Γράφοντας κι εγώ για τον “σκασμό”, πιο πάνω, φαντάστηκα πως ορισμένοι θα δυσανασχετήσουν, ερμηνεύοντάς το σαν “γύψο” και “φίμωτρο” για το λαό.
Οι απαντήσεις του Νίκου και του Πάνου με κάλυψαν.
Επειδή μερικά πράγματα (πιστεύω πως) δεν πρέπει να λέγονται δημόσια, δεν θα πω τι πιστεύω για τη βία. Το σίγουρο πάντως είναι ότι το Χάος σαν απαραίτητη και βασική προϋπόθεση της Θεογονίας, δεν είναι σε καμιά περίπτωση παιδί της Βίας. Αν διαβάσετε τον Ησίοδο, θα δείτε ποιους αυτός θεωρεί γονείς της κι αδέλφια της.
Και μιά ιστοριούλα της γιαγιάς μου για τη “σιωπή του λαού”:
Εφαρμόζοντας τα αντιλαϊκά του μέτρα ο πολυχρονεμένος Βεζίρης, στέλνει το μεταμφιεσμένο τσιράκι του να καταγράψει τις αντιδράσεις του λαού του. Γυρίζοντας αυτός, μεταφέρει ανήσυχος τα άσχημα νέα: Μουρμούρες, δυσαρέσκεια κ.λπ…:087: “Α, ωραία”:090: λέει ο Βεζίρης και ετοιμάζει τα επόμενα, αντιλαϊκότερα μέτρα με μεγαλύτερους φόρους, λιγότερα χρήματα για τη παιδεία κ.λ.π. Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα τα εφαρμόζει και οι αντιδράσεις, που του μεταφέρει το μεταμφιεσμένο τσιράκι του, είναι έντονες: Δυνατές συζητήσεις, αφορισμοί, απειλές…:026::106: “Α, ωραία” λέει πάλι ο Βεζίρης και ετοιμάζει τα επόμενα, πιο σκληρά μέτρα. Με την εφαρμογή τους, οι αντιδράσεις τρομοκράτησαν το τσιράκι του:242:. Οι πιο τολμηροί είχαν βγει στους δρόμους και προχωρούσαν σε ταραχές…:mad: “Α, ωραία” :092:λέει πάλι ο Βεζίρης και ετοιμάζει τα επόμενα, πιο σκληρά μέτρα, στέλνοντας και τις δυνάμεις καταστολής να επιβάλουν τη τάξη.:093: Απτόητος, εφαρμόζει μετά από λίγο καιρό τα νέα, σκληρότερα μέτρα! Επιστρέφοντας έκπληκτο το τσιράκι του στο παλάτι του λέει: “Πολυχρονεμένε μου, δεν υπάρχει καμιά αντίδραση! Δεν φωνάζει κανείς! Είναι όλοι ήσυχοι, ήρεμοι και σκεπτικοί!:084: Πανικόβλητος ο Βεζίρης, φωνάζει τους αυλικούς και τους συμβούλους του και τους δίνει ρητή εντολή για το σχεδιασμό φιλολαϊκών μέτρων, παροχών και ελαφρύνσεων…
Υπάρχει και εναλλακτικό τέλος στην ιστορία:
Στην τελευταία περίπτωση, ο Βεζύρης επαναφέρει τα αρχικά -σκληρά- μέτρα, όλοι ήταν ευχαριστημένοι με τις μεταρρυθμίσεις και δόξαζαν στο όνομα του Αλλάχ τον λαοπρόβλητο ηγέτη τους.
Δυστυχώς αγαπητέ manosf, αυτή είναι η κατάρα τούτου εδώ του τόπου. Άνθρωποι που με πάθος και πίστη μάχονται για αξίες και ιδανικά, όταν έρθει η ώρα και βολευτούν στην καρέκλα, τα ξεσκίζουν και τα λεηλατούν με οργή και μανία. Η μάσα βλέπεις είναι γλυκιά. Νόστιμη. Γίνονται σαν τα θηρία. Σκοτώνουν ομαδικά το θήραμα και μετά τρώγονται μεταξύ τους ποιος θα φάει το περισσότερο. Κι όταν το στομάχι μεγαλώσει θέλει πολύ πράμα για να γεμίσει. Οπότε πλέον τα ισοπεδώνουν όλα. Χρήμα, υλικά αγαθά, ηθικές αξίες, πιστεύω, αξιοπρέπειες και δεν έχει τελειωμό.
Ρε παιδιά, εξηγήστε και σε μας για να καταλάβουμε τι συνέβη εκεί διότι απο μακρυά, η μπορούμε να κρίνουμε καλύτερα, η δε καταλάβαμε καθόλου που πανε τα πράγματα.
