Δεν είναι τόσο προφανές. Κάποιος που βγάζει καλό ήχο δε σημαίνει πως έχει και σωστή τεχνική.
Υπάρχουν βιρτουόζοι στη δουλειά, που κρίνοντας εκ του εντυπωσιακού αποτελέσματος που έβγαζαν, είχαν σωστή τεχνική. Έτσι θα έλεγε κάποιος.
Κάποια στιγμή όμως τους βρήκε η τενοντίτιδα (και το νυστέρι)… Άρα κάπου δεν ήταν τόσο σωστή η τεχνική τους ή δε την εφάρμοζαν καλά.
Προσοχή λοιπόν, πουθενά σφίξιμο, ζόρισμα και ενόχληση, από αυχένα μέχρι νύχια.
Λόγια σοφά, είτε μιλάμε για μπουζούκι είτε και όχι.
Δεν κατανόησα την αντίρρηση.
Στο παραπάνω μύνημα έγραψα.
“Αυτό που λες ισχύει για όλους τους τρόπους.Αν υποθέσουμε ότι κάποιος εφαρμόζει όλα τα παραπάνω,τι θα τον συμβούλευες”
Δηλαδή αφού κάποιος παίζει χαλαρά κλπ, και το έχει κάνει κτήμα του, θεωρείς ότι εν τάξει, είναι μια χαρά; Κατέχει την τεχνική επαρκώς και τελειώσαμε;Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει άλλη διδασκαλία; άλλη μάθηση, και άλλη ατομική έρευνα;Γλυτώνοντας την τενοντίτιδα αυτό αρκεί;
Το να στηρίζεις σωστά το όργανο, να έχεις σωστή στάση σώματος , χεριών, κεφαλής, δακτύλων είναι η αρχή της τεχνικής. Δεν έχεις ακόμα εμβαθύνει. Όταν μαζί με όλα αυτά, μπορείς με παραπάνω τεχνική να βγάζεις ότι ήχο θες, όπως τον θες, τότε και μόνον τότε είσαι “μαΐστωρ”.Από εκεί και πέρα μπορείς να φτιάξεις τον προσωπικό σου ήχο, και να είσαι αναγνωρίσιμος. Πενιά Ζαμπέτα π. χ. ή Χιώτη, ή Στουραίτη κλπ. Εκεί έχεις φτάσει εκεί που πρέπει.
Η αντίρρησή μου γενικά είναι στην λογική “άμα σου αρέσει ο Μήτσος, δες πως κρατάει την πένα ή πως κάνει το τάδε πράγμα και κάνε κι εσύ το ίδιο”.
Δεν είναι απλά η αρχή, είναι βασικότατο, χωρίς αυτό δεν πάει κάποιος μακριά.
Πέρα από τον κίνδυνο τραυματισμών, αν προσέξεις τα πιο συνηθισμένα προβλήματα τεχνικής που βλέπεις σε ερασιτέχνες (αλλά και επαγγελματίες), από εκεί πηγάζουν: Άλλος πατάει με δύναμη τις χορδές στο αριστερό, άλλος σφίγγει τη γροθιά της πένας πολύ, άλλος ζορίζει τον βραχίωνα ολόκληρο, άλλος σφίγγει τον ώμο, άλλος κάνει μεγάλες κινήσεις κλπ κλπ κλπ
Και αν τα συνηθίσει για καιρό, μετά δεν καταλαβαίνει καν ότι τα κάνει και σιγά σιγά χτυπάει τοίχο.
Ή μπορεί να συνεχίσει πεισματικά, μέχρι να παίζει επιτέλους καλά, και στην πορεία να του βγουν τραυματισμοί. “Να χαλάσει τα χέρια του” που λέγαν οι παλιοί.
Αυτό θα έρθει μόνο μελετώντας από το πρωί ως το βράδυ, δεν υπάρχει κάποιο άλλο κρυμμένο μυστικό, ούτε κάποια κρυφή “παραπάνω τεχνική”.
Αυτοί που ανέφερες, δεν ασχολούταν με τίποτε άλλο στη ζωή τους πέρα από το μπουζούκι, όλη μέρα κάθε μέρα. Αυτό ήταν το “μυστικό” τους, όχι το πως κρατάγανε την πένα.
