Μάλλον έχεις επιλεκτική ανάγνωση των εξελίξεων. Εν πάσει περιπτώσει, αν εσύ ως αριστερά εννοείς και αυτούς που, π.χ., περιγράφουν το κερσέντο βανδαλισμού χιλίων μαριονετών της ΓΑΔΑ ως το κέντρο του κινήματος (!) το οποίο πρέπει να μεταφερθεί στα σχολεία κ.λπ. κ.λπ., ε τότε, ναι, προφανώς και υπάρχει και πρέπει να υπάρχει διαφοροποίηση και αντιπαράθεση. Δεν είναι όλοι ίδιοι κι όμοιοι, πώς να το κάνουμε δηλαδή.
Και αυτά που προτείνει είναι ουσιαστικά ανέφικτα: Την κρίση να πληρώσουν τα μονοπώλια, όχι στη γενιά των 500 Ευρώ. Ποιός θα δώσει τα επιπλέον ευρώ; Για δε τα μονοπώλια υπάρχει και Κίνα και Σιγκαπούρη, συνδυασμένες με ακόμα μεγαλύτερη ανεργία.
Όταν, πάντως, τα κόμματα βρουν χρόνο, είτε από το φάγωμα των σαρκών τους είτε από το φάγωμα του δημόσιου χρήματος, το πιό χειροπιαστό που θα είχαν να κάνουν ώστε η μελλοντική κοινωνία μας να ζήσει καλύτερα, είναι να συμφωνήσουν στον τρόπο με τον οποίο θα αλλάξει ριζικά το πρόγραμμα εκπαίδευσης των μελλοντικών αστυνομικών οργάνων, ώστε επι τέλους να περάσει ο επαγγελματισμός, που προϋποθέτει απομόνωση των προσωπικών συναισθημάτων κατά την εκτέλεση του επαγγελματικού καθήκοντος. Γιατί όπως λέει και ο ΚΚ, ο εμφύλιος δεν τέλειωσε ακόμα. Η νέα σχολή αστυνομίας θα οργανώνει και σεμινάρια και κοινωνικές εκδηλώσεις όπου οι εν ενεργεία αξιωματικοί θα εργάζονται ακριβώς για τον ίδιο αυτό στόχο, του επαγγελματισμού.
κάποιαν ώρα όμως, θα ξυπνήσω και θα σταματήσω να ονειρεύομαι…
οι έλληνες Μάρθα,είναι κομματικοποιημένοι και όχι πολιτικοποιημένοι.
''δε πά! να καεί το σπίτι του διπλανού?η πυροσβεστική να κρατήσει τη φωτιά,μακριά απο το δικό μας…αυτό μας καίει!η γενιά των 500 ευρώ?(στην τηλεόραση ακούγεται των 700-800?)δεν φαίνεται στα χαρτιά!(υπογράφει, για τα νόμιμα που δεν παίρνει αλλιώς απλά δεν δουλεύει).
βέβαια και παρακαλά ο έλληνας ή για ένα λαχείο!ή για μια θέση στο δημοσιο!(8’αωρο οι δημοσιοι υπάλληλοι?1200-1500 ευρώ!10 ώρες?12 οι ιδιωτικοί?500-800!)γιατί?αλλιώς δεν μπορεί να ζήσει!να μεγαλώσει τα παιδιά του!τα επόμενα χρόνια οι έλληνες θα '‘φεύγουνε’'απο εγκεφαλικά και εμφραγματα!το άδικο έγινε '‘τέρας’'που μας καταβροχθίζει…και αντί να το πολεμήσουμε,τρωγώμαστε μεταξύ μας και οι μέν(εργοδότες) εκμεταλλεύονται για να παρουνε εξοχικά και αμαξια καινούργια…και οι δε(εργαζόμενοι) είναι χρεωμένοι σε τράπεζες μέχρι το λαιμό για να έχουνε ένα κεραμίδι!και ένα πιατο φαί!
εμείς?συνηθίσαμε?τη λουζόμαστε την αδικία!τα παιδιά?ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΎΝΕ!δεν θα ζήσουνε έτσι…δεν είναι ζωή αυτή!δεν θα την αποδεχτούνε και μπράβο τους!
δημοσιογράφοι?τρίβουνε τα χερια τους!υπάρχει θέμα…άρα όλος ο κόσμος στις τηλεοράσεις…(άρα διαφημίσεις χρήμα!!!)θα κάνουμε χριστούγεννα σε καμένες πόλεις αλλα΄οι μεγάλοι?στο ρετιρέ του χίλτον!!!(όταν κοιτάς απο ψηλά?φαίνεται αλλιώς ο κόσμος)
τί θα γίνει?σκοτώσανε ένα παιδί?και λοιπόν?δεν έχει ξαναγίνει?απλά το ξεχάσαμε!χτυπήσανε ένα άλλο?σιγά…πήγαινε γυρεύοντας!
τί θα γίνει?τα χειρότερα!
