Νομίζω ότι οι συνταγές που παρουσιάζονται έχουν “αξία” όταν προέρχονται από προσωπική πείρα (δικές μας συνταγές ή συνταγές από δικούς μας ή παραδοσιακές συνταγές που ανακαλύψαμε κλπ. Συνταγές, όπως για παράδειγμα η παραπάνω (η οποία υπάρχει στο http://www.radicio.com/forum/index.php?showtopic=606&mode=threaded), μπορούν να ανιχνευθούν έτσι κι αλλιώς στο διαδίκτυο και δε νομίζω ότι χρειάζεται η εκ νέου παράθεσή τους. Αλλά ακόμη κι όταν γίνεται αυτό, θα πρέπει ν’ αναφέρεται η πηγή, από τη στιγμή που πρόκειται για αναδημοσίευση. Το αντίθετο είναι αντιδεοντολογικό.
Αυτά, χωρίς παρεξηγήσεις.
και επειδή το “μπράβο” δεν μπορείς να το συνοδεύσεις με σχόλια: το ίδιο ισχύει και για τα ανέκδοτα, ιδίως τα ξαναδημοσιευμένα εδώ.
Για τον Άρη το Φωλιά αλλά και για τους υπόλοιπους που τους αρέσουν τα μεζεδάκια και τα συκωτάκια…
Μια συνταγή πολυδοκιμασμένη στην πράξη
Που εξαφανίζεται αμέσως με το σερβίρισμα…
Θέλουμε μια ολόκληρη συκωταριά.
Κόβουμε όλα τα κομμάτια της συκωτιαριάς σε κυβάκια, τα πλένουμε καλά και τα αφήνουμε να στραγγίξουν.
Στη συνέχεια αλατοπιπερώνουμε, προσθέτουμε ψιλοκομμένο σκόρδο, λίγο λάδι, αρκετή ρίγανη (καλύτερα φρέσκια, βέβαια, αλλά και η ξερή κάνει δουλειά), τυρί φέτα σε κομματάκια ή σφέλα (αλμυρό τυρί, μεσσηνιακής προέλευσης) και ρίγανη.
Τα αφήνουμε λίγο να απορροφηθούν τα υλικά αυτά και στη συνέχεια τοποθετούμε όλο αυτό το μείγμα σε κηρόχαρτο πολύ καλά διπλωμένο. Για να μη μας βγει η γέμιση, μπορούμε να δέσουμε το κηρόχαρτο χαλαρά με έναν σπάγγο.
Βάζουμε τη γέμιση με το κηρόχαρτο καλά διπλωμένο σε ένα ταψάκι, ραντίζουμε την επιφάνεια με λίγο λαδάκι για να μη μαυρίσει το κηρόχαρτο και το ψήνουμε σε φούρνο προθερμασμένο, σε μέτρια θερμοκρασία για 2 περίπου ώρες.
Όταν το βγάλουμε, αφαιρούμε με προσοχή το κηρόχαρτο και σερβίρουμε το υλικό προσέχοντας να μη μας χυθούν τα υγρά του - γιατί αυτά είναι που προσθέτουν την ιδιαίτερη νοστιμιά, μια και δεν το αφήνουν να στεγνώσει - σε ένα βαθύ μπωλ.
Ιδανικός μεζές για κρασοκατανύξεις, ουζάκια κ.λπ. κ.λπ.
καμιά καλή συνταγή για Καγινά έχει κανείς;;;;;
Δηλαδή Νίκο τα ανέκδοτα που παρουσιάζονται πρέπει να έχουν “αξία” όταν προέρχονται από προσωπική πείρα?
:082: Ή όταν δημοσιεύουμε ένα ανέκδοτο πρέπει να αναφέρουμε και την πηγή, από την στιγμή που πρόκειτε για αναδημοσίευση; Ξανά:082: Πιστεύω ότι άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Πρέπει να είναι άξια δημοσίευσης γενικώς, Κώστα. Και πέραν από το αναπόφευκτο, ότι δεν έχουν όλα τα δημοσιευμένα κάπου ανέκδοτα την ίδια αξία, το ανέκδοτο που το ξέρεις είναι καμμένο χαρτί. Είναι «εκδεδομένο», όχι πιά ανέκδοτο. Γι αυτό και στο γνωστό σποτάκι ο υπάλληλος της τράπεζας ρωτάει τον πελάτη αν «το άλλο, με τον Τοτό», το ξέρει.
