Νότης Μαυρουδής 1945-2023

Γεννήθηκα το 1945 και μεγάλωσα
σε περιβάλλον προσφυγικό.

Οι γονείς μου ήρθαν από τον Πόντο
και μέναμε σε έναν συνοικισμό Ποντίων
στην Καλλιθέα.

Ζούσαμε σε χαμόσπιτα.
Σπάνια έβλεπες ασφαλτοστρωμένο δρόμο.
Μόνο χώματα, λακούβες, πέτρες.

Όταν ένας φίλος μου
πήγε σε ωδείο να μάθει ακορντεόν,

ζήλεψα και ζήτησα από τους γονείς μου
να πάω κι εγώ.

Είχαμε μια κιθάρα ξεχασμένη σε μια
ντουλάπα κι έτσι επέλεξα την κιθάρα.

Το 1969 διοργανώθηκε ένας διεθνής
διαγωνισμός κλασσικής κιθάρας
στο Μιλάνο.

Ήμουν νέος και ήθελα να δοκιμάσω
την κιθαριστική μου ικανότητα.

Συμμετείχα και πήρα το πρώτο βραβείο.

Με αυτό το βραβείο
μου δόθηκαν δυνατότητες να διδάξω
στη Μουσική Ακαδημία του Μιλάνου.

Μένοντας στο Μιλάνο,
είχα μια κιθαριστική σολιστική δράση

δίνοντας ρεσιτάλ σε γειτονικές χώρες:
Γερμανία, Γαλλία, Ελβετία, Σουηδία.

Όμως είχα ‘‘νεκρώσει’’
την άλλη πλευρά του εαυτού μου,
το τραγούδι.

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να γεννήσει.
Να δημιουργήσει.
Μου έλειπε η δημιουργία τραγουδιών.

Επέστρεψα στην Ελλάδα το 1976
και συνέχισα τη δραστηριότητα

μέσα από τις ηχογραφήσεις δίσκων,
τις συναυλίες, τη διδασκαλία της κιθάρας.

Η κιθάρα
καθοδήγησε και καθόρισε τη ζωή μου.

Χωρίς αυτή
δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου.

Μου πρόσφερε όλη αυτή την απόλαυση,
σε μουσικό και βιωματικό επίπεδο.

Η κιθάρα σού δίνει χώρο
να αναπτύξεις τη σκέψη, τη φαντασία,

τον όποιο λυρισμό έχεις μέσα σου,
τα συναισθήματα.

Πολλές φορές μου έρχεται στη μνήμη
η πρώτη δική μου περίοδος
του Νέου Κύματος,

και θυμάμαι πάρα πολλά περιστατικά:
τις μπουάτ όπου πήγαινα κι έπαιζα,

τους ιδιοκτήτες των μπουάτ,
τους διαλόγους που είχαμε,

τις παρέες, τους συναδέλφους,
κάποια συμβάντα με τον κόσμο.

Όλα αυτά είναι πολύ ζωντανά μέσα μου.

Δισκοιστορικά το Νέο Κύμα αποτελείται
από Σπανό, Σαββόπουλο κι εμένα.

Ο καθένας με τη σφραγίδα του.
Την ίδια εποχή εμφανιζόμασταν.

Ο Γιάννης Σπανός ήταν στην Παράγκα
με την Καίτη Χωματά, τον Μιχάλη Βιολάρη,

και ο Διονύσης Σαββόπουλος
έβγαινε μόνος του και τραγούδαγε.

Εγώ στο Συμπόσιο των Ευγενών,
του Γιώργου Μπουκουβάλα,

ήμουν με τη Ντόρα Γιαννακοπούλου
και τον Γιώργο Ζωγράφο.

Τότε έγραψα το πρώτο μου τραγούδι,
το Άκρη δεν έχει ο ουρανός,
κι εκεί με ψάρεψε ο Πατσιφάς.

Μην ξεχνάμε πως ο Αλέκος Πατσιφάς
δημιούργησε μαζί με τον Νίκο Καρύδη
και τον Μάριο Πλωρίτη τις εκδόσεις 'Ικαρος.

Εκεί έβαλαν και τη δισκογραφική εταιρία
Λύρα. Έψαχνε το υλικό του από τις αρχές
του '60. Πού πήγε; Σε μπουάτ.

Για να ψάξει αυτό που θεωρούσε
πιο αξιοπρόσεκτο.

Υπήρχαν τότε
ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις,
ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος.

Παράλληλα με αυτά τα μεγαθήρια,
ο Πατσιφάς έφτιαξε το Νέο Κύμα.

Είμαι ένας άνθρωπος
που ενδιαφέρεται να βλέπει
πώς κυλάει ο χρόνος, πώς εξελίσσεται.

Αλλιώς τον αισθανόμουν στην εφηβεία,
αλλιώς στη νεότητα,

αλλιώς στην ενηλικίωση και αλλιώς
στην τρίτη ηλικία που βρίσκομαι τώρα.

Τότε είχα όλο το χρόνο μπροστά μου.
Τώρα τον έχω πίσω μου.

Σε λίγο γίνομαι 78 χρονών.
Μπροστά άντε να έχω άλλα δέκα χρόνια.