Οπως σε όλο το κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα, οι δημοσιογράφοι, σαν υπάλληλοι μεγάλων οικονομικών οργανισμών, είναι μέρος του προβλήματος. Κάποιες φορές τους συμφέρει (διότι έχουν κάνει τις βραδυνές συναλλαγές) να μας δείξουν ένα μέρος της αλήθειας ή μια κατασκευασμένη ιστορία. Οχι όμως και να προωθήσουν λύσεις ή να συμβάλλουν στη διαδικασία του διαλόγου.
Αυτό φίλε Κώστα είναι ένα από τα πολλά προβλήματα της Αριστεράς, που προκύπτουν από την (στην ουσία) περιθωριοποίησή της. Οι αριστεροί αλληλοεξοντώνονται πολιτικά, μη δεχόμενοι να συμφωνήσουν ότι στο συγκεκριμένο ταμπλό της κοινοβουλευτικής αλητείας, συνιστούν την πολιτική “ουρά”. Και ότι σ’ αυτό το παιχνίδι στο οποίο τελικά συμμετέχουν, οι όροι επιβίωσης είναι σε βάρος τους. Tο επίσημο βήμα διαλόγου, ας πούμε, είναι οι πολιτικές εκπομπές των διαπλεκόμενων τηλεαστέρων. Σ’ αυτές τις παραστάσεις τηλε-τσίρκου, ακόμα και η ορολογία της συζήτησης (περί ανάπτυξης, πληθωρισμού, ανεργίας και τα λοιπά) που έχει επιβληθεί, δεν μπορεί να περιγράψει την ουσία, δεν επιτρέπει την ανάπτυξη συλλογισμών που να οδηγούν σε λύσεις. Μόνο ένας καλός μπουρδολόγος με φωτογένεια έχει ελπίδες να επιβιώσει εκεί.
Προ καιρού προσπάθησε η Παπαρήγα να ανατρέψει τον υποκριτικό συλλογισμό του Γκρίνσπαν περί “στασιμοπληθωρισμού” (το φαινόμενο όπου ανεβαίνει ταυτόχρονα η ανεργία με τον πληθωρισμό – σε μια προσπάθεια να συμπληρώσει και να αναζωογονήσει τη Κεϋνσιανή θεωρία της “τραμπάλας” όπου όταν ανεβαίνει το ένα, οφείλει να κατεβαίνει το άλλο) και πέσανε να τη φάνε με υποννοούμενα του στυλ “είσαι αγράμματη οικονομικά” (*). Μου ‘ρθε να σπάσω τη συσκευή απ’ τα νέυρα μου. Τι να λέμε τώρα…
(*) Για την πληροφόρησή σας, η συγκεκριμένη πολιτικός είναι αρκούντως ενήμερη για τις τρέχουσες θεωρίες των “κρίσεων”. Ετυχε κάποτε να διαβάσω σχετικό άρθρο της που γράφηκε πολύ πριν εκλεγεί ΓΓ.
Το πόσο επιλεκτική ή όχι είναι η ανάγνωση που κάνω στις εξελίξεις δεν μπορείς να το ξέρεις, αλλά σε διαβεβαιώ ότι είναι πληρέστερη από αυτή που λανθασμένα θεωρείς. Πάντως, μονομερή ενημέρωση δεν έχω. Εσύ;
Δε θέλω να επεκταθώ εδώ, αλλά όταν η μια αριστερά κατηγορεί την άλλη ότι “χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων”, επικαλούμενη ιδεολογικές διαφορές που επί της ουσίας δεν ισχύουν πια, αντί να βάλει ως προτεραιότητα τη συσπείρωση και όχι την πόλωση και να σαρώσει, όταν αναλώνεται σε γενικόλογους ξύλινους αφορισμούς χωρίς να επικοινωνεί τις προτάσεις της (εφόσον υπάρχουν), όταν παραδέχεται δημόσια ότι η ιδεατή κατάσταση δεν έχει καμία πρακτική εφαρμογή στην καθημερινότητά μου και στα τρέχοντα προβλήματά μου (διότι υπάρχει και το μεταβατικό στάδιο ως εκεί - πώς να το κάνουμε;), όταν αντί να προτείνει και να οδηγεί χαρακτηρίζεται από μια ανεξήγητη εσωστρέφεια και μιζέρια, αναλώνεται σε αναβίωση των φαντασμάτων του παρελθόντος χωρίς να κοιτάζει το μέλλον και μετά κατηγορεί τους άλλους γι’ αυτό, όταν οποιαδήποτε κριτική στάση απέναντί της αποτελεί αντικείμενο χλεύης και απαξίωσης (το αλάθητο μόνο ο Πάπας το έχει διεκδικήσει) και προκαλεί την επιθετική της συμπεριφορά όπως έκανες εσύ τώρα, ε… τότε τρώει τις σάρκες της αγαπητέ μου Πάνο και, πραγματικά, πολύ στενοχωριέμαι γι’ αυτό. Περιμένω ακόμη την υπέρβαση.
Η -κάθε είδους- επανάσταση προϋποθέτει συσπείρωση, εξωστρέφεια, επικοινωνία και μαζικότητα και όχι το σίγουρο 6% που καταπίνει αμάσητη την όποια γραμμή.
