Προς Άρη
Πρώτον όντως δεν συμετείχα σε κάποια άλλη συζήτηση (για το λόγο ότι όταν υπάρχουν κάποιες ερωτήσεις ή απορίες στο τέλος βρίζονται όλοι μεταξύ τους, άγνωστος ο λόγος…) , το δεύτερο αλλά τελείως λάθος είναι ότι είμαι εχθρός με την λαική μουσική. Το αντίθετο μάλιστα. Ό ίδιος ακούω φανατικά όλες τις ώρες την μουσική του '32 και λίγο παραπάνω ( φανατικός οπαδός του Σκαρβέλη). Άλλωστε παίζω πάνω από 6 χρόνια τρίχορδο και μόνο.
Απλά όταν περάσει κάποιο χρονικό διάστημα σε ένα στυλ μουσικής αρχίζουν και πέφτουν τα κάστρα που έχουν δημιουργηθεί γύρω από την δόξα κάποιων πραγμάτων που τα πλαισιώνουν και θέλεις καμιά φορά να διαπιστώσωσεις άν όντως τα πράγματα είναι όπως εσύ τα βλέπεις.
Και ακόμη βασικότερος λόγος της ερώτησης είναι ακριβώς το γεγονός ότι δεν βλέπω το λόγο που όλα τα πράγματα που γραφτήκαν και είναι ρυθμικά της ίδιας οικογένειας μεταξύ '32-'40 να τα λέμε ρεμπέτικα γενικότερα. Δεν μπορώ τουλάχιστον μουσικά να καταλάβω τι σχέση έχουν τα “Σμυρνιώτικα” με αυτο το στύλ που παιζόταν στο Πειραιά το '35. Καλός η κακώς δεν έχουν ρε συ Άρη καμία σχέση. Δέχτηκαν επιρροές “ΝΑΙ” αλλά όχι ότι έχουν σχέση. Διότι και το σύγχρονο Ελληνικό τραγούδι έχει δεχτεί επιρροές από αυτο που τουλάχιστον για μένα κακώς ο κόσμος το λέει ρεμπετικο. Άρα λοιπόν και οι σύγχρονοι παίζουν ρεμπέτικο επειδή απλά δέχτηκαν τεράστιες επιρροές ?
Όσον αφορά τον Σκαρβέλη-Τούντα, Περιστέρη και Γιοβάν Τσαούς αυτοί ήταν επαγγελματίες μουσικοί Μικρασιάτες(με πολλά μουσικά σχολεία από πίσω) . Το στυλ παιξίματος τους δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πολύ αργότερα έπαιξε ο “Μάρκος” , Δελιάς και άλλοι λοιποί (συγνώμη για την έκφραση αλλά “ερασιτέχνες” μπροστά τους). Μην ξεχνάμε ότι όλοι τους με εξαίρεση τον Τσαούς υπήρξαν καλλιτεχνικοί διευθυντές, με άλλα λόγια η αριστοκρατεία, καμία σχέση με μαγκιά και συναφή στοιχεία. (Το Π.Τούντα μόνο με παπιόν το έχω δει σε φωτογραφίες). Οπότε εάν βγάλω από την άκρη τους Μικρασιάτες (που δεν θεωρώ ότι παίζουν “ρεμπέτικο”), οι υπόλοιποι μήπως δεν ήταν και τόσο τεράστιοι όσο εμείς ή και κάποιοι άλλοι θέλουμε να τους παρουσιάσουμε ?
Οπότε για να λυθεί το θέμα της παρεξήγησης, διότι δεν υπάρχει λόγος να φέρομαι εναντίων της Ελληνικής μουσικής, (όπως λέει ο Άρης) το ξαναρωτάω με απλά λόγια… Είναι σωστό να λέμε τα πάντα εκείνης της περιόδου ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ". Σε ντοκυμαντέρ άλλωστε ο ίδιος ο “Μάρκος” έλεγε, ότι ρεμπέτικο δεν έχει παιχτεί πάνω από τέσσερα χρόνια, τα άλλα δεν είναι ρεμπέτικα που πάιζαμε. Αυτή είναι η ερώτηση που απλά ήθελα να κάνω και ομοίως πόσο τελικά τεράστιοι μουσικοί υπήρξαν διάφοροι όπως Μπαγιαντέρας, Μάρκος, Μπάτης, Κερομύτης και διάφοροι άλλοι της ίδιας κατηγορίας όμως. Το ότι μπορεί να γραψανε πολύ μελωδικά κοματάκια δεν έχει απαραίτητα σχέση με το άν είναι καλοί μουσικοί ή τουλάχιστον όσο εμείς θέλουμε να τους παρουσιάσουμε (Συμφωνώ εδώ με τον Θανάση , περι νοσταλγίας).
Όσον αφορά το ήθος τους και το χαρακτήρα τους καλύτερα να μην το σχολιάσω, διότι από διάφορα κείμενα και βιογραφίες που έχουν πέσει στα χέρια μου, με μεγάλη απογοήτευση μου, μόνο κατηγορίες του ενός προς τον άλλο έχω διαβάσει (με εξαίρεση τον Παπαιωάννου) και πως ο ένας έμαθε στον άλλο να παίζει,πως αυτός όταν έπαιζε ερχόντουσαν όλοι να τον ακούσουν ή πως το τάδε τραγούδι του το έκλεψε ο άλλος και διάφορα άλλα τέτοια που το μόνο που μου θυμίζουν είναι γυναίκες που τσακώνονται. Κατά τα άλλα όλοι ήταν φίλοι και να σκεφτείς ότι παίζανε σχεδόν κάθε βράδυ μαζί.
Υ.Γ 1
Κύριε Άρη δεν κάνω καμία ανάλυση όπως λές, Ερώτηση κάνω βασιζόμενος πάνω σε κάποιες σκέψεις που μου περνάνε κατα καιρούς. Θέλω απλά να δώ γιατί τα πάντα τα λέμε ρεμπέτικα και ακόμη γιατί ορισμένοι από αυτούς έχουν τελικά τόσο τεράστιο όνομα . Είναι μήπως δηλαδή ένας μύθος ή και είδος εμπορικότητας της σημερινής εποχής να τους παρουσιάζουμε κατά αυτό τον τρόπο? (Δεν βάζω μέσα τους κάποιους Μικρασιάτες επαγγελματίες μουσικούς).
Υ.Γ 2
Θέλω να πιστεύω ότι στο Φόρουμ γίνεται κάποιο είδος ανταλλαγής απόψεων και όχι οτι ισχύει κάποια τάση για επικράτηση απόψεων, οπότε κύριε Άρη δεν συμφωνώ με το στύλ απαντήσεως σου. Θα θεωρούσα πιο ειλικρινές να έλεγες ότι “Μάκη δεν συμφωνώ μαζί σου και πιστεύω ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τα σκέφτεσαι ή τα ρωτάς”. Άλλωστε δεν προσπάθησα να ισχυριστώ ότι αυτά που γράφω είναι τα σωστά και μην ξεχνάς ότι είναι ερωτήσεις και όχι θέσεις μου πάνω σε κάποιο ζήτημα.