Οι δημοσιογράφοι μάλλον το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η ακροαματικότητα και ας καούν όλα. Απο την άλλη μήπως είναι διαμαρτυρία κατά του συστήματος και του κράτους να σπάζουν και να πυρπολούν καταστήματα, να λεηλατούν και να καίνε τα αυτοκίνητα του φτωχού του κόσμου: Μήπως με το να κάνουν κατάληψη στα σχολεία και πανεπηστήμια, διαμαρτύρονται για τον άδικο χαμό του 15αχρονου; Και εγω προσωπικά απορώ και μη το πάρετε έτσι σαν μπηχτή να πούμε αλλά γιατί όλοι αυτοί δε κατέβηκαν στούς δρόμους όταν πάτησαν οι τουρκαλάδες τα Ίμια; H μήπως θα ήταν σωβινιστική πράξη αυτό;.Σας δίνω το λόγο μου ότι αυτοι είναι αγνοί προβληματισμοί ενος έλληνα που δεν κατοικά στη μητροπολιτική Ελλάδα. Το άλλο τώρα…ακούω συχνά στα κανάλια να μιλάνε για τη αγανακτησμένη γενιά των 500 ευρω… Γιατι 500 ευρώ κύριοι; Πως μπήκε στη ΟΝΕ η Ελλάδα με μια οικονιομία που δίνει στους πολίτες της 500 ευρω μισθό; Αφού μπήκε στη ΟΝΕ σημαίνει ότι η οικονομία είναι ανθηρή, τα λεφτά υπάρχουν απλώς δε διαμοιράζονται δικαιότερα.
Φταίη το σύστημα; Μα το σύστημα είναι δημοκρατικό καί φαίνετε να είναι το καλύτερο…Φταίνε οι πολιτικοί ηγέτες; Εδώ θα χύσω λίγο φαρμάκι….ένας λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν. Και να χύσω ακόμα λίγο φαρμάκι…άκουγα στη τηλεόραση το Καραμανλή που εξήγγειλε μέτρα στήριξης των ανθρώπων που τους κατάστρεψαν τα καταστήματα. Α…Β… και κάπου εκεί λέει να τους δοθεί τρίμηνη παράταση για τη πληρωμή για ωφειλές στη εφορεία. ΩΙΜΕ ΘΡΑΣΟΣ. Εγω αν ήμουν ένας απο τους καταστηματάρχες που καταστράφηκαν θα έπαιρνα το Ελληνικό κράτος στο Ευρωπαικό δικαστήριο γιατί απέτυχε να προστατέψει τη περιουσία μου καθώς όφειλε να πράξει. Ο πολίτης έχει Ευθύνες αλλα και δικαιώματα και ένα απο αυτά είνα το δικαίωμα της προαστασίας της περιουσίας του. Εμένα προσωπικά μάτωσε η καρδιά μου, γιατί απλούστατα αυτό που έβλεπα ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός απο κράτος. Το κράτος είναι κάτι συγκροτημένο. Αυτο εδώ ήταν πλήρης αναρχία. Ο Σαρκοζί επέβαλε τη τάξη πέρσυ στη Γαλλία και βγήκε και πρωθυπουργός… Σας ορκίζομαι ότι όλα αυτα τα γράφω όχι απο κακεντρέχεια αλλα γιατί θέλω να μάθω…
Αυτό ξαναγράψε το αλλά με κεφαλαία γράμματα.
Γιατί δηλαδή στην όποια αντίδραση και αγανάκτηση του καθενός στην εκάστοτε κυβέρνηση, να την πληρώνει ο αθώος κοσμάκης;
Μας φταίει το σαμάρι και κτυπάμε το γαϊδούρι.
Και σίγουρα τους δημοσιογράφους και τους τηλεοπτικούς σταθμούς τους ενδιαφέρει μόνο η τηλεθέαση. Μα στη κυριολεξία ΜΟΝΟ η τηλεθέαση. Και τι είναι αυτό που πουλάει; Οι καταστροφές, οι πόλεμοι, οι βιασμοί, η δυστυχία του άλλου δηλαδή.
Είμαι σίγουρος ότι όλοι έχετε παρατηρήσει κατά καιρούς, όταν κάποιος φουκαράς βγει στον φακό να πει τον πόνο του, όταν διαπιστώσει ο “οικοδεσπότης” δημοσιογράφος ότι τα λεγόμενα (του φουκαρά) δεν πουλάνε, τον διακόπτει και στρέφει τη συζήτηση κατά που τον βολεύει.
