραγματικά σαν ρεμπέτες, από κάτω απ’ το ραδίκι. Και κάποιοι από αυτούς θα είναι μουσικά ταλέντα, και κάποια από αυτά τα ταλέντα θα έχουν βρει τις παλιές ρεμπέτικες φόρμες ως τον γνήσιο, πηγαίο τρόπο να εκφραστούν. Αν πετύχουμε κανέναν τέτοιο, είτε εσύ ή εγώ είτε οι μουσικάρες της Άρτας και του ΠαΜακ, κάτι θα έχουμε να μάθουμε από δαύτον.
Αλλά η ατμομηχανή είναι αλλού.
2 «Μου αρέσει»
Προσωπικά δεν πιστεύω πως μπορεί σήμερα να ζεί κανείς και να εκφράζει την έννοια του ‘‘ρεμπέτη’’ .Διότι πολύ απλά οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν έχουν τα βιώματα μίας γενιάς που μεγάλωσε και πέρασε τα νιάτα της στην Ελλάδα των Βαλκανικών πολέμων ,του Μεσοπολέμου και της συνεχούς αλλαγής της πολιτικής κατάστασης ,μία παγκόσμια οικονομική κρίση ,μία δικτατορία , έναν παγκόσμιο πόλεμο και μία κατοχή ! Εμείς ούτε τα μισά δεν έχουμε δει και βαριανασαίνουμε…Άρα σαν ρεμπέτης κανείς μας δεν έχει ζήσει.Τώρα ως προς την ερμηνεία και την απόδοση ρεπερτορίου μπορούμε να μιλάμε για ώρες και για σπουδαγμένους μουσικούς και για αυτοδίδακτους .Η σύνθεση δε στην σημερινή εποχή μάλλον θα την χαρακτήριζε κανείς ‘‘ρεμπέτικου χαρακτήρα’’ . Γιατί οι σημερινές αυτές συνθέσεις δεν έχουν ούτε την απήχηση ούτε την διαχρονικότητα των αυθεντικών .Ασχέτως του αν είναι καλές ή όχι ,αφού η βιομηχανία πλέον δεν βλέπει μία σύνθεση σαν ένα δημιούργημα που εκφράζει τον καλλιτέχνη και τον ακροατή , αλλά σαν ένα εμπόρευμα που πρέπει να αντικαταστήσει το προηγούμενο και να το διαδεχθεί ένα άλλο…
1 «Μου αρέσει»