Η δημοσίευση και της πηγής είναι κάτι που δεν συμφωνώ με τον Άρη, δεν είναι έρευνα με δεοντολογικούς κανόνες ούτε η στήλη ανεκδότων μας ούτε και η στήλη των συνταγών. Απλά, όποιος θέλει να μαγειρέψει αρνάκι με μπάμιες μπορεί ωραιότατα να κάνει μίαν αναζήτηση στο διαδίκτυο και θα μάθει, πώς.
Πάντως, ιδιαίτερη αξία στο δικό μας το φόρουμ έχουν οι “ιδιαίτερες” συνταγές. Τη συνταγή αρνάκι με πατάτες στο φούρνο δε χρειάζεται να ψάξεις και πολύ για να τη βρεις. Θεωρώ πολύ πιο χρήσιμο να αναφέρουμε συνταγές που είτε τις έχουμε δοκιμάσει, είτε μας τις έχουν δώσει πρόσωπα που γνωρίζουν να φτιάχνουν καλό φαγητό. Επίσης, πολύ ενδιαφέρον είναι να προσπαθήσουμε να βρούμε συνταγές “του χωριού”, ξεχασμένες λιχουδιές που έφτιαχνε η γιαγιά ή η μητέρα μας και πλέον δεν τις βρίσκουμε γιατί χάθηκαν στη λήθη της πόλης. Αυτό θα ήταν μεγάλη μαγκιά μας και θα συνεισφέρουμε και στον πολιτισμό μας.
Εσύ μπορείς να διαφωνείς όσο θέλεις. Ομως το Φόρουμ είναι επίσημος χώρος δημοσιοποίησης. Η αναδημοσίευση χωρίς αναφορά πηγής είναι αντιδεοντολογική. Αν π.χ. ήμουν ο σεφ που έγραψε τη συνταγή για τα φρυγανέλια, θα τον είχα ξεχ έσει το Φωλιά.
Αλήθεια. Πώς κατάφερες να μπερδέψεις τα ανέκδοτα στη συζήτηση;
Είναι περίπου όπως η προβοσκίδα του ελέφαντα.
Παιδιά.Καμια καλή συνταγή για γιαουρτλού παίζε?
Τι ακριβώς εννοείς; Για(γ)ουρτλού σημαίνει παράθεση ψημένου κρέατος μαζί με γιαούρτι. Σκέτο γιαούρτι. Αν εννοείς τζατζίκι, ή κάποιου είδους σάλτσα με γιαούρτι, υπάρχουν εκατοντάδες συνταγές αλλά το καλύτερο είναι ο αυτοσχεδιασμός: μισό κιλό γιαούρτι σακούλας, αλάτι, πιπέρι άσπρο, μπούκοβο, λάδι, ξύδι (όχι λεμόνι, κόβει!), estragon, άνιθο, κρέμα γάλακτος, ρήγανη, σκόρδο, μαϊντανό, ρόκα, μπαχαρικά διαφόρων ειδών και ποιοτήτων. Εκτέλεση: Ανακατεύουμε σε ένα πιατάκι μία κουταλιά γιαούρτι και όποια από τα υλικά μας εμπνέουν. Περιμένουμε δέκα λεπτά και δοκιμάζουμε. Αν δεν μας κάνει, παίρνουμε άλλο πιατάκι. Ε, που θα μας πάει, θα το πετύχουμε.
Στην Θεσ/νικη,πήγα και έφαγα στο Μέλαθρον.Και έφεραν γιαουρτλού και ήταν πολύ ωραίο.Ήταν κάτι σαν μπιφτεκάκια πάνω σε μία πίτα και από πάνω είχε μία σάλτσα με γιαούρτι και κάτι πράσινο από πάνω που δεν αναγνώρησα,αλλά ήταν πολύ ωραίο.