Κάποιος σαν τη Λιάνα δηλαδή;
Κάποιος σαν τη Λιάνα δηλαδή;[/quote]
Μπα, δε τη βλέπω να επιβιώνει. Θα πάθει κανένα εγκεφαλικό στον αέρα (έτσι όπως καπνίζει κιόλας). Αλλά, μόνο αυτό έμεινε απ’ όλα όσα έγραψα;
Ρε παιδιά, τι αριστερά και δεξιά, τι πράσινο και μπλε, τι καπιταλισμός και σοσιαλισμός!!!
Μόνο στη θεωρία υπάρχει διαφορά, διότι το χρήμα δεν έχει ούτε χρώμα, ούτε ιδεολογία.
Αυτό ακριβώς είναι που θέλει το σύστημα να σε κάνει να δεχθείς και δεν πρέπει να κάνεις το λάθος να πιστέψεις.
Και στο λέω όχι σαν αριστερός ή δεξιός αλλά ώς ένας έντονοτατα προβληματισμένος Έλληνας που βλέπει τα παιδιά του να μεγαλώνουν σε πλήρη αταξία. Μπερδεμένος όσο ποτέ ωφείλω να παραδεχτώ, είχα στηρίξει αρκετές ελπίδες στο νέο αίμα που παρουσιάστηκε στο πολιτικό προσκήνιο, αλλά τελικά (μετά λύπης μου) διαπιστώνω ότι είναι μιά απ’τα ίδια. Παρόλαυτα, θα συνεχίσω να ελπίζω σ’ ένα καλύτερο αύριο.
Δεν θα συνεχίσω να παραθέσω τις υπόλοιπες απόψεις στο φόρουμ, γιατί έχω την πολυτέλεια και την ευτυχία να μπορώ να τις συζητήσω δια ζώσης με κάποιους από τους προλαλλήσαντες.
Έχω πιεί τα ουζάκια μου στη Χαλκίδα, μπαίνω στη τζιπαρόνα μου γιατί “μεθυσμένος οδηγώ προσεκτικά”, πιάνω τη δεξιά λωρίδα ανάγκης, “σιγά μη περιμένω στο μποτιλιάρισμα” και το πατάω με 140 για να προλάβω τη μάννα μου ξύπνια, ώστε να μου τηγανίσει πατάτες! Στο δρόμο πέφτω σε κάτι λακούβες και βρίζω τον εργολάβο “που έριξε σκάρτο υλικό για να βάλει τα μισά στη τσέπη” και τους πολιτικούς, οι οποίοι με βόλεψαν και μένα στο δημόσιο για να τους ψηφίσω!
Αννα μου, δεν ξέρω τι να σου απαντήσω…ίσως κάτι που γράφουν οι εφημερίδες μας. Ότι υπάρχουν χώρες στην Ευρώπη που είναι πιο φτωχές από την Ελλάδα και ότι με όλο το σεβασμό στο νεκρό μας τρομάζει η βία που είδαμε. Επίσης μας κάνει (κακή) εντύπωση η δημόσια επιείκεια και κατανόηση προς αυτήν την νεολαία που κατέστρεψε τα καταστήματα, τα αυτοκίνητα και άλλα. Διαμαρτύρια ναι, αλλά βία όχι…
Βγαίνει η Αλέκα και λέει:
“Να σταματήσει ο ΣΥΝ να χαϊδεύει τα αφτιά των κουκουλοφόρων”.
Κι αντί να κάτσει κανείς να σκεφτεί αν έχει δίκιο ή όχι, σκέφτεται (ή αν δεν καταφέρνει μόνος του τον “βοηθούν” τα ΜΜΕ και ο Καρατζαφέρης) αν είναι σωστό να επιτίθεται το ΚΚΕ στο ΣΥΝ.
Από ποιο μπλοκ διαδηλωτών βγήκαν αυτοί που επιτέθηκαν στα γραφεία του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη;
Ποιοι “κουβάλησαν” στην Ομόνοια τους “κουκουλοφόρους” τη Δευτέρα το βράδυ για να την κάψουν;
Ένα σωρό παραδείγματα μπορώ να αναφέρω, στα περισσότερα από τα οποία ήμουν παρών.
Βλέπετε τα “επεισόδια” από την τηλεόραση και θέλετε να έχετε και άποψη γι’ αυτά; Μα την άποψη της τηλεόρασης θα έχετε. Για κατεβείτε λιγάκι στους δρόμους να τα δείτε ή μάλλον να τα νιώσετε.
Να μην πιάσω τώρα τα περί “αριστεράς”, το πώς ένας “αριστερός” υπογράφει όλους τους ευρωνόμους κι ευρωτρομονόμους, το πώς πάει στις Βρυξέλλες και υπογράφει (σχεδόν - να μην τους αδικήσω) τα πάντα κι ύστερα κατεβαίνει στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για… ποιο λόγο;
“Τρώω τις σάρκες μου” σημαίνει “αυτοκαταστρέφομαι” - “αυτοκτονώ” κλπ. Ποιος; Το ΚΚΕ ή ο ΣΥΝ; Από πού κι ως πού πιστεύετε ότι πρόκειται για κάποιο είδος εμφυλίου; Εκτός αν κάποιος νομίζει ότι μπορεί αυτά τα δύο να τα βάζει σε ένα πακέτο, μαζί, κάτω από τον όρο “Αριστερά”.
