Καλησπερα παιδια.Ειμαστε δυο φιλαρακια μικροι στην ηλικεια,εγω 19 και ο φιλαρακος μου 22,και νομιζω ειμαστε απο τα λιγα ατομα στην ηλικεια και γενικοτερα στην γενεια αυτη που ειναι λατρεις του ρεμπετικου…του καθαρου ρεμπετικου ομως οχι του ψευτορεμπετικου!Αυτο που θελω να ρωτησω ειναι:Προσφατα πηγαμε σε ενα ρεμπεταδικο που λεγετε οι πενιες του βαμβακαρη,και το εχει ο εγγονος και ο ανηψιος του δασκαλου για μενα ρεμπετικου…Του μαρκου Βαμβακαρη!Αυτο που θελουμε,ειναι αν καποιος απο σας εχει το πιτσιρικακι,στην ολοκληρη εκδοση του ομως!δεν ξερω αν ειναι μεταγενεστερη,αλλα μιλαω για το κομματι με ενα παραπανω κουπλε στο τελος,που λεει :Μα δεν θελει ασσο το βαρυ τ’αλανι,θελει ενα τρυφιλο με βαρυ χαρμανι.Εχουμε φαει τον τοπο να το βρουμε και τιποτα,οποτε παρακληση!ευχαριστω…!
Κατ’ αρχήν καλώς ήρθες στην παρέα μας και κατά δεύτερον οι δύο παραπάνω προτάσεις δεν “κολλάνε”:089:
Αν θες καθαρό ρεμπέτικο όπως λες, δεν θα περάσεις το 1940.
υ.γ. Για τους μυημένους. Εντάξει έχουν γραφτεί και μετά το '40 ρεμπέτικα. Μη φωνάζετε.
Το βασικά θετικό στην υπόθεση είναι ότι παιδιά 19 χρονών ανακαλύπτουν το ρεμπέτικο. Αν δεν ξέρουν ότι το “πιτσιρικάκι” είναι μεταπολεμικό, δεν πειράζει, γι αυτό ήρθαν εδώ. Όσο για το στίχο που αναφέρουν, δεν είμαι και εγώ τόσο λεπτομερώς μυημένος στη μεταπολεμική δισκογραφία αλλά μυρίζομαι ότι πρόκειται για προσθήκη πάλκου ή παρεΐστικη, μεταγενέστερη της αρχικής ηχογράφησης. Κάτι σαν τις προσθήκες που κάνουν την παξιμαδοκλέφτρα να διαρκεί πέντε – δέκα λεπτά (Παπανδρέου, ποδήλατα χωρίς σέλα και βάλε…). Καλώς ήρθατε, νέα “ρεμπέτικη” γενιά!
Χώρια που δεν επιτρέπονται ανταλλαγές αρχείων σ’ αυτό το φόρουμ!
Καλώς ορίσατε στην παρέα και καλές συζητήσεις!!!
Υ.Γ.: Επ’ ευκαιρίας πώς σας φάνηκε ο Λέλος (Λεονάρδος Βαμβακάρης); Έπαιξε τίποτα;
Παιδια,ισως ειναι μεταγενεστερη εχετε δικιο δεν ξερω…Τωρα για το αλλο Δημητρη συγγνωμη ειναι 19 δεν ξερω και τοσο πολλα πραγματα,και οσο ζεις μαθαινεις ειπε ενας καποτε…(και οσο μαθαινεις απελπιζεσαι!)Απο εκει και περα μιτσο,δεν ηξερα οτι απαγορευετε η ανταλλαγη!!!(βεβαια μπορει καποιος να μου πει οτι το εχει και να μου τα στειλει μεσω mail,εκτος αν απαγορευεται και αυτο)Οσο για τον λελο τωρα…Ωραιος τυπος και μαλλον μας συμπαθησε,αφου επειδη στο μαγαζι μεχρι περιπου στις 1μιση δεν αφηνανε να καπνισεις μεσα(μετα εφερε τασακια :P) βγαιναμε εξω για τσιγαρο,και καποια στιγμη βγηκε και αυτος,και μας ειπε οτι χαιρεται απιστευτα που βλεπει παιδια στην ηλικεια μας να ειναι λατρεις του Ρεμπετικου,και μας ρωτησε ποια τραγουδια θελουμε να τραγουδισουμε!Α!Μην ξεχασω,απο Λελο ακουσα το πιτσιρικακι σε αυτην την εκδοση(με το τελευταιο κουπλε!)