Δύσκολο,
αλλά εν πάση περιπτώσει
ας το ελπίσουμε.

Νότης Μαυρουδής
Χθες έφυγε από τη ζωή.

Πηγές:

philenews. com
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Γιώργο Σαββινίδη.

musicheaven gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Κωνσταντίνο Παυλικιάνη.

in. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Δημήτρη Ν. Μανιάτη.

https://www.discogs.com/artist/1012931-Νότης-Μαυρουδής

7 «Μου αρέσει»

Κρίμα…Μερικές φορές είναι κι ο τρόπος που φεύγεις.

6 «Μου αρέσει»

E, ναι, χίλιες φορές κρίμα!

1 «Μου αρέσει»

Ένας φοβερός μουσικός με πολλές γνώσεις, και θεωρητικές και τεχνικής, που ποτέ του δε σνόμπαρε τη λαϊκη μουσική (με την ευρύτερη έννοια, και όχι μόνο την ελληνική) αλλά ήταν πάντα σε διάλογο μαζί της. Θα ψάξω να βάλω αποσπάσματα από κάποια κείμενα του.

Είχε προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση του διαδικτύου και της παρακμής των δισκογραφικών και μπορούσε ακόμα να προσφέρει πολλά, κρίμα. Οι κιθαρίστες του χρωστούμε πολλά.

4 «Μου αρέσει»

Σημείωση του συνθέτη για το Λαϊκό Βαλσάκι (Μικρή φαντασία για δύο κιθάρες) από το βιβλίο παρτιτούρων «Λόγος Ερωτικός για φωνή και κιθάρα, τα πιο γνωστά τραγούδια». Νομίζω δείχνει την αγάπη του και το σεβασμό του για τη λαϊκή μουσική, αλλά και τη σεμνότητα με την οποία την προσέγγισε.

Ένα παιχνίδι μίμησης λαϊκού ύφους για δύο κιθάρες.
Τα παλαιά βαλσάκια ακούγονταν μέσα σε ταβερνάκια και τέτοια έχω ακούσει πολλά, όταν ακόμα παιδάκι παρατηρούσα με έκπληκτα μάτια λαϊκούς οργανοπαίχτες.
Κάτι τέτοιο επιχείρησα και επιθύμησα να συμπεριλάβω, μνήμες αφηρημένες και απροσδιόριστες… Απλώς αναζήτησα …ατμόσφαιρα με μελωδικά μοτίβα προσφιλή και …παιχνιδιάρικα.
Ένα παιχνίδι είναι αυτό το βαλσάκι και στηρίζεται στο διάλογο των δύο οργάνων. Οι δύο κιθαρίστες που θα το ερμηνεύσουν, χρειάζονται απόλυτη συνεννόηση και απομάκρυνση από λόγιες και ακαδημαϊκές απόψεις περί «κλασικού ηχοχρώματος». Το ζητούμενο είναι να σε παρασύρει το βαλς στη δίνη του και στη γοητεία της εποχής. Όποιος δε νιώθει το βαλς ως «καρτ ποστάλ» παλαιάς εποχής, θα δυσκολευτεί να το αποδώσει…
Προτείνω το δεξί χέρι να παίζει -ως επί το πλείστον- κοντά στον καβαλλάρη, για να προβάλλεται το μεταλλικό ηχόχρωμα του οργάνου.
Το κομμάτι το ηχογράφησα το 1987, αλλά δε γνωρίζω τη λειτουργικότητά του στο νέο ήθος του κιθαριστικού κατεστημένου…

5 «Μου αρέσει»

Ο Νότης Μαυρουδής στην Κατάθεση ψυχής του Κώστα Μπαλαχούτη | 21/3/2021

1 «Μου αρέσει»

Και η μαρτυρία του μαθητή του, Σωκράτη Μάλαμα

Χαίρομαι πάντα όταν βλέπω τον Νότη (σ.σ. τον Μαυρουδή)! Δεν ξέρω, μου βγάζει κάτι. Παλιά, όταν ήθελα να κάνω μαθήματα κιθάρας στο Εθνικό Ωδείο, επέλεξα αυτόν ως πρώτο δάσκαλο. Ήταν μια πατρική φιγούρα για μένα. Με άκουσε να παίζω, μου έκανε διορθώσεις στα χέρια, μου συνέστησε διάφορα πράγματα, σε ποια σημεία να δώσω μεγαλύτερη έμφαση κ.λπ. Μου συμπεριφέρθηκε σαν μεγάλος αδερφός ή πατέρας. Από εκείνη την εποχή μέχρι τώρα, όποτε τον βλέπω, μου βγάζει μια χαρά και μια ευδιαθεσία.

2 «Μου αρέσει»

Ο Μαυρουδής θα μπορούσε σε κάποιες δουλειές του να είχε προσποιηθεί τον αντάρτη, το ρεμπέτη, τον καθαρό κλασσικό συνθέτη, αναλόγως. Το ότι επέμεινε σε ένα «είδος μεικτό αλλά νόμιμο» νομίζω ήταν προς τιμή του.

1 «Μου αρέσει»