Να σταματήσουμε να πλατιάζουμε με τους όρους, αλλιώς θα φτάσουμε σε απόψεις του τύπου “τι σοσιαλισμός, τι καπιταλισμός” (ήμαρτον Μήτσο!).
Οσο για την επιλεκτικότητα που αναφέρεται πιο πάνω… Ο Κώστας (που μόνο ηλίθιο δεν μπορείς να τον πεις) από ένα ολόκληρο κείμενο βρήκε να πει: “Κάποιος σαν τη Λιάνα;”… Αν αυτό δεν είναι επιλογή του τι ΘΕΛΩ να καταλάβω και τι όχι, του τι ΘΕΛΩ να δω και τι όχι, τότε τι είναι;
Αυτήν πάλι την “καραμέλα” περί πολιτικοποίησης αλλά όχι κομματικοποίησης πού τη θυμηθήκατε; Να τη μεταφράσω: Πολιτικοποιημένος αλλά όχι οργανωμένος, δηλαδή πολιτικοποιημένος, αλλά χωρίς να ενοχλώ κανέναν και κυρίως το σύστημα. Η άποψη της μη κομματικοποίησης ήταν πάντα λάβαρο στα χέρια των συντηρητικών. Μη κομματικοποιημένο το λαό τον ήθελαν πάντα τα μεγάλα κόμματα, από την εποχή της ΕΡΕ. Εννοείται βέβαια πως το δικό τους το κόμμα δε …μέτραγε, καθώς ήταν εξουσία, άρα δεν ήσουν με το κόμμα (τους), αλλά απλώς συμφωνούσες με την κυβέρνηση!
ΥΓ1. Σ’ έχουνε φάει τα Βόρεια. Κατέβα κατά κάτω να φας κανα χημικό να βρεις την υγειά σου.
ΥΓ2. Κανα βιντεάκι με τους “κουκουλοφόρους” που τη μια στιγμή σπάνε και λεηλατούν κι ύστερα, κατεβάζοντας τις κουκούλες και με τους ίδιους λοστούς ακόμη στο χέρι συμμετέχουν σε μπλόκα της αστυνομίας που κάνει ελέγχους, μήπως πήρε το μάτι σας; Καμιά φωτογραφία έστω;
ΥΓ3. Φροντίζω να το υπενθυμίζω συχνά στους φίλους, γιατί δυστυχώς έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε: Ποιος ήταν αυτός που είχε σύνθημά του την απαξίωση της πολιτικής; Ποιος ήταν αυτός που υποστήριζε ότι όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι, όλοι τα παίρνουν, κανείς δεν είναι άξιος και με αυτά συνθήματα κέρδισε το λαό με το μέρος του; Ο Χίτλερ.
Ε, τότε να σου πω τί ξέρω.
Ξέρω, πως το ΚΚΕ πήρε σαφή θέση και συγκεκριμένες πρωτοβουλίες άμεσα μετά το φονικό, ήταν οι πρώτοι που κατέβηκαν οργανωμένα σε πορεία, η οποία ήταν μαζική, και απολύτως περιφρουρημένη.
Ξέρω ότι βούηξε η Ελλάδα με τις μαζικές απεργίες και τις πορείες που οργάνωσε το ΠΑΜΕ (τις οποίες βεβαίως, δεν πήραν χαμπάρι τα αντικειμενικά ΜΜΕ. Τις πήραμε όμως χαμπάρι εμείς με την μονομερή ενημέρωση).
Ξέρω ότι αυτά που έλεγε το ΚΚΕ εδώ και δέκα μέρες για την στάση των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων, για την τακτική των μηχανισμών καταστολής κ.λπ. επαληθεύονται περίτρανα κάθε μέρα και ειδικά τις προάλλες με την επίθεση στο Περιστέρι.
Ξέρω ότι τα μέλη του ΚΚΕ είναι από τη μέρα του φονικού στο πόδι, προσπαθώντας να οργανώσουν και να περιφρουρήσουν κινητοποιήσεις κ.λπ.
Ξέρω ότι το ΚΚΕ είναι το μοναδικό πολιτικό κόμμα το οποίο αναδεικνύει την προβοκάτσια που δέχεται το κίνημα, και το μόνο κόμμα το οποίο ουσιαστικά στέκεται αλληλέγγυο στο κίνημα.
Βρίσκει, λοιπόν, χρόνο και γι’ αυτά ω του θαύματος, πέρα από το να “τρώει σάρκες”.
Τώρα μου έκανες τη μούρη κεφτεδάκια. :019:
Αν δεν βλέπεις διαφορές ιδεολογικές, διαφορές στην πολιτική και διαφορές σε θέματα συνέπειας και στάσης μεταξύ ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, με αναγκάζεις να συμπεράνω πως είτε δεν το έχεις πολυψάξει το θέμα, είτε πως μας κάνεις πλακίτσα.