Υ.Γ.Το μαγαζι ηταν αρκετα ωραιο με καθαρα ρεμπετικα τραγουδια μονο το μονο που ας πουμε με χαλασε,ηταν οτι ελειπε για μενα κατι βασικο,ενα μπαγλαμαδακι…Δεν ειχε το σχημα.Και οτι το κρασακι τους παρολο που καλο ηταν νερομενο…!
Χερετουρες “ντερμπισιδες” απο Πειραια στη ζουλα…!
Το έχω ακούσει, με δύο παραπάνω κουπλέ αλλά χωρίς τρίφυλλο:
Κάνει ο πολιτσμάνος πεντάρι να του δώσει
μα το πιτσιρίκι δε θέλει, έχει θυμώσει.
Δε φουμάρω Πέντε, λέει το αλάνι,
μα γουστάρω Άσσο με το καλό χαρμάνι.
Λέει ο πολιτσμάνος: «τα λεφτά που παίρνω
δε μου επιτρέπουν ό,τι θέλω να φουμέρνω».
Μα το πιτριρίκι αυτά δεν τα γουστάρει
και στον πολιτσμάνο δυο φάσκελα ορτσάρει.
Αναφέρεται στις μάρκες του Παπαστράτου «Νο 5» (λαϊκό) και «Νο 1» (πολυτελείας). Το Νο 1, προφορικά Άσσος, υπάρχει ακόμη και πλέον γράφει και επίσημα Άσσος στο πακέτο, ενώ το 5 και όλη η υπόλοιπη σειρά με τα νούμερα έχει καταργηθεί προ πολλών δεκαετιών.
Έχει και κοινωνικό μήνυμα για τους αδικημένους της κοινωνίας, τους κακοπληρωμένους μπάτσους.
Βέβαια ο 19χρονος φίλος που ρώτησε έχει πλέον καβαντζάρει τα 30 και μπορεί να μην τον καίει πια τόσο το ερώτημα, αλλά μιας και πέρασα…
Που το θυμήθηκες;! Χρόνια είχα να ακούσω το πρώτο κουπλέ, στο περίπου το μισοθυμόμουν με το πέντε και τον άσσο. 
Ίσως το 'χω ξαναγράψει κάπου στο φόρουμ:
Το είπε έτσι η ιστορική ομάδα «Ελληνική Απόλαυσις» μια βραδιά το 1990-τόσο στο παλιό παλιό Μπαράκι του Βασίλη, στη Ζ. Πηγής. Επειδή μου έκανε μεγάλη εντύπωση, έκατσα επιτόπου και το έγραψα στην πίσω πλευρά του προγράμματος μ’ ένα στυλό που ζήτησα από τη σερβιτόρα. Το στυλό ήταν κόκκινο και η φωτοτυπία επίσης σε κόκκινο χαρτί, οπότε μέσα στο ημίφως έγραφα ουσιαστικά τυφλό σύστημα. Κάποια επόμενη μέρα, άμα έφεξε ο θεός, προσπάθησα και κατάφερα να το διαβάσω, και το θυμάμαι έκτοτε.
Όπως θυμάμαι, σε γενικές γραμμές, και όλη τη βραδιά. Τίτλος «Από το ύστερο δημοτικό στο πρώιμο ρεμπέτικο», τα πρώτα τραγούδια με σάζια και ούτια, και σταδιακά κατέληγε σε κλασική μπιουζουκοκομπανία.