Δηλαδή κι ο ίδιος ο Ζαμπέτας να σου έδειχνε πως κράταγε την πένα ή τι δακτυλισμό έκανε στα τάδε μέρη, δε λέει και πολλά. Σε πόσους μαθητές του έδειξε ο Παλαιολόγου πως κράταγε την πένα και πόσοι παίξαν σαν αυτόν μετά;
Οπότε
Θα τον συμβούλευα να μελετάει όσο μπορεί περισσότερο.
Στην ουσία συμφωνούμε πως η πένα έρχεται μόνη της σταδιακά όπως είπες κι εσύ, απλά τονίζω πως η μίμηση του τάδε ή του δείνα κρύβει κινδύνους, ειδικά σε αυτοδίδακτους.
Ναι συμφωνούμε, απλά εγώ δεν μίλησα για μίμηση. Μίλησα για κατανόηση και γιατί αυτό συμβαίνει. Και το αναφέρω, γιατί οι περισσότεροι δάσκαλοι, δεν ασχολούνται επάνω στην διδασκαλία τους τόσο με την πένα όσο με το αριστερό χέρι. Υπάρχουν “σχολές”, όπου οι σπουδαστές κυριολεκτικά γδέρνουν την ταστιέρα, αλλά από ήχο μηδέν. Καμμία διδαχή στο πως βγαίνει ο ήχος. Η μόνιμη επωδός " παίξε χαλαρά ".Αυτή είναι η αρχή, από εκεί ξεκινάμε, δεν τελειώνουμε όμως εκεί. Ευτυχώς που υπάρχουν όμως και μερικοί σπουδαίοι δάσκαλοι, που το κατέχουν πολύ καλά το άθλημα και σε καθοδηγούν. Δυστυχώς λίγοι.
Ευχαριστώ για τις επισημάνσεις, με την ευκαιρία αν μπορείτε να μου πείτε ποια είναι η καλύτερη θέση των δακτύλων του δεξιού χεριού. Ο αντίχειρας και ο δείκτης κρατάνε την πένα, τα υπόλοιπα χαλαρά . Να ακουμπάνε όμως στο καπάκι ; Επίσης όταν πάω να χτυπήσω την μπάσα ρε , πειράζει αν τα " χαλαρά" τρία δάχτυλα ακουμπάνε λίγο στις από κάτω λα και ρε χορδές; Υπάρχει κάποιος ιδιαίτεροςτρόπος για να χτυπάω την μπάσα χορδή , διότι δυσκολεύομαι περισσότερο σε σχέση με τίς άλλες. Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την απάντηση.
Σπύρο απλά σκρολαρε προς τα πάνω.
Ναι, αλλά προσοχή και να μην ακουμπάει δάχτυλο στο καπάκι, όπως επισημαίνει ο Νίκος Νικολάου παραπάνω.
Συγνώμη, τι σημαίνει σκρολάρω ; Παρακολουθώντας την συζήτηση σκέφτομαι ότι η μουσική γενικά δεν έχει τέλος, υπάρχουν και καλύτεροι , ταλέντα και ιδιόρρυθμοι κλπ Είναι χρήσιμα όσα γράφετε εδώ, αλλά εμένα σαν αρχάριο με τριγυρίζει μια απογοήτευση, διότι διαβάζω λεπτομέρειες τις όποιες δεν είχα φανταστεί. Δύσκολη επιστήμη τελικά η μουσική χωρίς υπερβολή. Συμφωνώ απόλυτα ότι όπως και με οτιδήποτε καταπιάνεται ο άνθρωπος, έτσι και με την μουσική, αν δεν υπάρχει το πάθος και η αγάπη για ότι κάνει ώστε ψάχνετε μέρα νύχτα δεν γίνεται να έχει αποτέλεσμα.
Σκρολαρω σημαίνει ανέβα πιο πάνω στην συζήτηση, το μήνυμα σου έχει μεταφερθεί σε άλλο νήμα, θα εξοικειωθείς πρώτα ο Θεός και με το φόρουμ και με το όργανο, καλή διάθεση και χρόνο θέλει όπως όλα στη ζωή.
