Παιδιά, είναι και οδός και γειτονιά, αλλά το έγκλημα έγινε στη γειτονιά, όχι στην οδό. Και το βιβλίο λέγεται Έγκλημα στου Χαροκόπου.
Σε πιο ουσιαστικά θέματα:
Το τραγούδι το βλέπω πιο πολύ ως ντοκουμέντο για το ποια ήταν τότε η κοινή αντίληψη για τα γεγονότα. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο (αν και το είχα αγοράσει, για δώρο σ’ ένα φίλο που έμενε ακριβώς εκεί), για τα πραγματικά γεγονότα έχω διαβάσει και ακούσει μερικές φορές αλλά δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι τα ξέρω, αλλά το τραγούδι δεν το ταυτίζω με το να έβγαινε κάποιος να υποστηρίξει σε πεζό λόγο «τα πράγματα έγιναν έτσι» ενώ έγιναν αλλιώς.
Σάμπως τα ιστορικά και τα κλέφτικα τραγούδια και οι ρίμες (για φονικά, δυστυχήματα κλπ.) είναι πάντα ακριβή και, κυρίως, αμερόληπτα; Είναι μαρτυρίες της πρόσληψης των γεγονότων. Δεν είναι γραμμένα από ανθρώπους που να μπορούν να κρατήσουν την απόσταση ενός ιστορικού, ούτε που να είχαν κατ’ ανάγκην ολοκληρωμένη ενημέρωση (ιδίως αν μιλάμε για την εποχή του Αθανασόπουλου, που υπήρχαν ΜΜΕ). Δε θα βασιστούμε σ’ αυτά για να μορφώσουμε άποψη για τα γεγονότα. Είναι, ωστόσο, τεκμήρια της εποχής τους.
Είμαι υπέρ τού να λέγονται, αλλά το να ακούγονται έχει κάποια ευθύνη.
Ο σύγχρονος αναχρονιστικός αυτοματισμός, που προβάλλει στις παρελθούσες κοινωνίες και πολιτισμικά μορφώματα τις τωρινές αξίες, φαίνεται πως οδηγεί σε “λογοκριτικές” πρακτικές και “ανακατασκευές” τύπου reclaim
Όπως έχουμε ξαναδεί σε κάποια συζήτηση εδώ, ο Αθανασόπουλος ήταν ένας τύραννος για τις γυναίκες του σπιτιού του. Στην δίκη, παρότι δεν ήταν ούτε δίκαιη ούτε αμερόληπτη (αναφανδόν υπέρ του άντρα), φάνηκε αυτό και μάλιστα άρχισε η μεταστροφή της κοινής γνώμης.
Όλα αυτά είναι επίκαιρα γιατί τα βλέπουμε να συμβαίνουν και σήμερα με τόσες γυναικοκτονίες. Ε, καμιά φορά προφταίνουν οι γυναίκες να εκδικηθούν πριν τις δολοφονήσουν…
Οπότε, ευπρόσδεκτο ένα ρικλειμ που θα βάζει τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση και τον κάθε Αθανασόπουλο στο μπουντρούμι ή στο χαντάκι που του αξίζει.
(Ενδεικτικά, αρκετές πληροφορίες από εφημερίδες της εποχής έχει στην Wikipedia αλλά και αλλού.)
Άνθιμε έχω την εντύπωση ότι έχεις μια νομική κατάρτιση που εγώ δεν την έχω. Τι μπορούσε να κάνει μια παντρεμένη π.χ. που την βιάζει ο άντρας της την εποχή του Αθανασόπουλου; Που δεν είναι και τόσο μακρινή εποχή, ακόμα διαβάζουμε λογοτεχνία της γενιάς του 30, ακόμα τραγουδούμε τα τραγούδια κλπ.
Αναγνώριζε το ελληνικό δίκαιο της εποχής βιασμό μεταξύ συζύγων; Η αστυνομία πώς θα αντιμετώπιζε μια καταγγελία; Στα διαζύγια ξέρουμε ότι τα παιδιά τα κρατούσε ο άντρας. Υπήρχαν καταφύγια για γυναίκες; κλπ Με όλα αυτά τα δεδομένα, φταίει η κακούργα πεθερά και η άκαρδη γυναίκα κλπ;
Για την άκαρδη γυναίκα δεν ξέρω αλλά για την κακούργα πεθερά δεν νομίζω να υπάρχει αντίρρηση.Μια γυναίκα που υποχρεώνει την άβουλη κόρη της,να παντρευτεί τον εραστή της.Που ενώ είχε παντρευτεί την κόρη της,αυτή εξακολουθούσε να έχει ερωτικές σχέσεις μαζί του.Απο τύψεις που άκουγε την κόρη της να βιάζεται (αυτό που περιγράφεται νομικά ως “παρά φύσιν”), αποφάσισε να επέμβει, και νά βάλει τον καθυστερημένο διανοητικά ανηψιό της να τον σκοτώσει, δίνοντας του υπόσχεση πως αν το έκανε ,θα παντρευόταν την κόρη της μα και ξαδέρφη του,κλπ κλπ κλπ.Ολοι είχαν λερωμενη την φωλιά τους.Απο τους θύτες,ως και το θύμα που κι αυτός ήταν διαμαντοπετροκωτρολίθαρο.Η μαέστρος και ενορχηστρώτρια όμως του γεγονότος ήταν η Φυσικά οι εκτάσεις των ποινών ,ήταν γελοίες.