Δεν έχω πάει στο Μέλαθρον, αλλά ξέρω τι είναι γιογουρτουλού, το ξαναλέω: ψητό κρέας, ωραιότατα μπορεί να είναι και μπιφτεκάκι από κιμά, γιαούρτι και, αν θέλεις, και πίτα του σουβλακιού. Ή άνιθο θα είχε επάνω ή δυόσμο, που ξέχασα να τον περιλάβω στα συστατικά πρίν, ή μαϊντανό. Διαλέγετε και παίρνετε.
Όπως λέει και ο ΝΙΚΟΣ γιαουρτλού σημαίνει γιαουρτωμένο.Με αυτή την έννοια και το απλό κεμπάπ που περιέχει τζατζίκι μπορεί να θεωρηθεί γιαουρτλού.Αυτό όμως που ξέρει ο κόσμος σαν γιαουρτλού είναι ένα απλό κεμπάπ (είτε με μπιφτέκι.είτε με σουβλάκι,) όπου η σάλτσα της ντομάτας μπαίνει κάτ΄ευθείαν πάνω στην πίτα, από πάνω βάζουμε τα υπόλοιπα υλικά,(κρέας,κρεμμύδι,κ.λ.π.) και σκεπάζουμε με μία σάλτσα γιαουρτιού που έχουμε φτιάξει ως εξής:
Πάιρνουμε γιαούρτι σακούλας,λειώνουμε ελάχιστο σκόρδο (όχι όσο βάζουμε στο τζατζίκι,πολύ λιγότερο) και το ανακατεύουμε καλά.Κατόπιν σε μπαίν μαρί ή σε πάρα πολύ χαμηλή φωτιά,βάζουμε το γιαούρτι,λίγο αλάτι,και ανακατεύουμε συνεχώς προσθέτοντας σιγά σιγά,χλιαρό νερό έως το όλο μίγμα να έχει την υφή μιας σχετικά πηχτής σάλτσας.Τό ζητούμενο είναι να κατορθώσουμε να ζεστάνουμε την σάλτσα γιαουρτιού,χωρίς αυτή να “κόψει” από την θερμότητα.Είναι ένα σημείο που θέλει προσοχή.Αν δούμε ότι πάει να κόψει το κατεβάζουμε από την φωτιά ανακατεύουμε πιο έντονα,και προσθέτουμε λίγο νερό.Σκεπάζουμε το πιάτο μας με αυτή την σάλτσα,και από πάνω πασπαλίζουμε με “σουμάκ”(μπαχαρικό που στην όψη μοιάζει με πιπέρι κόκκινο,αλλά δεν είναι καυτερό και έχει μια ιδιότυπη γεύση).
Μπράβο ρε Νίκο.Αυτό ακριβώς έφαγα και θέλω να ξαναφάω.Ελπίζω να το πετύχω κάποια στιγμή.
Αυτο που μας εδωσε ο nikosn , πρωτη φορα το διαβασα και τον συγχαιρω !!!
Ολοι το κανουν οπως περιεγραψαν οι αλλοι συμφορουμιτες μας και προφανως
για την ευκολια τους. Διοτι " αν κοψει " το ολο κατασκευασμα , χαθηκε και
ο κοπος και φτου κι απ την αρχη … Ακομη και στην Πολη και στην Σμυρνη το
σερβιρουν με σκετο στραγγιστο γιαουρτι , τουλαχιστον οσες φορες το ζητησα
εγω προσωπικα και στην Καστορια που εφαγα , μια απο τα ιδια …
ΜΠΡΑΒΟ σου nikosn , εισαι και ο πρωτος !!!:107:
nikosn,
καλή η συνταγή. Βλέπω στις αγαπημένες σου ταβέρνες ¨καλά καθούμενα" στο Κερατσίνι. Επειδή μια φορά την ψάχναμε και τελικά δεν τη βρήκαμε, μήπως έχεις τηλ. και δ/νση?