E φυσικα και ειναι δυσκολη επιστημη η μουσικη φιλε μου. Γιατι περα απο τους ατελειωτους κανονες που εχει, τις απειρες τεχνοτροπιες κλπ κλπ, απαιτει και το δυσκολο προσον της φαντασιας στον ανθρωπο. Φυσικα ειναι οσο δυσκολη θες εσυ να την κανεις, γιατι η μουσικη και στην πιο απλη μορφη μπορει να προσφερει απλοχερα. ΑΛλωστε ειναι μια σχεση αγαπης και οσο ασχολεισαι τοσο θες παραπανω. Γιατι ειναι ευεργετικο ζητημα. Τωρα για την τεχνικη της πενας ολα εχουν ειπωθει. Βγαλε ακρη. Δασκαλοι υπαρχουν να δεις τι σαρεσει στην τελικη. ΑΛλιως αμα θες μονος, πολλη υπομονη και ψαξιμο και προσεχε γιατι οτι μαθαινεται λαθος, δυσκολα ξεμαθαινεται και η πενα ειναι τετοιο πραμα γιατι συνεχεια κανει μια κινηση και τη θυμαται το χερι και ξεβολεεται αλλιως. Οι παλιοι παντως, αν αυτο σου λεει κατι, δεν ηταν του σχολειου. Στο μπουζουκι εννοω. Απο το 50 και μετα μπηκανε οι κιθαριστες και ανεβηκε και το επιπεδο των απαιτησεων, οποτε και οι τεχνικες αρχισαν να παγιωνονται. καλη διαθεση μονο και μπολικη υπομονη, γιατι δινει
πολυ ωραιο νημα και χρησιμο, απο τα λιγα που ξερω ο καθενας εχει την δικη του φωνη στο οργανο και ειναι μοναδικη αλλο να παιρνεις τεχνικες και αλλο να καταπιεζεις αυτη την φωνη να την αλλαξεις και να προπαθεις να μιλησεις αλλιως απλα πρεπει να την κανεις πιο σωστη στην αρθρωση της στην διακυμανση της κτλ. Οσο αφορα τα υπολοιποα αυτοι που θαυμαζουμε πχ περιστερης μαρκος χατζηχρηστος τσιτσανης χιωτης μπεμπης ηταν σε μια εποχη π ηταν και φιλοι παιζανε μαζι, και ηταν και κατι αλλο που ειναι το πιο σημαντικο ηταν ΣΥΝΘΕΤΕΣ, στην συνθεση μπορεις να περασεις το υφος σου ολοι αυτοι παιζανε μαζι και ξερανε ο ενας το υφος του αλλου βλεπω πχ στο παραπονιαρικο του χατζηρηστου παιζουν μαζι την εισαγωγη και στις ανταποκρισεις που παιζει ο περιστερης ειναι σαν να του μιλαει στο ιδιο υφος με τον χατζηζρηστο, οσο γρηγορα και αν παιξεις οσο τεχνικα αν δεν εισαι εκει να ακουσεις τον αλλο να εχεις παιξει μαζι του να νιωσεις μεσα σου την φαση δεν βγαινει αυτο το αποτελεσμα. Αυτο με λιγα λογια ειναι και η σχολη που εχει ο καθε παλιος συνθετης μπουζουκτζης και ρεμπετης στην οποια τελικα ειναι μια Γενικη Σχολη επηρεασμενη ο ενας απο τον αλλο αμολυντοι απο εξωτερικη ηλεκτρονικη πληροφορια και θορυβο οπως την σημερινη. Ολα ειναι εργαλεια τεχνικες θεωριες ρυθμος, ομως η συνθεση η ψυχολογια η αλληλοεπηδραση η εποχη (βιωματα) η φιλια δεν ειναι σε κανενα βιβλιο γραμενα και κανουν την μουσικη μεγαλη εχουμε χαθει στον θορυβο.Το θεμα ειναι να γουσταρεις και νομιζω χανουμε μερικες φορες το νοημα