Το έχω ξαναπεί και το πιστεύω, ότι η υπ’ αριθμό ένα αιτία πολλών δεινών στη σύγχρονη εποχή, είναι οι δημοσιογράφοι με τον τρόπο και τη λογική που λειτουργούν και θέλουν να επιβάλλονται, νομίζοντας ότι γνωρίζουν τα πάντα για τους πάντες.
Η ΘΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”, 2/12/2008
Η διεθνής οικονομική κρίση επηρεάζει άμεσα τον κόσμο της εργασίας. Όλες οι έρευνες και οι προγνώσεις καταλήγουν σήμερα στο συμπέρασμα ότι η περίοδος βαθιάς ύφεσης, στην οποία εισήλθε η παγκόσμια οικονομία, θα επιφέρει, κατά τους επόμενους μήνες, κύματα απολύσεων. Οι εργαζόμενοι αποτελούν τα πρώτα, κατά κανόνα «εύκολα», θύματα της απο-ανάπτυξης. Ωστόσο, το έδαφος για τη θυματοποίηση των εργαζομένων προετοιμάστηκε σταδιακά ήδη από την προηγούμενη δεκαετία, μέσα από την απορρύθμιση του κοινωνικού κράτους και την υπονόμευση των προστατευτικών ρυθμίσεων της εργατικής νομοθεσίας. Βασικό δικαιολογητικό λόγο για την υποχώρηση των εγγυήσεων της εργασίας υπέρ του οικονομικού ανταγωνισμού αποτέλεσαν τα προηγούμενα χρόνια τα νεοφιλελεύθερα δόγματα περί παγκοσμιοποίησης και διόγκωσης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, στο πλαίσιο των διεθνοποιημένων αγορών. Στις τωρινές συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης το επιχείρημα που προβάλλεται πλέον είναι η αναγκαστική μείωση προσωπικού, ως προϋπόθεση για την επιβίωση ακόμη και επιχειρηματικών κολοσσών. Όμως και στις δύο περιπτώσεις το σκεπτικό εμφανίζεται παρόμοιο: Η μείωση του εργασιακού κόστους, η ευελιξία στην απασχόληση, η συρρίκνωση των κοινωνικών δικαιωμάτων προσεγγίζονται ως «αυτονόητες» κινήσεις στην επιχειρηματική σκακιέρα προς όφελος των επιχειρήσεων και εις βάρος της επιβίωσης των εργαζομένων.
Θα ήταν ασφαλώς αντίθετο στην ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος να περιμένει κανείς ότι οι επιχειρήσεις θα αναλάβουν αυτοβούλως το κοινωνικό κόστος της οικονομικής κρίσης. Η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως το κράτος, του οποίου ο ρόλος στα πεδία της απασχόλησης και της κοινωνικής προστασίας επιχειρήθηκε συστηματικά να υποβαθμιστεί. Η κρατική παρέμβαση είναι όμως αδιανόητο να περιορίζεται στη διασφάλιση των μηχανισμών συμβιβασμού και διαπραγμάτευσης μεταξύ των κοινωνικών εταίρων και των επιμέρους ομάδων ειδικών συμφερόντων. Κάθε δημοκρατικό και κοινωνικό κράτος διατηρεί την υποχρέωση να παρεμβαίνει για τη συνολική εξισορρόπηση της προσφοράς και της ζήτησης εργασίας και για τη ρύθμιση των συνθηκών άσκησης του δικαιώματος στην εργασία, να μεσολαβεί για την πλήρωση κενών θέσεων εργασίας ή την επίλυση μισθολογικών διαφορών, να ενισχύει την επενδυτική δραστηριότητα για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, να μεριμνά για την ασφάλεια στους χώρους εργασίας, καθώς και για την επαγγελματική επιμόρφωση και επαναπροώθηση στην εργασία του εργατικού δυναμικού.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν φαίνεται, όπως προκύπτει από πρόσφατες έρευνες κοινής γνώμης, να εμπιστεύονται την ελληνική πολιτεία ως προς την εκπλήρωση των υποχρεώσεών της απέναντι στον κόσμο της εργασίας. Όσο επινοητική και αυστηρή εμφανίζεται η πολιτεία στη λειτουργία της ως κράτος επιτήρησης και καταστολής, άλλο τόσο ασυνεπής και άπραγη αποδεικνύεται σε σχέση με την προστασία της εργασίας. Όμως ο κοινωνικός αποκλεισμός και η περιθωριοποίηση που συνεπάγονται η ανεργία, η υποαπασχόληση, η φτώχεια και, τελικά, η κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής, δεν αποτελούν παρά τον προθάλαμο της παραβατικότητας. Αν το κράτος έχει επιλέξει να λειτουργεί αποτελεσματικότερα ως κράτος καταστολής παρά ως κοινωνικό κράτος δικαίου, τότε δεν απέχουμε πολύ είτε από μια κοινωνική έκρηξη είτε από έναν οργουελικού τύπου ολοκληρωτισμό με κατ επίφαση δημοκρατικούς θεσμούς.