-
Όταν ο συνασπισμός ψηφίζει την συνθήκη του Μάαστριχτ, σεγοντάρει τις ευρωπαϊκές πολιτικές, κοροϊδεύει τους εργαζόμενους με το να συμφωνεί με τα αφεντικά τους για αύξηση του ενός ευρώ, υπερψηφίζει το 78ωρο, όταν φλερτάρει με το ΠΑΣΟΚ για μερικά υπουργεία σε μια ενδεχώμενη κυβέρνηση αύριο μεθαύριο, όταν την ίδια μέρα κάνουν αντικρουώμενες δηλώσεις για να ψαρεύουν ψηφουλάκια στα θολά νερά, όταν ευαγγελίζονται μια καλλίτερη διαχείριση του συστήματος απλά κ.λπ., τί δουλειά έχεις με δαύτους; για ποιό λόγο να συσπειρωθείς μαζί τους; απλά για να λες ότι έχουμε μπούγιο; ότι είμαστε δυό είμαστε τρεις είμαστε χίλιοι δεκατρείς και να χαίρεσαι; αυτούς πρέπει να τους έχεις απέναντι. Τέτοια “υπέρβαση”, λοιπόν, καλλίτερα να λείπει.
-
Πέφτεις σε λούμπα, διότι αγνοείς τις τόσες προτάσεις νόμου που έχει κάνει το ΚΚΕ, τα τόσα συγκεκριμένα μέτρα και προτάσεις “για την καθημερινότητα” που έχει κάνει από θέματα εκκλησιαστικής περιουσίας μέχρι θέματα εργασιακών σχέσεων κ.λπ., δίχως όμως να αποκρύπτει την πεμπτουσία της πολιτικής του πρότασης που είναι ο σοσιαλισμός. Θες να μη σου μιλάει το Κόμμα για σοσιαλισμό; πώς περιμένεις από κάποιον τον οποίον θέλεις να έχει έναν συνεπή λόγο απέναντί σου να σου αποκρύπτει τον στρατηγικό του στόχο; αυτό για μένα λέγεται καπέλωμα, επιεικώς.
Έχεις ακούσει τίποτα για κοινωνικές συμμαχίες, αντιιμπεριαλιστικό-αντιμονοπωλιακό μέτωπο κ.λπ.; Είδες τί σου είναι να μην έχεις μονομερή ενημέρωση;
Αφήσαμε να μας κλέψουν, (η γενία μας) ό,τι πολυτιμότερο είχαμε, την ξεγνιασιά, την αγάπη για δημιουργία, την αγάπη για ζωή, τη στοργή που αισθανόμασταν όταν περπατάγαμε στις παλιές μας γειτονίες, στα παλιά μας σχολεία, όταν συναντούσαμε παλιούς φίλους, χαμένους για χρόνια, (μεγαλομένοι εμείς πλέον, αυτοδημιούργητοι!). Τώρα, ζητάμε απο τα παιδειά μας να μας αναστήσουν!
Είμαι δεκαπεντάχρονος, και η ενέργειά μου κάπου πρέπει να βγει!
Δεν κουνιέμαι όμως από τη καρέκλα μου όταν εγώ, τα αδέλφια μου, η μάννα μου και ο πατέρας μου έχουμε πάει να φάμε στη γιαγιά! Βάζω στη τηλεόραση (του παππού) το κανάλι που θέλω (δεν ρωτάω κανέναν βέβαια), λέω της γιαγιάς μου απλά να το βουλώσει, να σερβίρει ήσυχα και γρήγορα γιατί θέλω να ακούσω και γιατί πεινάω κι αν δε μ΄ αρέσει το φαγητό, να μου φτιάξει κάτι άλλο (αν θέλει το καλό της). Τρώω (σιγά μη της πω ένα ευχαριστώ) και μετά φεύγω ή πάω και τη πέφτω στον κολλητό να παίξουμε κανα παιχνιδάκι στο ΠιΣι. Η γιαγιά θα μαζέψει τα πιάτα με το χαμόγελο, θα με χαρτζιλικώσει (εδώ χαρτζιλικώνει το πατέρα μου). Υποχρέωσή της είναι. Εγώ είμαι γεννημένος για άλλα πράγματα.
Κάτι ακούω για μετανάστες που πνίγονται, για ανθρώπους που σκοτώνται, για δάση που καίγονται αλλά εγώ είμαι κούλ δικέ μου… έχω όνειρα για ένα καλύτερο κόσμο, μη μου τα στερείτε!
Με την ευγενή υποστήριξη της NIKE
NIKE ΜΕΓΑΣ ΧΟΡΗΓΟΣ
…ντύνουμε και τους κουκουλοφόρους
Και πως να αλλάξει Martha;
εδώ και 30 χρονια οι ίδιες οικογένειες μας έχουν στα χερια τους…
Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Μπακογιάννη ( κόρη του Μητσοτάκη), Καραμανλής… ktlp.
Πατέρας, γιος, κόρη, ανιψιός… σκέτο μ π ο υ ρ δ έ λ o
Διάβασε το post του Παραδοξολογου, τα λέει πολύ όμορφα με τον δικό του τρόπο ειρωνείας… (#post49)
Παραδοξολογε τελικά είσαι πολύ piraxtiri… μόλις τώρα είδα το τελευταίο σου μήνυμα…
Παράδειγμα έφερα βασισμένος σε αυτά που έγραψες. Το συμπέρασμα ισχύει επιλεκτικά λοιπόν;
Έτσι, έτσι.