Γειά σας. Αισθάνομαι κάπως άβολα για την τόλμη μου να γράφω στο ωραίο φόρουμ σας, επειδή είστε γνώστες της βαθύτερης έννοιας της μουσικής και θεωρώ άριστοι οργανοπαίχτες. Στην ηλικία μου δεν έχω και πολλές απαιτήσεις στην εκμάθηση καθότι κλείνω την έκτη δεκαετία της ζωής μου με ότι αυτό συνεπάγεται. Επίσης ένα παλιό τραύμα στο πρώτο δάχτυλο του αριστερού χεριού με δυσκολεύει λιγότερο τώρα ενώ όταν πριν από ένα χρόνο μου κόλλησε να μάθω μπουζούκι ήταν πολύ χειρότερα. Όμως είμαι χαρούμενος επειδή παρά τις δυσκολίες με ευχαριστεί πολύ η εκμάθηση και αργά αλλά σταθερά πάω καλύτερα. Δεν έχω τουλάχιστον για τώρα την δυνατότητα να πάω σε δάσκαλο, ελπίζοντας να το κάνω με την πρώτη ευκαιρία , διότι όπως έγραψε και κάποιος φίλος ότι μαθαίνουμε στραβά δεν αλλάζει εύκολα ή και σχεδόν καθόλου. Θέλω κάποιος να μου λέει τι κάνω λάθος και να με διορθώνει ώστε να μαθαίνω σωστά. Μόνο από το υτ για την ώρα παρακολουθώ όμως είναι αλλιώς η ζωντανή παρουσία του δάσκαλου και μπερδευομαι μόνος μου ώστε πολλές φορές μετά από κόπο και προσπάθεια πολλών ωρών, ημερών και εβδομάδων διαπιστώνω τα λάθη μου. Τώρα αρχίζω και παρατηρώ, θα έλεγα με θαυμασμό και περιέργεια την κίνηση του χεριού της πένας στους οργανοπαίκτες. Τα δάκτυλα με την πένα την ώρα που παίζει μου δίνουν την εντύπωση ότι ζωγραφίζουν, άλλος φαίνεται σαν να κεντάει όπως οι μοδίστρες ενώ άλλος γράφει πάνω στα σύρματα όπως οι καλληγράφοι. Συγχαρητήρια σε όλους ανεξαιρέτως. Ήθελα να πω ότι αν κάποιος δεν συναναστρέφεται με μουσικούς διάφορους ώστε να παίρνει και να μαθαίνει είναι πολύ δύσκολο ίσως και αδύνατο μόνος με ένα μπουζούκι να έχει ικανοποιητικά αποτελέσματα. Σίγουρα ότι γράφετε είναι σωστό και δοκιμασμένο είναι φανερό. Είναι σαν η μουσική να γεννιέται στην εγκέφαλο του ανθρώπου, περνάει από το νευρικό - μυϊκό σύστημα στα δάχτυλα κατόπιν μέσω της πένας στις χορδές καί στο όργανο , γι’αυτό το παίξιμο του καθενός είναι διαφορετικό όπως και τα δακτυλικά αποτυπώματα. Καλή υγεία και γερά χέρια σε όλους.
Εγω που δεν εχω καποια γνωση της βαθυτερης εννοιας της μουσικης και σιγουρα δεν ειμαι αριστος οργανοπαικτης, θα πω οτι ειναι περα απ’ολα οσα μπορει ο καθενας να πει οτι ειναι, καθαρο μερακι και αγαπη. Τοσο απλο. Εχει τεχνικες πολλες. Sleight of Hand. Καλα χερια-εξυπνα. Αν ειναι μυικονευρικοκαιταλοιπα ναουμε, δεν το ξερω, αλλα ειναι ομορφια!
Συμφωνώ μαζί σου, απλώς είναι κάτι καινούργιο για μένα και το βλέπω με περιέργεια.
Πολύ καλή συζήτηση για ένα απο τα σημαντικότερα θέματα όσο αναφορά το μπυζούκι και όχι μόνο.
