Στην Κλίκα υπάρχει η μελέτη του Νίκου Πολίτη «Από την Πανδούρα και το Τρίχορδον, στο μπουζούκι». Έχει πλήθος πληροφορίες, δε θεωρώ σωστό να τις μεταφέρω όλες από εκεί εδώ, αλλά θα αντιγράψω δύο αποσπάσματα που διευκρινίζουν τα όρια των εννοιών «ταμπουράς» και «[πρώιμο] μπουζούκι»:
-
Στις γραπτές πηγές, ένα όργανο με την ονομασία Ταμπουράς μπορεί να είναι οτιδήποτε, από οργανάκι μεγέθους σημερινού μπαγλαμά μέχρι ένα μεγάλο Μεϊντάν σάζι και το ίδιο ισχύει και για τα ονόματα σάζι, μπουζούκι, μπαγλαμάς κλπ. Μπορεί να έχει μία μόνο χορδή ή επτά και περισσότερες ακόμα. Ο λαιμός του μπορεί να έχει μήκος μόνο 20 εκατοστών περίπου, ή και περισσότερο από ένα μέτρο. Αυτές οι αοριστίες συνέχισαν να υπάρχουν και μέσα στον 20όν αιώνα και μόνο προς το τέλος του άρχισαν να δημιουργούνται κάποιου είδους ταξινομήσεις και στερεότυπα.
-
[Σχετικά με το σχέδιο, του 1835, του Δανού Martin Roerbye που εικονίζει το εργαστήρι του οργανοποιού Λεωνίδα Γάιλα στην Αθήνα]:
Αλλά υπάρχει και άλλο ενδιαφέρον σημείο: ο Roerbye σημειώνει στο κάτω μέρος του σχεδίου: Leonidas Gailas da Athina, fabriccatore di bossuchi. Είναι βέβαιο ότι ο Roerbye δεν είχε ξαναδεί όργανα της οικογένειας του ταμπουρά. Έτσι, υποθέτουμε ότι θα ρώτησε για το όνομα αυτών των οργάνων, η δε απάντηση πρέπει να ήταν «Μπουζούκια!». Και το σημειώνει ιταλικά, αφού πριν επισκεφθεί την Ελλάδα, είχε μείνει για αρκετό καιρό στην Ιταλία (Ρώμη και Σικελία). Όταν σκιτσάρισε τον Γαΐλα, ήταν μόνο 20 ημέρες που είχε φύγει από την Ιταλία, πράγμα που επιβεβαιώνεται και από τις σημειώσεις στο ημερολόγιό του, που απόκειται στην Κοπεγχάγη. Έχουμε λοιπόν μία αδιαμφισβήτητη απόδειξη για τη χρήση της ονομασίας μπουζούκι, στη συγκεκριμένη πόλη και τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.