Καλησπέρα παιδιά, ανεβάζω το ‘‘Τούτ’ οι μπάτσοι’’ σε μια προσπάθεια να πλησιάσω το παλαιικό ύφος. Πώς σας φαίνεται;
Το ανεβάζω χωρίς εικόνα γιατί είναι μια πρόχειρη ηχογράφηση από χθες, την ώρα που έκανα διάφορες απόπειρες. Όσες φορές παλιότερα πήγα να ανεβάσω κάτι με την κάμερα μπροστά μου, δεν μου έβγαινε όπως θα ήθελα, επομένως αυτό το αποτέλεσμα είναι το, ας πούμε αυθόρμητο, σε μια χαλαρή στιγμή.
Το κούρδισμα είναι ντο-ρε-ντο.
Μεγάλε, πρώτη μου σκέψη όταν το άκουσα ήταν: «Δεν μπορεί να 'ναι ο ίδιος Γιάννης με κείνον: για να τσεκάρουμε ημερομηνίες». Και είδα, Ιούλιος 2019.
Πολύ μεγάλη πρόοδος, μπράβο! Καμία σχέση η αρχή με τώρα!
Και ναι, βρίσκω ότι το 'χει το ύφος. Βγάζει αυτό το ραχατλήδικο. Ο δε ρυθμός είναι άψογος.
Να πω πως και εμένα μου θυμίζει πολύ την πρώτη εκτέλεση. Οποτε στα δικά μου αυτιά πλησιάσει το ύφος που αναφέρεις.
Όσο για την κάμερα το έχω και εγώ αυτό… και δεν ξέρω πως φεύγει αυτό το άγχος…
Μπράβο ρε φίλε! Συνέχισε έτσι, εντυπωσιακή βελτίωση!
Παίξτο και λίγο παραπάνω, να πιάσεις τους στίχους, να μπεις στο κομμάτι, πες ότι το παίζεις σε παρέα ολόκληρο για να γουστάρετε.
Ευχαριστώ παιδιά, χαχα Περικλή με (+σας) ζόρισε λίγο η αρχή αλλά έστρωσε τώρα 
Να πω ότι στα κομμάτια που παίζει ο Καραπιπέρης έκανα μήνες να πετύχω ύφος που να μ’ αρέσει, οπότε τώρα που πλησίασα, λέω κάτσε να δούμε, όντως βαδίζουμε καλά ή ξεγελάει ο ενθουσιασμός!!
Όσο για την κάμερα Πάνο, λογικό εν μέρει, θέμα εξοικείωσης είναι, άμα τραβάμε βιντεάκια κάθε μέρα θα φύγει 
Ωραίος. Πώς λέμε το ντουζένι; Τη μελωδία την παίζεις στην ντο καντίνι;
Ναι στο καντινι.
Δεν νομίζω ότι έχει κάποιο όνομα, ο Σταύρος ο Κουρουσης ως ντο-ρε-ντο το γράφει.
Κάτσε να το καταλάβω λίγο. Παίζεις τονική Ρε, στη χορδή Ντο, βαρώντας παράλληλα και την ανοιχτή μεσαία Ρε;
Προσπαθώ να καταλάβω τον ρόλο της μπουργάνας Ντο.
Παίζω στο καντινι από ντο, στην οκτάβα δηλαδή το ξεκίνημα ώστε να ομοφωνει με μπουργανα. Παράλληλα ρίχνω αρκετες ταυτόχρονα στη μεσαία ΡΕ που δίνει ιδιαίτερο χρωμα. Επιπλέον κάποιες λίγες τις αφήνω - οχι σερί μεσαία πάντα. Μπορεί 1-2 λεγκατο σε μερικά σημεία, αλλου με ανάποδη πενα, εννοώ ξεκίνημα με άρση. Αλλου σαν διπλό τελείωμα (δεν ξέρω πως λέγεται, εννοώ τον ήχο πχ στο τέλος του βίντεο που το τελικό χτύπημα ακούγεται πιο συνθετο)
Αυτα όλα δεν είναι στάνταρ κάθε φορά τα κάνω και αλλιώς για να μην είναι μονότονο.
Η μπουργκανα ντο ταιριάζει μια χαρά σε όλο αυτό, στο ρε-λα-ρε δεν βγαίνει τοσο καλό. Βασικά το όλο κούρδισμα.