Βλέπω ότι έχεις κλασική πολιτική επιχειρηματολογία: στοχοποίηση του διαφωνούντα. Σ’ εσένα θα μπορούσα να απαντήσω με άλλο ένα κατεβατό, βγάζοντας εκτός την προσωπική επίθεση, τους χαρακτηρισμούς και τον σαρκασμό, εξηγώντας σου αναλυτικά τι σημαίνει ενημέρωση, διότι φαίνεται ότι έχεις στρεβλωμένη εικόνα του όρου. Είναι το άλλο άκρο από την πολιτική του καναπέως που ο αποδέκτης καταπίνει αμάσητα τα όσα του σεβίρει η τηλεόραση, όπως κάνω εγώ που λέει και ο Άρης. Ψάξε, αναζήτησε, διάβασε. Απ’ όλα, χωρίς παρωπίδες και εξαιρέσεις. Το προηγούμενο μήνυμά μου το τελείωσα λέγοντας ότι “πραγματικά, πολύ στενοχωριέμαι γι’ αυτό”, το οποίο και εννοώ απόλυτα. Δέξου απλά ότι έχουμε διαφορετική οπτική γωνία, παρόλο που στεκόμαστε από την ίδια πλευρά της όχθης. Ο φονταμεταλισμός και ο φανατισμός από οπουδήποτε και αν προέρχεται με αφήνει παγερά αδιάφορο.
Υ.Γ.1: Στην πλειοψηφία των χιλιάδων πολιτών που διαδήλωσαν -πιτσιρικάδων και μη- υπήρχε και υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό: πλήρης απουσία κοινής ιδεολογικής ταυτότητας (και δεν αναφέρομαι σε αυτούς που τα έσπασαν). Αν νομίζεις ότι όσοι κατέβηκαν στο δρόμο ήταν μόνο αριστεροί, πλανάσαι πλάνην οικτράν και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά από προηγούμενες διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις. Το φαινόμενο δεν είναι πολιτικό, είναι κοινωνικό. Καταλαβαίνεις τη διαφορά;
Υ.Γ.2: Σταματώ εδώ τη συζήτηση από την πλευρά μου διότι ούτε ο χώρος ούτε ο χρόνος είναι ο κατάλληλος.
[b] ΟΙ «ΜΠΑΤΣΟΙ» του Μίκη Θεοδωράκη[/b]
Όταν πρόκειται για εθνικούς, κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες, το μίσος είναι αναπόφευκτο, γεννιέται αυθόρμητα. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να κατευθύνεται προς τη σωστή κατεύθυνση.
Σήμερα παρατηρώ ότι το μίσος των μαθητών ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς, γεγονός που κατά τη γνώμη μου τους αποπροσανατολίζει στην αναζήτηση των αληθινών συνθηκών που τους οδήγησαν στη σημερινή θέση τους μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία.
Ενώ θα πρέπει να βρουν τα αληθινά αίτια και να αποκαλύψουν τους αληθινούς ενόχους και τους πραγματικούς λόγους για όσα γίνονται γύρω τους και γενικότερα γύρω μας, στη χώρα μας και στην οικουμένη.
Έτσι μοιάζει σαν κάποιοι να τους έβαλαν παρωπίδες, ώστε η οργή τους να διοχευτευθεί σε μια ομάδα συνανθρώπων μας, τους αστυνομικούς, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, είναι απλά πιόνια του Συστήματος, που ΑΥΤΟ είναι υπόλογο για όλα, δηλαδή για την Παιδεία αλλά και για κάθε τι που αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους και των υπηρεσιών του.
Και αναφέρω εδώ το παράδειγμα της γενιάς του 1-1-4 που όσον αφορά την Παιδεία έθεσε ως στόχο το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού. Είδαν δηλαδή οι νέοι της εποχής εκείνης την βασική αιτία για τα χάλια της Παιδείας μας, δηλαδή το οικονομικό.
Από κει και πέρα παρʼ ό,τι τότε η ελληνική αστυνομία είχε μια καθαρά φασιστική νοοτροπία και οι εκδηλώσεις βίας σε σύγκριση με το σήμερα ήταν εκατό φορές πιο πολλές και σοβαρές από πλευράς μαζικότητας και βιαιότητας (τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από νέους τραυματισμένους από την αστυνομική βία της εποχής), οι πρωτοπόροι νέοι εκείνης της εποχής, βασικά φοιτητές, μπορούσαν να δουν ελεύθερα, σφαιρικά και σε βάθος. Έτσι με το 1-1-4 έθεταν ως πρώτο καθήκον τους την υπεράσπιση του Συντάγματος, δηλαδή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων.
Χτυπούσαν στην καρδιά της την αντιδραστική εξουσία (θρόνο, αστυνομοκρατία, Αμερικανοκρατία). Πάλευαν για την Κύπρο και αγωνίζονταν μαζικά για την Ειρήνη.
Είχαν δηλαδή μπροστά τους ανοιχτούς ορίζοντες για ό,τι πραγματικά συνέβαινε στην χώρα τους αλλά και πέρα από τη χώρα τους.