Σε ευχαριστώ ΠΕΛΑΓΙΑ μου για τα καλά σου λόγια.
tountas priest η ταβέρνα λεγεται “στα καλά καθούμενα” ΠΟΛΥΖΩΙΔΟΥ 31 ΑΜΦΙΑΛΗ-ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ ΤΗΛ.2104007237
θα ζητήσεις τον ΛΕΥΤΕΡΗ.
Είναι κουτουκάκι με βαρέλια κρασί που κάθεσαι από κάτω, στο κάθε τραπέζι πηγαίνει βρυσάκι (όλα τα τραπέζια είναι διασωληνωμένα) με κρασί , υπάρχει πινακάκι με τεμπεσίρι, 'οπου σημειώνεις πόσα κιλά ήπιες εσύ με την παρέα σου.
Το φαγητό είναι εξαιρετικό, ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ είναι σεφ (έχει 4-5 πτυχία αν αυτό σημαίνει τίποτα) έχει δουλέψει σε ξενοδοχεία κ.λ.π. αλλά αποφάσισε να ασχοληθεί με το οικογενειακό μαγαζί , που ξεκίνησε από κρασοπωλείο,κάποια στιγμή άρχισε να βγάζει και κάνα μεζέ (για τους βαρελόφρωνες),άντε και τίποτα τηγάνι -η τηγ.συκωταριά του είναι ονομαστή- και κατέληξε εκεί που είπαμε.
Προσοχή οπωσδήποτε πάρε τηλ. ακόμα και καθημερινή για τον λόγο ότι πολλές φορές έρχονται παρέες από μακρινές περιοχές και δεν βρίσκεις τραπέζι.
Μπράβο Νίκο, για τις ωραίες σου παρεμβάσεις. Να προσθέσω ότι το το μπαχαρικό που περιγράφεις (δεν ήξερα ότι λέγεται σουμάκ και τώρα θα το ζητήσω, το ψάχνω από καιρό), είναι εξαιρετικό γιατί δίνει ένα πολύ λεπτό άρωμα άσπρου πιπεριού χωρίς να είναι καυτερό.
Η ιστορία που αναφέρεις για τον Λευτέρη μου θύμισε άλλο, ιστορικό για την περιοχή, κρασοπωλείο που όμως έχει κατεδαφιστεί πριν δεκαετίες.
Στην γωνία Ηροδότου και Καψάλη, λίγο πέρα από την πλατεία στο Κολωνάκι, ήταν το υπόγειο του Γρηγόρη. Καυσόξυλα, κάρβουνα και εξαιρετική πάντα ρετσίνα. Μεζές γιόκ, έπρεπε να φέρεις το δικό σου. Κατέβηκα ένα μεσημέρι, κουβαλώντας τη νταμιτζάνα μου, αλλά ο Γρηγόρης έλειπε. Σε ένα τραπεζάκι, χωρίς τραπεζομάντηλο, χωρίς πιάτα και σερβίτσια, μόνο τρία ποτηράκια και μια μισή, τρεις ταξιτζήδες από την διπλανή πιάτσα είχαν ανοίξει μία κονσέρβα σαρδέλα πάνω σε ένα κομμάτι λαδόχαρτο. Ρωτάω για το Γρηγόρη: –Κάτσε, δεν θα αργήσει. –Έχει πάει μακρυά; -Όχι μωρέ, εδώ στη Μεγάλη Βρετανία πετάχτηκε, για δαδί.
Προμηθευτής δαδιού της Μεγάλης Βρετανίας λοιπόν, ο Γρηγόρης. Καλή του ώρα, εκεί που βρίσκεται.
Να ρε μάγκα ένα καλό μαγαζί που το είχα ξεχάσει. Εχουμε παίξει πριν μερικά χρόνια εκεί μέσα. Πήγαμε καναδυό φορές πριν από καιρό και δεν είχε θέσεις.
Το σίγουρο είναι ότι έχει ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ φαΐ.