Τον Σωτήρη, είχα την τύχη να τον γνωρίσω στα φοιτητικά μου χρόνια. Ήταν και αυτός φοιτητής σε διαφορετική σχολή (Γεωπονοδασολογία). Δεν ήταν του ρεμπέτικου ρεπερτορίου, αλλά περισσότερο ρεπερτορίου με πολιτικές και κοινωνικές αναφορές. Δηλαδή Θεοδωράκης, Λοΐζος κλπ. Άνθρωπος σεμνός, εργατικός, έξυπνος και πάντα καλοπροαίρετος είναι από τους ανθρώπους που η συναναστροφή μου μαζί του με έκανε καλύτερο σε πολλά επίπεδα. Ως φοιτητής τραγουδούσε (βασικά συνήθως ήταν και ορχήστρα και ερμηνευτής μόνος του) συνήθως σε φοιτητικές και εργατικές κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις. Θυμάμαι ότι πολλές φορές πηγαίναμε μόνο και μόνο για να ακούσουμε το Σωτήρη να τραγουδά. Πάντα με την κιθάρα του συντροφιά και πολλές φορές και με μια φυσαρμόνικα. Για αρκετά χρόνια είχα χάσει τα ίχνη του και κάποιες φορές σκεφτόμουν τι κρίμα που αυτός ο άνθρωπος δεν αναδείχτηκε ως μουσικός. Τουλάχιστον εγώ δεν είχα ακούσει νέα του. Μέχρι που πριν 3 χρόνια περίπου όταν ακόμα ζούσα στην Καβάλα, είδα μια αφίσα για συναυλία της Βελεσιώτου και αναφερόταν και το όνομα του Σωτήρη μέσα. Ήταν μια τρομερά ευχάριστη έκπληξη να τον ξανακούσω μετά από τόσα χρόνια, μιλήσαμε, θυμηθήκαμε κάποια από τα παλιά και το καλοκαιράκι που θα έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο θα αγοράσω τον πρώτο του cd, να απολαύσω τις δικές του δημιουργίες. Νομίζω πως όσοι επιλέξουν να ακροαστούν τη δουλειά του Σωτήρη θα βγούνε κερδισμένοι.