Ήταν άτομα ολοκληρωμένα και ελεύθερα, αν και τότε υπήρχαν όπως και σήμερα πονηρά «κέντρα» που προσπαθούσαν να περιορίσουν την οργή τους και να την διοχετεύσουν μόνο σε ένα λούκι, για τις δικές τους επιδιώξεις.
Με μια λέξη να τους αποπροσανατολίσουν, όπως γίνεται τώρα.
Και για να πάω και πιο πέρα, εμείς οι νέοι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, όπου οι χωροφύλακες και η αστυνομία ήταν απέναντί μας με όπλα που ξερνούσαν ομαδικό θάνατο, είχαμε την ψυχική και πνευματική δύναμη να βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που σήμερα αποκαλούνται περιφρονητικά «μπάτσοι» ήταν παιδιά σαν κι εμάς παρασυρμένα από τη θύελλα των γεγονότων να κάνουν πράξεις που δεν ήθελαν.
Δεν γενικεύαμε.
Αντίθετα μπορούσαμε ακόμα και μέσα στις πιο κρίσιμες για μας συνθήκες να δούμε ότι δεν είναι το ίδιο όλοι και ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν η Εξουσία, που είχε κατορθώσει να μας τυλίξει στα δίχτυα της, που έσταζαν αίμα και μίσος αδελφού προς αδελφό. Και πολλοί είχαν τότε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα πριν σκοτωθούν «Αδέρφια, πεθαίνουμε και για τη δική σας ευτυχία».
Αναγκάστηκα να γράψω αυτό το σημείωμα με αφορμή κάποια εκπομπή με αγόρια και κορίτσια 15-16 ετών, που μιλούσαν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, λες και κάποια αόρατη δύναμη να είχε κατευθύνει την οργή, το μίσος και την σκέψη τους μόνο προς ένα στόχο.
Και μάλιστα σε μια εποχή πολύπλοκη, όπου ο κόσμος έχει μικρύνει και το έξω μπερδεύεται με το μέσα και γίνονται όλα ένα κουβάρι.
Πώς θα φτάσουμε έτσι στην ΑΙΤΙΑ του Κακού;
Και πώς, αν δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, θα μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις που πρέπει;
Και για να γυρίσω στα τελευταία γεγονότα, ο βίαιος θάνατος ενός παιδιού αποτελεί μια μεγάλη τραγωδία. Πρώτα για τη μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέλφια του αλλά και για όλους τους νέους και τις νέες, για όλους εμάς, για όλη την κοινωνία.
Ο θύτης είναι ένας αστυνομικός.
Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί είναι θύτες. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αληθινό αλλά είναι και άδικο. Και μιλάει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει αστυνομία.
Γιʼ αυτό θα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις, γιατί έτσι οδηγούμε τους νέους σε λάθος δρόμο. Τους κρύβουμε το δάσος της πραγματικότητας με το δέντρο μιας εικονικής πραγματικότητας.
Θα ήθελα να μπορούσα να απευθυνθώ στους σημερινούς νέους και να τους πω:
Κλείστε τα αυτιά σας στις γλοιώδεις κολακείες όσων προσπαθούν ουσιαστικά να εκτονώσουν την οργή και την ενέργειά σας σε ψεύτικους στόχους απομακρύνοντάς σας από τους πραγματικούς.
«Αυτούς» εξυπηρετεί να τρώμε τις σάρκες μας στρεφόμενοι ο ένας κατά του άλλου.
Ο στόχος όμως δεν είναι βέβαια αυτός που έχει το μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας και βγάζει από αυτό το ψωμί του, τα φάρμακά του, τη μόρφωση του παιδιού του, όπως οι δικοί σας γονείς.
Στα Ιουλιανά, μια από τις πιο ταραγμένες εποχές της ιστορίας μας, η νεολαία κατέβαινε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή καταστροφή, αν και θρηνούσαμε δύο νεκρούς, τον Λαμπράκη και τον Πέτρουλα, που σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο.
Περιφρουρούσαμε τον αγώνα μας και γʼ αυτό ποτέ δεν έγινε τίποτα, δεν αφήσαμε εμείς να γίνει τίποτα που να τον αμαυρώνει.
Και συγχρόνως η γενιά αυτή δημιουργούσε.
Ίσως ποτέ άλλοτε στη νεότερη ιστορία μας δεν είχαμε τόσα έργα σε όλους τους τομείς, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, σε όλες τις τέχνες, που έγιναν όπλο του αγώνα της νεολαίας, από ανθρώπους νέους που αγωνιζόταν και δημιουργούσαν.
ΒΓΑΛΤΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ.
Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας.
Τι θα πει «κουκούλα»;
Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του.
Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης.
Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά.
ΑΝΟΙΞΤΕ ΔΡΟΜΟΥΣ.
Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές.
Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά.
ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ!
