Αυτά τα σχέδια και τα χρώματα στο καπάκι
είναι ένθετα στο ξύλο, φτιαγμένα από χοντρό,
βαμμένο σιμιγδάλι.
Όλα ξεκίνησαν όταν προσπάθησα να φτιάξω
στην πεναριά μια παράσταση με την τεχνική
του ψηφιδωτού.
Δοκίμασα με ψηφίδες από διαφορετικά υλικά
και χρώματα, όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν
καλό. Οι ψηφίδες άφηναν κενά μεταξύ τους
και η επιφάνεια ήταν άγρια. Έτσι τα παράτησα.
Μια μέρα, ψωνίζοντας στο super-market, είδα
το σιμιγδάλι το φτιαγμένο από χοντρό -
τριμμένο στάρι. Μπήκα στον πειρασμό:
οι τέλειες μικρές ψηφίδες !
Στις δοκιμές το έβαψα κίτρινο, ανοιχτό
κόκκινο, σκούρο κόκκινο και μαύρο. Το
άπλωσα για να μοιάζει με φωτιά, με γαλαξία ή
ότι άλλο και το πότισα με κυανοακρυλική
κόλλα. Όταν τρίφτηκε ήταν σκληρό και
αχάρακτο, λείο στην επιφάνεια και οπτικά
είχε την αίσθηση του βάθους, αν και το πάχος
ήταν ένα χιλιοστό.
Η έκπληξη ήταν στο δίσκο που έβαλα κάτω
από την τρύπα φτιαγμένο με το ίδιο υλικό,
αλλά όχι τριμμένο για να μείνει το ανάγλυφο.
Δεν έκοψε καθόλου τον ήχο και τον έκανε πιο
βαθύ.
Τελικά, νομίζω ότι όλα πήγαν καλά και ότι θ’
αντέξει στο χρόνο.
Όσο δούλευα, κάποιοι φίλοι κοιτούσαν με
απορία καθώς τους έλεγα πως αυτό που
φτιάχνω είναι από σιμιγδάλι. Όμως γιατί όχι;
Και η ψαρόκολλα που τόσο εμπιστευόμαστε
είναι φτιαγμένη από κάποια μέρη ζώων ή
ψαριών. Η γομαλάκα που θαυμάζουμε είναι
από αποθέσεις εντόμων σε δέντρα. Η
ταρταρούγα είναι από το καύκαλο της
χελώνας, τα σιντέφια είναι κομμάτια από
όστρακα, στους καβαλάρηδες βάζουμε
κόκκαλο από μοσχάρι ή καμήλα και το
“μυθικό” καπάκι είναι από έλατο, το πιο φτηνό
ξύλο που κάποτε έβαζαν στις σκαλωσιές όταν
έχτιζαν.
Από μόνο του τίποτα δεν κουβαλάει μιαν αξία.
Ούτε ο χρυσός, ούτε μια φλούδα δέντρου. Την
αξία εμείς την δίνουμε.
Ο Ελύτης είχε γράψει έναν υπέροχο στίχο στο
Μονόγραμμα:
“Εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει”.
11 «Μου αρέσει»