Σχετικά με την αναφορά του Πελοποννήσιου.Δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ. Οι ριχτοί ώμοι του κοντραμπάσου (καθώς και τα μηχανικά κλειδιά) είναι παρέμβαση/προσθήκη νεότερη.
Δεν υπήρχε στάνταρ φόρμα κατασκευής το 15ο αιώνα αλλά υπήρχαν κοντραμπάσα και bass viols με ίσιους ώμους, ένα παράδειγμα εδώ, οι οποίοι αργότερα κοπήκαν (κυρίως από Γάλλους κατασκευαστές το 18ο αιώνα) για λόγους πρακτικούς. Δηλαδή όπως αναπτύχθηκε η τεχνική του σόλο κοντραμπάσου, έτσι οι κατασκευαστές προσάρμοσαν τα όργανα. . Φυσικά κατασκευάστηκαν όργανα σε διάφορες διαστάσεις, φόρμες, κουρδίσματα κλπ αλλά τα όργανα που βλέπουμε σήμερα από τον 15 αιώνα έχουν προσαρμοστεί στις σημερινές απαιτήσεις.(τα περισσότερα τουλάχιστον)
Τώρα, όσων αφορά το αν το βιολί ανήκει στην ίδια οικογένεια. Μπορούμε να περάσουμε μήνες ολόκληρους βρίσκοντας διαφορές ανάμεσα σε βιολί και βιόλα ή ανάμεσα σε μπουζούκι και τζουρά. Το θέμα είναι: (καθαρά προσωπική άποψη αυτό)
είναι βέβαιο ότι τα τοξωτά ευρωπαϊκά έγχορδα που αναπτύχθηκαν το 15ο αιώνα προέρχονται όλα από αραβικά τοξωτά έγχορδα. όταν η ανάγκη για διαφορετική έκταση/κούρδισμα κλπ ενθαρρύνει τους κατασκευαστές να δημιουργήσουν τέτοια όργανα σε διάφορα κουρδίσματα και σχήματα, προκύπτει αυτή η ποικιλία για την οποία συζητάμε.Κάποια από αυτά μικραίνουν τόσο πολύ που μπορούν να παίζονται και στον ώμο. Ναι ο δρόμος της βιόλα ντα γκάμπα ήταν διαφορετικός από του βιολιού αλλά επίσης ο δρόμος εξέλιξης της σύγχρονης βιόλας ήταν διαφορετικός απο του βιολιού, παρόλο που μιλάμε για 2 όργανα που διαφέρουν στο μέγεθος μόλις λίγα εκατοστά. Το ένα “θάφτηκε” για 100 χρόνια( ή τουλάχιστον περιορίστηκε σε συνοδευτικούς ρόλους) το άλλο μεσουρανούσε ως όργανο σολιστικό με τεράστιο ρεπερτόριο.
Δεν βλέπω πως γίνεται όλα τα τοξωτά όργανα να μην έχουν κοινή καταγωγή.
Με άλλα λόγια, πως γίνεται το βιολί να μην είναι εξέλιξη των ευρωπαϊκών μεσαιωνικών τοξωτών οργάνων; Αν δεν κατάγεται και αυτό από εκεί (όπως και όλα τα υπόλοιπα, βιόλες, κοντραμπάσο, κλπ) πως προέκυψε;
Επεξεργασία: Το κούρδισμα και αριθμός χορδών του κοντραμπάσου ήταν κάτι που επίσης δεν ήταν στάνταρ. Υποθέτουμε ότι αρκετά μπάσσα 15-16ου αιώνα ήταν τρίχορδα. Το κούρδισμα θα είχε κάπου και μια πέμπτη αλλά δεν ήταν ποτέ καθορισμένο, τουλάχιστον όσο γνωρίζω. O Mozart έγραψε τον 18 αιώνα για 5χορδο όργανο( κουρδισμένο σε τρίτες) αλλά στην Ιταλία την ίδια περίπου εποχή (λίγο αργότερα)ο Dragonetti έγραψε για τρίχορδο κουρδισμένο σε τέταρτες. Υπάρχει μια υπέροχη ελευθερία ακόμα και σήμερα στον τρόπο που χρησιμοποιείται και κατασκευάζεται το κοντραμπάσο. Στην Γερμανία παίζουν μόνο πεντάχορδα με γερμανικό δοξάρι, ενώ στην Γαλλία κυρίως τετράχορδα με γαλλικό δοξάρι. Στην Αγγλία προτιμούνται τα flatback όργανα με καθαρά ορχηστρικό χαρακτήρα ενώ η επιλογή του δοξαριού είναι ελεύθερη. όταν παίζουν σόλο ρεπερτόριο πρέπει να αλλάξουν χορδές για να κουρδίσουν το όργανο ένα τόνο ψηλότερα. Θέλω να πω ότι, το κοντραμπάσο ήταν(και είναι)ένα όργανο με πολύ ζωντανή τοπική παράδοση και ποτέ δεν καθορίστηκε ένας συγκεκριμένος τρόπος κατασκευής και παιξίματος. Το να λέμε ότι το κοντραμπάσο είναι…έτσι ή αλλιώς…δεν καλύπτει ποτέ τον πλούτο διαφοροποιήσεων που υπάρχουν στον κόσμο…