Υπάρχουν πολλές αναφορές στο τραγικό αυτό γεγονός και στα επακόλουθά του όλες αυτές τις μέρες.
Ξεχώρισα - μια και αναφέρθηκαν και οι πνευματικοί άνθρωποι και ο ρόλος που καλούνται να διαδραματίσουν ειδικά σε τέτοιες στιγμές - κάποιες συνεντεύξεις επώνυμων και τις παραθέτω, μόνο και μόνο για προβληματισμό.
Σκέφτομαι πάρα πολύ τη θέση αυτής της τραγικής μάνας που τόσο ξαφνικά έχασε το παιδί της…
Ελπίζω αν έχει διαβάσει το πρώτο ειδικά κείμενο, του Κραουνάκη, αλλά και τα άλλα που ακολουθούν, να έχει αμβλυνθεί - στο μέτρο που μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο - ο πόνος της.
Εγώ το καταλαβαίνω αλλιώς.
Όταν θέλεις να αντιδράσεις σωστά, σκέφτεσαι πολύ και ήρεμα, αποφασίζεις και συναποφασίζεις και κυρίως δε σε παίρνουν χαμπάρι, αυτοί που στοχεύεις.
μια εικόνα=χιλιες λέξεις!
μα μόνο μιά ίσως τελικά να έχει απομείνει που να σημαίνει κατι…μια λέξη που άκουσα απο πιτσιρικά στην τv…
‘’…και όπως λέει και ο παππούς μου:ντού!’’
Το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας καταγγέλει σε όλο τον λαό τη δολοφονική επίθεση που δέχθηκε ο συμμαθητής μας Γιώργος Παπλωματάς μέλος του 15μελούς του 1ου Λυκείου Περιστερίου και μέλος του ΣΑΣΑ. Χθες το βράδυ(17/12/08) κι ενώ προετοίμαζαν τη σημερινή μαζική κάθοδο των σχολείων του Περιστερίου στην κινητοποίηση του ΣΑΣΑ δέχθηκαν επίθεση από αγνώστους με πυροβολισμούς, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ο συμμαθητής μας στο χέρι.
χθες ακούσαμε στη τηλεώραση ότι θα συνεχίσουν αυτοί μέχρι έχει πέσει η κυβέρνηση…ενδιαφέρομαι να μάθω αν στην Ελλάδα ήδη έχει αρχίσει μια κοινή συζήτηση για τα προβλήματα? Νομίζω ότι δεν υπάρχει μόνο το σήτημα ποιο κόμμα θέλουν οι Έλληνές στο μέλλον αλλά και ποιά κοινωνία θέλουν.
Οχι Μάρθα, δεν έχει αρχίσει κάποια συζήτηση. Και αυτό με ευθύνη των δύο μεγάλων κομμάτων. Πολύ σωστά παρατηρείς ότι η νεολαία αγωνιά, όχι για το ποιο κόμμα θα επικρατήσει στις επόμενες εκλογές, αλλά για το σε ποια κοινωνία θα ζήσουν τις επόμενες δεκαετίες.
Οποιαδήποτε συζήτηση με κοινά αποδεκτή ατζέντα δεν μπορεί να έχει φιλοσοφική βάση αλλά πρακτική, πολιτική βάση. Ομως, τις πολιτικές επιλογές (μαζί με το πολιτικό χρήμα που τις συνοδεύει) τις κρατάνε για τον εαυτό τους. Αρα δεν υπάρχει έδαφος ούτε συμφέρον για συζήτηση.
Η αριστερά συζητάει και προτείνει, αλλά δεν εισακούεται διότι ο εμφύλιος του '45 δεν έχει λήξει. Παίχτηκε η παράταση, τώρα είμαστε στα πέναλτι.
Αν είναι έτσι δεν θα αλλάξει τίποτα!
Δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι στην Ελλάδα?
Κατά τη γνώμη μου όχι μόνο η νεολαία αλλά και η τωρινή κοινωνία πρέπει να επιλέγει ποιά κοινωνία θέλει για το μέλλον, γιατί από πολύ καιρό έδειχνε και αυτή μια αμέλεια απένταντι στο δίκιο και στο νόμο (όχο μόνο η κυβέρνηση). Πάρα πολλοί εποφελούνταν, και για μένα μου φαινόταν τόσο παράξενο που όλοι φώναζαν εναντίαν στο κράτος, αλλά επίσης ήθέλαν μια δημόσια θέση.