Πάντως η προσωπική μού εμπειρία σ’αυτό το θέμα είναι η εξής. Το μπουζούκι το έπιασα πρώτη φορά στα 15 μου. Όταν ημουν 20 ξεκίνησα να παίζω σε ταβερνάκια μέχρι που στα 23 μετανάστευσα Νορβηγία και για 2 χρόνια έπαιζα σε ενα εστιατόριο εδώ. Μετέπειτα δυστυχως το παράτησα. Είχα φτάσει μέχρι κάποιο επίπεδο σαν αυτοδίδακτος ακολουθώντας μονάχα τον τρόπο που με βόλευε εμένα αλλά ήταν μέχρι εκεί. Δεν μπορούσα να προχωρήσω γιατί τα κουσούρια που είχα δημιουργήσει με το λάθος παίξιμο δεν μου επέτρεπαν περαιτέρω πρόοδο.
Όλα αυτά τα χρόνια ήμουν αυτοδίδακτος. Ναι μεν είχα ρεπερτόριο άλλα εμαθα να παίζω λάθος. Απο το πως κρατάω το όργανο μεχρι φυσικά και την πένα. Αυτό φυσικά το ήξερα και τότες όμως δυστυχώς δεν έκανα κατι γι’αυτο. Εδώ κι δύο μήνες τώρα που ξαναξεκίνησα να παίζω κάθε μέρα αποφάσισα να ξεκινήσω απο τα πολύ βασικά, στρώσιμο της πένας, χαλαρό παίξιμο και με τα δύο χέρια, σωστό τρόπο να κρατώ το μπουζούκι έτσι ώστε να είναι ευκολότερο να τοποθετήσω και το δεξί χέρι ( τής πένας ) αλλά και το αριστερό. Αυτό όμως φυσικά προϋποθέτει να ξεχάσω οτι ήξερα τεχνικά και να ξεκινήσω απο την αρχή. Ειναι πάρα πολυ δύσκολο να αλλάξει κανείς λάθος τεχνικές αλλά φυσικά εφικτό με μελέτη και υπομονή. Θα στρώσουν όλα κάποια στιγμή αλλά η καλύτερη συμβουλή που θα μπορούσα να δώσω σε κάποιον είναι να μάθει σωστά από την αρχή, τα βασικά τουλάχιστον και οσο αναφορά το τι στυλ παιξιματος θα εχει αυτό έρχεται ούτως η άλλως αργότερα.
Κατά τη γνώμη μού οι τεχνικές που υιοθετούμε στον τρόπο παιξίματος μας δεν πρέπει να μας περιορίζουν αλλά να μας βοηθούν στην πρόοδο και εξέλιξη.
Φιλικά Αναστάσης
Φιλική πρόταση: μήπως να έβρισκες έναν καλό δάσκαλο και να «ξαναξεκίναγες απ’ το μηδέν»; Θα προχωρήσεις πολύ γρήγορα, αφού ήδη παίζεις, και τα λάθη σου θα διορθώνονται μεθοδικά και υπό έλεγχο, το ένα μετά το άλλο. Αλλά να είναι σωστός ο δάσκαλος βέβαια!
Αυτό θα ήταν και το πιο ιδανικό φίλε μου αλλά δυστυχώς εδω που είμαι δεν υπάρχει δάσκαλος για μπουζούκι οπότε η μελέτη μου βασίζεται σε ένα δύο άτομα μέσω youtube στους οποίους οι πληροφορίες που δινουν τις βρίσκω αξιόπιστες εφοσον είναι κατα κύριο λόγο τα ίδια που μου έλεγαν κι άλλοι τόσα χρόνια αλλά εγω ο ξεροκέφαλος τον χαβά μου.
Το σημαντικότερο απ’όλα ειναι οτι δεν εξηγούν μονο το πως θά’πρεπε να κρατάμε την πένα σωστά, το μπουζούκι, τα δάχτυλα στην ταστιέρα κ.ο.κ αλλά και το γιατί κάτι το όποιο κατά την γνώμη μου είναι εξίσου σημαντικό.
Με κάποιες καλές ασκήσεις που εχω βρεί που δίνουν βάση στον χειρισμό της πένας ( κυρίως αρπισμοί χρησιμοποιώντας φυσικά και τα δάχτυλα σε διάφορες θέσεις) πιστεύω οτι με λίγη ( ή πολύ) υπομονή θα λυθεί ο γόρδιος δεσμός.
Συμφωνώ στο ότι καλά είναι να μαθαίνουμε γιατί είναι λάθος και πιο είναι το αποτέλεσμα. Καλή δύναμη στην προσπάθεια.