Αθήνα, 17.12.2008
(Αυτήν πάλι την “καραμέλα” περί πολιτικοποίησης αλλά όχι κομματικοποίησης πού τη θυμηθήκατε; Να τη μεταφράσω: Πολιτικοποιημένος αλλά όχι οργανωμένος, δηλαδή πολιτικοποιημένος, αλλά χωρίς να ενοχλώ κανέναν και κυρίως το σύστημα. Η άποψη της μη κομματικοποίησης ήταν πάντα λάβαρο στα χέρια των συντηρητικών. Μη κομματικοποιημένο το λαό τον ήθελαν πάντα τα μεγάλα κόμματα, από την εποχή της ΕΡΕ. Εννοείται βέβαια πως το δικό τους το κόμμα δε …μέτραγε, καθώς ήταν εξουσία, άρα δεν ήσουν με το κόμμα (τους), αλλά απλώς συμφωνούσες με την κυβέρνηση!)
άν μεταφράσω τις λέξεις όπως εσύ,δεν διαφωνούμε πουθενα.κομματικοποίηση ομως, στην ελλάδα σημαίνει τώρα πιά:βολεύτηκα εγώ?σιγουρεύτηκα?δε πά!να αλλαξει το κόμμα?..ποιός θα με βολέψει?τον στηρίζω!ότι και να κάνει.
Μάρθα…δεν μας κακοφαίνεται (όπως θα ήτανε το λογικό και το ανθρώπινο)για τις καταστροφές,και την βία που εκδηλώνεται στις μέρες μας(δώσε λίγο προσοχή και στις αναφορές περί κατασκευασμένης έναρξης βιαιότητας…) γιατί πιά δεν υπάρχει λογική στη χώρα μας σε τίποτα.δεν υπολογιζόμαστε για ‘‘άνθρωποι’’,δεν έχουμε δικαιώματα!(μπορείτε να το πιστέψετε?)είμαστε γεμάτοι μόνο απο υποχρεώσεις!!!ξέρεις τί λέμε πάντα?να μας έχει ο θεός καλα!να μην πέσουμε στην αναγκη του ‘‘κράτους μας’’.άν αρρωστήσουμε σοβαρά?άν δεν έχουμε λεφτά?θα πεθάνουμε,τελειώσαμε!τί βλέπουνε αυτά τα παιδια απο την ώρα που καταλαβαίνουν?τους γονείς τους να ξεφτιλίζονται για να μπορέσουνε να τα μεγαλώσουνε…να μην έχουνε χρόνο καθόλου ούτε υπομονη,ούτε αντοχή να ασχοληθούνε μαζί τους γιατί δουλεύουνε 10-12 και βάλε ώρες!ο μισθός να είναι 500-800 ευρώ και ένας φοιτητης να χρειαζεται 300 μόνο για το σπίτι!(μέχρι να βγάλει το σχολείο,έχουνε φτύσει αίμα για να πληρώσουνε τα φροντιστήρια).βλέπουν τους παππούδες τους να βγαίνουνε στό δρόμο.για τα δικαιώματά τους(να πεθάνουνε στην ώρα τους και όχι επειδή πιά δεν μπορούνε να δουλέψουνε!)η χώρα μας σίγουρα δεν είναι η φτωχότερη της ευρώπης.εμείς όμως έχουμε ευνουχιστεί,για να ζήσουμε!αλλιώς θα είμασταν κι εμείς με τα παιδιά,να μη σου πώ πως θάπρεπε μόνο εμείς να είμαστε!και όχι εκείνα.για αυτό δε τα κατηγορούμε…γιατί κατηγορούμε τους εαυτούς μας για την ζωή που τους προσφέραμε.γιατί ντρεπόμαστε…για τους ανίκανους που ψηφίζουμε να μας διαλύσουνε τις οικογένειες και τη ζωή μας.οι έλληνες ξοδεύουνε τη ζωή τους στη δουλειά για να ζούνε οι ανίκανοι σαν άρχοντες.
:019::019::019::019::019::019::019::019:
Με εκανες και γελασα να εισαι καλα
φαινεται οτι ζεις σε αλλη χωρα
<<…Τον καιρό της δικτατορίας γίναμε,λέει,πολλοί στην Ευρώπη.Γίναμε πολλοί και δω.Ένα μικρό ρομέικο στη Στουτγάρτη.Κάθε καρυδιάς καρύδι…Έχουμε απ΄όλα.Το βράδι,μαζεύονται όλοι,γίνεται μύλος στο καφενείο.Οι Γερμανοί μας κοιτούνε που γκαρίζουμε,φοβούνται πως όπου να΄ναι θα βγούνε μαχαίρια,πιστόλια,θα σκοτωθούμε–έρχεται κάποτε το γκαρσόνι,μας παρακαλεί να κάνουμε ησυχία.Θέλουμε να σώσουμε την Ελλάδα.Κ’ επειδή δεν τη σώσαμε χτες με αυτά που φωνάζαμε,ξαναρχίζουμε σήμερα-από την αρχή και τα λέμε πάλι…Έχει και άλλους απ’ αυτούς τους σταλινικούς, ανανεωτές τους λένε.Αυτοί σ’ όλα συμφωνούν, με όλα διαφωνούν–και δε σε κοιτούνε ποτέ στα μάτια, είναι πονηρός, ύπουλος κόσμος…>>.
Απόσπασμα (σ.83-84) από το μυθιστόρημα “Το διπλό βιβλίο” του Δημήτρη Χατζή (β΄ έκδοση, Καστανιώτης 1977).