ο διάλογος είναι χρήσιμος και απαραίτητος.
Αυτή η ερώτηση τελικά είναι όλο το ζουμί.
Γιατί να λέμε Χουμαγιούν, Χιτζάζ,Ουζάλ Ζιργκουλελί χιτζάζ, μετά Χιτζασκιάρ, Ζιργκουλελί Σουζινάκ, Σεντ Αραμπάν, Eβτσαρά, Σουζιντίλ και δεν ξέρω τι άλλο αν τελικά οι διαστηματικές δομές που αντιπροσωπεύουν καταλήγουν πάντα σε αυτό το έρμο το Χιτζάζ;
και η απάντηση πιθανών να είναι, όντως δεν χρειάζεται, είτε γιατί τα περισσότερα απο τα παραπάνω μας είναι ρεπερτοριακά αδιάφορα ως Έλληνες,(άρα τι το θέλουμε το Σεντ Αραμπάν που θα το παίξουμε) είτε γιατί όντως αν θέλουμε να παίξουμε 1 οποιοδήποτε τραγούδι δεν χρειάζεται να ξέρουμε καν τι είναι το Χιτζάζ. Μεράκι και μελετη χρειάζεται.
Το ζήτημα, πιστεύω, δεν είναι πόσο μακάμ χρειαζόμαστε για να τα πιούμε στην ταβέρνα με τα όργανα.
οι δεσπόζοντες φθόγγοι καθώς και η μελωδική συμπεριφορά δεν είναι αφηρημένες έννοιες έτσι για να ζαλίζουμε τον κόσμο. Είναι σύνολο χαρακτηριστικών που αντιπροσωπεύουν ένα φάσμα συναισθημάτων και εξηγούν την μοναδικότητα κάθε τρόπου. Τελικά αυτό προσπαθεί το μακάμ να κάνει, να πάρει μια εντελώς αφηρημένη έννοια όπως το συναίσθημα και να το ορίζει με όση λεπτομέρια μπορεί.Φυσικά είναι εργαλείο γεμάτο συμβιβασμούς και ατέλειες, πως θα μπορούσε να ήταν τέλειο;
Μπορεί λοιπόν για καποιον , πχ ο Παλιος Μυτιληνιός καρσιλαμας και το Τζιβαέρι να είναι η ίδια κλίμακα και αυτό να αρκεί.Το μακάμ δεν διαφωνεί απαραίτητα, απλά εστιάζει στο συναισθηματικό κόσμο κάθε τρόπου και αναφέρει λεπτές διαφορες.
Όχι, ο παλιός καρσιλαμας ( κατα τη γνώμη μου) δεν εκφράζει τον ίδιο συναισθηματικό κόσμο με το Τζιβαέρι παρότι πατάνε στις ίδιες νότες.
Το θέμα επίσης είναι οτι η χρήση του Μακάμ στο πρώιμο ρεμπέτικο και κάποιο παραδοσιακό ρεπερτόριο δεν είναι αυθαίρετη: Το ίδιο το ρεπερτόριο διαφοροποιείται με την χρήση αυτών των τροπικών μηχανισμών. Διαφοροποιείται τόσο διαστηματικά όσο και συναισθηματικά.
Διαφωνώ στο ότι η κατανόηση τρόπων δεν βοηθάει στην ερμηνεία. Πιστεύω στη δύναμη της συνειδητής ερμηνείας καθώς και της κωδικοποιημένης γνώσης για εκπαιδευτικούς και καλλιτεχνικούς σκοπούς.
Το να αναγνωρίζεις ότι πατάς σε ένα τρόπο, εξερευνάς τα χαρακτηριστικά του με το ρεπερτόριο είναι όμορφο και χρήσιμο.