Δηλαδή ο Μάρκος ήταν περιθωριακός επειδή φουμάριζε χασίσι; Με αυτή τη λογική και τον Στράτο Διονυσίου --που ως γνωστόν είχε μπει φυλακή για ναρκωτικά-- μπορούμε άνετα να του βάλουμε τέτοια ταμπέλα…
μάλλον θα πρέπει πρώτα να προσδιορίσουμε τι σημαίνει η έννοια της λέξης, αλλιώς σίγουρα θα μπερδευτούμε…
Νίκο ευχαριστώ για τη διόρθωση!
Αλκη, ο Μάρκος ήταν περιθωριακός μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ζωής του, αυτό πιστεύω ότι δεν χωράει αμφιβολία. Αλλο ο Στράτος, εγώ, εσύ κι ο οποιοσδήποτε που μπορεί να καπνίσει χασίσι στο σαλόνι του, κι άλλο ο Μάρκος που έτρεχε στους τεκέδες και στα βουνά, και μια φορά κόντεψε και να γκρεμοτσακιστεί. Αλλο ο Στράτος που τραγουδούσε στα κέντρα, αλλο ο Μάρκος που μια περίοδο ακολουθούσε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής μέσα στους τεκέδες και τραγουδούσε εκεί. (Επιφυλάσσομαι βέβαια σε αυτά που λέω για τον μεγάλο Στράτο Διονυσίου, τη ζωή του οποίου δε γνωρίζω με λεπτομέρειες).
Το περιθώριο δεν προϋποθέτει πάντα το έγκλημα. Αλλά οι δραστηριότητες του Μάρκου ήταν παράνομες, και η αγάπη του, το μπουζούκι, ανήκε και αυτό στην εποχή του στο περιθώριο. ΄
Οπότε ναι, ο Μάρκος μια περίοδο ήταν περιθωριακός, και ευτυχώς, γιατί μετέφερε μία κουλτούρα που χωρίς αυτόν πιθανόν να είχε χαθεί χωρίς να αφήσει τα ίχνη που έχουμε τώρα μέσα από τα τραγούδια του και τις περιγραφές του, ή στην καλύτερη περίπτωση θα ήταν φτωχότερη.
Υ.Γ. Περιθωριακός: Αυτός που έχει δραστηριότητες, πολλές φορές παράνομες, έξω από τον κορμό μιας κοινωνίας. Κοινώς, αν όλοι βρεθούμε με μια κολοκύθα και φουμάρουμε χασίσι στο σαλόνι μας ή στα καφενεία, αυτή η δραστηριότητα παύει να είναι περιθωριακή.
είναι σίγουρο ότι το χασίσι τα παλιά τα χρόνια ήταν έξω από τόν κορμό της κοινωνίας; Εγώ ξέρω ότι στις αγροτικές περιοχές το είχαν όλοι στα περιβόλια τους.
θα έλεγα ότι ο νόμος για τη χρήση του χασίς έγινε πολύ πιο αυστηρός στα μετέπειτα χρόνια…του Διονυσίου για παράδειγμα…
Αλκη, δεν ήταν το χασίσι αυτό καθεαυτό. Ηταν ο τρόπος ζωής που υφαινότανε γύρω από αυτό. Πιστεύω ότι υπάρχει μια διαφορά.
συγνώμη που μονοπωλώ τη κουβέντα,
αλλά έχουμε σκεφτεί το ενδεχόμενο να γίνεται η τρίχα τριχιά κυρίως από τους ρεμπετολόγους --αλλά και από τους επιζώντες ρεμπέτες της δεκαετίας του '70–στη προσπάθειά τους να δοθεί κάποια μυθική διάσταση περί του τρόπου ζωής των;
Αλκη λόγω εμπειριών εσύ είσαι πιο κοντά σε αυτούς σε σχέση με εμένα και πολλούς άλλους. Οπότε αν έχεις κάτι να πεις που αναιρεί κάποια από αυτά που γράφονται με συγκεκριμένα παραδείγματα μόνο καλό θα κάνει.
Η μυθική διάσταση βέβαια υπάρχει έτσι κι αλλιώς. Ο ρεμπέτης, ο μάγκας, ο καπανταής, ο κλέφτης και ο αρματωλός, μέχρι και ο ακρίτας κατά τον Νέαρχο Γεωργιάδη (κατά σύμπτωση δρούσε και αυτός σε ένα άλλο περιθώριο… ) είναι ιδιαίτερα σύμβολα, μια αλυσίδα και μέρος της ταυτότητας μας. Οπότε, ο μύθος είναι εδώ, ανεξάρτητα από την πορεία κάποιων προσώπων.
για τις έννοιες περιθώριο, περιθωριακός και σε σχέση με το ρεμπέτικο γίνεται αναφορά και εδώ:
προσωπικά συμφωνώ με το άρθρο, ειδικά έτσι όπως ορίζεται η έννοια του ανθρώπου που ζει στο περιθώριο…
Κοίτα πλάκα! Εμένα από την άλλη, η πρώτη μου αντίδραση διαβάζοντάς το ήταν «μα εγώ όταν έλεγα περιθώριο δεν εννοούσα αυτό!». Για να προχωρήσει λοιπόν εποικοδομητικά η συζήτηση, είναι απαραίτητο να συμφωνήσουμε στη σημασία των λέξεων. Το πολύ καλό αυτό άρθρο κάνει σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Επιμένω στη μεθοδολιγική ανάγκη κατάτμησης των ζητημάτων. Αλλιώς θα λέμε «Ρεμπέτικο και περιθώριο» και ο καθένας θα εννοεί «[Αυτό που ονομάζω ρεμπέτικο] και [Αυτό που ονομάζω περιθώριο]», οπότε όχι απλώς δε θα συμφωνήσουμε -αυτό δεν είναι απαραίτητο- αλλά δε θα συνεννοηθούμε καν.