Παιδιά, είναι και οδός και γειτονιά, αλλά το έγκλημα έγινε στη γειτονιά, όχι στην οδό. Και το βιβλίο λέγεται Έγκλημα στου Χαροκόπου.
Σε πιο ουσιαστικά θέματα:
Το τραγούδι το βλέπω πιο πολύ ως ντοκουμέντο για το ποια ήταν τότε η κοινή αντίληψη για τα γεγονότα. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο (αν και το είχα αγοράσει, για δώρο σ’ ένα φίλο που έμενε ακριβώς εκεί), για τα πραγματικά γεγονότα έχω διαβάσει και ακούσει μερικές φορές αλλά δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι τα ξέρω, αλλά το τραγούδι δεν το ταυτίζω με το να έβγαινε κάποιος να υποστηρίξει σε πεζό λόγο «τα πράγματα έγιναν έτσι» ενώ έγιναν αλλιώς.
Σάμπως τα ιστορικά και τα κλέφτικα τραγούδια και οι ρίμες (για φονικά, δυστυχήματα κλπ.) είναι πάντα ακριβή και, κυρίως, αμερόληπτα; Είναι μαρτυρίες της πρόσληψης των γεγονότων. Δεν είναι γραμμένα από ανθρώπους που να μπορούν να κρατήσουν την απόσταση ενός ιστορικού, ούτε που να είχαν κατ’ ανάγκην ολοκληρωμένη ενημέρωση (ιδίως αν μιλάμε για την εποχή του Αθανασόπουλου, που υπήρχαν ΜΜΕ). Δε θα βασιστούμε σ’ αυτά για να μορφώσουμε άποψη για τα γεγονότα. Είναι, ωστόσο, τεκμήρια της εποχής τους.
Είμαι υπέρ τού να λέγονται, αλλά το να ακούγονται έχει κάποια ευθύνη.