Κι αυτό είναι χουσεϊνί; (ξέρω, καθένας με τον πόνο του 
)
Μην είναι Γκερντανιέ; Ρίξε μια ματιά εδώ:
γιατι να ειναι ντο-ρε-ντο το κουρδισμα, και να μην ειναι το κλασικο ρε-σολ-ντο και να παιζει την μελωδια στη δευτερη χορδη? να εκατσε ο καραπιπερης και να αλλαξε χορδες στο μπουζουκι για να παιξει αυτο το τραγουδι η να ειχε και δευτερο οργανο? εκτος κι αν ειχε πολυ ψιλες χορδες και στο κατω απο τις ντοματες απλως να το χαμηλωσε αρκετα. αλλα η μουργκανα στην μεσαια…?
Εγώ κατάλαβα ότι η ψιλή κατέβηκε ένα τόνο (από ρε σε ντο), η μεσαία κατέβηκε πολύ (από λα στο ρε της μπουργάνας), και η μπουργάνα πάλι ένα τόνο, δηλαδή η μπουργάνα τελικά είναι ένα τόνο κάτω από τη μεσαία και η μεσαία μια 7η κάτω από την ψιλή.
Δηλ. στην ουσία το ίδιο σαν να κατέβαζες τη μεσαία μια 4η και από ρε-λα-ρε να γινόταν ρε-μι-ρε. Μόνο που όλο αυτό το κατέβασε επιπλέον έναν ακόμη τόνο.
Το θέμα είναι ότι δεν άκουσα πουθενά την περίεργη συνήχηση που θα έβγαζαν τα ανοιχτά ντο και ρε (μεσαία-μπουργάνα).
Δεν θυμάμαι πώς το έπαιζε ο Σταύρος που το έχει μελετήσει εξονυχιστικά, αλλά έχω την εντύπωση ότι η πρώτη φράση παίζεται στην μεσαία χορδή και η δεύτερη φράση στο καντίνι. Εδώ το ακούμε πεντακάθαρα, όταν βρω χρόνο θα το κοιτάξω ξανά.
Στη μεσαία που το δοκίμασα δεν μου βγήκε τόσο καλό πρώτον λόγω της υπερβολικά χαμηλωμένης χορδής, και μετά, κατά τη μετάβαση από μεσαία σε καντίνι για τη 2η φράση το ντο ακούγεται πολύ πρίμο συγκριτικά με το χαμηλωμένο ρε της μεσαίας που ακουγόταν νωρίτερα. Αν είναι εν τέλει έτσι όπως λες πες μας Νίκο, να το ξανατσεκάρουμε κι εμεις.
Υποτίθεται ότι πρέπει να βάλεις λεπτή χορδή και στην μεσαία θέση, αλλά που να αλλάζεις τώρα μόνο για αυτό…
(όντως αυτό φαίνεται να κάνει)
Χα! Η φράση χωρίς τελική κατάληξη, στη μεσαία με ισοκράτημα υποτονικής, ενώ η φράση με τελική κατάληξη, στην πρώτη χορδή με ισοκράτημα τονικής. Πανέξυπνο! Τώρα βγάζω νόημα.
Μήπως όμως όντως κάτι περίεργο παίζει με την αρματωσιά; Η μεσαία ακούγεται να είναι στην ίδια οκτάβα με την τονική του κομματιού, δηλαδή πιο ψηλά από την πρώτη χορδή, ενώ η μπουργάνα είναι μπουργάνα. (Α, μέχρι να το στείλω είδα ότι το καλύψατε αυτό.)
Πιστεύω ότι το ίδιο εφέ μπορεί να βγει με κανονική αρματωσιά, με κούρδισμα Ρε-[οτιδήποτε]-Ντο, με μελωδία αποκλειστικά στη μεσαία, και με ισοκράτημα στην πρώτη φράση στη μπουργάνα και στη δεύτερη φράση στην ψιλή (τη Ρε).
Οπότε είναι τρίχορδη λύση για τους δυο ισοκράτες που ξέρουμε από το λαούτο ή π.χ τη τσαμπούνα. Πως παίζονταν τα σαμιώτικα;
|Εμ, δεν βρέθηκε κάποιος να ρωτήσει τον Μάνιο…
Και επίσης η καταληκτική φράση με την υποτονική στο ανοιχτό καντινι και να καρφώνεις την τονική στο δεύτερο ταστο.